во (предл.) - окно (имн.)

Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Капка една удира во окно железно, жолт цвет во тревата умира целосно во пролетта што на својот почеток гасне, цвет од илузии повторно расне.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)