во (предл.) - ноќ (имн.)

Така го вкусуваше сонот со сета своја сласт, подготвена да стане од спиење и веднаш да се вклучи во активностите на денот, планирани во ноќта во текот на спиењето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Шумолат блиските лисје. Тишината е неприродно ранета во ноќта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Длабоко во ноќта секретарот и градоначалникот со своите задолжени помошници дојдоа на плоштадот да им ја објават на Чанга и на другите козари одлуката за привременото сместување на луѓето и на козите во расположивите станбени капацитети во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се вративме дома татко ми остана долго да чита во ноќта. Никако да згасне жолтата ламба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и Чанга долго во ноќта чекореа по собата, бараа и пребаруваа во книгите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Долго, долго во ноќта кога сите нѐ прифаќаше во своите прегратки сонот и во него шетаа нашите кози, тој остануваше во просторот што го означуваа зраците на ламбата врз неговата отворена книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми не можеше да разбере зошто татко ми и во оваа земја, во која семејството пушташе корени, и требаше да живее и со другите луѓе, останува до доцна во ноќта со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во ноќта повторно се разгори, пламна козјиот проблем.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
VIII Чанга, кога го напушташе нашиот дом доцна во ноќ­та, а понекогаш дури и пред мугри, со книги под мишка, секогаш се чувствуваше возвишено.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кинестезијата во овој случај е заснована на преминувањето на дента во ноќ (и во кулминацијата на фил­мот, на палење на светлата на зградата) со повремено прелетување на птици, движење на облаци, како и со видливи промени на филмската лента.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во својот минимализам Ворхол секако најдалеку отиде со Empire, осумчасовната снимка на Empire State Building со фиксна камера и без тон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Затоа по мала пауза молкома ја сменија темата со онаа која се однесуваше на напатствијата што Беренц неодамна ги доби од Берлин и кои, како што веќе е речено, чекаа на брза реализација.  Тие денови од крајот на 1943 година, пушејќи покрај прозорецот, Беренц во својата канцеларија го чекаше градоначалникот Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Во таа постела, си помисли, постојано недостасувам јас”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Него го забавуваа овие игри в постела кои Ребека, оваа цела година додека ја посетуваше, знаеше да ги прави уште повозбудливи, поставувајќи ѝ пречки на извесноста и одлагајќи ги врвните страсти за силовитите продирања, до длабоко во ноќта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Подоцна во ноќта Лит и Беренц, покрај чаша вино што ја испиваа во канцеларијата на командантот, се исчудуваа од каде на ова копно заборавено од модерната цивилизација, каде што луѓето живеат едноставен живот близок до природата, без малку како желките од ендемскиот вид царетта -царетта, постои, ете, и човек што толку добро говори германски и толку вдахновено говори за теми од музиката, философијата и теологијата, со стил од салоните на Хајделберг, а не од скромна митрополитска резиденција на еден речиси заборавен јонски остров.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега чувствуваше само задоволство што пополни еден дел од големата празнина, која уште во Виена фати да се отвора во него.  Отиде до одајата на децата што спокојно спиеја, ја погали малечката, го покри постариот Ариех, кој - му шепотеше Гита во ноќите на тивка исповед - откако него го однесоа, сонаваше детски кошмари и имаше немирен сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
НОЌ НА СМРЗНАТИТЕ ГРАФИКОНИ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта спроти коледе сега покрај кладите од огревно дрво се распламтуваат желбите на ороводците и играорците, со топла ракија и варено вино се подгреваат стари неверства и нови мераци.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
