Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Она што го покажуваат примерите вклучени во книгата, е дека организирањето и поведувањето на штрајк, и покрај сите притисоци и законски ограничувања, не е однапред осудено на пропаст – штрајкот може да успее во намерите и тоа претставува нешто што несомнено инспирира.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Истото може да се најде во книгата „Ноуменологија на телото“, Табернакул, Скопје, 1994 ) 2 Oto, Klemm, "A History of Psychology", Transl. E. C. Wilm and R.Pinter, New York, Charles Scribner's and Sons, 1914, p.169, citirano vo: Klein,David, "The Concept of Consciousness", Universituy of Nebraska Press, Lincoln ѝ London, 1984, p.7 3 Margaret,Wilson,"Descartes", Routledge and Kegan Paul, London, 1978 (a), p.177-189 4 R.W.Sellars,"Aristotelian Philosophy of Mind",vo Philosophy for the Future, The Macmillan Co., 1949, p.569 Маргина 37 45 ~ Gесшрукциjа ~ /умешносш ~ 46 okno.mk пример 4 Aleksandar Brener Хроника на едно судење Руско-израелскиот уметник Александар Бренер во музеј со спреј, цртајќи зелен долар, ја испрска славната слика на Малевич, Бел крст на сиво, и со тоа, предвидливо, предизвика лавина реакции.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(Мухиќ, Ферид, Циклус текстови од филозофската антропологија, под наслов Анатомија на душата, „Пулс“, Скопје, 24.01. до 30.08.1991 год.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но тогаш, во времето на гладот, кога смртта првпат тропаше на вратите на нашето семејство, гледајќи го татко ми внесен во книгите, таа се плашеше да не се случи како со хромовата руда.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми и Чанга долго во ноќта чекореа по собата, бараа и пребаруваа во книгите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Одеше прво до своите книги, продолжуваше да прелистува, да бара, да пребарува во книгите, во сеќавањето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас верувам дека оваа голема култура на Балканот, во книгата на Старова таа е симболизирана преку Таткото, главниот лик во книгата кој е воедно, и интелектуалец и ерудит и мудрец.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во книгата се провлекува необично неименување на реалното низ превезот на имагинарното кое постојано се згуснува: освен козарот Чанга сите човечки ликови се стопени, сомлени до анонимност...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козарите внимателно слушаа, а на мигови сомнително вртеа глава, просто не можеа да веруваат на реченото во книгите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но таа веруваше дека во книгите, можеби токму во тие книги, се крие нешто посвето, посудбинско за семејството, отколку во единствениот таков апарат за јуфки во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гледаше џиновски пеперуги, ѕвезди, кози на сликите во книгите и не можеше да разбере по какво решение трага татко ми, во времето кога недостигаа средства да се нахранат децата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Другите оценки во книгата му беа многу добри, но оценката по поведението, не беше за пофалба. ***

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Касарнската дисциплина беше попуштила, исто онака како што попуштаат обрачите на бочва од туршија, кога ќе стои на сонце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Погледни кога ќе имаш време во книгата од Владимир Панов „Шумското стопанство во минатиот век“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако се покајат ќе бидат запишани во книгата на животот, а ако не, ќе бидат осудени на смрт.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Праведниците веднаш се запишуваат во книгата на животот, грешниците во книгата на смртта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А токму со тоа се пресметував во книгата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Од неговата провокативна и храбра, но морално и идејно речиси беспрекорно позиционирана книга, “Барикади”, ние, за македонскиот читател и со оглед на нашиот контекст, одбравме шест есеи и дел од воведниот текст во книгата, сметајќи дека едноставноста со која се изречени сериозно промислените ставови на Буден ги квалификува (ставовите/есеите/самата книга) во своевиден водич за интелектуална “Таа македонска интелигенција еманципација на дезориентираниот всушност и не е никаков источноевропеец. интелектуален фактор Претпочитаме дека овие ставови на туку прост општествен Буден ќе бидат посебно важни во нашата слој, опортунистичка интелектуална атмосфера која, во светлината малограѓанштина во најлоша смисла на зборот. на срамните настани на универзитетот “Св.Кирил и Методиј” 8 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во книгата во која го опишува ова свое патување, Ламартин зборува и за Пловдив:„Тешко е да се претстави поубава местоположба“ на еден град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во овој град на Меза постои стара црква од петнаесеттиот век, но затоа пак во Лиеж, во црквата „Сан Бартелеми“, се наоѓа казан за крштевање, изработен од дванаесеттиот век од мајстори во Уј, кој по својата уметничка вредност, како што пишува во книгата, се споредува со многузначајните дела од времето на италијанската ренесанса.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Портирот ме запиша во книгата и се упатив на галеријата, од каде се укажа многу чудна глетка.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Загледан во книгата, Пискулиев полека се заборави, и престапувајќи од нога на нога, што му чинеше добро на колената здрвени од стоење, по некое време тој изби во првиот ред на групата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го сакав Дали заради остриот изглед на неговата архитектура - Кирико е многу сличен - долги сенки, бескрајна далечина, линии кои се собираат во перспектива...лица без облици.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Најтешка е, се разбира, музиката, а зачетокот на нејзината анализа се наоѓа во книгата Mille plateaux - прегибот ги опфаќа трите сили.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Крај.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

