во (предл.) - душа (имн.)

Тоа исто така го навредува и човечкото тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во него нема живот, животот е само во душата што човек ја има, за разлика од животните.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Судбинските одлуки за семејството долго зрееја во душата на моите родители.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакаше тој час да ја истури пред татковите книги сета насобрана зборовна материја, сѐ што му се напластило во душата, откако се видоа последен пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во куќата тој тагува, со голема рана во душата, по последното козле што го напушта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето дури и од родните предели што некогаш ги сториле и среќни и несреќни, не се разделуваа без тага во душите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Впрочем, историјата на Балканот секогаш беше таква, доаѓаше и одминуваше во куп, а остануваше грутка мраз во душите на луѓето која тешко се топеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Семејството на кутриот козар останало со шеснаесет рани во душите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Надежда Мирска ми вика, а таа кога вика, знаеш и самата, вика како нож во срцето да ѝ е забоден, ти си Симон човек со бога во душата, со добрина во срцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не мируваат лошите очи на Петрета, тие му наѕираат прекорно в душа: зошто се губеше ти во напразни сништа, зошто не одеше устремено со гради накај неа до оној миг кога градите ќе се допрат, зошто не сруши сѐ заради необичноста, да заборавеше дом и име, чест и спокојство, пуста пајажина?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој самиот знае дека таквите ситни случки остануваат долго во душата и одвреме-навреме како песочинки ја глочкаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да знаеја само што мислеше тој, умниот, што носеше тој во душата, што си шепотеше кога беше сам и кога до усмев вистинито му се чинеше дека една бела, кротка и трепетна рака му го допира рамото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Спротивно на надворешниот свој изглед, во душата Пискулиев малку се беше изменил од своите матурантски денови, па тоа и овозможи да се создаде меѓу двајцата контакт на врсници.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Едно несоодветство се јавило заради тоа, јаз во душата, и тој мора сега да страда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Исчезнале од лицата: и маката, и стравот и ужасот што толку време ги стегаат во душата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Немаше ни зборови ни сила за да искаже нешто што во овој миг му навираше во душата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Соопштуваше возбудено и панично, па и колку и да си спокоен и студен како мраз, сепак гласот негов те каса морничаво во душата, па помислуваш дека нешто најстрашно се случува: бесење, колење, стрелање.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Осознаваше дека во душата се населени и оживуваше нешта кои тој потоа ги пресоздаваше, и допираше сѐ што беше создадено од Бога или од него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не постои ништо што не е збор. Дури ни вечноста, дури ни минливоста.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Жив остаток од епохата на создавањето зборот продолжува да создава живи светови наспроти пустините во душите ни.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Колку молњи собира во скафандерот, има ли молњата душа и како се влегува во душата на молњата?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Вечерва ќе си ја стоплат душата покрај пламенот од илузии а потем сѐ по старо: полни очи - празни раце, студенило во домот, мразалник во душите - нивните надежи пеплосале под кладите од огревно дрво, станале гареж што им се гнезди и во сонот и во јавето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Растев сѐ уште во стопалата. Растев во душата... секаде...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јаничар! Јаничар, во душа!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уште ѝ ѕвонат во душата неговите зборови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мислата... Мислата... Таа му гребеше во душата. Таа го мачеше. Мислата... Не можеше да ја совлада... И бегањето, и пиењето - сѐ беше попусто...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сѐ како да беше попарено од слана - лежеше мртво, неподвижно, тажно и навеваше пустош во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во душата му гореше само една желба, да стигне поскоро во Крушево, да го предаде писмото и да го види како се вее слободно македонското знаме. Слободно македонско знаме!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со каква пустош во душата стигнав во градот на моите мечти?