За да ја следат модата, фризерите правеа или премногу кратки или премногу долги фризури, а што се однесува до шминката, со липстикот беше свршено, а прва нова работа беше шминката со виножито-бои, бои на бисер, златен-блескав во ноќта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Момчињата од Америка го копираа кокни-стилот за да смуваат некоја девојка, а штом ќе наидеа на некој вистински Лондонец, се обидуваа да го натераат да им раскажува што подолго, без разлика што тој раскажува, само за потоа да можат подобро да му го копираат говорот. (...) Работа која отсекогаш сум ја сакал беше да ги слушам луѓето што зборуваат еден за друг - на тој начин ќе научиш колку за оној што се зборува, толку и за оној кој зборува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Клинците ги отфрлаа обичаите и облеката заради кои изгледаа како нивните родители и одненадеж сѐ се промени - татковците и мајките се обидуваа да изгледаат како нивните деца.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Езерото пополека исчезнуваше и тонеше во ноќта. Наоколу сѐ спиеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сијалиците почнаа да се гаснат. И осветлените прозорци, еден подруг, исчезнуваа во ноќта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Гореше Крушево и светеше како факел во ноќта. крај колјата - Тесно им стана на Карчевци, - негодуваа ресенчани, особено жените, кога научија дека Панде, најстариот син, тргнал во Охрид да одбира невеста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Толку траеше средбата со Ататурк Длабоко во ноќта, Ататурк замина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Утрото, Татко се разбуди свеж, иако работеше до доцна во ноќта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еве, веќе четврт век, не престанува, во ноќите на својата длабока самота, да го прави имагинарниот биланс за себе и за семејството: што ќе се случеше ако го послушаше Ататурк и ако си ја врзеше судбината за старите и особено за новите кадиски ешалони кои, сега, според урнеците на европското право, ја свртуваа судбината од Исток кон Запад, кон Европа!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Белезиците се празници! Светкаат на подлактиците Ослободени алки од душата на громот во ноќта на секавиците“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„А јас клучот на спокојот го носам за да ја засолнам самотата во ноќта мирна Така од ѕвездената непрегледност ширна далгите езерото кон брегот го носат“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
За’ржа белиот пастув во дворот и од неговиот врисок Се занишаа стеблата, се вознемирија плодовите, Светнаа нејзините обетки и затреперија во ноќта Како две заумни ѕвезди.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Квечерина, бел ветер им ги одврзува нивните црни шамии А потоа сами влегуваат во ноќта и сами низ неа се симнуваат самоти морето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивните гласови ги мрзнат во ушите, како најдолг и најструден мрзулец, кој ти достасува до душата и срцето и кој ти ја остинува и крвта и снагата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрото, беше недела, жителите на Потковицата отрчаа таму, каде што претпоставуваа дека нештото се откина од аеропланот и на Црн Камен најдоа голема бомба, колку еден вол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Душата ја озвучуваат громови. Осветлуваат секавици во ноќта на Илуминацијата.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Книгата ја пишуваше длабоко во ноќите, кога се храбреше од енергијата која се ослободуваше во нашите соништа во градот крај реката, како што еднаш ѝ се доверил на Мајка!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Остануваше таа во ноќите сама, ја потпевнуваше старата таткова полифона песна, во исчекување на вториот, татковиот глас, гласо­ви­те на своите синови...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Притиснат од мајчината желба да го видам нејзиниот брат, долго во ноќ­та размислував како да го преземам првиот чекор и дали во­општо да го преземам по тоа што ми се случуваше на границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Будалштините се утеха во ноќите посипани со вештачки звезди.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Овде животот се мери со корупките на изедените банани.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали секогаш пред засолзените очи месечината изгледа како растопено сребро во ноќта?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тргнав низ коридорот, во најцрн мрак, јас мрава црна во црна ноќ на мрамор црн, одев низ дворот, кон скрипториумот, каде отец Кирил Филозофот остануваше до доцна во ноќта запишувајќи сочиненија некакви во кои ги прославуваше чудесата и подвизите на божјите луѓе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога очите се црни, ја отсликуваат планетата Земја во ноќ, кога владеат црнините насекаде, а сепак има сјај од месечевата итрина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Најнапред тивки, нежни тонови полека ме успиваа, а потоа стануваа се посилни и посилни и ме будеа во ноќите и многу силно го посакував и тивко го изговарав неговото име Оливие...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во една и иста кафеана секој ден се сретнувам со другарите и до пладне се потсетуваме на нашите млади времиња, умуваме за тоа кој каква глупост вчера истреска на телевизија, па дома на ручек и потоа дремка со весникот во скутот и до доцна во ноќта се караш со оние од екранот на кои им се чини дека светот почнува од нив. Лигавење до немај каде.