во (предл.) - планина (имн.)

Но кутрата не знае какви опасности ја демнат во планината, каков волчји поредок владее таму.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Учителот откако ги откри овие самотници во планината, ги засака како свои, одеше таму трипати во годината и им носеше топла облека, храна, шеќер и сол.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И тие, козарите беа откорнати од своите огништа во планините, како и ние од родниот крајезерски крај.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Претставниците на власта и партијата им се радуваа на новите припадници на работничката класа кои засекогаш се збогуваа со животот и со навиките во планините и кои сега, сигурно, ќе му зададат конечен удар на домашниот и на странскиот класен непријател.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козата бргу ќе се најде во планината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сред ноќ, низ отворениот прозорец на собата од старата куќа каде што спиев, и по неколкуте дена, ми се чини, доаѓаше мирисот од опожарената шума во планината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Попатната панорама беше сива, полињата без снег, освен во планините.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Рабинот го фати под рака својот другар од школските денови и го однесе во другата просторија. Таму сѐ беше на своето место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пред две години во неделникот Форвард читаше за војната што таму се води, особено потресен од суровите убиства што се случиле во планините.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Под закрила на ноќта, наредните денови Евреите на Закинтос заминуваа во планините, секоја група со организирани предводници, семејство по семејство наоѓајќи прибежишта по домовите на најчесто непознати луѓе.  Вечерта пред да замине со своето семејство на побезбедно место, рабинот Елеазар Корео побара да го види својот пријател од школските денови.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Горе во планината трепети оморина пред вжештените спили.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некои грубо се наговараат, некои веќе лежат под смреките како што лежат волци и волчици во планинава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
ТЕМЈАНА: Што друго ми останува. Ти одиш во планина, а јас дома…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Погледот кон Водно кое се уште не успева да израсне во планина.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Некои, што одеа в планина по дрва велеа: - В планина е Лангачот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И кога грееше и кога вееше Тој гол влегуваше во планината, ги ширеше рацете како гранки и веруваше дека еден ден сосема ќе се поистовети со стеблата, ќе потреперува и ќе размислува како нив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од каде ти се вие пари шо и арчиш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мислам дека ќе фати оваа боја, а? — Убаво си ја скроил.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Откаде на Сивета толку пари: педесет, шеесет гроша за цело кило пченица?“ се прашаше сама со себе, и умот и појде како на секоја млада жена што си го сака мажа си, во женски — машки работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедот Јована го пријаде јасник, но се прави глупав како овчар та му одговори: — Море, нека ви е честит бајрам, ефенди; токо јас кај можа да и остава виа пустињи сами овде во планината, ќе и исколат в'ците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Сиве не отиде на работа в планина, но купи цело кило пченица и на двапати по осмак ја однесе на воденицата и до вечерта донесе сто оки брашно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе попасат овците додека честиташ ти бајрам на бегот и ќе враќаш назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога ни другиот, ни третиот ден, па ни цела недела Сиве не излезе со магарчето в планина, Мара веќе зовре од љубопитство и го закачи една вечер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така бргу сум дојден, та ќе ги убедувам агите оти не сум ни бил в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од лутина, се разбира, зашто убаво знаеше што значи пожар в планина и каква штета може да предизвика тој.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот вистински беше радосен: Жетвата во планината на чуден начин го возбудуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Велат ќе мерат, што ли, а некои пак зборуваат ќе си дошле луѓето онака, да се одморат во планинава, да се надишат чист воздух...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе дојдам еден ден и пред твојата колиба, војводо. - се шегуваше шумарот со простосрдечниот старец, изненаден, зачуден, а и престрашен од првото доаѓање на џипот во планината. Но тоа беше пролетоска.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го привлекуваше шумата. Тоа беа последните денови од неговиот престој во планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имаше основа да верува во нејзиното постоење и од распространетоста на приказните, според кои многу оружје од годините на војната, кога секое дете можело да дојде до пушка, останало скриено во планината, по колибите и по старите, шупливи буки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само да не се излажат и да појдат в планина“ - си мислеше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кирил беше многу постар, но во планинава не можеше да избираш друштво, туку ќе играш и ќе се дружиш со оној што ти е најблизу.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој веќе од поодамна не беше способен да ора и да сее, а син му Тодор, таткото на Бојан, сметаше дека сеидбата в планина е залудно фрлен труд.