во (предл.) - канцеларија (имн.)

Експресно после овој настан, кој во очите на корумпираното раководство беше сфатен како опасен преседан и провокација, почнаа и „очекуваните“ притисоци и проверени методи на заплашување: тие, еден по еден, беа викани во канцелариите на погонските директори кадешто, нај- безобразно и недолично, беа уценувани и заплашувани да прес- танат со синдикалните активности и со „подбуцнувањето“ на останатите вработени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, новиот „инвеститор“, кој веднаш си најде свои полтронски соработници меѓу поранешните раководни структури, само ги испразни фабричките магацини од робата којашто вредеше милиони евра, а не даде ниту денар за осовременување на производството или, пак, негово зголемување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, за брзо време старите проблеми пак се вратија и работниците почувствуваа дека нивните надежи се изјаловени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ја чуваше во големата челична каса, во канцеларијата, заедно со револверот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Гоце се упати во канцеларијата, чукна на вратата и влезе.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Знаете, господине директоре, - почна Гоце да се извлекува, - нешто се бев замислил.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стражарот ги пријави и тие влегоа во канцеларијата на управникот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Гоце, те вика директорот! Дојди во канцеларијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Подоцна во ноќта Лит и Беренц, покрај чаша вино што ја испиваа во канцеларијата на командантот, се исчудуваа од каде на ова копно заборавено од модерната цивилизација, каде што луѓето живеат едноставен живот близок до природата, без малку како желките од ендемскиот вид царетта -царетта, постои, ете, и човек што толку добро говори германски и толку вдахновено говори за теми од музиката, философијата и теологијата, со стил од салоните на Хајделберг, а не од скромна митрополитска резиденција на еден речиси заборавен јонски остров.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но од друга страна, имаше и оправдание за мојата нерешителност: воспитачот, професорот по филозофија, до која уште не бев стигнал, одеше важно, со крената руменолика глава, и јас - на кого тој досега одвај да погледнал - требаше одеднаш да му пристапам, да трчкам да го привтасам во ходникот, да го пречекувам како случајно на скали или, о боже мој!, да му одам нарочно за тоа в канцеларија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога појдовме заедно во канцеларијата на воспитачот и кога Бане му објасни зошто сме дошле, тој прво се намршти, а после ни рече да ги кренеме нозете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гронинг: Тоа беше единственото андерграунд списание, така што еден ден влегов во канцеларијата на Холивуд Булевар, а рецепционерот седеше таму викајќи „Немој да работиш за овие копилиња!“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ме спика во канцеларијата викајќи возбудено и луто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Утредента учителот нѐ повика во канцеларијата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Нема бегање - си помислив - нема гледање низ прозорец како во канцеларијата на директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Влегов во канцеларијата на Фисот. Внатре седеа тој и Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отрчав до гимназијата и влегов; се упатив во канцеларијата на директорот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа ме повика во канцеларијата класниот раководител господин Поповиќ.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не оти бевме некои писмени, та да не пуштаа во канцеларии да работиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најголем дел од текстовите во публикациите на секретаријатот беа напишани од него, правеше прилози за комшиското радио, а кога в канцеларија ќе снемаше струја од неговата фиока вадеше фазомер и се впушташе во истрага по местото на настанот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не возеше кола, како на пример Влатче или Тодор, в канцеларија доаѓаше пешки, понекогаш кога врнеше дожд или имаше напаѓано голем снег, доаѓаше со такси до канцеларијата, кое со оглед на големината на градот не можеше да биде скапо.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Еднаш, една дијабола којзнае како залута во канцеларијата на секретаријатот и за малку на еден вработен ќе му го истераше окото.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во текот на целиот ден тој не беше во канцеларија (единствен случај во неговиот живот).