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А кога се бакнавме, по филмот „Дејвид и Лиза“ во кинотеката дури во Рајнбек и во ноќ толку студена што ниедна бактерија или вирус не би можеле да преживеат, тоа не беше ништо повеќе од бегло допирање на усните.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Боже, дали виде кога тој воскликна ‘Ме допре’?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со песната и светулки излегувале од нејзината уста која ја полнеле собата од душемето до таванот и излегувале низ пукнатините на џамот, надвор, во ноќта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сепак, во мракот, жените се откраднуваат од домовите, и задишани, меѓу тревите или во пченката, им се подаваат на убавите незнаенци Облепена со потен хумус, таа му ја навлекува на насмеанот туѓинец кошулата што скришум ја ткаела во ноќите со полна Месечина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Доцна во ноќта, се втурна во куќичката, папсан, со закрвавени очи, и блуејќи, се струполи врз креветот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Околу полноќ, по многуте попусти истрели во заштитничкиот камен, преку луѓето минал бран кобна тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Срцето во градите му затупотело од нова возбуда. Внимателно се подисправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се ближел заод некако поинаков од другите до тој ден, како тежок, како мртов сон - до бескрај се шири и сѐ околу себе дави пепелава поплава без јасни сенки, слаба темница што ни се враќа во коритото на секнатиот ден ни прераснува во ноќ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така е тоа: маваш со врпал и си ги соборуваш врз глава оревите на вчерашната темница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Непознатото битие во безобличност каква што е возможна во ноќите со издолжени сенки дури и на најмали грмушки, сенки што напоредно се протегаат од секое нешто како црни ребра на земјата, се веднело над заспаните, им се загледувало в лице, се исправало и пак продолжувало да бара под косо плеснатата поплава на месечината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во себе пресметувал колку е помлад од покојникот, уште колку му останува да се поживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неколцина другари на стројниот стрелец Рамиз-бег, пред тоа прострелан низ гради, со тешко и соголено стебло ја пробиле окованата врата на куќата-кула, се качиле претпазливо по тесни басамаци и го нашле безумникот вкочанет; нечија пушка во ноќта сепак му станала судбина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заплиска пороен дожд Дожд од солзи... Во сенката од пеколни воздишки, Плачеше и темнината Се гаси и последниот фенер во ноќта, Под сенката на мракот.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сакаше сосема сам да бидеш во ноќта...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Босонога загазувам пратена од фенерот на тој вечен патник на небото, Јас и месечината во ноќта...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Северниот ветер сега имаше голем помошник во ноќта и во нејзиното заладување; седеше тој сега раскочоперен на заблескотените сртови во далечината, самоуверен и остер во синикавите, разискрени ѕвезди по високата цибрина, но јасно беше дека тоа е само еден привид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се извиши во ноќта како проклетство, како некоја негова глад, како тагување заради таа прогонетост, таа осаменост, беше една потиснатост, во која остануваше секогаш на дното, ја поднесуваше без секакво дробење, а сега си ја викна таа своја безизлез, тоа свое беспаќе пред уште едно стемнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И многу сум среќна дека немам личен доктор за сопруг и партнер, кој секогаш би ми препишувал колку мг. треба да пијам од „енапот“ поради притисокот во вените, колку „деметрин“ во мг. поради несоницата во ноќите кога, од желба по него, очи не можам да затворам, па кога наутро ќе станам од постела бела и незгужвана, со „андоли“ да ми ги олабавува згрчените мускули.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во ноќите, во долгите зимски ноќи, се туку завиваат волци околу селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко Вендија бега во ноќта и селото се затвора, се заклучува. Ги гасне кандилата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па кога ќе се осигурам дека тропањето е од добиците, ќе си речам: блазе си им дека тие не знаат ништо. И се топам, како скрушец во ноќта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе испишти некое пилиште во ноќта, некоја утка како мене, и арамиите одново ќе ги тргнат штиковите. Од под гушата моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Истрчувам надвор и пукам во ноќта, во ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ликовите на двајцата се сплескуваат, се обезличуваат, се потопуваат во ноќта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој достоинствено ги минува трите скали на сандакот и излегува во ноќ. Музика, тихо!