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За еден ден поминат в планина, размислуваше Бојан, за една недела, за едно лето можеше толку многу да се доживее, толку многу да се почувствува, а камо ли, пак, за седумдесет и повеќе години.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не често, но се случува, во планината сланата да падне рано.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Каде се чуло и видело пошта да се разнесува в планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Им кажав за твоите зимошни маки во планината. Но ти подобро ќе им раскажуваш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во планинава, во Гогов Валог доаѓа девојче! Градско, по градски облечено, на градски живот научено!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И навистина, старецот во своето долго живеење в планина, во својата постојана врска со природата, беше свикнат на еден неверојатно точен ритам на живеење, во него постоеше истенчено чувство за течењето на времето и затоа појавата на некаква умна временска направа само би го нарушувала тој ритам на установено живеење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со него секогаш можеше да помине неколку убави часови, да чуе од него нешто интересно, нешто ново можеби, зашто во планината сѐ течеше бавно и спокојно, нови беа само деновите што се нижат, времињата што се менуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Барем три, четири месеци во годината, уште од најраните детски години, тој престојуваше в планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само како се нашол в планина, кај своите, во партизани.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И така, како што заодел наспроти текот на Пчиња во горниот нејзин дел, веќе во планините се судрил со тие што ги барал разместени во расфрланото село.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Овој пак, иако беше излезен во планина само пред неколку месеци за да го избегне повикот за регрутација во бугарската војска, веќ е имаше на униформата и по некој ширит, па не јадеше од казан туку се хранеше од менза.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Тој секогаш го носеше кога одеше в планина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Двајцата загинати (непогребани останаа во Планината) од Македонската војска беа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сигурно има здивеано некаде в планина, со волците побратимлак има фатено ако не го расчеречиле тие наместо јас да му ја здробам главата... ...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Екнале, пиштат в темнина, два света век наттегнуат, као да бура в планина борба со простор повела.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
- На тој коњ дојававме во планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А куќата навистина долго време беше осамена бидејки војникот на бел коњ, на кого многу нешта не му чинеа, пред време фати пат којзнае на која страна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или: „Човекот дали смее да е скаран со времето!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А веднаш потоа онаа слика со Кошевскиот шумар за кого велат дека е најстрогиот државен службеник во планината над Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да бидеме двајцата сами во планината. Високо! Речиси покрај одаите на Господа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или: „Колку е можно грешката да прерасне во грев кога намерно ќе ја сториме!?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Често имам помислувано дека во нејзината куќа, во планината можеле да наминат волци; можеле и разбојници да се втурнат; но во времето на војната можел да намине само понекој херој за да си ја згрее смрзнатата снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, можам овде уште да додадам дека од плевната на Басотови, во планината и во борбите се вратив без некои посебни оптеретувања и обврски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бегав, бегав, бегав, на вратот го чувствував неговото дишење а истовремено ми приоѓаа во некои чудни видливи но безгласни глупостите смислени само за да ме измачуваат, како на пример: „А не знаеш, нели, кој ден сме денес?!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си го прочистувал грлото, така ги подучувале в Белград, на Конзерваториумот, а мене морници ме полазуваа од можните последици поради ваквата недисциплина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку убави, колку вредни за радување се чинеа тие веќе речиси достижни нешта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еве четири во пет месеци од востанието поминаа, а тие четници што останаа живи уште се горе в планина.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Да беше го кажал порано ова, немаше да го праќам Анѓелета на печалба, а планина, в планина младите да се борат против кучиња!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За тоа, не на гурбет во Америка, в планина!... в планина сите!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Пак в планина се додека се истреби непријателот!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еднаш го зел магарето и кинисал во планина.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Горе, високо во планините, на заснежена полјана поделена со граница, не презедоа други камиони, а од нив возови кои без возен ред не пренесоа на север во ширни и зелени рамници...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ноќе ги собраа, некаде во шума, во планина ги однесоа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш, таму во планините не велевме – загина или се уби, туку јуначки падна...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Толку момчиња и моми требаше да донесат в планина насилно извлечени од дома....