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека од огледалото ја гледаше Јанте во душата ѝ ѕвонеа зборовите на Херо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Годините имаа оставено длабоки траги во душата на пашата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но најдлабоко проникна во душата на Велета, со кого стана неразделен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Денот гаснеше. Во душата како да ми проблесна нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Досадно ми е и некако пусто во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во целата таа мака, блед, испрекинат зрак му се плеткаше во душата: што не избрза и не испрати абер во Ресен: „Барем татко ми да не црвенее пред овие...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„О, како е чудесно убаво сѐ овде“, се тргна и тој и осети како му пламнува во душата нов, посилен копнеж за непреодоливата мечта...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За време на вечерата се мачев да не покажам пред никого, што ми беше во душата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го разгори огнот, ги загреа малку рацете и нозете, па легна изѕемнат и во душата и во телото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Снегот, неначнатата тишина наоколу, спокојот што тишината го вселува в душа, сето тоа веќе не можеше да постои во мислите, во чувствата на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чудно, по радосниот, празничен ден, јужниот ветер, влагата што ја носеше тој, постојаното бучење на шумата, вселија во душата на момчето немир, нестрпливост, раздразливост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Анестезијата од вчера ја снема и тој сега лежеше на креветот чувствувајќи болка низ целото тело и во душата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одеднаш чаршафот од ацетат, што му ги заштитуваше чувствата од светот, почна да се топи и неговата огромна празнина во душата се наполни со тапа болка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога се вративме молчејќи, скитајќи од една до друга пустош во душата, чувме прекрасна вест: спикерката на телевизија соопшти дека во Македонија узреале првите цреши.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мајката си ја ебал тој Томе Манев. Му се пикна в гаќи на стрика Бориза и, иако кулак и реакционер во душата, помина како никому ништо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
О, Филозофе! Човек во телото, ангел во душата, мудрост неисцрпна!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
О Филозофе, човек во телото, ангел во душата!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така станав Сказник, оти најдобро од сите овде ја знам уката на преподавањето сказни, уката на скажувањето и мечтаењето, која на одлагање се светува, оти сето задоволство човечко, вклучително и задоволството од слушањето или кажувањето сказанија, е во одлагањето на задоволувањето, оти по задоволувањето на потребата, страста во душата гасне како свеќа кога ќе догори во свешник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
11. Филозофе, Филозофе! Човек во телото, ангел во душата!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве што му рече на логотетот бедниот Лествичник: „Пресветол господару; кога ме казни за видението лажно и кога ме унижи одземајќи ми го името почесно, во душата ниту грам гнев не почувствував.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во сето ова имаше и добро и зло но јас не можев да ја обележам границата и да им ѕирнам на луѓето в душа, да ја најдам најважната нишка што ги врзува нивните зборови, дела, неоекуваности.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Таа тоа го направи мирно, иако беше повредена во душата; го напушти без да се поздрави со него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Твоето ситно тело не е тело: низ него не пробива светлината, зошто ти ја имаш во себе однатре, исконска, стара, блескава во душата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еразмо се кршеше некаде помеѓу желбата за земска храна, за удобност, за сладостраст и среброљубие – содржина на разјарениот бик кој требаше да се гони, да се вглави и здодевните разговори со сопственото живо битие што одвај преживува, полно со животен сјај во очите, со мрачнина и студенило во душата, со поглед насочен кон височините во потрага по вистинската желба за битисување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во душата ѝ се родило големо неспокојство.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми беше мило во душата, како да слушав Божји глас и ангелско пеење... Бев исполнет со убаина и милност...