во (предл.) - купе (имн.)

Неа, велеа во купето, Германците нема да ја претресат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во купето владееше пријатна топлина која уморниот патник го тера на протегање и дремка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во купето влезе едно црномуресто момче, кое одвај да имаше дваесетина години, некаде од селата кај Неготино, мислам од Пепелиште или Прждево, па потоа уште двајца повозрасни, едниот со лузна и висок, а другиот понозок и мешест.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прикаските попрестанаа и во купето сѐ се смири, освен силното `ркање на оние од Сурдилица, што тој ден во возот премногу јадеа и пиеја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И во купето пак стана бучно. Луѓето се подразвеселија, а момчето од Неготивно, ми вели: - По четири месеци ќе се видиме во Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Досадно ми беше. Тивко ја отварав вратата од купето, излегував во ходникот, гледав низ прозорецот и пак влегував во купето.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Заборавена книга на камен, крај жена, во тунел, на ѕвезда, под биро, во купе, на тезга во рамка, под микроскоп;
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Во вагонот за спиење беше многу удобно. Во купето само тие двајцата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На Даскалов му реков: - Во купето ни се придружи Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно ништо што би можело да го задоволи нејзиното љубопитство бидејќи и подоцна, кога се врати во купето, сѐ уште беше зафатена со својата отсутност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Најинтересното од она што го кажа жената во возот беше спомнувањето на името на еден од главатарите на единицата - собрав сили да го изнесам и последниот податок што Огнена, таму, во купето, неколкупати го повтори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Тој податок си можел да го добиеш само од мајка ти, од никој друг - рече Даскалов. – Се разбира можеш да го добиеш и од тој твој несуден татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Малку требаше па да го испуштам возот“, беа првите нејзини зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)