во (предл.) - пазува (имн.)

Секаде има шум, со шум си заобиколен, тој не те напушта и во длабините на градскиот парк, а како ехо се носи и се слуша и во пазувите на Витоша.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Софија е еден синхронизиран парк, зашто овој град го красат 500 паркови и затоа се чини дека таа е сместена во пазувите на некоја голема шума.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Раката му оди в пазува, ја напипува сликата, таа е мазна под прстите и Соколе долго ја мазни, ја милува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тој се лажеше, зашто не ги познаваше неумоливите закони на љубовта, иако знаеше дека уште премудри Соломон рекол: „Можеш ли да си туриш жар в пазува, а да не ти изгори кошулата?“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе брзо ја спружува раката в џамлак, ја граба сликата, ја пика в пазува и просто бега.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овој малиот е на него. (Му брка во пазувата и вади пиштолче) Гледаш, уште од сега пиштол во појасот ставил.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Чичко Петре ја разгледа внимателно, а потоа ја завитка в крпа и ја пикна в пазува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но не ја оставив да тагува и да блада по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Знаеше Тој дека има и птици - еретици, кои откако ќе долетаа во родниот крај слетуваа право во пазувите на девојките.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кон залез на птиците помислувам кои ја исполнуваат квечерината на Париз со едно високо це, со огнена и портокалова светлина како од времето на Матеја кога ги пееле псалмите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Го свитка писмото, го стави во пазувите, па среќен и блажен замина угоре, кон Заветна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со докторската диплома во пазува и кабинетот под клуч во џеб, со младата мајка и идната аптекарка дома, со стариот татко во родниот град и сиот товар од авторитетот на традицијата во лекарската професија - се впушти Миха во оној метеж од брзак што се вика општествена афирмација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш несвесно си ја пикаше раката в пазува и, без да сака, ќе се најдеше со едната града на дланката.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ти, Пенчо, в капа и в пазуви, а ти, арслане, најпосле ме забележа - в бовча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Брзо го пикна в пазува, таму не ни чепкаа кога не претресуваа,.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Цигарите ги пикна в пазува, а кутијата ја намириса, нешто прозбори и умилно се насмевна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Посегна во пазувата, го извади својот часовник и ми го даде.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Иван посега во пазувата и го вади револверот. Зазема позиција на одбрана кон вратата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Си појдов Горна Белица, де, Си најдов грутка снегова, де, И си ја ставив в пазува, де, И си ја ја рачав порачав, де: Топи се, грутке снегова, де, Како што се топи (машките) млада мома, де, (женските) млад беќар, де, (се повторува). (Машките) За јуначе беќарче, де, (Женските) За девојче ергенче, де.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе ги украдам нивните крилја, и ранети души во полупрстенеста патека ќе се дигнам под сенката од сводот, во пазуви празни пак гостин ќе бидам пак солзи ќе ронам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Молскавичен отсјај, на златни искршени прачки пред залезот... се бркаат со разиграните бранови од немирните води... слични сме: во моите зеници искрат светулки, во пазувите на езерото пламени јазици нежен допир со сласт даруваат.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Под сенката на тажниот поглед што умира во пазувите на празни прегратки...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се прашувам колку волшебства крие ноќта во пазувите? Огледала на љубовта со лажен сјај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Си го преспала денот. - изненадената Рада имаше само толку време колку да го пикне писмото во пазувите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Поарно е да ти остане во пазува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Едип слегува во градот, се бави таму со рибарите крај морето и, скриено во пазувата, секој пат донесува по една ортома.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го облекол кожувот, ја зел секирата под кожув, го пикнал пиштолот в пазува, ги префрлил дисаѓите преку рамо, божем се токми за на пазар во Прилеп, и излегле со ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Преку дворните места на имотскиот живеалишни куќи и низ Западна Порта излегуваат во оградите и низ бавчите, прегазувајќи ја Голема Вода, се завкачуваат спрема Коритница, сè со вјасање - Максим за чекор понапред од Васила и од Карамана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уловените, врапци ги гнетеа в пазуви и со среќниот улов се враќаа дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш го заврзал ќесето, го ставил в пазува и станал.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Гостинската одаја, околу веќе добро разгорениот пампур се распоредуваше челадијата и домаќинот почнуваше да им ги кине главите на врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим влегува во гостинската одаја, од масата го извадува пиштолот, го сокрива в пазува и кога излегува на чардак на Јосифа, кој станал во меѓувреме, и на другите им вели Ко ќе застуди влезете внатре, а на Васила Митрески Ние со тебе, Васил, ќе се прошетаме малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И правејќи си пат меѓу имотските луѓе, кои сè уште трчаат пругоре по скали на чардак, влегува во визбата; таму, од ѕидот до вратата, го симнува малото секирче, го сокрива в пазува, поа кога излегува од визба, на Васила, кој остана да го чека пред врата, му вели Одиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си седат дома си, во дворовите, и тихо и задумани тагуваат по заминатите, стискајќи ги во пазувите нивните последни писма и фотографии.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред тоа ја видел само како ја поднаместува пушката во скутот, како посигнува во пазувата и како потоа ја запетлува кошулата на градите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите што нѐ пристасуваат гледаат по кучето наше и си плукаат во пазувите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јага Перуника беше побрза кога Марко се наведна по револверот; таа го зграпчи оружјето и го пикна в пазуви: не ќе стрека нејзиниот проклетник, не ќе му дозволи дури и ако се заколне дека ќе се ожени со неа, веднаш, во самата крчма на еден покоен Миломир.