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сивилото, со кое денот полека поминува во ноќ, уште не паднало по врвовите на дрвјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Саво и Снеже долго време во ноќта ги средуваа своите впечатоци од дружбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Црните коси едноставно се загубија во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од ноќ во ноќ стануваше свесен за неправедната болка што ѝ ја нанесуваше на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Здравиците проткаени со поетичност продолжија до фајронтот, доцна во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова мислење во ноќта, толку длабока ноќ... Којзнае дали немаше да се загубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Толку е едноставен патот. Без плоштад, без Бурглос. Тука ние, таму Елса Пијаџо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Го слушам од ноќ во ноќ. Очите ми се затвораат... Не можам веќе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зла судбина на глава ни лежи, бол и тага плетат свои мрежи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во ноќта звездите прават свод за нашето небо.. ноќ во ноќ, ден во ден...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Умира полека сонот заедно со месечината во ноќта.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Песната за тебе не умира се раѓа и кога си таму некаде каде се успиваш во ноќта...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ја гледам месечината во ноќта ... а тебе те нема ни овде ни таму некаде..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Застана крај отворениот прозорец и се загледа со влажен и набожен поглед во ноќта: куќните покриви беа подвиткани `рбети на џиновски мачки, скаменети во своето вечно демнење.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се впуштивме во ноќта, а заборавивме да се оптовариме со камења. Затоа сега лебдиме по воздухот.“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Зборувајќи го истиот јазик, споделувајки исто потекло, професија, тие имаат многу теми за разговор, многу нешта за размена и остануваат заедно до доцна во ноќта.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тогаш, според еден од блиските советници, Арафат бил готов да ја прифати резолуцијата 242 на ООН, значи правото на постоење на државата Израел...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко ги прочита и трите книги на старотурски што му ги донесе Климент Камилски во ноќта на балканскиот покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разделија доцна во ноќта, се разбира, со поделени мисли и аргументи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски до доцна во ноќта пребаруваше во своите речници и енциклопедии, книги и поранешни записи, за да ги одреди петте навистина опасни зборови, во продолжение на петте третирани, во утрешната средба со Татко која беше закажана кај него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако се раздели доцна во ноќта со Камилски, Татко продолжи да размислува за јаничарството поим институција во историјата на Балканот и на Европа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XV Долго време Климент Камилски и Татко до доцна во ноќите, но неретко и до утрини, во нивната стратегија за спасувањето на детето на Балканот, односно и нивните чеда и потомци, по задлабоченото и меѓусебно реферирање за книгите кои беа донесени од Париз за балканските јазици и јаничарството, не можеа конечно да се согласат која тема од овие две ќе биде приоритетна во нивното разгледување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но се случуваше и во доцните ноќи, кога сите беа заспани, а само Татко, останат буден крај своите книги, да се слушаат необични звуци, во куќата, крцкање како говор што доаѓаше од неодредено место, во времето коешто Татко не успеваше да го протолкува до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првин бараше зборови кои можеа да се најдат во толковна низа според сличност и дополнување на претходните, но, сепак, најпосле запре на зборовите: инает, севап, атер, рушвет и калауз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Настана молк длабоко во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XXVIII Татко уште долго во ноќта, охрабрен од светлината на ѕвездите, која не го напушташе, ја продолжуваше својата битка со книгите, посебно со речниците кои сега беа на сите страни на чардакот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко и Камилски уште долго време се договараа доцна во ноќта, до утрина, каква постапка или, како што велеше Камилски, каков метод ќе изберат во издвојувањето, односно во селектирањето на стоте најопасни турски, погубни османизми кои се појавуваа во балканските јазици и ѝ се закануваа на иднината на нивните потомци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И така, од моќ во ноќ , напоредно со моето се побавно пишување, се сменуваа многуте Рубини Фаин, Се додека во сеќавањето не остана нејасна силуета на жена што заприлегала на неподвижноста на камен, или на камен од кој природата обликувала жена.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со возбуденото ревење на некој што прв се разбудил во ноќта , со шушкавата химна на пламенот, се мешаат птичји крици и засипнато кучешко лаење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Неколку пати неделно таа со џип доаѓала во неговото ателје и таму останувала до доцна во ноќта.