Пролетерот, комунистот, новиот човек во квечерината на револуцијата нема што да загуби, освен ропските прангии.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Маџир маало Ѕидовите со вар варосани од кои, ако се почешаш, целиот ќе си побелен, сарделата (во ИНА конзерва), долапите од надвор на „фасадата“ за тенџерчиња со бели точки, повторно со црвени сардели ползавци, блиску, блиску со дворовите, па за интимно кафе посабајле или чаша вино со „некој“ во квечерината - нема шанси.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април. Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Русите, на езерцено, пристигнувале во квечерините. Токму на залез.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Таа сака да лиже сладолед од ванила додека вози ролерки околу фонтана во квечерина пред да појде на работа Од каде ли доаѓаш? Безимена и многуимена, еластична и практична, тесна и широка – прилагодлива.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Тој 81 старец целосно ги беше дестилирал терпентинот и лененото масло низ Џорџ Смит и тие му ја отсликуваа душата, сиот Син период во квечерината, сиот Розов период во самракот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)