во (предл.) - кафеана (имн.)

Некогаш знаев да си седнам сам в кафеана, да си порачам ракиичка со мезенце и со часови да го минувам времето седејќи така и мислејќи мисли со кои се чувствував разлатно и ослабавено.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Следното доаѓање на Александар веќе не беше планирано.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па така, софрата и покрај сите наши дворови натопени со многу вино и спомени од кои срцето и сега ми заигрува, беше во кафеана.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стопаните си прават реклама а пак на посетителите им прави чест да кажат дека биле во кафеаната во која, како гости, престојувале значајни француски личности од литературата, уметноста и политиката...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во кафеаната влезе средовечен маж. Облечен како мускетар.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И затоа секој што застанал и зјапи во витрините на кабарињата, на бистроата, во бутките со порно литература, во кафеаните каде што се нуди само голотија, во кината каде што се екранизират порно филмови и на чии влезови, за пропаганден ефект, задолжително стои забелешка дека „гледањето на филмот е строго забрането за луѓе под 18 години“, е некој дошлак во Париз, некој турист и гостин од некоја странска замја, кој можеби дошол тука, на „Пигал“, за да каже, кога ќе се врати во својот крај, дека бил на „Пигал“, зашто се смета дека тој е еден од симболите на француската метропола.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еден ден ме собраа и мене, како и сите вас, тука во Сајмиштево.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Новата синагога ја претворија во кафеана и јавна куќа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа не оди во кафеани и историја.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Разголен и на показ за секој сретнат поглед, како тежок виновник, се провлекуваше по улиците, во клубот, во кафеана, во паркот, кај пријател. Сеедно каде. Сеедно кај кого...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ни шаренилото по улиците. Ни вревата во кафеаните.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во кафеаната , зад џамлакот градоносен облак од зборови; и скршени надежи, и дамла од пцости, што горчлив потсмев расонуваат!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Затоа и така храбро пее за фиктивната одмазда врз клетиот Турчин што ги силува македонските жени; затоа храбро им пцуе мајка на кодошите, крева револуција со вербални бомби и куршуми за пет минути во кафеана, по три жолти ракии, во сѐ на сѐ три строфи, и ослободува цели нации во еден рефрен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наеднаш, тој се отвори за бучавата во кафеаната.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Седејќи во кафеаната, со црниот тунел пред неговите очи, задимената бела завеса почна да се згуснува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еве го, во кафеаната „Боеми“, го испива стотиот вињак и вели: - Сигурен сум, сто насто нејзините три круга се всушност во полето на некојси малечок бермудски триаголник, каде што годините се ситен песок што налегнува по спрудовите на нејзините бадемасти очи и веднаш исчезнува без трага.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На улица, во продавница и во кафеана се слуша и македонски збор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По движењата и нејзината насмевка разбравме дека нѐ поканува во кафеаната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа е вистинското турско кафе, а не тоа што се служи во кафеани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дали се собираме? Се собираме на роден денови на внучињата, а мажите откако ќе ги донесат покупките, ќе појадат и до пладне бистрат политика во кафеаните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Францускиот бенд, „Ејжен даб фондејшн“, побарале после концертот во кафеаната во која ќе ги полнат стомаците, рафално да стрелаат по келнерите со ќебапи, суфлаки и слични убиствени месишта подготвени на скара.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Е, Долги, Долги! - Томо самиот се нарече по својот прекар - уште една авантура завршуваше без епилог - си помисли допивајќи го пивото во кафеаната Кермез, наспроти паркот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тезга за приказни Сѐ си мислам дека некој од Влада ќе прочита некоја моја приказна и, онака, меѓу редови, ќе разбере колку сакам да изнудувам аплауз на отворена сцена, макар качена на бина каде што свират музичари за свадби во кафеана во елитното Дебар маало.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Збор ваму, збор таму, топење на тагата со две три бокалчиња жолта во кафеана...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност... седам сам и осамен во кафеана во која, со овие чудни години на пренаселување на градот, никого не познавам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега, во кафеана до врвполна со нејасно и згуснато жожорење, се сеќавам на неговата прикаска и го слушам или го измислувам морничавиот разговор помеѓу двајцата ранети: во нив се наталожува мраз , кора врз кора, и сепак се живи, ги држи омраза, еден мора да умре пред ругиот, тоа е нивна правда и нивен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Извесно време по нивното ослободување Винстон лично ги виде сите тројца во кафеаната „ Кај костенот“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го обзеде желба не толку да се оддалечи од Џулија, колку да се врати назад во кафеаната „Кај костенот“, која никогаш не му изгледала толку привлечна како во тој момент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон сега не можеше да се сети како се најде во кафеаната во тоа време.