ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

20 КУЛТУРА НАСПРОТИ ПОТКУЛТУРА Геј-културата може да се однесува на нови книжевни дела, филмови, музика, уметност, драми, танци и изведби чии творци се геј-луѓе и кои се осврнуваат на настраното искуство.

Токму таков ироничен однос кон машката власт, имплицирал Хегел, бил подлога на Антигониниот отпор кон законот и ѝ овозможил да си го оправда, без потреба да се повикува на никакво поопшто начело, пркосот кон државата. ‌Џуди Гарланд не е Антигона.

А, пак, сосема е возможно да се ослободат од фобичните асоцијации и да им се внесе толкување позитивно за гејовите.

И така, како постерине и албумине од првата постава на бродвејските мјузикли, кои некогаш онолку гордо се покажувале, а сега се кријат, тој живот се става во плакар.

Токму така треба и да биде. ‌Ама пак ни остава некои прашања за кои треба да се размисли.

Во романите на Нил Бартлет Готов да го фати ако падне (Ready to Catch Him Should He Fall, 1991) и г. Клајв и г. Пејџ (1996) се замислува како би изгледале геј-соодветниците на хетеросексуалните додоворувања, романса, брак, сопружништво, семејство, акумулација и пренос на имот, наследување и репродукција; тие романи одново упатуваат, во смисла на средишните поими и преокупации, на веќе постојните хетеросексуални општествени и културни институции.

На пример, на времето, во Лошите стари дни, забележува Милер, геј-мажот мораше да внимава и скришно да си ги чува билдерските списанија во плакарот.

ДЕЛ ПЕТТИ Kоли за пички 15 ГЕЈ-ЖЕНСТВЕНОСТ ‌Објаснувањето за конкретните облици што ги добила културната практика на машката хомосексуалност во поновите англоамерикански општества би било навидум очигледно.

Решен бев и да ја пренесам битката подлабоко во непријателската територија – на терен што е долго запоседнат од психоаналитичкото размислување и од хомофобичните секојдневија за машката геј-внатрешност.

Ѕирнете ја и ќе си помислите – сред колумбиски дрег-кралици, геј-полицајци, групи од геј-младинци и едно чудо индијански семејства што ракоплескаат отстрана – дека штотуку сте стапнале во самото срце на недофатливата геј-култура.“

Но, тука може да се добие појасна претстава за ентитетот што се држи в плакар ако забележиме што е тоа што написот одбива да го именува, освен имплицитно.

Тие го изразуваа и нашето одбивање да си врвиме кротко, да отстрадаме тргајќи си го страдањето надвор од видокругот на јавноста, да си ја криеме сексуалноста, врските да си ги ставиме в плакар, а на угнетувачите да им гледаме низ прсти.

Наместо да го надминеме тајниот срам и самотните задоволства на својата сентименталност, како што сакаме да мислиме, ние многу грижливо сме ги ставиле в плакар.

Сепак, оваа цензура, иако автоматска, обично не е многу брза и толку целосна за да нѐ спречи да ѕирнеме во разните настрани афекти што набрзина се туркаат назад во плакарот.

И наведов склоп причини зошто геј-мажите не треба да се плашат од нив – зошто, наместо да ги ставаме в плакар, не треба да се колебаме да ги пригрнеме.

Не сакав да го кријам предметот во плакар и не сакав намерно и одбранбено да бидам нејасен.

Можеби барем ќе сфател дека политиката на иронија не се ограничува само на жените, односно на биолошките жени, и дека неа не ја отелотворува најдобро трагедијата, туку токму дисидентските односи на публиката на мелодрамата, конкретно односите на геј-машката публика кон женската мелодрама, а со тоа и настраната, инклузивна, благонаклонета идентификација на машката геј-култура со неа.328 ‌Во секој случај, ако некаква иронична позиција е она што им е на геј-мажите заедничко со жените и ако ироничното идентификување со жените е она што ни овозможува да извлечеме поуки за политичкиот пркос од гламурозната изведба со која Џоан Крафорд ги одигрува мајчинските мачеништво и абјектност, тогаш можеби тие наши женски идентификувања се идентификувања што не само што не треба да се обидуваме да ги скриеме в плакар туку треба и ревносно да си ги прогласиме за свои – да ги сфатиме, да ги цениме и да ги негуваме.

Геј-културата може да се однесува и на главнотековни дела што ги создале, главно, уметници хетеросексуалци, плус некои настрани што се во плакар, а кои геј-луѓето селективно си ги присвоиле и ги преупотребиле за антихетеронормативни цели. ‌Ваквава поделба, се разбира, не е ниту водоотпорна ниту апсолутна.

Но, да бил Хегел ноќта на закопот на Џуди Гарланд оној петок, на 27 јуни во 1969 година, меѓу кралиците што се насобрале пред гостилницата Стоунвол кога онаму полицијата правела рација, можеби ќе пеел друга песна – под претпоставка, се разбира, дека воопшто знаел да пее.

Во претходните две поглавја, затоа, ги опишував значајните еротски и политички прашања на „женствените“ идентификации на машката геј-култура и нејзината засегнатост со мајката, барем во светлината со која ги облева култот кон Џоан Крафорд и нејзините аватари.

И тоа не само со начинот на кој геј-идентитетот често ја става сексуалноста в плакар (иако ја делам загриженоста со Ворнер и сосема се согласувам со неговата критика).

Го добив вретеното со малку преѓа и го чувам најдолу во плакарот, под зимските ќебиња.

Ја чуваше во убава кожна футрола скриена длабока во плакарот во спалната. Дури се плашев од неа.

Потоа ги редам на најдолната полица во плакарот - за собирната акција на секундарни суровини.“

Одвај дочекав да биде 18 часот попладне. Ги облеков најизвалканите и најнеугледните пантолони што ги имам и најизбледената маичка што ја пронајдов во плакарот.

Види, види какво безредие во плакарот.

Се плашам да не паднал преку тераса.

Го нема ни во плакарите, ни под креветите, никаде!