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Изгоре полето, пожолтеа градините. Над главите само јата гаврани грачеа и јачеа, и внесуваа страв во душите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа седеше мирно, чиниш заталкана во своите спокојни и тивки простори. Во душата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Меѓу првите треба да се однесат: 1/ Македонците со своето обединување за преследување на интересите на својата татковина станаа важен фактор што навидум влезе во сојуз со бугарскиот народ и со сите негови официјални претставници за достигнување навидумни општобугарски интереси во Македонија, а всушност со тоа го направи бугарскиот народ и неговите официјални претставници и установи орудија за свои сопствени чисто македонски цели и интереси; 2/ Македонците од сојузници со Бугарите во решавањето на македонското прашање станаа господари на тој сојуз, во кој Бугарите фатија услужливо, а понекогаш и со горчина во душата да ги исполнуваат барањата на Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа раскајување е влезено длабоко во душите на сите Руси, кои сега не сакаат ни да чујат за некакви „братушки”, а особено за Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
85. Мисијата на Бугарија е прекрасна, само, за жал, ние тука во Петроград сме далеку од Бугарија, та русофобското семе не може да ни западне длабоко во душата и да даде арни плодови.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Залудноста на овој долг марш низ снегот, студенилото на зимата околу него, безнадежноста на оружјето со кое беше натоварен и, на крај, самотијата среде шумата – сите овие чувства како сега одеднаш да му отворија некаква дупка во душата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа дупка почнаа да пропаѓаат сите слики на оние што ги сакаше, блиските луѓе, сите звуци на музиката со која живееше, сите негови сеќавања, сиот тој мозаик од ситни спомени на еден помалку или повеќе вообичаен човечки живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Почувствува како почнува да го фаќа очај од сомнежот кој во душата целосно му ја замени сигурноста и вербата што само до пред малку ги чувствуваше...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Македонци мои, кога ве посетив тогаш повикан од вас, јас бев неук за овој свет, и во душата, и во срцето, и во слабините свои, на сите три места со кои мажот мора да научи да љуби, за вистински да го сфати Божјиот дар на земниот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Селото и сѐ околу него било пусто, а какви болки вриеле во душата на тој човек, не се знаело - ни тогаш ни сега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така беше: под наморничавената кожа на грбот чувствував оган од кој под плешките остануваше пеплиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во далечина се лелеел предаприлски воздух и можел да биде река на стопена срма, тек на проѕирни настани од волшебна приказна од која во душите ѕвонат танки жици на тага по нешто што било и што не ќе се повтори веќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дојдени сме како пријатели но можеме и да ги запознаеме вашите закони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, се молев без лузни и гревови во душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САВЕТКА: (сеќавајќи бол во душата за себе си).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Живописни пејсажи во природата, уметнички да се вгнездат во душата на минувачите, во хард дискот на човечкото битие за на век...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Градејќи го сопствениот идентитет како непосредно визирање со сондата поетесата Олга Наумовска со изразот на лириката , суптилна, со нагласена естетска нишка гравира еден спектар на судбини, поетски пронаоѓања во срцето, во душата, во сопствената големина, но и во големината на другата имагинарната страна.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во зракот на зениците каранфил две години расте, во дното на срцето, умира се раѓа, но сепак жигосано суштество во моминска песна завиткано ко месечина во облак молкум се тркала во душата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Побрзај и благо притегни го знамето над срушената новоградба, зашто камен темелник во зидините на срцето притиска од срушената арматура што двајцата ја градевме со челични столбови закопани длабоко во душата...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Знам, душо! Но, секој твој погрешен чекор ми создава немир во душава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Целосно ја крена браната за да истече сиот пелин, чемер и јад што ѝ се беше наталожил во душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислеше дека тоа е погодниот момент за да го растопи и последното парче мраз што Никодин го носеше во душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од ловец стана плен. Немаше ниту малку простор за да се извлече. На Рада ѝ олесни во душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Градот беше разбеснет (Етхем-паша добро го знаеше коренот на злото што се вклопуваше во душите на неговите синови).