•Во книгата која ви ја посветија Вам, Ерик Ромер и Клод Шаброл говорат дека Вашата прва идеја била од Опседнат да направите многу пооткачен филм; на пример, директорот на клиниката требало на табанот да го има истетовирано Христовото распетие, за да го гази на секој чекор, бидејќи тој бил голем покровител на црните миси, итн...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гледам во книгата и вртам непрочитана страница.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И сѐ такви некакви мисли ми идат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од под буквите во книгите ѕиркаат нашите мртви и се смеат новородените. Дишат вода, пијат воздух.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

При толку врева се наоѓа ли на плочникот совет, како мала паричка среќлија?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А па вие привардувајте се виа дни по воа денот да не не најдат апанс'с и да не испечат живи, како шо пишуа во книгата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Турците не им се направи ќефот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си знаевме, од прикажувањата на дедовците, дека страв лозје чува па се здадовме на молчење, а и што друго би правеле кога уште на аеродромот ќе ве пречекаат воени стражи со пушки со многу долги цевки, што друго би правеле кога исти такви пушки со исти такви цевки ќе видите и пред хотелот и во хотелот и кога рецепционерот пред да ве запише во книгата на гостите ќе ве предупреди многу да внимавате и да не се оддалечувате многу - никакви самотнички прошетки, романтики, зјапања во ѕвездите, никакви ти реков-ми рече муабети со минувачите на улица оти мигум можете да останете со полна уста и празни џепови.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

СИЛАТА НА ЗБОРОТ Влеговме во Нитра како што се влегува свечено во стара буква скриена во книга со дрвени корици.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Уметниците - најтипичен пример за тоа е Кристијан Болтански (Christian Boltanski) - плашејќи се за своето место во книгите на историјата, се откажаа од долги години некохерентна работа и забава, компромитирачка во смисла на среќа и бесполезност, за да се преселат во земјата со катедрали од шпер-плочи, каде што се ставаат цени и се тргува на големо со моралот на сожалувањето и со доблестите на Меморијата, оној голем нејасен блок што може да се исече според вашите потреби - денес Меморијата се обликува онака како што порано се обликувал каменот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

„Оној што последен се смее, најслатко се смее”, се закануваше Елијар (Paul Eluard) во книгата на посетители на париската изложба.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Исто така, Вилфрид Дешау (Wilfried Deschau) во книгата „Алтернативна архитектура“ изнесува некои примери за интервенција на станарите врз веќе довршени објекти.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

“На крајот заврши така што Пет имаше поголем удел во книгата Филозофијата на Енди Ворхол... од мене, така што на крајот морав да ѝ дадам пола од половината на мојата аконтација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во случајот на Ворхол, иронично и смешно во исто време, авторот е и стилистички и буквално отсутен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога стануваше збор за професионална релација со своите работници во Фектори, Енди играше со секоја емоција.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Влијанието на мас медиумите подиректно се чувствува во филмовите отколку во книгите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Која беше замислата, влогот за потфатот наречен Глас? 4Не отстапувајќи од правилата и барањата на филозофското читање, за кои отсекогаш го имав сочувано должното почитување, во книгата Глас сигурно сакав сериозно да обработам некои содржини (семејство, сопственото име, вера, дијалектика, апсолутно спознание, погреб - и уште по нешто), но спротивставувајќи ги, страна наспроти страна, интерпретацијата на големиот канонски корпус на филозофијата на Хегел со реиспишувањето на поетот- писател, речиси вон законот и неприфатен - Жене.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Отука и неговиот коментар упатен до својот верен “ghostwriter” (писател кој пишува за други): “ Еј Боб, ова би можел да го ставиш во книгата.” (...) Делата како што Andy Warhol’s Exposures (1979), Popism: Worhol Sixties (1980), каде текстот е помалку афористичен а повеќе дескриптивен, ја истакнуваат важноста на Пет Хакет, Били Нејм и Боб Коласело како ко-автори и литературни асистенти на Ворхол.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

“Нешто” истрајува, секако, и препознатливо е од книга во книга; тоа е непорекливо и веројатно тоа и го сакам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Текстовите што следуваа по Уводот во потеклото на геометријата и Глас и феномен и понатаму, наспроти тоа, се сосредоточуваат на проблематиката на пишување која во одредена мера ја систематизирав и формализирав во книгата За граматологијата. 4Прашањето што ве преокупираше беше, значи - што е литературата?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но таа се надоврзуваше и привикуваше едно исто така старо предание: она во кое страницата инаку се устројуваше во главнината на текстот, толкувањата, внатрешните белини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во одговорот на некоја молба, повик или заповед сигурно се придвижува некоја творечка замисла која веднаш покренува одредена програма, систем на очекувања, за најпосле и самиот да ме изненади со тоа што е неодолива, заповедна, дури неумолива, како некој мошне строг закон.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што прави писателот во општеството? итн.) треба литературата да се исчитува инаку и да се воспостави инаква аксиоматика.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во прилог на својата соработка со Ворхол, во своето дело Светиот Терор Боб Коласело пренесува дел од своето искуство како еден од луѓето кои беа вклучени во литературната дејност на Фектори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, за да провери, таа дома не само што ја препраша мајка си, но воопшто не се утеши дека така е крстена и така запишана во книгите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Пепелта, при неговите занесени читања, која како да патуваше од книга во книга означувајќи една од варијантите на потрагите по балканскиот лавиринт, за мене значеше линија на нова потрага во која се криеја тајните на Татковиот живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, во една пригода, ни рече дека во книгите се крие самата душа на тишината.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, загледан, задлабочен во книгите, речиси без да го сети вкусот на вечерата, ја испи чашата вода. Ја погледна Мајка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Една од илустрациите во книгата прикажува необичен изум, чија смисла е да пропушта свеж воздух во рудниците во кои се наоѓаат и од кои се вадат металите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Каталогот од на тој начин расфрланите умножени случаи внатре во книгите со кои останува опкружен задушениот леш прераснува во еден вид на надреалистичка, либрофагиска закана.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тие се печатени во книгата “The Art of Fiktion”, која неодамна излезе во издание на Alfer A. Knopf, а овој исечок го пренесува часописот Harpers од март 1984.)

