во (предл.) - потон (имн.)

ЛУКОВ: (Првин долга, натегната пауза.) Моите луѓе сакаат да Ве заколат во потонот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Крстју сака да го заколе долу во потонот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зошто надоаѓа како да доаѓа од бестрага од кајшто заоѓа сонцето кајшто земјата и небото исчезнуваат како играчка зафрлена во потонот на баба?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во непроѕирноста на мракот тој се спушта бргу и сигурно по скалата во потонот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега кофите ги имав засолнето во потонот на куќата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Утрото, дваесет и шестиот ден од месеца цутара, втората година по Големата војна, миропомазаната жена на Пане Липовдолски (одамна упокоен) осудесет и едно годишната Лена, шевелеше низ куќи, се вѕираше час во ноќвите, час во амбарите, во потонот, во малата и големата одаја, во гредите над чардакот, по ќошињата на дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)