во (предл.) - недела (имн.)

И решија тие, (ма не се работи за џуџиња) човечуљците да ја направат својата експедиција на големата преселба од другата страна на автопатот, токму во недела, кога нема толку многу движење, затоа што некој можеше да биде повреден или не дај боже да загине, а и така нивната популација беше пред изумирање.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Речиси, никогаш не ме болеше неговиот допир со памучето намокрено во ракија на моите расрквавени колена со кои ги стружев рапавите улички во Мичурин, најмалку еднаш во неделата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сурен имам и селски пазари, кои се отворени двапати во неделата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе ти дадам толку колку што им припаѓа на девиците, двесте сребрени зузими сребро, што ти припаѓа според прописот на Тора, како и храна, облека, сѐ што е потребно за живот и ќе ги исполнувам брачните должности, сѐ според општоприфатениот договор...’ Јехуда Давидовиќ го чита текстот на нивната кетуба16 составен според стар образец на арамејски јазик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде таму, зад вратите на рајот, тој е со Алегра.  * „Третиот ден во неделата од месецот Сиван, 5701-та година од создавањето на светот според сметањето на времето, тука, во света заедница на Јехуда и Алегра, Господ нека ја заштити, младоженецот ѝ рече на девојката: ‘Биди моја сопруга според Законот Мојеев и Израилов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во недела претпладне кога одеше стариот в црква, таа почна во последно време да ги понадува било со слатко било со ракија, при кое Пискулиев си ја испиваше целата чашка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Според богомилското учење црквите биле излишни, крстот го сметале за омразен предмет бидејќи на него бил распнат Исус Христос; ги негирале иконите; ги негирале и црковните празници; работеле и во неделите и се залагале за избегнување на браковите.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Откако ја прими веста, стариот Карче не побрза да разгласи по Ресен дека в недела ќе го свршува синот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Истиот ден испрати човек во Ресен, да ја однесе радосната новина дека ќе ја земе за жена најличната охриѓанка и да ги покани да дојдат в недела за стројот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан знаеше дека еднаш во неделата донесуваа или испраќаа по некого четири торби леб, две за дедо му, две за кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во неделите кога се приредуваа игранки со своерачна свирка, по машките и по женските соби, покрај другите подготовки, се увежбуваа и чекори за новите танци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Приквечер, исто облечен како за на работа, излегуваше в град да се напие кафе - наут со другарите од младоста во една иста меана и да се договори со нив дали в недела ќе се качат на врв Водно или ќе појдат на Солунска Глава.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога ќе ги подотвореше питите, оттаму ќе му замирисаше тестото на домашниот леб од детството што го месеше баба му и го печеше во домашната фурна двапати во неделата, а го држеше во дрвен сандак на ногалки и со дрвени шајки, покриен цело време (лебот) под цедило, ни исушен ни стврднат со денови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Почна да работи и во неделата, а бидејќи замислите сѐ уште не беа дефинирани во неговата глава, немаше можност да ја вежба превртената конверзација што ја беа вовеле.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во желбата да задржи одредена логика во замислите и да ја сочува екстраваганцијата на својот сопруг, жената на филологот, која во неделата беше негова ќерка, инсистираше да се усвои принципот замената на имињата на предметите да се извршува според класификацијата на родови и да се усклади со употребата во секојдневниот говор. 64 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таму се работеше дванаесет часа и се работеше секој ден, во недели и во празници.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Доказ ми беше средселото во неделите на пазар.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А да не зборувам за тоа дека требало и врата да се искова за да можат да ме стават пред црквата рано в недела и тоа по пелени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ах, тоа ве интересира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Даскалов не му спомнав ништо ни за фирмата Декоратер што му остана на Ристе како наследство од реализацијата на сценографијата за едночинката Аналфабети.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А реков, нели, кога почнале да ја градат црквата веќе сум шетала негде и тоа по фустанче! Иди па верувај им на приказните!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кога се сретнав со службеното лице што го пополнуваше формуларот за моето отпуштање не пропуштив да прашам кој ден во неделата сме и колку имам поминато в затвор?