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, во тој случај, ќе беше изоставена убедливата истражувачка метода на Тортон Вајдлер во книгата „Мостот на светиот крал Луис“ (The Bridge of San Louis Rey) - една скрупулозна студија на биографиите, напишана со цел да ја оправда случајноста кога пет личности што не се познаваат страдаат при рушењето на еден висечки мост во Перу.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Големи ретроспективни изложби во Германија: Минхен, Бремен и во Швајцарија: Мартини. 1991 - 1992 Три значајни ретроспективни изложби: Фиренца, Виена, Рим... превод: Павел Попов 208 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Многу години подоцна, уште еден великан, Жан Кокто се обидува да ги спознае тајните на опиумското искуство и, очигледно задоволен со доживеаното, во 1930. година, во книгата Опиум пишува: „Некои зборуваат за робувањето на опиумот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Проблемите при изучувањето на историјата на преведување во етапи George Steiner, во книгата After Babel, литературата на теоријата, практиката и историјата на преведувањето, ја дели на четири етапи.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еве како, според истражувањата на Ајзенк, се распоредуваат одредени политички ставови во однос спрема овие две базични димензии: од книгата демократичност „Психологија посткомунизма“ на Миклош Биро; Београдски круг, 1994, анархизам промискуитет либерализам интернационализам религиозност отфрлување на смртната казна пацифизам патриотизам атеизам радикализам конзерватизам етноцентризам комунизам фанатична религиозност шовинизам милитаризам фашизам тоталитаризам Во книгите на Бодријар речиси по правило (слично БОДРИЈАР како кај Дерида) не постојат никакви предговори, поговори, коментари или „објаснувања“ како тој всушност треба да се чита. 6 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така ти ја правиш првата стапка низ плач, низ страв. Подоцна читаш во книгите – рахитис...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кај може теле да се собере в книга.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И додава, со некоја пукнатина во гласот: А и сам јас некако поинаку си мислам за божјите работи, откако што се тие запишани во книгите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но и во училиштата, во писмото, во книгите, во црквите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во книгата посебно место посвети на судирот помеѓу Римската и Илирската империја, како и на темата на светската и посебно на балканска јаничарија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Оваа централна идеја во книгата, претставена во голема драматика која сведочи дури за степенот на загрозувањето на животот и слободата на нараторот, повторувам, ова силно минување низ пеколот на духот е силно предадено во романот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но кој да навлегува повторно во спиралата на старите мисли, нека останат длабоко потиснати во потсвеста за да избијат еден ден во книга!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ми се обновуваше во свеста чудесно предочената медитеранска метафора на Албер Ками овековечена во книгата Кралевство и егзил.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нурнав во книгата и до доцна не ја кренав главата од нејзините страници.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ти знае што пишува во книга, и кога си болен, и кога си здрав, во живот и смрт... ти мажиш.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Капакот летна по вториот удар - дедо Васја седна во гробот во свечениот црн костим, крчеше со устата без половина заби.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

6. Во едно писмо до Serge Stauffer, Дишан го опишал сексуалниот чин како “четиридимензионална состојба par exellence” ( види во писмото датирано за 28 мај во книгата на Stauffer “Marcel Duchamp: Die Shriften, Zürich, Ragenbogen Verlag,1981, стр. 266).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Некој патем го прочита хартијчето што му падна од челото, го одбележа во книгата, ја тутна молитвата во џебот на дедо Васја: „Немој да ја загубиш“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

5. Цитирано во “Marcel Duchamp,” од Katherine Kuh во списанието Artist Voice,1962, стр. 81.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во истиот ден ќе ѝ се отплатам на Луција и ќе се покајам, за да биде ефектот посилен, како во книгите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оние пак кои веруваа дека записот е во врска со царот Јудејски, Соломон, поделени на две војски беа: некои записот го сврзуваа со богоугодниот, а некои со развратниот дел од животот на пресветлиот Соломон, оти, кажано е за него, во книгата Сирахова: „Соломон се зацари во мирни дни, зашто Бог од сите страни мир му подари, за да изгради дом на името Негово и да подигне светилиште вечно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сите стражари који погледнале во книгата умреле уште истата ноќ, со очи отворени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше болен, немоќен беше, блед, како молец што ги изел јаслите свои, ткаенината во која се родил (пајакот никогаш, макар и најгладен бил, не јаде од мрежата своја, од делото на утробата своја); таа ноќ, кога му го покажав пајакот грозен во ковчежето, сила незнајна, сила ѓаволска го крена на нозе, и тој со мене појде, кон гревот негов, мене што ми се пиша во книгата на вересиите божји.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И стоевме така, стаписани, и гледавме во книгата отворена што беше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не би рекол“, велам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дилејни, изненаден, сепак, подготвено го дочекал приговоров.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Ама не е!“