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Но и љубов заради која може да се умира,“ рече Ема, свиткувајќи се со намера да ми се вовре под мишката, како исплашена птица стуткана под стреа во ноќ распарталена од ровји.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Замислете, деновиве читав една статија во која се раскажува дека во ателјето на Драган Соколовски, во Козле, подолго време, навечер со џип доаѓал човек за позирање, и таму останувал долго во ноќта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше тоа ноќта кога се одржуваше Трката со чамци - ужасно груби умееја да станат во ноќите на натпреварите во веслање - и јас се удрив во еден млад човек на авенијата Шафтсбери.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Петок Јуни Животот е забава која не смее да се пропушти, а забавите, вистинските забави, траат до доцна, до доцна во ноќта, дури до утрото, а утрото се буди уморно од долгата непроспиена ноќ.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Потоа долго во ноќта борците го затрупувале ровот над којшто ги стрелале оние дванаесетмина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оздола удираа оние бранови на езерото кои се јавуваа во ноќта, шлапкаа долу под куќата и јас на месечината можев да ја распознаам онаа нивна бела пена што брзо исчезнуваше под следниот бран.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во тој таков момент, само во еден краток миг, ја слушнав штамата во ноќта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Квечерината фати да втонува во ноќ без месечина.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во ноќ каква што е оваа Во ноќ каква што е овдешнава Денешнава ноќ ви велам е посебна по сенката што зад себе ја остава простава моја силуета На мост што дава перспектива погрешна Мојата кауза денеска е света!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Размислувам За многуте загубени лета За многуте загубени зими За почвата прадедовска света За неуспешните стихови и рими За параваните на заблудите За несреќните и понижените За премудрите и лудите За неписмените и просветените За обичните и чудните За многуте лаги ветени За молчеливите и ќудните За цветовите во коси вплетени За деновите што ближат судни За зборови неисполнети а ветени За чесните и блудните За спомените изветвени За надевањата залудни За наследниците недоветни За очекувањата скудни За соништа во ноќите летни
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Претходната вечер се подготвуваше до доцна во ноќта.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се прибираше доцна во ноќта. Многу малку спиеше, по 4-5 часа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога се враќав од часови повеќе никаде не бегав, туку останував во темничиштето на бараката до доцна во ноќта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На почетокот бев среќен што го имам поголемиот дел од одајчето за себе иако секој ден навечер морав да ја метам косата и со мокра крпа да ги бришам штиците, а потоа да ја постелам рогозината врз сѐ уште мокрите штици, да подметнувам еден крпарник врз неа и со ист таков да се покривам во ноќите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
11. Лежи песната ранета на твоите овенати усни и млакиот шепот сака некому да ја рече Никој не слуша Бараат очите твои низ ноќта в ноќ што се мрачи и стихот со болката измешан не може дално да оди Никој не слуша Те слуша болката само и неа сега ја слушаш сал ти Во овој мрак што се грчи самотата станува болка песната станува болка болка е сета ноќ Ноќта го испи мракот и стине во шепотот млак во очите песната бледнее и немо се пробива мракот пред потполниот мрак
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ја оставаме раат и се повлекуваме во својот стан, блиндирајќи ги сите можни отвори - бидејќи до доцна во ноќта гледаме филмови, а не би сакале Џун да ни викне полиција поради тие арачиновски експлозии што допираат од нашите звучници.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Се случуваше, другпат, Мајка да побара да се врати дома доцна во ноќта, небаре некој недосонуван сон, само таму, во својата куќа, може да го досонува, само таму може да се ослободи среќно од тој сон, во куќата на нашите заминувања.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, како по обичај, остануваше доцна во ноќта заробен од книгите. Слушаше радио на најтивок глас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога згаснуваше тивко неговиот живот и тој повеќе не можеше со нас, израснатите деца, ниту сам до железничката станица, остануваше до длабоко во ноќта со отворена книга, крај жолтата ламба, како ноќно сонце на неговиот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго во ноќта, Мајка, дури и низ молкот, му шепотеше на огледалото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со кого разговараше така во ноќта пред тоа? Не со киклопската глава. Со некој друг.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Крвта под железните војнички шлемови не е ни посветла ни потемна од ноќта. Тоа е ноќ во ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како машина, како вжештена локомотива во ноќ.“ Се засмеа грлено, туѓо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Признај и врати се на улица, во ноќ, во стапица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Да свирам? Како?