во (предл.) - кафез (имн.)

Кружевме како ѕверови во кафез.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Нејќам“, одбивам, „животинчињата не се чуваат во зграда!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не можам да смислам куче врзано на балкон, птица во кафез, риба во аквариум...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Доколку, пак, тоа воопшто и се случи, доколку пилето се најде меѓу решетки - првата грижа и на неговите родители и на сите птици од неговиот род ќе биде која од нив побрзо да му принесе стракче отровна тревка која да ја фрли во кафезот!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на полското трнарче, помислувам, на тоа одлучно и полетно пиленце на македонските полиња кое не знае за кафезот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За да не цркнам како рис во кафез својата доза од интернет дрога морав да ја примам во најблиското и засмрдено од цигари интернет-кафе дружејќи се со копиљаците кои наместо да играат баскет и фудбал пред зграда, секојдневно ги вежбаат своите ратни вештини преку вечниот и неповторлив кантер страјк.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но и тоа не можеше да го задуши квичењето на прасињата во вреќите, кокодакањето на кокошките во кошниците, цивкањето на пилињата во машките шлицеви - а никаде да видиш барем свирипиле ако не билбил во кафез над пердушеста женска шапка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стои птицата на белиот камен. Во кафез поинаков од оној што го знаеше чудесно збунета.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На Рози ќе ѝ се замрзнеше крвта во жилите само да видеше змија, каква било змија, па дури и змија затворена во кафез.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Птицата во кафезот се чинеше како да се смири, само одвреме навреме ѝ трепереше крилцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одвреме-навреме неговото срце, со своите крилја удираше во неговите гради, како птица во кафез, и со својата вознемиреност комуницираше со целиот кревет, што се чинеше како да дише со ритамот на неговото сопствено дишење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Понекогаш успеваше да ја набљудува како научникот својот предмет на проучување, та во таквите случаи таа го потсетуваше на глушец фатен во стапица со надеж да се ослободи или, уште подобро, на славеј во кафез којшто заборавил дека песната е единственото негово решение на животниот проблем во кој се нашол.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По цел ден одеше од соба в соба, како ѕвер затворен в кафез и смислуваше начин како да ги собере маслинките.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сите птици се в шума, зошто тој да биде в кафез.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сенката се опијануваше, се кривеше, бегаше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
По ѕверот во кафезот, отмениот чекор на Lola Nationale, и правец – Центар!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таму се собрани сите жители на градот - и градските великодостојници и занаетчиите, и свештениците и воините, и дамите и перачките, децата и старците, лекарите и рибарите, чесните и крадците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во времето кога луѓето сѐ уште верувале дека земјата е рамна како плоча, во времето кога тие трепереле при помислата на Страшниот Суд, се плашеле од пеколот и му се надевале на рајот, во секој од градовите било вообичаено одвреме навреме лудите да бидат заробени во кафези и да бидат однесени на плоштадот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така, се подели светот: на оние со сладост и милност на глувчињата во кафезите на својата глава, заслушани, со широки насмевки на лицето, со шепотни облачиња на усните, и на оние со затворени, згрчени усти, со очи ококорени, обезглавени, исплашени, вџашени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се преценија и џабе ги фркнаа парите во кафезите кај овие што на леген јавно се измиваат и ти се кезат во лице.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Прилегаа на нејаки птици затворени во кафез: ги поткреваат крилјата, гребат со ноктите, вртат со главите, но не знаат што им се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Девојките беа збунети и од прашањето и од дишењето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез во кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарените вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така, како затворени зад решетка, како птици во кафез, кои очајно сакаат да летнат и одлетаат засекогаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не смееш повеќе со нив да се дружиш, нивните зборови се лажни, нивната љубов е лажна, така мило ти се насмевнуваат додека им паднеш в раце, додека те зграпчат, потоа како малечко ѕвере ќе те фрлат во кафез, во строј, во редот, во проклетиот дом.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги минуваше последните денови како заточеник на слободата, осамен во својот престол, следен од повиците на своите верници: Маченик, маченик, маченик...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мина три затруени години во кафезот на заробената слобода.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Или обратно: потсмев на ѕверот затворен во кафез сплетен од неговиот порив?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Абе, тој ја заградуваше Лена. Како пиле ја затвораше, сакаше да ја стави во кафез.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оруш креваше на шишето, тргаше од ракијата, вртеше низ дворот околу ископаните темели на куќата, и лут беше како ѕвер во кафез, дувајќи низ носот му рече на Танета кој одеше по него: - Ти прави што сакаш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чудно е тоа мазохистичко чуство доброволно да гледаш нешто што те труе некогаш се чуствував ко рис во кафез ко наркич што чека за метадон ред Ебати животот контаминиран човекот станува се поизолиран заробен од теве ко теле дрогиран без сива маса и лоботомиран За неколку минути се наполнив отров со мозокот удрен ко аван со толчник ми дојде сѐ преку орган полов и почнав да исфрлам редица пцовки
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Со убаво да нѐ внесат во кафезот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како да бевме во кафезот на егзилот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И пак Бонети кога ќе ја видеше каде што врви низ дворот кон црквата клоцајќи го долгото расо со колениците пред себе, пред очите му излегуваше нејзиното голо тело, кое сега, затворено во црнилото, прета како немирно животинче во кафез и сака сѐ да раскине, да се ослободи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Заборавена книга пред огледало, во кафез, на стрниште, крај камин, во жолто, во црвено, во модро, крај накит, во магла, в џеп; Заборавена книга на чардак, ни на небо ни на земја, пред месарница, на трн, во роса.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Еден ден сигурно ќе ми слета в кафез!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Џабе викав: мирен! мирен!... Продолжуваше да клоца, да рипа, мрчеше во кафезот. Гровташе како вистински ѕвер! Margina #21 [1995] | okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И покрај тоа што беше швркнат, како да претчувствуваше нешто необично...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа што ја бутнале во кафез е проблем на газдите, не нејзин.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Звук на будилникот. Пладне.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Музичарот, пак, гледајќи го низ ѕидот, уште еднаш помисли дека светот е во кафез(и), но тоа, вообичаено, не го вознемири.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од тоа срцето на Висар му се штрекнуваше и му трепереше како на птица вклештена во кафез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се наоѓаше во кафез, сместен во помал шарен шатор.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се чувствуваат како орли во кафез, на кои им се потсечени крилјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега, еднооки еднорози нагазуваа врз буквите и светите гласови со воздишки за спас и љубов заклучени како срна во кафез од лисје.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
- Мене ми е подобро во кафезот што сончевите зраци го плетат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Зошто да ни биде, - се зачуди Бреза, - нели животни има само во зоолошка градина и тие се затворени во кафези!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Нѐ делат во кафезите со решетки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)