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Спомените на љубовта во пазуви ги чуваат!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Рацете и нозете ми беа врзани со дебело јаже од кое ни најмускулест орангутан не ќе се ослободеше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гардистите на Мортенија одведоа во ропство десетина деца.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нѐ зела ноќта во пазуви, ќе спиеме здружено.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Што, можеби и не е човек, - се поплукуваа жените в пазува, па потоа врескајќи ги собираа децата околу себе како квачки и се заклучуваа дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Му пикаше суви трендафилчиња и смилје во пазувите на кошулата што ќе требаше да ја облече за на дуќан.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Света, премила мајко,“ рече таа, здржувајќи ги солзите, „те молам, жити светиот син што го држиш во пазуви, фрли еден зрачец врз мене, ќердосај ме со рулче, та и моиве очи еднаш да престанат да солзат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Низ прстите, низ дланките, низ рацете поткренати, до во пазувите ми се лизга сокот алов - небаре леплива крв...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во пазувите на ова бессоно утро Во падините на рајот вечен Жена метузалемски стара ми прорече: Кај што река има, таму тече Крвта на твоите незнајни предци А кај ќе видиш санта, глечер Таму нема вера, таму нема светци Тук кон зло те тера лик нечовечен И тој ќе зине муцка клета Вели – малку ли се трите Света?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Но длановите твои не венат со грстои риеш по мртвиот мрак по земјата со трендафил на усни Црвенице што раката те знае расцути ми со уште еден цвет од земја мрак и видело што иде Добрлижи ги заспаните што лежат во пазувите нежни лулкај ги поубав ден да иссонуваат За нив тој цвет од виножитни бои во старава и бессонава шума и венење и листеж што ја знаат
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
1. Не гасне светлината на тој гласот да го запрета свој во молк што треба пред големото зло од друго зло што иде во мугрите на виделото Тоа што сенката од нив да му ја изгони сака Сега е веќе мигот да се замине што повикува со стариот копнеж на битието во трепетот на крвта Будната роса на челото светлината на утрото ја позема пат правејќи низ мракот Вика гороцветот со муграта во пазувите
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Оти нема кревет за мене? и онака облечен во војничка мандија туку го стегаше коланот чиниш нешто крие во пазувите па се плаши да не му испадне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сите овие денови додека го чувствуваше писмото во пазувата тие тие напињаа, ама не пробија. Сега двете очи се одзатнаа и џуркат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана стои под пенџерето, гледа надвор во белото платно на снегот, а едната рака сѐ повеќе и повеќе ја пика во пазувата, во топлината на цицките, стискајќи го пликото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога од станицата стигнаа пред зградава, додека сите се качуваа на првата плоча преку неколкуте басамаци, таа си рече Да признам што има ваму долу? чкртна со кибритчето, го наала кончето на свеќата, нив постојано ги пикаше во пазувата, и лелејавото пламенче дури долу по ходничето и таму лево во двете прегратки ги заваби сите. И гуските, се разбира.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А може затоа ме пика во пазувата за со рацете да стигне до неа, ѓомти случајно, а таа кучката, ќе се таи и ќе се насладува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нешка си го кладе тој збор во пазувата и немаше ништо толку силно да ја запре да не научи да пишува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас бев најмалиот и најстариот брат ме држеше во пазувите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Те држев во пазувите. Уште те доев, макар што беше голем за тоа. Ама јас така правев и со другите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во пазуви ја носеле За муви ја менувале Под тезги ја криеле Горештини ја нагризувале На изгрејсонце ја молзеле На зајдисонце ја цеделе На клепки ја обесувале Клети шпиони ја толкувале Сешто ја нарекувале (Била калем Била и урна) Сега е литература Под сигнатура 49 К
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Искачи се на врв- себе и повлечи се во подножјето има плодни почви јаболка кои мирисаат на магдонос и нане поради долгиот престој во ист сад зборови кои се припикнуваат во пазувите -мажјаци скокотливи, полнозначни, семеносни- глетки кои трчаат по тебе како верни загари времиња кои те опоменуваат обѕрни се, објави се но не застанувај што погоре, толку подоле она што во себе го имаш единствено го имаш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Екстаза  Така човекот оди во пресрет на другиот човек небаре оди во пазувите на својата смрт.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но не ја оставав да пека по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Започна да краде и по самопослугите: чоколади, бонбони, мастики, и сè што ќе успееше да пикне в џеб или в пазува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Глас: Во пазувите на Ефес прапотомокот на Херакле по име Филип Македонецот по потекло од Карановата кралска лоза ја побара раката на Олимпија од братот ѝ Аримба зашто беше се вљубил во таа девојка без родители, прапотомок на Ахила, од Неоптоломеевата кралска лоза. Ахил пак беше син на кралот Пелеј.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Со чета борци низ твоје борје врвеше Јане - Пирински цар, од врагот кога пронижан падна в пазуви свои Пирин го згрна, - верниот другар - пријател стар.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ќе ѝ принесевме сини цветови што ги брал Александар Македонски покрај Златна Река Таа ќе речеше: тие цветови веќе сум ги носела в пазуви...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Фимка оди пред себе, во пазувите со обете раце го стега букленцето. чиниш на градите носи доенче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дојди, седни и дај го тоа клопче што го имаш втиснато во пазувите, заедно да го одмотаме; не го криј - дај ми го.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега, молчешкум, секој за себе, размислуваа за пликот што в пазува го носеше Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие посегаат во пазувите, ги превртуваат џебовите, нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)