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Накај девет часот изутрина, имено тогаш кога улиците се прекриени со оние што одат в канцеларија, тој започнува да дели такви боцкави удари по сите носеви, без разлика што кутрите чиновници апсолутно не знаат каде да ги скријат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но значајното лице, меѓу другото сосема задоволно, од домашните семејни нежности, сметало дека е пристојно за пријателски односи да има пријателка во другиот дел на градот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Два сина, од кои едниот веќе работел во канцеларија и шеснаесетгодишна милолика ќерка со донекаде искривено, но убаво носе, доаѓаа секој ден да му ја бакнат раката со зборовите: „bonjour, papa“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го донесе изутрината, токму пред мигот кога требаше да се тргне в канцеларија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Водорамно, како и сѐ во канцеларијата - масата, списковите, паролите ѕидни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ноќта со Стево Трајчов, во канцеларијата, остана и келнерката Цвета.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во канцеларијата на директорот Цвета се однесуваше слободно како во својата мала соба во бараката во која беше сместено бифето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во канцелариите на работните бироа набрзина ќе прекаснеа по нешто од она што го завиткале дома во најлонска кеса и брзаа „Под врбата” за да фатат ред, а имаше и такви кои, брзајќи, го прескокнуваа појадокот и на гладно срце си обезбедуваа термин.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во канцеларијата доминираше нејзината строгост и отсечност во зборувањето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во канцеларијата пред онаа на претседателот, ја дочека насмеано лице на убава млада секретарка. Облечена со вкус и нашминкана.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг потрча во канцеларијата на шефот на безбедноста на аеродромот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Школниците ги прибраа во училниците, Друже Србине во канцеларијата на Мандулски се пикна, а Корнулов и Папокот сѐ почесто ги посетувале двата вагона на споредниот , слепиот колосек.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе денес, а не дури во годината 2010 или 1995, Jaron Lanier може да ве приклучи и ќе бидете во канцеларија што воопшто ја нема.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
РЕВШИН: Порано од десет нема смисла: тој доаѓа во канцеларијата околу десет и петнаесет.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Попе, ѓаволчето влегло во канцеларијата - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Каде на друго место ќе ја видеше ако не беше наминал токму во понеделникот, во канцеларијата на другарот Јаким, за да интервенира во врска со случајот Чардаклиеви?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Произлегуваше како јас воопшто да не сум влегол во канцеларијава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Наеднаш, кога Балот сосема испари од сферата на неговото интересирање, негде попладнето, кога дефинитивно беше објавен денот на одржувањето на оваа забава секретарката Јованка влезе во канцеларијата со поканата в рака и тоа држејќи го пликот поткренат над градите, речиси допрен до нејзините розови усни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зачекорив во канцеларијата , а Вртанов не се ни помести од столот, ниту пак погледот го поткрена кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
СТЕВО: Седни, повели. Сакаш цигара. (Му нуди цигари. Ацо зема.) (Во канцеларијата влегува Клаус.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Стево во канцеларија. Пишува. Од соседната канцеларија излегува Сивиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Зарем не ми веруваш? Немаш доверба во мене? Зарем не... зар не ме сакаш?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Но јас не работам со било чии стапала - јас работам во канцеларија. Како и ти. Со клима-уред и блиндирани прозорци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бев човек со умерени навики и со добро здравје, ги менував долните алишта и чорапите секојдневно - некогаш и два пати дневно - и работев во канцеларија со чисти, јасни, недвосмислени бројки, управувајќи со еден ланец од продавници за чевли на мојот татко (и тој самиот умре чист, од срцев удар, во седумдесет и петата година).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„А заболувањата меѓу прстите“, рече таа. „Псоријаза. Екцем. Инфекција на кожата.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сум допрел ниедно стапало од својата шеснаесета година.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
“Но Бреда, реков допирајќи ја за да ја смирам и патем милувајќи ги нејзините меки, со пластика пресвлечени гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„... Кога влегов во канцеларијата на секретарката, таа не беше таму.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш јас, пред да ја земам пушката, навратив во канцеларијата на бившиот директор другарот Едо Бранов...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас, нели претседател, го канам да дојде кај мене в канцеларија, а тој ми вели, „Не, не, подобро да се најдеме...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)