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А горе, во планините, ни беа овците и козите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби во селата, горе во планината има луѓе кои знаат. Ама тоа било одамна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш, таа година, пред да не соберат и не испратат надвор од дома, го дишевме истиот воздух со нашите партизани, се врткавме меѓу нив, ги допиравме нивните пушки и автомати и жалевме што не сме поголеми и ние да одиме в планина, в шума заедно со нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие кои скришум одеа в планина да собираат чај, си ги препознаваа овците и козите измешани заедно со албанските.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одете горе во планината, можеби таму ќе најдете некого.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои велеа дека пред години го јавнала шумарот и исчезнала во планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вистина сѐ што живее в планина е дивно, но за тоа пак има друга добра страна: сѐ е слободно.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Понекогаш, кога ќе му останеше во планините некоја заделена крава, што забегнала од стршенот, или останала расипана од дивината, оној продолжуваше да ака по неа и во вечерите, заедно со нејзиниот стопан со едно фенерче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште од првите денови, кога дочу за она, што се случуваше во планините, Змејко знаеше да си ги поврзе сите работи и повезден мислеше на својот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој го знаеше многу добро тоа време во планините, знаеше што може да очекува од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа беа офанзиви над народната војска, над жени и деца, над старци, над куќи и кошари, над добиток, офанзиви над момински и невестински ковчези. Заедно со војската која што отстапуеше од селата во планините бранејќи ја секоја попалена куќа и плевна - се точеа колони од испиени, но непокорни лица.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
При сето тоа, царот сеедно мислел и есапел какоф марифет да напраит и да 'и одучит синоите да не 'и носат в планина таткоите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На тоа згора сите млади момчиња се уверуаа оти старите требаат за таков зло час.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од тој саат беше се арнисал тој лош адет да се губат старите луѓе, да дури до денеска кај се држит тој адет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нашол една таква бука и легнал да ја сечит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арно ама за муурот не знаел царот што му го удрил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така, одешчем да просит од едно село во друго, еден ден го стемнало в планина крај една река.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царо што бил во тој град, многу му било мака задека старите ѝ носеле в планина за да умрат од глад, арно ама на народот тоа нешто адет му било, тики немал немал што да му чини.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Плачејќи и одејќи донегде, му се моли на Бога да 'а стори еден гулаб, та да си летни в планина.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Је чул Госпо молитвата и на часо се сторила на гулаб и - фррр, си летнала в планина и таму си живеела со друзи гулаби до девет години.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЗА ГРМЕЖОТ И ТРЕСКАВИЦАТА Кога да грмит, простите луѓе вервеет оти св.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Земајќи момчето четириесет зајаци, еден по еден од рака на царските измеќари за да ѝ клава во една одаја, му испрекршил на секој зајак по една задна нога, за да не можат да избегат и си ѝ отерал в планина да 'и пасит; си 'и пасил неколку дни и царот пуштил луѓе да видат дали 'и имат сите зајаци.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ОБОГАТЕНИОТ ОВЧАР Еден сиромах овчар, бидеешчем си в планина со овците, кога се отворило небото, посакал од бога да му дајт шчо ќе му је нему (богу) угодно, шчо ќе видит тој мунасип.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На полнош, на глуа доба, под дреото се собрале сите ѓаоли и му искажвале на големиот ѓаол све, шчо сторил свекој тој ден. еден рекол: „Јас денеска ето шчо сторив - царската ќерка ја скрастив!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го распрашал царот со ред за како го чуал татка си.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа разбрал царот оти толкуа дни 'и пасло момчето зајаците и токму му биле, се уверил оти ќе 'и допасит до четириесет дни и ќе му ја земит ќерка му.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сопрво зело едно магаре и отишло в планина, та одило од бука на бука за да најди некоја бука поедра, да ја пресечит и дрва да си тоарит по арни, за поеќе пари да чинат, а не како напред, што собирал дрва танки, што да се продаваат за грош и педесе пари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По неколку дни паднала болна големата снаа и вистина девет години лежала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И момчето му кажало како го однесол на рамо татка си, и како му рекол татко му, и како го вратил дома, и како му кажал на татка си за синџирот одгоор да му даит нему (на царот).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А колку само од нив им јавиле на домашните дека некој пресечен дрвар останал да леже во планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му ја дувна некаде со парите и нас нѐ остави, ко брбушки на цедилка. Сами во планината. Усвет и Бугарија и бегање!