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Еве ти, во книгата си пишува ‘таа’“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивните проникнувања имаа средишна улога на часовите; видно место имаат и во книгава.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поимот на текстот, бидејќи тоа во одредена ситуација ми се причини како неопходно, јас од стратешки причини го поопштив и како текст ги означив еднакво како институцијата така и политичката ситуација, телото, танцот итн., што очигледно даде повод за многу недоразбирања, бидејќи сум обвинет дека се текстуализирам, дека целиот свет го ставам во книга, што е очигледен апсурд.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Длабочината на полето што го претставува нашето чувство за минатото не е само лингвистичка функција, тоа е на некој суштински начин претставено во книгите и во физичката акумулација на книги во библиотечните простори.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

А во книгата „Антибандитската борба 1945-1949“ генералот Зафиропулос на страница 620 за грчкото воено воздухопловство ја напиша оваа пофалба: « Η φιλια Αεροπορια απο της εω ενεσπειρε τον τρομον και την καταστροφην εις την περιοχην του Λαιμου. »4 ***

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одговор побарав во книгата “Грчката болница на островот Волин”, чиј автор е организаторот и главниот хирург на специјалната воена болница под шифра “250”, тогаш мајор, а подоцна бригаден генерал, д-р Мјечислав Барчиковски.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Па сепак, да не се мери во грамови, филџани или врвови на ножеви, да не се гледа во книга или на часовник.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Ѕвонел телефон, почнале вести, сум се загледала во книгата, имало недомиени садови.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Всушност, некои луѓе ме критикуваа за тоа како го спелувам во книгата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никогаш не сум проверил.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кејс би можел да биде еден од Бароузовите диви момци...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова е на некој начин моја омилена идеја, дека светот може да се расцепка на помали... ТЛ: Мене исто така, момче. ВГ: Сепаратизмот на западниот Брег и слични работи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Авторите ги предавате на судиите: но, мораат овие пред да осудат, да слушнат; она што од страв не било исповедано во книгата, неказнето е изречено во одбраната; она што било нејасно кажано во некој спис, така се повторува во илјада други.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Токму тоа го сторил веќе споменатиот Ганс во книгата Popular Culture and High Culture (1974), каде што сите минати и повеќето од идните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 102 долго подготвувани трактати и пригодни изблици ги разделил во четири категории.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеби сум згрешил во спелувањето на вистинската мозочна хемикалија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вашите судови го запираат телото, но душата им побегнува и спретно им се лизга низ раце.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изразувањето е надворешен облик и, ако можам така да се изразам, телото мисли, но мислата не е сама.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има долг параграф во книгата во којшто тој го прифаќа месото како бесконечна и комплексна работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најчестиот одговор на поборниците и поборничките на кусо би го резимирале вака: популарната култура само го зацврстува веќе постоечкото однесување и погледи, а ретко создава нови модели.6 Несомнено еден од критичарските евергрини е влијанието на телевизиското и општо медиското насилство врз однесувањето на (пред сѐ младите) гледачи и гледачки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Знаеш, САД никогаш не се спомнува во книгата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А постојат некои проблематизирања, како на пример дали САД постои како политички ентитет, или всушност, Америка е балканизирана на некој чуден начин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според темата нас нѐ интересираат пред сѐ оние три, во коишто се класифицирани трудовите што се занимаваат со негативните ефекти што популарната култура наводно ги има врз високата култура, врз публиката и општеството во целина.5 Обвинението за штетните ефекти на популарната култура е засновано на три претпоставки: дека однесувањето за коешто е наводно одговорна популарната култура, навистина постои и е с присутно; дека содржината на популарната култура содржи модели на таквото однесување; дека затоа има негативни ефекти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара му зборуваше за својот свет кој завршуваше со прагот на домот, за она што можеше да го види отаде границата на нејзиниот свет – она што можеше да го види низ прозорецот од својата соба: улицата и куќите од спротивната страна, и дрвата покрај куќите и небото над нив, дел од тој недофатлив свет беше и она што можеше да го види во книгите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Онаа за девојката која и години по смртта на својот сакан, го гледа со очите на својата душа, и не престанува да му зборува.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара го прашуваше Зигмунд за него самиот, за студиите, за неговите пријатели, за тоа што сака да направи утре, а што по десет години, а тој кажуваше дека сака да ја разгатне загатката на човечкото суштество – сакаше да знае од што се раѓаат љубовта и омразата, што е она што ја создава желбата, како се придвижуваат мислите; “Можеби не треба да ги знаеме тие нешта,” велеше Сара, и минуваше со дланките по нозете, по фустанот кој ги покриваше металните апарати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кој го напишал, кога и како дошле лстовите во книгата, не сознав, не разбрав.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дали Рибоокиот извршил самоубиство или го преобразило тоа што било напишано во книгата?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Веројатно најдобро напишаниот расказ во книгата на Ренџов е расказот Бик.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Откривање на раскажувачкиот континент Во книгата на Михаил Ренџов има повеќе наративни целини, а сообразно на нив и повеќе наративни постапки.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