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа го сакаше мирисот што ја обземаше во тој миг, тоа не беше мирис ниту нејзин, ниту на Лилица , ниту на Андон, тоа беше некој мирис на ветрови што се раѓаат одвнатре и носат реа на пот и плодност, мирис кој тешко може да се именува, како кога ќе влезете во кафеана во која никако не можете да кажете од кое јадење е тој мирис што ве тера со стрв да подголтнувате, затскривајќи се тоа да не го видат другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги пречека со зборовите Што се случува таму на станицата? а Корнулов дури тука проговори Нема веќе работни бригади, нема кој плуг да држи, нема кој узда да затегне, нема кој крави да измолзи, нема кој в берберница да стапне, нема кој в кафеана да влезе - селото се преселува на станицата!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Лекар сум и знам каков е тој сјај во твоите очи кога в кафеана или на театар или каде и да било, има зад мојот грб други за кои мислиш дека подобро се скроени од мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И најсетне сфатив: седев во кафеаната „Зора”, а спроти мене седеше вистинската Дуда притоа со оној осет на неориентираност: како да почнува во овој момент да сфаќа дека пријателот од другата страна на масата всушност се враќа од некое долго патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во кафеаната спомна дека се варени и дека „откако ќе им додаде малку кромид и лимон ќе послужат како добра поткрепа за розето или мастиката. За жал пиво не држеле“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За набљудувачница во натамошниот свој живот Раде Ич избра една маса во кафената Кралска круна на штипското Корзо, (како што е речено веќе).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- А потоа, другар? - Што потоа ? Така освежени, секој ќе облече костум сошиен по негова мерка, чевли лукс, на врат вратоврска или пеперутка и на прошетка по Атина или во кафеана на кафе, чашка “Метакса” или “Узо додекато варели”.13
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Што и да се случи, ти немој ни педа земја да продадеш. Ниту нива, ниту ливада, ниту бавча.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене никој не ми носи книга.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Токму во кафеана, белградската „Москва“, при простувањето со учесниците на симпозиумот за современите книжевни теории, на масата, покрај филџаните, чашите, книгите и пепелникот, се најде и еден паричник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Чекаше. Во кафеаната, гостилничарот и пет-шест гости, сите мажи, слушаа радио- пренос од некој фудбалски натпревар.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дури ветеринарот Скрез со Лоте и другите луѓе пиеја и пееја во кафената, бикот седеше врзан пред вратата и чекаше да му се донесе пијалок: Лоте го тераше кафеџијата Јандро да му носи во кофа вино разблажено со вода, но бикот нишаше со главата, мукаше, и се лутеше што виното му го разблажуваат со вода; очите му светеа како жар, се вртеше и мукаше по некоја крава што ќе поминеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разбрани нешто во душата на Скрче, и тој фати да пие. Одеше во кафеаната и пиеше по цела ноќ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И така секоја недела, од кафеана во кафеана, од пејачка на пејачка дури фативме болест.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Фајронт е во кафеаната крај езерото. На масата во ќошот пет средовечни жени си го допиваат виното, си ги допеваат песните и ја гризнуваат здодевноста на најнезгодното место.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
(Сепаре на кат во кафеана. Остоиќ пуши, Пие. Пауза. Втрчува Киро, задишан. Зачудено гледа во Остоиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИМИ: Свири човекот во кафеаната долу. Има гости. Како да го викам?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Беше јасно дека „пресудата“ ми беше одредена во вториот разговор со А.А. во кафеаната пред „сведоци“ и се разбира Х.Х.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- По ова А.А. ме погледна супериорно не испуштајќи ги, дискретно, и другите во кафеаната од вид и давајќи ми јасно на знаење дека неговиот став е конечен, според сталинските манири.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бев изморен и измачен од театарската пиеса во кафеаната во која сите актери ги имаа научено улогите однапред, а само јас бев негативниот лик кој требаше да ја игра улогата како што знае и умее.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во кафеаната, бездруго по договор, влезе Х.Х.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во кафеаната завладеа тишина. Четворицата од блиската маса живнаа во очекување нова тура гроздова ракија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не можев да претпоставам дека бурата во кафеаната ја предизвикаа моите зборови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во кафеаната влезе Х.Х. Кој ли го повикал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се напикавме внатре, одзади, јас, Саше, Борче и Бреза и отидовме право во кафеаната на чичко ми - „Тандем“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Избра маса така што низ стакларникот имаше преглед кон улицата, но подлабоко во кафеаната за да не може да биде виден однадвор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас бев во токму такво расположение кога случајно во кафеаната „Солун“ не најдовме на кафе со Сврделот и со Трифуна Мијакот – Баџата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се забранувало граѓани да земаат учество во прогонувањето и задржувањето на други граѓани, да вршат претреси по куќи, да се собираат во поголеми групи во кафеани и во други центри и со цел да пренесуваат лажни вести и слично.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)