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ова навистина го бев измислил јас и му го реков на Ристета бидејќи немав други аргументи за да му објаснам дека за два-три ковчега во неделата а понекогаш и во месецот не бива да се создава задруга со директор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа во недела наутро. Бев таму и ја разгледав населбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во неделата се одвикнував од училишните часови, еден ден подоцна, требаше да почне она истото - сè до саботата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И беше наредба еднаш во неделата да се јавуваме во полициските станици.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Меѓу другото, кажал: „Работиме шест дена во неделата и секој ден е различен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сепак зелено мирисаат пченки и ти раскажува некој со зелен глас: ако не се фатиш за нешто, за шурка небесна светлост или за опаш на магла, ќе се струполиш во шуплива бескрајност - ни над тебе ни под тебе нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не се лажам, тоа го сонував во недела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во неделите наутро одел в црква и слушал нејасни попски песни а попладне спиел со некоја вдовица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме заборавија кога Илчо Просинек почна да раскажува како бил млад роб кај некој трговец Евреин во Солун, слугувал, продавал газија, сапун, сол, суви риби, зашеќерени бадеми и урми, ги миел во саботните попладниња тркалата на стопановиот пајтон, ги тимарел коњите, метел, окопувал јаболкници и лилјачиња, прередувал ќерамиди, хранел пци и мачки и чувал кадрави деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САВЕТКА: За прстен остана Николаќи да си го порача и в недела да си направиме строј.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
За в недела остана за прстенот и строј да си направиме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ПОП ЈАНЧЕ: Има еден збор: „сложни калуѓери и в сабота и в недела мрсат“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И тоа го направив во неделата. Проштевај што со тебе, која не си ни најмалку крива, постапив вака.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Во недела со сопругот ве чекаме на вечера. Околу... Кога ви одговара.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го видов во неделата со другарите на корзо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Томо, во недела одиме за Скопје кај едни мои стари пријатели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во недела ќе одиме во Белград каде веќе е закажана веридбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во неделата со заедничкото утринско кафе Рада почна со својот вез.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И се ожени, во недела... во понеделник стана татко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Играа, пееја, со вода од кладенецот, што ја црпеа со лејки, со бардињата што ги понесуваа од дома и кои како и момите беа закитени со маслинови гранчиња, со полски каранфили и црвени рози но и со плодови од цреша, со одмиваа - за здравје, за среќа и за личнота, На пладне се враќаа во населбата на ручек, а во бардињата понесуваа вода, од Кладенец, која не ја пиеја; ги затнуваа бардината и ги чуваа на темно и студено, сè додека не се исушеа гранчињата, цвеќињата и црешите на нив, а тогаш, кога тие ќе се исушеа, пред изгрејсонце, во недела, чупите ја истураа водата на куќните прагови, на портите, пред пондилите и трлата и на крстопати - овој пат за здравје, напредок и личота на домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа, болежлив и сѐ уште до крај нездушен со луѓето, постојано се мавташе низ бостаните, низ житјата и покрај лозјата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во слободното време, во неделите и празниците, кога полето е празно, освен овчарите, воларите и говедарите друг никого нема таму па тоа не мора ни да се чува, сам ги истреби и ги огради изворите во Јасики - оттогаш жителите на Потковицата ги викаа Веданови Извори - а во делниците од наутро до навечер, а во убавите лета и преку цела ноќ, го обиколуваше синорот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навечер воларите се враќаа со полни капи јајца од диви патки и од диви гуски, а во неделите и празничните денови луѓето со кошници тргнуваа низ Беговски ливаѓе за да собираат јајца.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Воопшто, Потковицата беше прочуено ловиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Човек, во делничните денови, уште од раното може да види орачи во полето, деца кои напасуваат јагниња во никајците и овчари кои по ридиштата напасуваат стада, а во неделите и женската челад која по ендеците и меѓите собира полжави и коприви.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но токму тогаш, кога беше сè подготвено за освештувањето, одненадеж, рано во недела, достаса во Потковицата Партениј, божем за да го собира владичиниот, а навистина за да го изврши осветувањето, милум или насила.