во (предл.) - писмо (имн.)

Притоа е мошне карактеристично, што знаците кои го загубиле фонетското значење како резултат на фонетските промени во грчките дијалекти, не се бришат од редоследот на системот на писмо, туку ги имаат сочувано своите места иако се лишени од секакво фонетско значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ваквата ситуација се објаснува со стремежот за зачувување на стариот редослед на знаци во писмото, и соодветно со тоа, на старите бројни вредности на истите знаци.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Историски создадените алфабети влегуваат во кругот токму на овој тип на писмо, иако во нив честопати се набљудува имплицитна реализација на фонолошкиот принцип и фиксирање во писмото на оние фонетски разлики кои имаат функционално значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Фонетскиот систем на писмо ги фиксира одделните фонетски единици на јазикот без оглед на нивниот статус во системот на конкретниот јазик.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И во писмата до мене додека беше во Маказар и еве во ракописов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Она што пред сè беше изненадувачко во тоа писмо беше фактот што испраќачот, Monty Cantsin, и мене самиот во писмото ме ословуваше со истото име.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој ќе ја наредеше фурната, ќе ја угореше, ќе го замесеше тестото и ќе го оставеше да се зори.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ќе го завиткаше, потоа, во ленено цедило, а потоа ќе си го земеше пагурчето, ќе седнеше покрај нас во постелата и ќе си запееше: прати ми во писмото малку од твојот глас, да го носам со себеси зашто твојот глас е гранче чесно дрво...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Си достоја на клетвата и бесата, та во писмото, не само што не ги нападна селаните, ами навистина ги бранеше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гуле му рече дека бил во Битола, го нашле луѓе од окружниот комитет, кои слушнале што прави он по Мариово и во писмото го советуваат да не го диви народот, ами да гледа да се смири и да работи како што работеше во востанието, да ги прибира и бодри луѓето оти пак ќе ни требаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаеше Госпоѓа Беранж дека сите таги пристигнуваат во писмата. Не знам кому повеќе да пишувам...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но кога Маклин му соопштил дека една нивна мисија се спуштила во Албанија со цел да замине за ГШ на НОВ и ПО на Македонија, Тито во писмото до Светозар Вукмановиќ-Темпо од 9 октомври 1944 година ќе истакне дека тие треба да го примат “овој член на англиската мисија“ и да бараат од него материјална помош во оружје и воен материјал.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Меѓутоа, настојувањето на Фицрој Маклин да се испрати воена мисија на територијата на Македонија врховниот командант на НОВ и ПО на Југославија Јосип Броз Тито го одбивал.85 Но кога Меклин му соопштил дека една нивна мисија се спуштила во Албанија со цел да замени на ГШ на НОВ и ПО на Македонија Тито во писмото до Светозар Вукмановиќ - Темпо од 9 октомври 1944 година ќе истакне дека тие треба да го примат “овој член на англиската мисија“ и да бараат од него материјална помош во оружје и воен материјал.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
А Крстан пишуваше, испраќаше пари и беше секогаш добар и внимателен во писмата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во писмото стоеше: „За две недели сум дома“.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Размисли - можеби во писмото имало пресилен збор за кој немало место во нејзиното чисто и невино срце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Јас не сакав, ама... Се извинува поштарот, покажува со глава на Никола кој е целиот задлабочен во писмото, не слуша ништо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Логотетот изгледаше сѐ поведар и повоодушевен од чудната ука на Филозофот, и веќе видно се беше задлабочил во писмото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас знаев дека тоа ќе оди мачно и со буна во народот, оти сега светот, со новото писмо изгледаше мал, стеснет и премногу едноставен: ниедно нешто за кое немаше слика во писмото на Стефан Писмородецот – не постоеше веќе, тие нештата постојат само доколку имаат име за да можеме да ги именуваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И уште нови некои букви покажа дрвото на вистината, кои Писмородецот, од не знам какви причини ги беше изоставил во писмото што го преподаде како свое.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
6. Во едно писмо до Serge Stauffer, Дишан го опишал сексуалниот чин како “четиридимензионална состојба par exellence” ( види во писмото датирано за 28 мај во книгата на Stauffer “Marcel Duchamp: Die Shriften, Zürich, Ragenbogen Verlag,1981, стр. 266).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