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И настојчивиот ритам на ова ноќно светулкање се вселуваше во душата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Неговото приближување е само сладосно греење во душата, задоволство што ги стопува немирите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Зар е можно да паднат и да пуштат корен опасните бацили токму тука?“ и полека и сигурно во мачниот тек на иследувањето се создава во него нешто како обврска, одговорност за нешто и некоја не сосем определена виновност, што се создава од самата службена потреба да се наѕира во душите, во мислите...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во смешаноста на мелодиите, во бркотницата од распеани звуци, доминираше нешто одобрувачко, што ги истиснуваше мрачнините во душата на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сѐ е таму наредено така што во душата ти станува светло, мирно и чисто.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Останува само нешто во душата - мирисот на цветовите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да го залажеш читателот со навидум смешна приказна, по која на лицето му останува заледена насмевка, а во душата горчина, додека во свеста му изрипува прашањето: На што, всушност, јас се смеев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Стисни ме силно во себе, со силата зголемена со масата или маката во душата и склопи ми ги очите за да го преспијам повторното привикнување на постоењето на другата половина од коренот што се искуба, па сега се сади сам, како триаголник на до вчера самоникнатите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште две љубовни истории ја потресоа Потковицата, и двете носат печат на времињата на завојувачите и тие такви, морничави, печати отиснаа во душите на жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие молчат и јас пак го слушам само кладенчето, поточето. Си ромори, ми ромори во душава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Толку ти е мило во душата што при секое посегање да сркнеш од чорбата, лажицата ти бега надвор од ваганот. На несакање ти бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Голема глад владееше тогаш. Немаш трошка, наутро да пропуштиш во душата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако заврши со читањето, се збогуваше и си замина со толкава потиштеност во душата, сосема невообичаена за добронамерник како него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, во душата, тој беше добар човек, добар со другарите, услужлив, но генералскиот чин сосема го извади од колосек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го доби генералскиот чин, тој некако се збрка, си ја загуби патеката и воопшто не знаеше како да се однесува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Попот го остави алатот на клупата, која му се служеше и како стол и како тезге за работа, поинаков, скоро непознат, без магија, во стари панталони и во кошула со многубројни риги: го загледува довчерашниот свој противник и сака да му ѕирне низ очи во душата, да најде што смислил тој и не му готви ли примка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но луѓето пуштаат брада, велеше дедо му, и кога некоја мачнина ќе му завладее во душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој со ифрит во душата ѝ одвраќаше: „За зол корен, зла копачка...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ако со инаетот говори ѓаволот во душата, тогаш со севапот говори Бог во душата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дел од нив со свежи рани во душите во тајни собири во Цариград палеле свеќи, изговарале христијански молитви, а понекогаш други ќе се најделе кај дервиши, припадници на еретски братства кои ги опседнувале со каузистички толкувања на божјото видение...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, длабоко во душата, и покрај жестоките маки претрпени на Голи Оток никогаш, длабоко во душата, не се десоветизира.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не сакаше да го наведува својот пријател да ги отвора длабоките рани во душата од кодошкото време на Голи Оток, но тоа беше за него и еден вид исцелување на големата болка пред верниот пријател во животот: Во животот засекогаш се уверив од искуството на Голи Оток дека нема поголем човеков грев од кодошењето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ја изговараше синтагмата Октомвриската револуција, тоа го чинеше со тивок глас, гледајќи несвесно лево-десно, уште не можеше да се ослободи од напластениот страв во душата од Голи Оток, којшто како да беше поминал во инстинкт, како рефлекс, иако беа поминати години од неговото ослободување и никогаш целосното рехабилитирање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако Камилски изнесе дека заемката севап во турскиот јазик (sebep), потекнува од арапскиот thehwab, во бугарскиот е присутен како себеб, во српскиот како себап, во ароманскиот како sibebi, во албанскиот како sebep, истакна: Како ретко кој два спротивставени поими инаетот и севапот можат да го објаснат менталитетот на homo balkanicus во текот на изминатите векови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јаничарот, за разлика од језуитот, кој можел да стигне во католичката хиерархија до кардинал, но никогаш и до Папа, можел да се извиши до прв везир, војсководец, паша, но колку што повисоко се искачувал во хиерархијата, во душата чувствувал сѐ поголема празнина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