“ „Сеедно. Како машина, како вжештена локомотива во ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Такви глави со крстосани, расфрлани линии и облици, покриени со магла и потопени во ноќ, никому ништо не веруваат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко го слушаше длабоко во ноќта, со стишен глас, кога сите спиеја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се разделија во ноќта. На заминување Игор го покани Татко да ја види неговата колекција од езерската флора и фауна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овде можеше да се почувствува како оживуваат книгите од премногу прелистување, го дополнуваа животот на семејството, ја облагородуваа татковата осама во ноќите на егзилот, стануваа наши први пријатели.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во ноќта се огласуваше бурата. Грмотевици, па дожд.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко прв прошепоте во ноќта: - Мила моја, книгите судбини имаат. Книгите судбини одредуваат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Немее птицата меѓу ребрата вгнездена, Тивнеам и јас во ноќта ѕвездена, Што сум јас без птицата, што таа без мене, Двајцата замолчени, онемени, приземјени?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Времето е сè уште студено, иако е почеток на јуни, и во ноќите го вклучувам електричното перниче под јорганот (не можев а да не помислам колкава смрзнувачка е пак зиме, а во Саат-кулата, проверив, нема парно).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги има по пет до шест дневно на македонските телевизии, а во нив постојано ни се сервира веењето на знамето над сите знамиња (што може да се „пикне“ и како делче од облека, декор во судници итн.).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Природно беше во ноќта на нивното венчавање да ја земе Брунила во прегратките и да одлета горе во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
65 „Некаде во ноќта за нас, а како што ноќта ќе одминува, мислам, натаму по светот, така ќе оди.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе се разбудевме во ноќта и ќе почувствувавме како студеникавиот воздух се загрева, ќе почувствувавме оган во ветерот или ќе видевме како ѕидовите за миг горат со светла боја, и тогаш знаевме дека неговата ракета е над нашата куќа -- неговата ракета, додека дабовите се лелеат од воздушниот удар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А во меѓувреме, ја расипаа црквата што се наоѓаше во манастирот и од неа направија клуб.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И во ноќите кога надоаѓаа топли ветрови носејќи од далеку мирис на морска вода и лесна ладовина откај лозјата, кога месечината и опојниот мирис на јасмините и багремите ги тераа сите под стреите на бараките, таа никогаш не зборуваше за своите маки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа долго во ноќите, гледајќи во мракот, ги гледавме лицата на нашите најблиски, ги гледавме нашите ливади, кориите, ридиштата и планините, чешмите, лозјата, реката и сонувавме, сонувавме и плачевме во сонот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ уште верува, сѐ уште гледа и се вгледува во ноќта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Можеби јас сум еден од оние кои сликаат според соништата кои одбиваат да ловат, значи да убиваат со полуотворената уста на стрелата за да ја наполнат својата и на своите жени плодови саможитни што берат и за нас се молат да има улов повеќе одошто ни треба (жените кои мислат поинаку ги праќаат своите души на срните да им бидат штитник на стрелите урок) за пречек ни принесуваат богат огрев богот на гревот ни го ложат пред спиење за да заборавиме на писокот на жртвите поостер од остриците во нив набиени за да гинеме од ноќ во ноќ непоштедени од грозата на лажната смрт заблазувајќи им на оние кои писнале еднаш засекогаш!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дали сум сега среќен човек, дали во ноќите носталгични и дождливи ме заспиваат сопствените сонови или црни демони гребат по моите перници!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човекот како сенка во ноќта бара друг човек сенка, мермерно лице, одраз на месечина врз бели стени, а без месечината небото осамнува, умира сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тивка мелодија во далечините на понорите, виножито помеѓу сонцето и дождот, скоро невидлива силуета на сликар во хоризонтот и бои црвени, бели, сини, боите на мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И имаше само една врата мојот дом - колку да влезам во него; и една постела покрај огништето - колку да легнам во неа: сам со својаста смрт, како со невеста – во ноќ на затруднување.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Гастон Башлар пишуваше: Сам во ноќта со една книга осветлена од ламбата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таму ми остана духот, та не е ни чудо што на утро не станувам и в ноќи не легнувам.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Само ретко, во ноќите со полна месечина, кога сребрена светлина го облева езерото, се случува, осамените намерници да чујат прекрасни песни што доаѓаат од сред езеро.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Скокнува и ломотејќи уште неколку збора напросто се исфрли надвор во ноќта, во длабокиот и бел снег, а по неа, набрзина поздравувајќи се, истрчува и Чана.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Оџите од џамиите се јавуваа веќе двапати, гледајќи одозгора во ноќта како буфови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)