54. Додека во овој прилог, пишуван пред донесувањето на Мурцштегската програма за реформи во Македонија, Мисирков условно и привремено дури и ја допушта дејноста на постојните црковни организации, во другите прилози во книгата тој е веќе против каква и да е туѓа ” црковно-училишна организација или институција на пропагандите на македонската територија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

63. Како и на други места во книгата, Мисирков и овде му ги припишува на бугарскиот народ „глупостите“ што всушност ги правеле неговите претставници од разни партии и влади, на чело со кнезот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом е така и штом образувањето на народноста е политичко-механички процес, тогаш се имаат сите нужни услови за одделување на Македонија во самостојна етнографска област: Македонците имаат општа татковина, последнава постепено со реформи се одделува во самостојна политичка целина, во неа има „неколку колца од јужнословенскиот јазичен синџир”, тие колца многу лесно се обединуваат со општото признавање на средното од нив за општо орудие во искажувањето на литературната реч за сите интелигентни луѓе во Македонија и за во книгите и во училиштата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Не, ние сме во книгата со бели корици.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Оттука не те спасува ниту сто и првиот живот на некој си фраер измислен во книгите – процедува дибекот со качкет – Во триаголниците ја собравме твојата немоќ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

За прстот во устата, Орхан Памук во книгата „Се викам црвено“ ќе напише: „Колку многу мажи и жени, со прсти си ги затнуваа устите“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во книгата „Јас на овој свет“, Александар Балабанов, бугарскиот интелектуалец и академик роден во Штип, раскажува како Гоце Делчев го спасил од повеќенеделно гладување.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Еве, меѓу другото, што напишал славниот физичар во книгата „Мојата слика на светот“: „Се она што луѓето го направиле, измислиле се однесува на згрижувањето на чувствата, како и на ублажувањето на болката...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во книгата „Кралот на мајмуните“, Бора Драшковиќ вели: „Човекот е дупло суштество и во него и двата лика, и мислечкиот и чувствителниот, се во спрега“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега не можеше да се сети на ниту еден од сите тие големи зборови, на ниедна од сите мудрости во книгите што ги читаа и ги препрочитуваа тој и неговите пријатели.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Френк- приказните се појавуваа во Вудринговите стрипови, во антологиските серии (Hyena, Pictopia, Snake Eyes) како и на неколку неверојатни места, како на пример The Milenium Whole Earth Catalog и на Hot Wired World Wide Web site; најраните приказни беа собрани во книга едноставно наречена Frank.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Зар не може да се направи истиот свет каков што е во книгите што ги чита.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Големото е во духот. - Тие не се твои зборови, мили. Во книгите има многу лаги.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И како умно и убаво зборуваат таму во книгите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, додека како Германка занесена во книгата заборавам каде сум и со кого сè сум дојдена, слушам како тројца „напалени“ Срби коментираат како сум сирота и сама и како би ме дружеле наизменично.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, тргнав... А пријателот од горе, опеан во книгата со дебели корици во темно-црвена боја, прво ме гледа, па не му се верува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А и со попот нешто се случувало: со млака 'рѓовита вода од преварен вртипоп си ги исплакнувал до вчера крвавите непца и учел нови молитви оставени во книга од некој покоен Јоаким Крчовски или од некој народен учител со слично име што и калем на овошка признава и длабочина на ораница советува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Без приговор од другите, Онисифор Проказник го определил здружувањето во ѕевгари.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Текстовите по истиот редослед по кој се наоѓаат во книгата настануваа во Амстердам, Middletown и New York од октомври 1991 до јуни 1992, двете писма како и овој крај кој служи како почеток - вметнати се во ракописот малку подоцна: во август истата година, но тогаш веќе во Загреб.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Враќајќи се од своето прво истражување на околината, треперејќи од збунетост, глад и необично брзото стемнување на крајот од необично долгиот ден, во дворот на замокот виде како момче со темна кожа и блескава како старо седло, гол од половината до црните локни залепени од потта, поубав од ѓаволот во книгата која никогаш не ја видел, носи полни раце ронливи и шушкави струготини, ги реди и ги пали, а потоа покриен со синилото на мракот, со позлатено лице и гради на кои потта врие и ‘рти во чад, со празните раце го фрла својот ден на клада.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако исклучокот од болеста, или Нормалноста, психијатрите во книгите го нарекуваат Религија, тогаш моето Верување во тајни знаци кои сакаат да ми разоткријат гатанка доаѓаше како некаква здрава работа од типот на водење на кучето во парк.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Ме нервираше нивното совршено склопување во нас тани, премалку единствени за да се вовлечат во книга: тие беа масовно преживеани од општите гимназиски смерови кои подеднакво ја мразеа физиката, освен...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Меѓутоа, едно знам. За Жеро Жерав има многу сказни. Сто и една. И повеќе. Во книга не ќе ги собереш.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сум читал во книга испокината- се случило дамна- со оџак се судрила месечината и станала црна гламна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Како така? Зошто така“ сѐ да знае светот сакал.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во книгата Apocalypse Postponed, стр. 115-128. Bloomington: Indiana University Press, London: British Film Institute, 1994. 5 Овде Еко ја следи дефиницијата дадена од E.B. Tylor уште 1871 во книгата Primitive Culture: Researches into the Development of Mythology Philosophy, Religion, Language, Art and Custom, Murray, London. 6 Richard Rorty, Contingency, Irony, Solidarity, Cambridge University Press, 1989. 7 Zygmunt Bauman, The Fall of the legislator.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така пишува Џозеф Кемпбел во книгата The Hero with a Thousand Faces.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јоп, погледај во книгата на симболите што тоа треба да значи.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во тоа време (крајот на осумдесеттите и почеток на деведесеттите) Благоевиќ беше еден од најлуцидните и најжестоки опоненти на тогаш доминантниот националистички дискурс, но неговите тогашни есеи (неодамна објавени во книга во издание на Радио Б92, од каде што Маргина пренесува одредени делови) и денес поседуваат сила, релевантност и ум, за некои нови следни генерации на овие тажни јужнословенски простори „заглавени” во биологистичкото аисториско начело (за коешто пишува Благоевиќ) да не ги повторуваат безбројните грешки на нашите конзервативни и патријархални „херои и татковци”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Од Фукујама, в. Francis Fukuyama, The End of History and the Last Man. Free Press, Glen- coe, 1992. 9 В. Michael Benson, The Future is Now, стр. 83 во книгата NSK Embassy Moscow: How the East sees the East, Obalne galerije, Piran, 1993. 10 Aleksandar Boшkoviќ, Hyperreal Serbia, CTHEORY, Online. 11 Marc Auge, Non-Places: An Anthropology of Supermodernity, Verso, New York, 1995. 12 Francois Lyotard, Answering the question: „What is postmodernism?“