5. Цитирано во “Marcel Duchamp,” од Katherine Kuh во списанието Artist Voice,1962, стр. 81.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Крајниот ефект е претворање на Хомеровата Илијада во бродвејски мјузикл – нешто во што досега никој не се испробал.304 Тоа значи да се настрани трагедијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истото важи и за јуначкиот вид на мажественост во писмото на трагедијата: штом достоинството ќе му излезе претерано и ненужно, статусот неповратно му се снижува и се сведува на високопарна поза, на празен блеф, на претерана глума, на песна и танц.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И си го видов срцето сред слама, во една кошница за остриги! (Флобер во писмото до Жорж Санд) - Зарем не е банален тој глагол! – театрално се размавнува со рацете Хорацио Цвикало – Сакам палачинки со ореви!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Замижа. Одеднаш се најде во оној дел од родниот град, со темни калдрмени сокачиња, за кој толку често раскажуваше или го опишуваше во писмата до најблиските како магичен амбиент на своето детство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Читам. А во писмото напишано да се борам против грчкиот монархофашизам и англоамериканскиот империјализам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На син облак качен стои простум стрико Бојан Димански, ни рајски ни адски, и насмеано гледа кон земјата и кон мене и во писмото во моите раце, кое сетака чадеше и кадеше и ги гореше прстите мои.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
70. Така, на пр., во писмото од Главниот штаб на Востанието од 9.9.1903 год. до бугарската влада настојчиво се бара „најефикасна помош со војна”, како „патриотско замешување”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Навидум сосема недолжно, онака милозливо и наивно, тој велеше дека, ете, во писмата на Павле, тој мудар и учен човек, имало и такви работи кои биле тешки за разбирање, та неуките читатели понекогаш ги извртувале.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во писмата испратени еден на друг, со најгрди, најнавредливи зборови, си ги исцртуваат и карактерните особености и творечките можности.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сите работи ќе бидат извршени сосем како што му е назначено во писмото.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Ти гарантирам дека во писмото ти не си спомнат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неговото душкало, другар од детството на кој единствено можеше да му верува, во писмата што му ги праќаше не успеа да му пише нешто со кое ќе го израдува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не се излажа, во писмото стоеше еден официјален документ, судски документ во кој судот по службена должност го поништува бракот меѓу Рада и Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со споменувањето на оваа установа, која и во писмото на Јана беше споменувана како појдовна точка, Рада ги користеше последните атоми од својата сила и одвај успеваше да се одржи на столот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаете, јас сум новинарка. - Ова повторно ја стресе Рада. Та нели во писмото од Јана стоеше дека „лотосот“ бил посвоен од некој новинар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Писмото, во писмо беше адресирано на адресата на неговиот другар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ноќта и тишината ѝ овозможија тоа што го читаше во писмата во миг да го претвора во слика.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа што беше во писмото беше доволно да го прочитаат само едни очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште неколку пати го анализираше секој збор во писмото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу неволи ни направи, вели Костадин Дамкоски, а ние во писмото до султанот него го бараме за да ни биде свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Понатаму, во писмото, Атанас ги молеше мајка си, браќата и деца си Блажета да му простат што не им се кажал пред заминувањето, но тоа го сторил зашто се плашел дека ќе го попречат да замине, а тој оттаму, од Австралија, ќе можел уште повеќе да ги помага, зашто му било добро и зашто добро заработувал.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако дојде некогаш во Потковицата, со скршени нозе ќе се врати назад, вели Мустафа Салиоски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и во училиштата, во писмото, во книгите, во црквите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне, б) ќе ме удри в ноздри испарување на отров, в) ќе ме собори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ми чита така, Неделко Сивески, ама во писмото, Јон повеќе прашува, отколку што кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне б) ќе ме удри в ноздри испасување на отров, в) ќе ме собори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дваесет години подоцна австрискиот војсководец генерал Пиколомини во писмото упатено до својот цар нагласува дека тврдината е ѕидана на стар начин, сега наполно без одбрана и вода, без простор за коњаница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас седнав да им напишам писмо на моите да ме чекаат во Скопје, да се видиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, си помислив вакви информации не треба да пишувам во писмо во воено време и го одложив писмото во една книга.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имено, Судот, со право, оцени дека оваа материја не може да биде предмет на уредување на подзаконски акт на министерот, бидејќи со ова законски дадено овластување се врши противуставно проширување на надлежноста на еден инокосен управен орган и тоа токму во сферата која, согласно изречната уставна одредба, се уредува само „со закон и со колективни договори“ (чл. 32, ст. 5 од УРМ/91). 