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај да појдеш во планината, таму и него ќе го најдеш, ќе го затекнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш без лелек и солзи оставила деверите да ја одведат до вдлабнатината во ѕидот на кулата: чунки и самата знаела дека мора да умре, барем можела да се воздржи да не плаче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Браќа, ги почитував венчалниот прстен и свештеничкиот благослов, не дозволувајте да умрам, туку поарно јавете му на татко ми кој живее в планина како старешина на племето, па тој ќе ви прати илјада слугинки да ги жртвувате.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И така нашиот зејгора пак сам и без братска помош на поранешните свои познајници, со стремеж зацапал по мочуриштата, да фаќа со примки и стрели чапји, жерави, шлуки и галепчиња, и в поле или в планина -дропки, пчеларки, пупунци, сојки, ветрушки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гледаше во дворот, во градината, во полето, во планината и се исполнуваше со некое блажено чувство: како да господари со овој простор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите се простивме, а бидејќи брат ми беше в планина пративме човек итно да го викне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стариот Тајко бил во планината и нејзе срцето ѝ се стегнало: побарала од Емин-бег дозвола да дојде и дошла во Блатието.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нејзината несреќа, ако ми зборуваше за тоа, што не верувам, за мртвиот Борко, за коските и черепите горе во планината од еден злостор, за нејзината излаганост во сѐ што имала и што немала, врвеше крај моите уши неслушнато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сами двете - во планината, во пештерата - бигорна...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Рано изутрината отиде на лов со пријателите, во планините, на еден час возење од Скопје.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дали навистина македонските работници се заштитени како мечки во планина или врз нив се врши експлоатација како во раниот капитализам?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На 20 јануари 2005 година, само три дена по усвојувањето на измените на Законот за вработување и осигурување во случај на невработеност, со кои значително беа намалени правата на работниците кои по сила на приликите се без работа, тогашниот министер за труд и социјална политика Стевче Јакимовски најде за сходно да изјави дека е потребно „оној што работи да не биде заштитен како мечка во планина туку да тој биде изложен на оценки.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Гледаше во невреме да не се најде в поле или в планина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И навистина, срцето ѝ се полнеше со радост кога ќе го видеше како ги спрегнува воловите и оди на нива да ора, како го самари коњот и оди в планина по дрва, како ја коси тревата во ливадата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се направи навистина самовилско оро, само не во планината кај студеното изворче, ами во салонот на прилепскиот кадија крај еден старец од педесет-шеесет години.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се покажа дека и Чана била надвор, шетала околу зградата, била и она во градините за да се потсети дека на крајот од реката Вардар, десно горе, на Кожуф е нејното село најгоре во планината и градините како балкони на небото, а додека таа била надвор и додека одела кон првиот влез за да види како се сместуваат луѓето на таа страна, не го видела Дине Бочаровски, ама надвор биле децата од двете жени, само не можеше да се разбере дали мисли децата од двете жени на Дине или токму значеше деца од две жени.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислиш ти, ние не знајме оти крши глава в планина?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Крши вратот, побегна во планината кај сете неранимајковци и ете, сега место да игра со Петка и со Илка, тој седи негде зад Трибор или гледа од Зелка како се вие оро на сретсело, а тој си и пог'тнува слинките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ете, он е машко, бере киски, a јас не ода во планината!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Втасаа и другите аскери, та и чаушот; го распраша кај оди, и кога чаушот го позна кој е, го пушти со заповед да се враќа побргу, да не замркне во планината или да не ги најде комитите, та и тој да стане комита.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За да биде што подолго надвор од дома, побара од татко си да му позволи да оди со момокот Кулета в планина со коњот и магарето од Бина Жиовчев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Така, ефенди Трајче, така. Co арно, со мирно, со љубов еден кон друг ќе можеме да живејме и ние и вие. He како оној пезевенк што рековме кај коџабашијата, Ѓуровчето? излегол в планина, ќе плашит мечка со решето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По Ѓурговден иде бачило, света Никола летни кога се креваат овците в планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во саботата едниот девер кани од кај зетот, братот или братучед кани од кај невестата, а другиот девер оди во планината по бршлен, од кое се прави зелениот невестински венец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одвреме-навреме ќе се пронесеше вест низ селото (вистинска или лажна) дека го виделе Анко во некоја пештера во планината и џандарите започнуваа со потера.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
