во (предл.) - небо (имн.)

А козите... ќе се спасат само ако летнат кон небото... Тие и без тоа ќе завршат во небото. Немаат друг пат...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не: Како да не сум ни в небо ни в земја.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
АГРАМЕРИТЕ ЛЕТААТ ВО НЕБО „Пичка му мајчина“, мрмореше полугласно еден човек во трамвај длабоко воздивнувајќи при секоја пцост.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одненадеж задува силен ветар и за малку го однесе стиропорскиот Кинг Конг, а заедно со него и живите работници кои со сето срце се обидоа да го запрат Титовиот лет во небо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Слегував удолу кон полето големо затворено во небо и планини; омеѓено со тополи престорени во минариња од штркови гнезда.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таму, на небесата, Јосиф тоне од небо во небо, устремен кон еден прстеновиден облак што е толку бескрајно далеку и што е, еве, тука сосема пред него, кон чиј отвор тој сè повеќе и повеќе се пробива, доживувајќи ја во меѓувреме сладоста на летот низ безвоздушниот простор, сладоста што го води отаде блаженството.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А ова, налик жолчка од јајце пукнато само од себе што се вивнал в небеса не е чист пламен што претскажува добра вест.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тогаш, како deus ex machina, од публиката излегува една група луѓе, една чудно занесена група луѓе коишто сите паѓаат на колена пред девојката, се поклонуваат, ја бакнуваат земјата пред нејзините очи и низ целата просторија отпрвин тивко и срамежливо, а потоа сѐ погласно и посмело -------------- ...започнува да се рони музика, како да е девојката карпа а музиката бран којшто ја удира, ја руши и ја милува : “...кажи како ти е името, кажи кој ти ја даде таа снага со која - моето дно во небо го престоруваш?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И сите си знаат, па се подготвени, освен мене: шнајдерот излезе со „Калашников“, го исправи и испрати три-четири рафали во небото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И заедно чиниме погледај, погледај нагоре во пилиштата, во небото, па наведни ги очите и загледај се меѓу себе. Како ѕвериња на тесно сретнати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе гледам во небото, во ѕвездите, ќе барам знаци, претказанија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш дека не гледаш надолу, туку некаде нагоре, во небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некојси умник, името негде му е запишано, со години лежел на грб в поле и гледал в небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорите на поголемите земји како на САД, Франција, Германија... неврзаните Индија, Египет, неумоливо беа на наша страна, повеќе се интересираа за внатрешната ситуација во Југославија отколку за нашата улога во движењето на неврзаните, самоуправното искуство...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога погледнав нагоре – пламен во небото се кренал и голема врева од исплашени луѓе и животни допре до нас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се шуткаше околу базата на огромниот тркалезен столб, на чиј врв статуата на Големиот Брат гледаше во небото кон југ, онаму каде што ги победи евразиските авиони ( само пред неколку години тоа беа истазиски авиони ) во Битката за Воздушниот коридор Еден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама тој не гледаше во тепачката. Гледаше во небото.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Чаре? Море, оди легни си на чаирон, стави нога преку нога и ѕвери се во небоно. Господ сѐ гледа и ќе те разбере!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ковчегот е врз пресноископаната земја, поворката околу ковчегот, сите своите очи ги потпираат врз тврдиот поглед на старецот, а тој како да не сака во никого да погледне, неговиот поглед е устремен право нагоре во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На него оставаат отворени вагони со јаглен кој подоцна се претвора во црна ортома што бега во небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гледајте: Гимназиите в небо Крагуевац в реки Срби - само во празните школи по дневниците.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Командантот Планински извади голем пиштол и испука во небо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Не можел ништо друго да стори освен да се сокрие во шумата и да чека цел ден во најдлабокиот честар, додека новата ноќ не им ја подари на неговите крилја можноста таинствено да запливаат во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вратата на ракетата се затвори со тресок. Вселенскиот брод се вивна во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Природно беше во ноќта на нивното венчавање да ја земе Брунила во прегратките и да одлета горе во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој беше својот син и зборуваше наместо него, се движеше испрекинато за да го смири своето забревтано срце и возобновената паника што ја чувствуваше додека ја навлекуваше свежата, чиста униформа, ги проверуваше резервите на храна, садовите со кислород, кацигата, скафандерот и се сврти, како и секој човек на земјата таа ноќ, за да се загледа во небото што брзо се исполнуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Првиот ден и првата ноќ штом ќе пристигнеше дома не гледаше многу во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чадот, жолтеникав и мирудлив, толку го смирува што Пандо може по цели часови да лежи под сенката на старата подгниена слива, да гледа во небото, во облаците, во летот на соколите и, без да му трепне око, да ги слуша лелеците на жените што ги оплакуваат своите најблиски.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ноќе зјапаме во небото некако нѐ мрзи да скокаме од ѕвезда на ѕвезда и ти како помлад ѓоа ме подучуваш дека нема рампи само на патот кон среќното минато.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ноќе зјапавме во небото скокавме во мислите од ѕвезда на ѕвезда и јас како постар ѓоа те подучував дека патот до среќната иднина е поплочен со светнати ѕвезди.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Јужен ветер погали петлисно цветче со корен во небо. Секое ливче - различна боја: сина, зелена, црвена, бела, црна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Славна Дебарца кој не помина тој не ја виде Славеј Планина, горе во небо каде се крева, с рамни рудиње полни со трева...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Во небо високо горе, во простор син - исправил снага, издигнал чело, Врандук - горскиот џин.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Еј, невини луѓе, во небо што гледате и се молите, свртете ги рацете нагоре, сонцето впијте го, месечината во коси нека ви заигра, ноќта кога ќе се спушти ветрот нека влезе во вашите пори низ крвта нека развиори.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Исплашена птица се вивна в небо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Изгубено гледа во небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стражарот во став мирно, на само неколку чекори од влезот, гледаше во небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По тоа пак си легна на грб и загледан во небото посипано со ретки ѕвезди си зарупка слатко од зелката.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потем се врти кон Езерото: оттаму, како божји здив да надоаѓа, здивот на отец Лаврентиј ја мрси масната коса на отец Ангелариј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред секое тргнување некаде, ќе се испули во небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)