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Израелскиот новинар Ури Дан, близок пријател на Ариел Шарон, во книгата Ариел Шарон - интимни разговори со Ури Дан, ги открива намерите на израелскиот премиер кон Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Убави обичаи, убави времиња за старите ветерани...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За тоа најмногу докази наоѓаше во книгата Боговите се жедни од Анатол Франс, која постојано ја читаше и чие дејство се случува во периодот на теророт на Француската револуција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но тие не го заборавија кога нему му беше мачно во животот, при неизвесната семејна судбина Кога мораше да го докажува својот сложен идентитет во повоените упростени времиња на црно-белиот режим кој почиваше врз брзи норми на поделба на пријатели и непријатели, на брзи и немотивирани интернации и ликвидации, тој најдобри сојузници имаше во книгите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Има еден пример (изнесен во книгата на Роже Перфит, Амбасадори), за еден стар дипломат, кој откако служел успешно во десетина значајни земји во светот и му минал нормираниот век на служење, не можејќи да се помири, без да служи и натаму на дипломатијата на својата земја, не престанувал да го опсипува министерот, министерството за надворешни работи, со своите анализи, предлози, стратегиски визии и што не, како да бил и натаму на својот редовен пост!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше на извесен начин притаено задоволна, смирена, што најпосле ќе може некому од своите чеда да му ја препушти грижата за библиотеката во домот, каде што веруваше дека во книгите беше задржана татковата душа со која често можеше гласно и да зборува читајќи ги страниците врз кои беше посипана пепелта од цигарите при некогашните таткови занесни читања кога беше најжив, сеприсутен.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ариел Шарон не мируваше. Негова крајна цел беше отстранувањето, елиминацијата на Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го чувствував мајчиниот трагизам, оставена да не ја доврши мисијата за која ја беше испратил во животот Севишниот, нејзината немоќ, низ татковите книги да го предвидува спасот на семејството.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откако расчистија кои генерални западни идеи му недостигаат на Балканот, а тие беа во книгите на нивните библиотеки, заробени во лавиринт, откако му реферираше на Камилски, Татко според своите источни книги, за лавиринтот според источните монотеистички религии, посебно се задржа на Кабалата: Кабалата уверуваше Татко трага по скриените патишта на мудроста со зближување на зборови со навидум мошне оддалечени значења, споредувајќи ги нумеричките вредности на нивните букви.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој, сепак, го купи овој роман, подоцна на голема радост на Татко и оваа книга ќе заземе централно место во книгата за јаничарите во еден рафт од неговата библиотека враќајќи му ја надежта сепак да продолжи да ја пишува Историјата на Балканот низ падовите на империите, доколку вистински во контекстот на книгата го промисли јаничаризмот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не можеше да ја разбере врската помеѓу јаничарството во книгата на Леон Каин, личноста на Транк Спироберг и псевдонимот што Фаик Коница ќе го употреби во една меѓународна европска полемика за избор на универзален јазик за сите, наспроти моќта на секој природен јазик со милениумска или вековна традиција да служи како најдобар меѓународен јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Макар што во книжарницата доаѓаа необични луѓе, занесени во книгата од сите страни на светот, на Армен, сепак, му направи впечаток присуството на човекот со куферче, кој му појде во пресрет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во книгата беа вникнати илузиите на Камилски врз универзална подлога во крајна цел да се помират водечките идеи на тогашниот европски лев Запад и октомвриски Исток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И на крајот од големата дебата за балканските лавиринти, Татко и Камилски решија нивните потраги во книгите да ги насочат кон балканските јазици и јаничарството, како два најсложени лавиринти во балканската историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таа веруваше, цврсто веруваше дека Татко го имаше излезот од балканскиот лавиринт во книгите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со денови не ја напушташе својата библиотека во потрага по интегралните значења кои му одминуваа од книга во книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Таков: карпи од чии врлежи се образува неспомната, ни во книга ни на слика, царска тврдина со стотици пештери и пештерчиња низ кои се спровираат лачи, под облаци чија боја е згуснатост на спокој и на кои лежи бакарно-портокалеста дамка и предвидува дека од некаде ќе скокне со јунешки пркос сонцето и ќе ја измени бојата на темната, спокојна, скоро мртва вода на чие дрво се претчувсвтвуваат билјурни ѕидишта на манстир; низ прозорците на ѕидиштата се провираат сребрени и модри ластари, на нив висат гроздови од мали сонца.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ги гледаше потцртаните редови и ја пцуеше Деница, ја грдеше со лоши зборови, потоа плукна во книгата и ја фрли на креветот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Александар, занесен во книгата само климна со главата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„Сигурно сте читале за него во книгите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеме само да читаме за нив во книгите, а тоа што пишува во книгите можеби не е вистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но чудно беше тоа што иако Голдштајн беше омразен и презиран од сите, иако секој ден и тоа по илјадапати на ден, на платформите, на телекранот, во весниците, во книгите, неговите теории беа побивани, уништувани, исмејувани, изложувани на погледот на јавноста како бедна бесмислица - наспроти сето тоа, неговото влијание изгледаше како никогаш да не се намалува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше, јасно, нешто во мене што ме нагони да застанам баш на тоа место во книгата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- КИРИЛ ПЕНУШЛИСКИ, Избор и редакција - МАРКО ЦЕПЕНКОВ - 1-5 Македонска книга, Скопје, 1989, (Вкупно 799 запишани прозни творби); Преданија и легенди се во книга 5-та.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Влегоа во црквата и попот запиша во книгата кој ја изградил оградата и која година, и одржа благодарно слово за Цветко и жена му молитвувајќи ги да им даде господ што им срце сака да и го врати синот жив и здрав.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Разгледувајќи го, виде дека тоа е слично на она цвеќе што го имаше видено во книгите за вулканите: вулканско цвеќе кое расте кај вулканите и кое се јавува пред да избувнат тие.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