XX Откако полковникот Стивенс дозна од манастирските овчари дека виделе мечка во планината над манастирот, тој мир немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во април и тагата заврши. Не беше април и не беа во планина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но тогаш беше април а сега во овој мамурен час пак се тргаше од полусонот, му се спротивставуваше на ножот и го бришеше од себе безобличниот човек за да се врати таму в планини, за да најде за нешто причини, сега, кога сиот беше еден огромен простор во кој бучат водопади и прскаат облаци и јурат незауздани диви ветришта.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Повеќето од добитокот беше отеран во планина, а оној што остана беше истеран околу селото и скриен во грмушките.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но не можеше да објасни како и од каде можела да се појави толку високо во планината во тоа зиморливо утро.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Станав среде ноќта и заминав далеку во планините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не многу голема, но удобна, а и не премногу високо во планината.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се поврзав со еден другар и го замолив да ме префрли в планина, кај партизаните.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ним им беше заробен изворот Бистар Кладенец, нивното најмило место во планината, каде што ги поминуваа сите свои денови.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Преку лето заедно одеа на море или в планина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Така ги прифати и вестите за немирите, за бунтовничките дружини, за борбите во планините.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
22. Ако чудесните трансформации, кога, пред заканувачката потера, фрлениот чешел израснува во трње како корија, солта во планина од пештери и камења, врпците во змии и смокови, капката масло во маслено езеро (во кое гонителот се удавува) се доживеат како прекрасни поетски слики, тоа не ми брани во овој бајковиден детаљ да го побарам сопственото етичко толкување.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што е станато?” „Отепани се овде неколку наши војници кои залутале во планинава...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утро да ја земеш и речи ѝ како да ја водиш на теферич, и отведи ја у планината да ја убиеш.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Тие што многу претеа сега се костури или јадат шишарки во планини.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зарем тој, кој јa поучуваше селската младина дека настана мигот во кој сите треба да излезат во планина и да се борат за слободата на Македонијa, тој да дезертира?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И, гледајќи ги нив со чашите в рака и тие, со дрвените цокули, решив и му ја спраштив во слободата, та неа, кутрата, си мислев ќе ја најдам во планињето што немаат крај, во висините до под небо, во далнините и во шумите зелени и ширни, во видикот до кај што ти око гледа....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А зошто си излегол в планина?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Албанија, Југославија и Бугарија ќе прифаќаат се што ќе доаѓа од спомнатите земји, потоа се ќе префрлуваат во нашите магацини што треба и нив забрзано да почнеме да ги градиме, најдобро да копаме тунели во планините.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И Фимка има големи и мали чеда тука во планините и таму по државите, во туѓите земји...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
До усвитеност стегаа тупаници, кога до нив стигна веста од Атина, дека само еден месец по формирањето на Штабот, Вландас, најверниот од верните на Захаријадис, на затворен состанок во Пиреа се закани: - Тие, кои сакаат да одат в планина се кукавици и се плашат од вистинската револуционерна борба во градовите и фабриките!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби затоа, тука, во планините на Грамос се уште не е испеана песна за нас...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зошто толку многу сте запнале околу Албанија и Југославија, а не прашувате зошто излеговме в планина?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Револуционерно како што разбираш ти, можеби нема, ама тој мене ме праша зошто јас излегов во планините и шумите и јас му кажав...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го сака питомиот глас на Циљка и на сиве овие девојки со кои се сретна во планините и заедно со нив веќе половина година го дели ровот и земјанката, водата и лебот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И немој многу да зборуваш зашто тука во планињето и дрвјата и камењата имаат уши.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ова ти го кажувам колку да видиш какви се конци тој Едо имаше пуштено дури и додека беше в планина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа е едно место горе в планина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако им се придружил Сврделот, партизаните се чувствувале како на гости в планина, веќе не знаеле што е гладување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Накусо, тој само се премести одовде в планина каде што беше сигурен дека власт до него рака не може да допре, а сенката што му ја држеа партизаните – предебела.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тоа време речиси сите реонски раководители, коишто повеќе или помалку биле компромитирани пред властите, се наоѓале во планините.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Битола, 11 мај 1903. 146 Цапарци храбро се бореле, но изненадени од надмоќниот непријател, биле принудени да го напуштат селото и да се повлечат в планина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа разбрале дека “грабнатите“ ученици не се наоѓаат во Солун, туку во планина и дека поблиску за нив ќе може да дознаат ако одат во Софија45.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- И јас сум му благодарна, - искрено вели Весна и гледа негде далеку во планините, како да се мачи да го согледа негде добродушниот лик на Мирчо од Брегово.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)