56 т штрајкот, од свои средства, да им обезбеди надомес­ ок на плата за времето на штрајк на работниците кои учествувале во него (чл. 241, ЗРО/05); д) и, конечно, намалувањето на овие права се гледа и во сферата на прекршочните одредби: •  за работодавачот, наместо поранешните две казниви дејствија (ако примал нови работници за време на штрајк или ако ги спречувал работниците да учествуваат во штрајкот – чл. 17, ЗШ/91) – сега постои само едно казниво дејствие, а тоа е она кога работникот кој организирал или учествувал во штрајк, организиран во согласност со закон, го стави во понеповолна положба од другите работници (чл. 264, ЗРО/05); •  од друга страна, пак, порано беа предвидени само две прекршочни одредби за работникот (кога тој ќе одбие соработка со работодавачот која има за цел да се обезбеди вршење на минимумот работа што обезбедува сигурност на луѓето или кога неоправдано ќе одбие да изврши налог кој има за цел извршување на некои меѓународни обврски што ги има државата – чл. 19, ЗШ/91) – додека сега се воведоа три нови казниви дејствија: (1) ако синдикатот, односно здруженијата на синдикатите, не најават штрајк; (2) ако започнат штрајк пред спроведување на постапка за мирење, предвидена со овој закон, односно пред спроведување на друга постапка за мирно решавање на спорот; и/ли (3) ако во писмото за најава на штрајк не ги наведат причините за штрајк, местото, денот и времето на почетокот на штрајкот (чл. 266, ЗРО/05). 3.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Заедно со странецот прочитаа кој хотел беше запишан во писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл се зачуди колку го беше запомнил тоа што пишуваше во писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Спрема ова што пишуваше во писмото и од она што го разбра од разговорот меѓу татко му и Марша, тој навистина има уште една мајка, во друга држава...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во писмото што го доби од дома, сестра ѝ подробно ѝ пишуваше, како мајка ѝ правела питулици за соседите и роднините.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Напишаното во писмото остана само како монолог.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И со сите тие мисли во главата, пак си го поставуваше прашањето: што може сега тој, нејзиниот Хелвиг да ѝ напише во писмо?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, ете, тоа, напишаното во писмото, нешто кажуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш се решија за еден начин на искажување на своето мислење по тоа прашање, не сосема директен, но доста отворен. Во писмо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Синот одговараше на другите работи во писмата, на сè друго, но во врска со девојката, ништо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но зошто тогаш не ѝ напиша ниту збор во писмо?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во писмата што ги добиваше од дома, од своите, често имаше и прашање: нема ли нешто ново? Очекуваат ли дете?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И, како што му пишуваше во писмото - го сака, жали за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нивното молчење, премолчување на тој факт во писмата што следеа, за него беше сосем јасно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И Богуле лоши соништа сонуваше. Во писмото што го испрати пишуваше: „Драги тате, пак сонив лош сон.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој го отвори, го прочита и виде во што е работата: – Каде се овие луѓе што се споменуваат во писмото? – го праша Мехмед везирот што му го даде писмото. – Во затворот – кусо му одговори овој. – Нареди да дојдат пред мене – беше уште покуса наредбата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Заповед. Ти кој си кадија, ни пиша во писмото, дека Димитрија Стале од село Сатока, поп Димитрија, Мате Никола од село Пешино, Стојан Пејо и поп Јаков од Старавина биле разбојници и по нивно наговорување населението во прилепската нахија се кренало и бидејќи тие не се потчинале на законот бевме испратиле свето решение за нивното фаќање, но тие избегале.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Затоа тој му го остави писмото на еден од везирите што ги бркаше царските работи и му кажаа дека луѓето што се споменуваат во писмото му се предадени на мудурот во затворот; кога ќе се врати султанот таму да ги бараат. Co тоа тој си ја исполни својата задача и по два дена си ги собра сејмените и се врати во Прилеп.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сега, во писмото, веројатно им пишував за она што ми се случуваше тука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Токму тка стои во писмото мори ќерко?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