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се задале сватојте од под селото да идат: нункото напред со уруглицата в рака, по него зетот и сите сватои, свирејќи со гајдата и врлајќи пиштоли, дошле во Божиној дворој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си каниле некоја куќа сватови кај Божина и чекаа во неделата да му дојдат сватојте со зетот за да ја земат Босилка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И за проодување ѝ кажав да викне две сестри и сестрите да земат со устите вода од под воденица, пред сонце, во недела, уште неугреан денот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патем, на момчето му беше роденден во неделата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Амбасадорите на Европската Унија, тогаш во помал број имаа свои облици на дејствување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И ние, амбасадорите на неврзаните земји (Индија, Индонезија, Египет, Алжир и Југославија), се состанувавме еднаш во неделата, во различна амбасада за да ги разгледуваме актуелните политички и меѓународни прашања од областа на движењето на неврзаните, чија криза стануваше сѐ поочигледна.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еднаш или двапати во неделата сукаше зелник и кога ќе станев, тој веќе го испекол а јас ќе го најдев уште под вршникот, топол, за да појадувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сеќавам - којзнае пред колку години - имав обичај понекогаш да отидам во ' Ајд Парк во недела попладне, да ги слушам момчињата како држат говори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме слушаш ли?“ „Да“. „Слободен ли си во недела попладне?“ „ Да“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На не­колку споени маси дружба на стари пензионери кои се собираат еднаш во неделата, како што тие велат „на чорба“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
32. Во неделата наутро само што станав, ти заѕвоне на мобилниот: „Зое, ајде кога ќе дојдеш?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како што кажуваат моите белешки од тетратката со рачно изработена корица од бел картон нашаран со траги од црвено и сино мастило направени со четкичка за боење и со наслов китнасто напишан ДНЕВНИК НА ТАШКО за своето проживеано, станува збор за мој престој кај Нанчо повеќе од еден месец, односно според записот од 15.10.1951 г. понеделник, кај бајто Шишко сум се преселил на 14.10.1951, во недела.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Татко ми во неделите приватно го практикува својот занает крај неа оти во чело на ѕидот има големо огледало, а и заради посебната столица, дрвена се разбира, која повеќе наликчува на берберска фотелја отколку на столица: широка, со дрвени потпирачи за рацете и задна потпорка во која убаво легнува грбот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Последната белешка од Гаково е направена на втори деветти, во недела.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Неговото кафене беше единствено собиралиште, и додека едни пиеја кафе или ракија, други играа комар, а во преградата од десната страна тој ги сечеше четките на селаните или им ги светнуваше еднаш во неделата лицата стругајќи им ја брадата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И оттогаш до животи Неда не оставаше да не замеси во сабота нешто за дома од кое тесто вадеше по една поскура и ја носеше во неделата во црквата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, затоа и нашите пазарџии кондисаа вечерва кај Селчаните на ан, а утре на раат ќе пазарат, за во сабота да си одат позарана дома, оти во недела треба да се раздадат даровите на роднините.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи имаше кино-проекции и во неделите, Мајка одеше понекогаш да работи и прекувремено, макар што Татко ја молеше барем тие денови да си останува дома.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некојпат еднаш, некојпат двапати во неделата - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Си каниле некоја куќа сватови кај Божина и чекаат во неделата да им дојдат сватовите со зетот за да ја земат Босилка.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Овде се вратив веќе во неделата претпладне. Тоа може да се провери.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Добро, и овојпат скрив од него дека во неделата се качив на крошните на највисокото дрво од неговата макета.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Без никаква дрога, освен кофеин и никотин, јас утре ќе бидам во Сан Франциско и ќе слушам некоја своја музика, а во недела, ако даде Господ, ќе се разбудам на Хаваи со папаи и ананас за доручек.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Валентина Васон јадела некои божествени печурки во Мексико и се видела себе како се наоѓа во Версај во 18 век слушајќи некоја Моцартова музика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На неа почнав да работам во септември 1963.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Дигитрончето вели дека по две години први септември ќе си падне в недела.