L Никој жив не можеше да разбере што се случуваше длабоко, длабоко во душите на Татко и Камилски кога дојдоа речиси на полпат од нивната донкихотовска борба со османскотурските заемки во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Прочитаните книги воспоставуваа некако ред во душата по кој се трагаше во животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко со големо внимание го слушаше својот пријател, кој се чини за прв пат во една голема исповед го ослободуваше тоа што беше длабоко потиснато во душата и можеше да дојде до катарза во исклучителни околности или да остане засекогаш потиснато во него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако го прифаќале исламот, јаничарите се колнеле во душите на загинатите, го продолжувале нивниот дух.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Би можела и да те заборавам на илјада начини... но не сакам .. ќе те памтам, ќе те чувам во умот, во душата, во срцето...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Повторно бродолом во душата... пребродувам и се менувам ... како годишните времиња, како денот и ноќта, се прилагодувам на барањата на сѐ околу мене...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Особено кажувањата за животот беа силни, чисти, раскажани со разбирлив, близок јазик, веднаш во душата да ти се всади болка за оние за кои се говореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Колку што можевме да дознаеме; Аритон Јаковлески до последниот час, и покрај сета мрачност и мраз во душата, сепак тој, човечецот, си умел поубав крај, дури се надеваше, имаше такви часови кога страсно веруваше во своето дело, значи - тој имаше некаква подлабока надеж.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Болката под превивката вриеше, се готвеше да вивне од потајност в оган, во душата му се лееше и претекуваше матна тага.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Постоеше можеби основна противречност: тивкото и тажно пеење на Дарвиш не се совпаѓаше со гласното и оптимистичко верување на Арафат во враќањето и најдените зборови на слободата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Махмуд Дарвиш со тивките пораки, со длабоките метафизички засеци во душата на страдањето на палестинскиот човек сметаше дека не беше дојдено времето, вистинското време за враќање во Палестина според диктатотна договорите од Осло.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најмачно во душата ми одекна прераната смрт на еден од моите браќа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„ Не“, рече тој со малку повеќе надеж, „ не можат, тоа е сосем точно. Не можат да ти влезат во душата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тие не можат да ти влезат во душата“, му беше рекла таа. Па сепак можеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во душата, ти повеќе би сакал да го задржиш, Староговорот, со сета негова неодреденост и со сите негови непотребни сенки во значењето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие не можат да ти влезат во душата.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бездетна како што беше, со чемер в душа, таа во несреќата со Бошко си го откри меракот да заштитува немоќни, мерак всушност по незаштитеност на дете, каков што таа немаше можност дотогаш да пројави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имаше и во душата на Марко една таква сребрена жица што не ’рѓосува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Напати, кажувајќи ѝ на домаќинката своја што сѐ има претргано на печалба, ама и патем одејќи и враќајќи се, со горчина ѝ го кажувал напластеното во душата...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Оф, леле, колкави тежини ми тежат во душава!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Насон сѐ има... сѐ бидува... и длабоки води да прегазиш и под божилакот да поминеш... да ти се исполнат сите желби - искрени во душиве заискрени...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- ГРУТКА СНЕГОВА МИ ЛЕГНА ВО ДУШАВА И НЕ СЕ ТОПИ... АМА ТОЈ ЌЕ ЈА СТОПИ - И ВЕК ЌЕ ВЕКУВАМЕ... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Заслезе наудолу со желба патот кон пештерата - бигорна да се здолжи, колку да се стиши огнот во душата.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
На трети петли сите се причестени, со смирение во душите. Денот забелува - Сведен ВЕЛИГДЕН.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога го видов празниот кревет почувствував неподнослива болка во душата, пак почнав да плачам и да го гушкам креветот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Но во душата ѝ влезе сомнеж.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Стравот ѝ навлезе во душата. Во срцето...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само нека потрае, ѝ посака во душата... * * * ...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се преслече и влезе во лабораторијата да продолжи со работа, чувствувајќи свежина и леснина во душата и главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Погледнуваше во лозот, погледнуваше во резултатите па пак во лозот, па пак во резултатите, менуваше бои, срцето му тупкаше, а потоа пожолтуваше, го кинеше лозот со ифрит во душата и го фрлаше весникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И следува констатацијата дека средината во која живеам остава неизбришливи траги во душата, дека повеќе животот не ми изгледа едноставен како што сум мислел порано, дека мојот поглед кон многу нешта од корен се менува, и животот на човекот е темна и празна провалија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка ми силно ме прегрна и јас осетив олеснение во душата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе знае ли да најде излез Низ буква самогласна Како крик што блескоти Во душата?
