во (предл.) - зграда (имн.)

Споменикот со импозантни димензии и остар, предупредувачки облик што манифестира стремеж за моќ и доминација, каков што пред илјадници години го гледал митскиот Мојсеј во Рамзесовиот Египет, во оваа реалност, пресоздаден е на еден трет континент симболично поставен на просторот помеѓу три западни буржоаски идеала: Независноста, Уставноста и Праламентаризмот претставен во зградата на Конгресот поставена меѓу нив, на Капитол хил.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во Атина од каде што доаѓаше владиката тој беше сведок на вистински драми врзани за прогоните над локалното еврејско население.  Митрополитот имаше време и расположение за сите присутни, но посебно внимание им обрати на посетителите во германски униформи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Истиот ден од пристигнувањето на Хрисостом, во зградата на митрополијата владиката го посетија мајорот Лит, шефот на безбедноста Беренц, префектот Кесар Марѕокис што ја претставуваше цивилната власт на островот, градоначалникот на Закинтос Лука Карер и други видни граѓани на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Сакаш да ти купам некое животинче па ти да се грижиш за него?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не му одговорив. Не се свртев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не можам да смислам куче врзано на балкон, птица во кафез, риба во аквариум...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури откако влегов во зградата почувствував колку сум истоштен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Кој ти вели не можело да се чува животинче во зграда?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Нејќам“, одбивам, „животинчињата не се чуваат во зграда!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веднаш ќе дојдам кај тебе“, настојуваше Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Социјабилноста во Хундертвасеровите проекти е препознатлива не само во инсистирањето за повторно воспоставување на „троединство“, акционистички тип на станоизградба, оставањето на волја на станарите да ја (пре)уредуваат својата околина, еко-димензиите во неговите проекти, туку и во тоа, со максимално зголемување и функционализација на јавните површини во зградата, да се предизвикаат социјални контакти помеѓу станарите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Обожавам мали гради, велам, а нејзините се претвораат во згради.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Жителите во зграда имаат полоши услови за бесење со оглед на тоа што немаат каде да ја врзат ортомата па затоа тие се одлучуваат за некои други методи.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се упатив кон редакцијата на мојот весник, во зградата која беше спроти Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму, иако во зградата се влегува со искачување по неколку скали, не го поведоа нагоре туку го турнаа во подрумот, дното да не му го видиш не пак таванот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Кутрето тргнало по неа некаде на улица и бидејќи тоа, како што самата ми рече, толку умилкувачки ѝ се придружило сè до влезот во зградата, што таа немала срце да го остави на улица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога свратив првпат по пензионирањето во градот, во зградата на Окружниот одбор, видов што значи да си отсутен само неколку месеци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што пред тоа трчеа да ме пресретнат сега ги свртуваа главите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, ова е единствената просторија во зградата што не е празна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Влегов во зградата, се качив на спратот, заѕвонив на вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сепак, ако некој најдеше доволно добра причина, можеше да остане во зградата на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога синот исчезнуваше во зградата, мајката стануваше, и лицето веќе ѝ беше потполно изменето (како на него одеднаш да се спуштила некоја несреќа, но не нова, тукушто дознаена, туку некоја долга несреќа, која веќе не предизвикува ужаснување туку се носи со некакво помирување кое во себе има само мачнина), и со уморни очи, и исто такви движења, се упатуваше кон излезот од Гнездо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утрото, на ден пред заминувањето, во малечки куферчиња го прибравме она што ни беше потребно за до крајот на животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Им кажав на чуварите дека брат ми мора да се преоблече, и тие нѐ пуштија внатре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро војници разнесоа списоци во зградите од нашата улица, со упатство што сѐ ни е дозволено да понесеме со себе, и наредба на дваесет и деветти јуни таа 1942 година, во шест наутро да бидеме на железничката станица на крајот од квартот во кој живеевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како некаква бездна да зјае помеѓу оние кои меѓусебе се сметаат за нормални, и оние кои нормалните ги прогласиле за луди.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога сосема се откажав и тргнав кон масите, наредени пред влезот во зградата од болницата, крај кои неколку болничарки продаваа пијалоци и храна, го видов Зигмунд таму, како остава една испразнета чаша, подава пари, и зема полна чаша. Му пријдов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде,“ му реков, „ајде да се преоблечеш,“ и го поведов кон самиот влез во зградата на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Гледам, забавно ти е,“ му реков. Тој се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекав, потоа заѕвонив уште еднаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш останував во собата – мојата причина беа болки во стомакот, или главоболка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пилотите исто така беа изземени, откако една климактерична жена предизвика катастрофа намерно удирајќи во зградата на љубовницата на нејзиниот сопруг, ул. 254, влез 3, стан 46, од лифтот одма лево, како одмазда за тоа што тој, сопругот, ѝ купил на љубовницата правосмукалка на вода со ХП филтер, а неа, со три мали деца и долговлакнест териер, не.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Така обично течеше разговорот меѓу капетанот Саво Крстиќ и кревката и нежна Снежана, на пространата тераса во зградата која што беше една улица оддалечена од Петроварадинската Тврдина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па таа изгледа не знае дека детето нејзино со години ја клима врската на соседите од третиот кат и дека сите во зградата знаат како двете жени од тој едниот кој, да се прашувам јас и не е некоја прилика, се разминуваат на скалите, најверојатно во интерес на тоа да не се излади постелата .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А најдобри се со понадиците: „Лубеница во зима, на деветти кат, во зграда во која ’ѕвездите’ не плаќаат за одржување, па, засега, само лифтот не работи. И, малку е темно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Двајцата влегоа во зградата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За време на комунизмот во зградата беа сместени неколку споредни, во тоа време викани општествени организации, клонови на владеачката партија.