(Ова дело е опишано на прекрасен начин во книгата J.S.Bach’s Musical Offering od H.T.David.) 24 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа е објаснето во книгата “Media-archive” кадешто се послуживме со идејата на Brian Gysin, пријателот на William Burroughs, со идејата за “трет ум”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Повеќето имиња во книгата се автентични, но тоа не значи дека и сите настани врзани за нив се автентични.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако не плампоти ламариненото ќумбе, го разгорувам со неколку дрвца и се нурнувам или во учебник или во книга или запишувам по нешто во Дневникот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таа исто не знае писмо, ама како што призна во книгата таму мора да има многу повеќе отколку што им кажува Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Уште пред да разговара Чана со Роса и со бабата Петра, тие веќе знаеја што пишувало во книгата што стигнала до Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

9.5 Лута змија Во книгата се таи. Ќе ја поткрене ли како камен? Ќе ја надитри ли со студот свој?

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

9.3 Го читам каменот во книгата А тој јачи и ми колка во душата Извадена на дланка Како молк на овој вознес.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Тој се пренесе за миг на некоја од незапишаните страница на својата Историја на Балканот низ падовите на империите, за да си го постави прашањето на коешто, подоцна, имаше намера да му посвети едно цело поглавје во книгата – зошто Балканците, кога не се начисто со историјата, со нејзината моќ да ги совладува, и во својата немоќ да ѝ се спротивставуваат, лесно им се препуштаат на легендите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И затоа веруваше, на свој начин, во спасот кој можеше да го донесат само тајните во книгите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„И на оваа, како и на синот, умот ќе ѝ биде во книгите, тешко на децата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во шега, во една пригода, ѝ беше рекол на Мајка дека во книгата си ја има вечноста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Трагиката на родната земја, под сталинизмот и внатрешниот ѕид од седумстотини илјади бункери, ја видов и ја пренесов низ глобалната метафора на Атеистичкиот музеј (во книгата со истоимениот наслов) во Скадар, изграден со цел во првата и последна атеистичка држава во светот, идеологијата да го преземе местото на трите религии (исламот и христијанството, со православјето и католицизмот).