БОЖАНА:Тие се!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И ти, Симке, ем знаеш што вели во писмото што го добивме.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Без знаење на родителите, сами го соста­вивме писмото, на италијански јазик, прашувајќи ја Мајка, така, неврзано, за некои италијански зборови употребени во писмото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Охридска каза; дека истото село, според пописот на Охридската каза, било одредено од турската власт како дервеџинско село што го чувало патот што водел од Охрид, преку манастирот Свети Наум, за Горица (денешна Корча), за Арнавуд Белгради (денешен Берат) и за Авлија (денешна Валона); дека манастирот му плаќал данок на господарот на Охридската каза Џеладин-бег; дека во одобрението на Цариградската Порта за градење на нов храм, стои оти манастирот е во Охридска каза, дека иконата на свети Архангел Михајло што е подарена од Влашкиот кнез Александар Наруци во 18 век стои: „На манастирот Свети Наум, Охридска каза; дека и други управувачи на Влашко: А.Апсиланти, М.В.Сукул, и К.Мирузи, кои сметале дека нивната земја порано била под духовно раководство на Охридската архиепископија, му подарувале подароци на манастирот како светилиште на таа архиепископија; дека во минатиот век, во манастирот по разни поводи (на прошетка, на панаѓур или на одмор) навраќале австрискиот, грчкиот и рускиот конзул, кои во писмата до своите влади го опишувале значението на овој манастир давајќи податоци дека тој се наоѓа во Охридска каза, Битолски вилает и дека манастирот имал големо богатство со кое го издржувал училиштето во него, а ги помагал и другите училишта во Охрид.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Аха: Со починатиот грчки писател Никос Казанцакис, на пример, со авто­рот на Зорба итн., кој, во писмото на својата втора жена, Елена, изрази надеж дека на својата постела за умирање ќе има шанса да се прости, можеби и со бакнеж, од разното медитеранско овошје во коешто толку ужи­вал во текот на децениите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ќе кашка, ќе кашка, а потоа наеднаш, полна уста утешение!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И згора на сѐ, како шлаг: „Заборави ме брзо бидејќи, како што велиш и самата во писмото, заборавајќи ме мене ќе заборавиш дека и синчето личело на мене“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Токму тоа го прашав, споменатиот во писмото, бате Иле, синот на Манас, внукот на Прокопија, кога му правевме четириесетдневен помен на дедо Санде.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Или едноставно заминувале негде, и еден по еден нивните потписи во писмата ги снемуваше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И постојано се чувствувала како да се наоѓа во средината на тој земјен круг; во неговиот центар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За да ти поверувам тебе и на твоите тврдења, еден добар дел од својот живот и од животот на татко ти ќе треба да го отпишам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Аксја останала со впечаток, пишуваше во писмото, дека негде таму, на хоризонтот небото не завршувало туку земјата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Александар (во писмо): „Александар го поздравува Аристотела.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Сtаit bref, clair et simple. Pourvu que lаррliсаtiоn de ces dispositions soit aussi simple! Entre-temps comme vous me lаvеz aussi сrit, vous avez d aller Bucarest о, mаlgr ce que lоn raconte sur tous ces enfants аbаndоnnѕ dans les rues, et tous ces chiens errants, јеѕрrе que vous aurez fait dintrеѕѕаntеѕ et enrichissantes rencontres autour de vos livres. Hlnе Lejbowicz XXX Елен Лејбовиц од писмо во писмо не престануваше да ме предупредува дека пишувајќи ми, нема никогаш да ми зборува за себеси, а уште помалку за своите здравствени проблеми, кои ги нарекуваше бизарности.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ваш Луан Старова X Имаше јасен систем во писмата што ми ги праќаше Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јеѕрrе seulement que la tсhе que vous vous tеѕ dоnnе, de реrрtuеr la mmоirе familiale, vous aidera vivre le plus longtemps possible. Hlnе Lejbowicz IX Пишувајќи $ на Елен Лејбовиц, од писмо во писмо, јас не престанував да трагам по нејзиниот идентитет, по нејзината професија и, конечно, по мотивите заради кои ми пишуваше.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав впечаток дека таа излегуваше од светот на мојата балканска сага што си го беше утврдила како главен домен на својот интерес во нејзините писма, предизвикана од актуелноста и неизвесноста на настаните, за потоа повторно да се врати на моите текстови и да ми се придружи во мојата потрага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Албанскиот полиграф Фаик Коница, големиот пријател на Гијом Аполинер, во еден брилијантен есеј, за Природните и вештачките јазици, пишуван под псевдоним, (книгата која ја пишував за нив на француски јазик ја спомнувате во писмото), поттикнат од Маларме, ќе рече дека во секој јазик постојат темни, непреводливи зони и токму во нив се крие идентитетот на еден народ.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
По романот Атеистичкиот музеј, на кој повторно се навраќаше во писмата, овојпат понагласено под нејзината читателска лупа се најде Времето на козите и периодот и настаните што му претходеа на пишувањето, поврзани со актуелноста.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се надева, вели, дека тоа место ќе да е некаде затскриено, лоцирано подалеку од местата каде што се случуваат виолентните настани...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Директорката од малата библиотека во Шапоно, во писмото, навезано со убав ракопис, ме известуваше дека библиотеката во месец мај 1999 година слави дваесет години од основањето и комитетот на читатели одлучил по тој повод да повика на средба најчитан автор во тој период според статистиката на читаните книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Беше тоа период кога тешко го рланирав самиот своето време, поради големите и секојдневни дипломатски обврски.