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Гледај каде живееш. Пукаат черепи, тече крв по сокаците, затворите полни, глад и сиромаштија, секој станал против секого, брат од брат се одродил, а ти диваниш за нова црква во недела наутро.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но автобус за во селото имаше само двапати во неделата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А филмови се прикажуваа само еднаш во неделата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Еднаш во неделата во селското кино се прожектираше филм.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо, тато! - свикав уште од вратата штом стигнав дома, во неделата навечер, изморен од патувањето и преполн со впечатоци, - какви работи имам да ви раскажувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Редот за пасење овци нам ни се паѓаше три пати во неделата и, сега, пролетно време, повеќето јас бев тој што одев овчар заедно со дедо Стефан.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога се увери дека никој ни ќе види и ни ќе чуе, Србин рече: - Чу ли за в недела?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во текот на наредниот викенд Летка го посетила своето семејство во Лаврион каде што нејзините имаат викендица во неделата вечерта по телефон му се јави на Едо: „Да!“ рече со изразита нагласеност. „Таму сум. Среде твојата прикаска!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неделен ден и неделен ручек. Ручоците во неделите се обврска на Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ги испрати дури до долната улица која од пругата наваму продолжуваше од Ѓуро Ѓоновиќ, таму ги изгушка патем наспомнувајќи дека во недела Деспина ќе се армаса за Атанас на Вета и дека многу се радува заради мајката Роса која толку многу има страдано, а Чана, како навредена, Знм, ми кој уд нас нема страдано? и се разделија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И во неделата пред да се пренесат пљачките на Пелагија во подареното одајче, речиси во последните сончеви есенски денови кога зајдисонцата просторот го претвораат во надреален пејсаж, таа го изложи својот живот пред неа без ништо да скрие, го разголи до толку многу што можеше да се чуе како пука голата кожа и шурнуваат безброј бразди крв. Ѝ кажа за силувањето во селото на денот на Богородица, дека едно војниче од мајка родено, не сакал да ја расипе, ама затоа пак добил куршум в чело.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И двете знаеја дека тоа се должи на разговорите што ги водеа додека ручаа или во неделите додека пие кафе на масичето во дворот заплиснувани од опојните миризби на цвеќињата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тетка Перса смета дека нема ништо во животот на Пелагија за што би требало да биде накажана со таква сурова казна низ која има поминато, Ќе се молиме, златна Пелагијо, ќе се молиме сите три од недела во недела, од ден во ден, да му ги отвориме очите не само на дедо Господ, туку и на мајката Богородица, за неправдата шти ти е направена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така тетка Перса слушна дека армасникот на Деспина е оној што на времето нашарал една молба до властите по која молба тие и го добиле станот во Чаир, а откако си заминаа, речиси во самата квечерина, Пелагија ја дополни приказната за Атанаса, за неговата мајка Вета која со години еднаш во неделата го изодува патот од Мичурин до гробиштата каде што си поплакува на гробот од ќерката која со дваесет и две години си заминала уште во педесет и втората.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само во неделите можеме да излеземе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заедно со Стефан, Наум во неделата лично отишол во приватниот дом на валијата да го пријави случајот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Наум, решен докрај да се прослави како предавник, во неделата се јавил пак кај Стефан и му раскажал дека Марко не бил пронајден затоа што успеал да се скрие.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еве како го видел и како го доживеал овој настан споменатиот Хр.Коцев: “Во неделата вечерта, на 27 април, пукна бомба на станицата и искрши само неколу стакла на предните вагони.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Попладнето дојде нашето момче кое одржуваше врски со нив и ни јави дека лудите решиле другиот ден, во неделата вечерта, да фрлат бомби на станицата врз возот што пристигнувал во Цариград...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Средата стана симбол на остварувањето на мојот најголем сон и престана да биде обичен ден во неделата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„СРЕЌНИ ДЕБИЛИ”
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше голема мистерија во сето тоа, имаше нешто што јас не го знаев и не требаше да го дознаам – тоа ми беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Банално беше: само тој ден во неделата полетувал авион од Скопје за Париз.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)