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Влегувањето во зградата каде што живееше секогаш барем малку ќе го развеселеше Александар.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Како што раскажуваше Дејан, колега на Александар и најстар вработен во секретаријатот, работата била готова за тенисерите да се вселат во зградата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И додека кандилото чадеше во одамна втемелената црква, некој си поигруваше со времето.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Овците се претворија во згради, гајдите - во гитари, кавалите - во саксофони...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега, без прашање и исто толку без одговор, усните му се собираа во зграда на брчки, навреденоста никој не можеше да му ја избрише од лицето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дрвцето внесе радост кај сите станари во зградите и постојано седеа на прозорците и гледаа во него како во нешто скапоцено, свето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Неговото посадување придонесе станарите што се вселија во зградите да се запознаат меѓу себе, бидејќи сега сите излегуваа на прозорците и балконите да го гледаат дрвцето и можеа да видат кој им живее на соседните или спротивните балкони и згради.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се пренесов во мислите на средбата на амбасадорите која кон крајот на пролетта на 1987 година, неколку месеци пред падот на Бургиба, се одржа во Белград во зградата на Сојузниот извршен совет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да работеше и таа во Одделот за документација можеше да биде релативно поедноставно, но тој имаше само мошне нејасна претстава за приближното место во зградата во кое се наоѓаше Одделот за проза, а немаше никаква причина за да отиде таму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парсонс, Винстоновиот комшија во Зградата Победа си го пробиваше патот низ просторијата - набиен човек со среден раст, со светла коса и со жаболико лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Односот на Стево Трајчов кон Илона беше еднаков како кон сите останати жени во зградата, освен што таа имаше посебен третман во сместувањето – спиеше сама во еднокреветна соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Агенцијата имаше простории во зградата на Регионалниот центар на Светската организација за миграции, во елитниот дел на Метрополата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Живеевме во зграда во градот под високите планини.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Влегоа во зградата на аеродромот. Хелвиг ѝ подаде плико со пари. Марија не сакаше да го земе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се рашетаа по боиштето, ги изжалаа паднатите војници; ги исклоцаа и испцуја паднатите борци и се прибраа и тие во тврдината да ја чекаат зората, та на видело да решаваат што да прават со жените, децата и старците што се засолнија во зградите на тврдината.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нормално, бидејќи веќе имаа зафатено место во недоправената зграда на крајот од населбата, вагонот се растоварал во непосредна близина и од таму на раце се носеле пљачките и другите работи на првата плоча во зградата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тогаш наиде и Валери Соланис и тројцата влеговме во зградата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, редот пред нејзиниот шалтер се движи релативно брзо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа што веднаш и тревожно нѐ вознемируваше беше таа тотална отсеченост од светот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш, како ученик во шесто и седмо одделение во основното училиште „Владимир Илич Ленин“, се дружев со споменатиот Мики и уште двајца школски другари, Зоки и Тоше, со кои, речиси секое попладне во Центарот, меѓу и во зградите, си игравме „Илјадници“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Влегов во зградата, односно бараката на Меѓуградската.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тоа августовско утро во Прага на балконот во зградата отспротива видов угул гола жена како до бесвест танцуваше врз остатоците од ѕвездениот дожд надевајќи се бездруго дека кога и да е ќе згрми и дека ќе зграпчи барем една светкавица.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се сеќавам на рокот што го имаа: да постават изложба не во излозите на улица, туку горе во зградата, за компанијата која се занимаваше со продажба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Воздухот мора да влегува како што излегува - без тага, само несреќа“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Џаспер ја презема таа обврска.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден студен зимски ден, Џ дозна од маалската алапача Мара дека неговите гладни соседи ја исклучиле струјата во зградата за да се нагостат со пингвините.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Влегов во зградата и чекав лифт заедно со едно старче.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Да, малку подолу, во зградата зад оваа, - му се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Добро, не е битно, кажи им на другите деца да не се фаќаат за железото, - и покажа кон мостот, - Сега го обоивме и уште се лепи, ќе се лепи цел еден ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Со Ведан учите заедно, или во зградава живееш? - и го изгледа внимателно и со чудење, запирајќи го погледот врз неговите калливи раце и нокти и нечистата маичка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ноќе, кога сите спијат, јасно се слушаат и најтивките звуци во зградата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Благодарение на Германија, тој знаеше и дека на вечер рампата на влезот е спуштена, а чуварот, веќе пристар човек, седеше во канцеларивчето на рецепционерката во влезот во зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Успевајќи да влезе во зградата, тој од балконот почнал атака врз војската.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Останаа затрупани во зградата на Банката многу заговорници, други се убиени или уапсени“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Изутрината на 24 мај, кога од ќелиите на Беаз-куле, под силна стража, гемиџиите тргнале кон судската сала (во зградата на дивизијата), биле изненадени од насобраната на улиците љубопитна публика.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поради шумот, притрча еден патролен одред од 12 војници, што убиле некои од заговорниците, но другите ползувајќи го нередот, влегоа во зградата на Банката и фрлија динамитни бомби во сите насоки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Беше задушно и топло и многу долго се чекаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Внатре, во зградата беа нејзините домашни, нејзините роднини што дошле да ги испратат и уште многу други патници за Москва.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)