во (предл.) - залез (имн.)

Се спушта сега тој на рамената на врсниците свои во болот непребол дури од него горското цвеќе се разделува Домот во кого згасна помнењето на светот во залезот на виделото.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ми шепоти: доаѓам од кај морето а Хелен уште чека на брегот шета во залезот и копнее: на секоја самогласка од песната што ја пее светка по една ѕвезда а на нејзината коса еден славеј чека да изгрее месечината. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Меѓу своите пријатели имаше и сефарди од кои за прв пат го слушна јудеошпанскиот, кој по големиот расцут во Османската Империја беше во залез, во времето на револуцијата на Мустафа Кемал Ататурк, кога беше силен притисокот на турскиот монолингвизам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Била силна тенденцијата граѓанинот да зборува турски (Vatanda oturk konu o)!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во одежда на страдалник Гледа Арсенија Лилјак прелетува над него во мракот И низ прозорецот на костурницата Удира во полиците со черепи Врз ки е врежано Герасим Ефтимија Павле Копајќи со прсти по земјата Меѓу летото и правта земска Греда Арсенија И ластовичка во залезот како прелета над реката и застана на крстот спроти него.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Некои урнатини, обраснато камење, оброчиште и еден темен напев што се издига во залезот: три жолти цветови, наведнати над каменот, секое нивно потреперување – некој потаен збор, се нишаат и се молат во летниот припек.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Беше свесен, при животот во залез, а нашите во изгрев, оти е доцна да го огрее повторно цариградското сонце.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога се најде на студии во Цариград, расрнат помеѓу Отоманската Империја во залез и Ататурковата Турција во изгрев, тој мораше мајчиниот јазик, османско-турскиот да го противстави на новиот книжевен турски јазик, кој го доживуваше Ататурковото чистилиште.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во далечината се руменееше небото од последните зраци на сонцето во залез, последните зраци се пробиваа низ процепите на палминото лисје.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Седнав крај летната тераса чии скали се спуштаа кон градината, на педесетина метри близу морето. Есента беше дамна во залез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорите на поголемите земји како на САД, Франција, Германија... неврзаните Индија, Египет, неумоливо беа на наша страна, повеќе се интересираа за внатрешната ситуација во Југославија отколку за нашата улога во движењето на неврзаните, самоуправното искуство...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Денот беше убав, светол, макар што есента беше дамна во залез.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На главната врата од резиденцијата, во авенијата на симетрично наредените палми, живи каријатиди на медитеранскиот пејзаж, го сретнав градинарот Раиз, како си го завршува работниот ден.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба дамна ги беше загубила сите илузии оти постариот син ќе се врати во Цариград, па ќе ја подземе и неа со сите илузии веќе во залез, или синот само ќе се врати во Лондон, каде што некогаш службуваше како амбасадор на нова Турција во Велика Британија нејзиниот полубрат Али Фетхи Окјар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И Татко и Мајка, на различни начини, беа обземени, во залезот на нивните животи, со големото прашање на нивните животи – што ќе стане со нас, децата, кој ќе бдее над нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случуваше, често, кога сонцето беше во залез, зад тврдината, на другиот брег од реката, Татко да нè повика нас, неговите верни сопатници, на патувањето со Балкан-експресот, на железничката станица.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога се вратила Мајка во Лесковик, тогаш, десет години постариот Татко заминувал во Цариград, во залезот на својата „француска врска“.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Облак зелен во залез виолетов плови како во пристан млак Стојам под него Маглички утеха сина и бели нежни јадра – бледи јата – копнеж на живи вази Јадреат јадреам јас Во цветот на корењето земјата не се открива сино Гордо виолетово радосно плови над прозорците да ги легне очите на улицата на себе Шуми ми шуми приспивно за раното небо на тротоарот што во правот долго ги помни сините стапалки на ѕвончињата
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)