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го бараше во книгите и Татковото цариградско време, кога не биле заедно, ги бараше причините на историското и пресвртно заминување од родниот крај, ги бараше нереализираните дестинации на Татковиот егзил коишто само ги замислувал, но никогаш не се осмелувал да ѝ ги каже пред тие да втасаат, да бидат зрели за реализирање.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Убеден дека нема враќање од егзил, својата меланхолија ја смируваше во книгите, во таа среќна татковина на откриената тишина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Значи, вие, во книгата, пишувате за вашето семејство? – Би можело и така да се рече! – Значи, вистина е сѐ што пишувате за Мајката. Вашата?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Откако братот ја забележа книгата, ја праша Мајка: – Вистина ли е, Мајко, тоа што го пишува брат ми за тебе во книгата? – Вистина е, вистина е, сине, ама малку ја разубавил вистината!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Или на оние што не те познаваат, на целата таа неиздиференцирана маса вон корициве, нешто ко епитаф, секое медиско експонирање е ко мала смрт, некој чуден оргазам на некакви Матрјошки во тебе, некое далечно ехо, така ли, потпиши се во книгата на впечатоци на овој сеизмограф, драга моја, и ти благодарам. 84 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пандалф Вулкански ПРИЗРАК ПРОТИВ СЕНКА ПРИЗРАК ПРОТИВ СЕНКА Првото издание на книгата Призрак против Сенка беше отпечатено, во едно типично Темплум-издание, во 200 примероци.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Калуѓерите запишуваат во книгата на подароци.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Лечи многу болести: слабокрвност, скреж, подриг, слабо варење на храната, дава кувет, ја ослободува душата од грижи, од мачнотии и напнатост, од злоќа и с'клет, ти дава сила и волја; во божјите книги се вели: виното е внатрешно сонце: те осветлува и те грее; виното е жив оган споен со жива вода; во „Песна над песните“ се вели: виното е божја љубов, вистина и мудрост; во Книгата на постанокот се вели: виното е дар над сите дарови што господ им го дал на луѓето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Заборавена книга во книга, на тротоар, крај брзак, пред капела, на стадион, во дупка, под чкорка, во сон, меѓу две нозе;

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Што остана од пораките На поетите заведени во книгата На идеалната држава? (На плоштадот скришум Се продаваат последните манифести)

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Живеат воздишки од крв, пламени јазици, уплашени коњи, руди во редок камен, елени што итаат кон север, зборови светли, улици свртени во темно, возови со лузни, темјанушки и оси во Книгата на смртта.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Живеат места озарени од зори, железни остатоци во воздухот, соништа обликувани од чекан, папараци што нѐ препознаваат, мостови што се дават во реки, часовници навиени за горе во Книгата на смртта.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Помошникот остануваше зачуден гледајќи го Татко вникнат во книгите за јагулите, не можејќи да ја разбере неговата внесеност во нив.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Рајските предели на Езерото” (во книгата езерото се пишува со голема буква), бистрата рекичка што бучно се влева во него и што всушност извира, односно истекува од него, јагулите коишто се провлекуваат и во речните и во езерските води, заминуваат, само Господ знае каде, и се враќаат, којзнае како!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

За некои од тие вистини, поместени во книгите, постојат и мои ставови и записи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гледа во книгата, а потоа се загледува во Курта.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Како што вели мојот неодминлив пријател Хорацио Цвикало: „Кога ти е во глава, приказната е прекрасна, кога ја кажуваш, веќе е малку полоша, а кога ќе седнеш и ќе почнеш (премногу) да мислиш како да ја запишеш, станува банална“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сѐ уште не може да го сака животот помалку од литературата, иако често барал дополнително задоволство во книгите (и читањето) во однос на своето немалку возбудливо секојдневие.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Инаку, сè би било едноставно (кога е веќе сложено) – како да ги распределам новите текстови во книга?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- А јас - настојуваше Крстовица - вака би му кажала во книгата на стопанот: - „Стопану Крсто, здравје, имам, сполај богу и...“ - и таа залипа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во постојан дослух со еротиката на творењето жив, а смртен свет - се претворам во книга на промените го менувам името, ги трампам симболите и приказбите, луѓето ги давам кастингот го алтерирам но улогите остануваат!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Пат, а пак те делам, те двојам, те цепкам кратам, сечам, шкопам, кастрам се подлажувам – те држам в раце! те сместувам во книги те памтам, памтењето го предавам од едни на други поправки правам, предавство знаци, севозможни форми за да ми кажеш по нешто, па сепак те немам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Навлегувајќи во книгите, не можеше да се раздели од нив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се затворила во себе, избегнувала да контактира со децата и утеха наоѓала во книгата, во учењето.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Внесувајќи се сега во книгите, свртувајќи го сè повеќе вниманието во нив, заборави на циркусот и на парите што му требаа за да го гледа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Влдлабочувајќи се во книгите, времето сè повеќе го минуваше во библиотеката, а постепено започна да се губи страста во него за крадењето, а започна да се распалува страста за читање.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во кафулето „Ернест Хемингвеј“ во Скопје баш кога ги почувствував првите знаци на ревматични болки на левото рамо ми се дотркала едно бранче и пред да заспие ми шепна дека веќе ништо не е како во книгите на Хемингвеј: испокинати се старите мрежи во кои се фаќаа љубовните воздишки а и рибите веќе не се по воздишките и по заводливите насмевки.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тоа нема да го најдете во книгите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Колку многу љубов има влезено во книгите, ќе си велам, и колку многу останало така...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој ден го слушам од иследниците, а во книгата го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега треба да му се даде име на детето, да се запише во книгите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Трагаа по некаков квасец на обединувачкиот дух што се наоѓа во книгите...