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Единствените пукнатини во високите бедеми на дистанца со која Елен Лајбовиц систематски се оградува од сите обиди за какво било вовлекување во Твојата лична или професионална приказна можат да се забележат исклучително во писмата што таа Ти ги испраќа во текот на драматичните летни месеци во 2001, кога во Македонија се води војна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И бидејќи секојдневното набројување на пожарите, силувањата и на масакрите од секаков вид не беа доволни, беше неорходно исто така да се дознаат кажувањата на вековните, незавршени омрази кои противставуваа едни против други разни етноси.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Простете за сите недостатоци и празнини во писмото. Елен Лејбовиц Р. С.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ме загрижува тоа што во писмото не нѐ известуваат колку ќе трае посетата на господин Клаус.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Елизабетх Баркер, Британската политика према Балкану у II светском рату.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
По неколкумесечни подготовки, на 25 и 26 април 1942 година, во Детроит, во присуство на 3.000 делегати, речиси од сите краишта на САД, се одржал Првиот американско-словенски конгрес.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
256 Иницијативата за разговор со раководството на Бугарската работничка партија (комунисти) за формирање југословенско-бугарска федерација ја дал ЦК на КП на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа го надополнува и Бејли, член на СОЕ, во писмото од 28 март 1941 година, кој бил во Белград, а потоа во Цариград, кој вели: „цврсто сум уверен со акцијата што непосредно му претходеше на државниот удар; можеби други управувале, но нужните претходни услови за тоа ги создаде наголемо СОЕ во Белград, работејќи на тоа во минатите шест месеци“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И државниот секретар на САД, Кордел Хал, во писмото од 13 јануари 1942 година, во однос на обединувањето на Американците од словенско потекло, ја истакнал "полната поткрепа на нашите воени напори од страна на американските граѓани од словенско потекло кои претставуваат важен фактор во нашите производни програми во оваа тешка ситуација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
211 Таков трансфер, иселување на „120.000 Македонци северно од границата на Грција од 1941-ва“ му предлагал тогашниот амбасадор на Велика Британија, Р.А. Липер, на министерот за надворешни работи на Велика Британија, Антони Идн, во писмото од 24 ноември 1944, а со цел „Грција да нема славјанско малцинство и заради тоа што ампутирањето на славјанската територија кон западна Македонија и нејзиното анектирање во славјанска федерација е практично невозможно и би било истовремено економска катастрофа за Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Иницијативата била поздравена и од претседателот на САД, Ф.Д.Рузвелт, кој во писмото упатено до секретарот на Словенскиот комитет, Георги Пирински, го изразил своето задоволство од високиот патриотизам на детроитските Словени.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И кога пак на грчки ѝ го читале писмото за двајцата внуци кои лани останале меѓу карпите на Клефтис во Грамос, дека и тие јуначки отстоиле за славата на Грција, тогаш нејзиното срце не дознало гордост, не почувствувало достоинство, туку се згрчило во непреболот и во навредата затоа што тие, имајќи своја земја, свои корени натопени со крвта на толку други јунаци, во писмата и пишувале оти загинале како Грци за Грција, а неа затоа што не го знае грчкиот јазик и в црква не го разбира попот грчки и не знае на грчки да му се моли на Бога, ја презираа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Покрај тоа, некои бивши пациенти ги забележале своите коментари во писмата до др. Хофер и др. Озмонд, а тие ми ги пренесуваа информациите битни за изградбата на објектот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Татко и овој пат бил по право, требале да го послушаат, ни пишу­ваше тетка во писма испраќани преку ретки патници во Ма­кедонија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не дека не знае сам да го пее писмото, ама поубаво му е кога друг го чита а тој да може да си замислува, да го гледа тоа што се кажува во писмото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Станува претседателот на привремената влада на Грција, Димитриос Парцалидис: — Се собравме, вели, за да расчистиме со некои ставови во писмото што дојде од Скопје и во врска со улогата на НОФ, АФЖ и НОМС, од нивното формирање до денес.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Букварот, велат, ќе ги обедини, ќе ги освести и заедно сите ќе се кренат да се борат, и Грција склучува договор со Турција и ги враќа Грците од Мала Азија, сите ги населува во нашите градови, а македонските Помаци ги иселува во Турција, ти ја земаат земјата сосе гробови, а без гробови немаш ни роднини, нивните војници со убиства се фалат во писмата: кој колку Македонци убил, се натпреваруваат во убиствата и затоа добиваат наградни отсуства и нешто друго добиваат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во писмото ништо немаше за детето мое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кирков во Велес: “Нашиот несреќен македонски народ, стои во писмото, е изложен на безброј несреќи и понижувања од Турците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)