Кога останува сам, Сенка, притискајќи едно копче во масата, целиот огромен ѕид отспротива го претвора во големо огледало кое сега ја отсликува целата долга маса со тринаесет столови, и господинот Сенка во центарот, сличен на некој чуден светец, но сепак повеќе, така сокриен од светлината, налик на дамка од разјаденост врз површината на огледалото, или пак како давеник во таа живина локва, „чии испарувања, кога-тогаш, ќе нѐ задушат сите“.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Гледаше низ паднати клепки во масата со две празни чинии.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Но, не само политичарите се тие што стравуваат оти пукаат со ќорци во масата народ, туку во таква расположба се и некои чинители на уметничкиот израз.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Тргнавме, онака, сами од себе, и насекаде гледавме луѓе што зјапаат во масите, или во рацете, или низ прозорците.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сакајќи да се вратиш на
прав пат
да го фатиш редот
Ти кој не си изгубен во масата
на безличното
Ти за когошто
историјата е потрага по
личното
Ти
раскажи ми што си сакал да
избришеш
од сеќавањето
што да прикриеш
трагата да му се сотре
кажи ми што си сакал
да заборавиш
Јас ќе ти кажам какво ти било
минатото.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Оној што ѕирка (низ една од дупките избушени скоро како за објективи на камерите) е Дипигус, се разбира.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Потоа Спространов објаснува: „Во сегашниве услови… јас лично сум убеден дека сепаратизмот што зафаќа длабоки корени во масите може да стане решавачки фактор, особено ако масите ги поведат луѓе од типот на Мисирков, Дедов, Мишајков и други…
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)