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Во душата на Митра се вудвои онаа стара омраза кон Нешето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петре пак, пред самото влегување во окопите, помина преку своето село Старавина, го виде разурнатото дедово оганиште, упропастените лозја, ливади, исечените кории, та може да се замисли со каква омраза во душата отиде да се бори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа длабоко во душата Ел Еј е град без балкони: затоа што на ел-ејските Ромеа енд Џулиети такви работи ич не им требаат. Е ама нам ни требаат...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ставен под опсада на бездушни крадци пијавици гладни и човекојадци мојата душа е ставена на мета во светот будалест неуморно прета Мојата душа претрпе стрес неправди безброј, понижувања, бес гази ја , ништи ја за сѐ што е крива еве ја тука повторно е жива Во душата моја се сееше чемер бескрајни лаги од секој лицемер мојата душа се навикна да трпи гази ја, ништи ја повторно се крпи Душата моја е жива и спортска трча на долга стаза маратонска неуморно скока на животна пречка гази ја, ништи ја ќе остане вечна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Уште кога Татко ви рече дека најсигурни ќе бидеме во подрумот, мене започна нешто да ме копка, првин во срцето, потем во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со голема тага во душата, малата Ервехе го напуштила училиштето на солунските лазаристи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми се прелистуваше каталогот Ла Ринашенте во душата, од раното детство до овие мигови, живо ми ги враќаше спомените за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И сега, во оваа тивка ноќ крај реката, која повеќе не беше предизвик да се патува, Татко, посиромашен и за последните илузии, како да беше притеснет од Мајкиниот незаборав, на нивната љубов, на нивното единствено го­диш­но време на љубовта која не престануваше да цути во душата на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А знам колку ти било мачно во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Родителите одамна ѝ биле починати, со болка во душата што никогаш не го виделе своето сугарче, оставено на брегот од Езерото, како невеста, за со неа да си поврзат две времиња, времето на заминувањето и на враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со пресилната убавина, ѝ ја скривале вистината. ѝ се натежнало во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само големите и силни откорнатици ги чувствуваат внатрешните преливи, нијансите на самувањето, само тие ја имаат моќта да ја скротуваат, да ја потиснуваат длабоко, длабоко во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Остана за секогаш во душата на Ервехе љубовата кон Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По предвременото враќање од својата родна земја, Мајка понесе уште една голема тежина во душата од која не можеше да се ослободи до крајот од својот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Повторно бев и кај Мајкиното прво враќање во родната земја, кога и таа беше скршена длабоко во душата, од нешто за коешто не сакаше да ни зборува до крајот на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ја слушаше со милина во душата, како што не ја слушал пред триесетина и повеќе години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овие два облика на дистанца, временска и просторна, како да ми беа вистински неопходни, особено со шармот и со расцутот на провансалската природа, да се вратам во далечните спомени кои, како грутка исполнета со болка, беа задржани во душата, особено да се сетам на моето неславно враќање, во пролетта 1979, кога во родната Албанија се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка имаше уште сила во душата за да го исполни Татковиот завет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Не се корне лесно солза мајкина. Таа има свои длабоки корени во душата”, велеше Мајка во најтажните мигови на животот, кога губеше рожба, дел од своето семејство на двете страни од границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И знам, не ти беше лесно во душата. Се изложи на големи опасности.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка Ервехе најсилно го чувствуваше во душата резот на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа имаше уште сила во душата, со која го одржуваше и телото, да го исполни Татковиот завет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка ја имаше моќта да ја одржува својата самота, да слегува до нејзиното дно, што можеше слободно да се разбере и како сопствено допирање во душата, во која ги криеше реликвиите на своето минато.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Колку убавини, толку таги има Што не сум ги начнал и не сум ги сетил, Толку предели што не сум ги посетил, Што не сум ги насетил и преселил Во окото, во душата, оскорушата На есен, тополата разголена, разболена Од лисјето пред паѓање, пламенот на згаснување Толку убавини, а празнина во душата.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Гребе, сече, рие Кртот Во душата свиен, скриен, И со виеж силен, Глода, боде, рие Кртот Во крвта, во стрвта, во жилите, Се будат, заигруваат самовилите, Чиниш полноќ да е, месечина Полна, болна и пеколна, Која ги возбудува и излудува Ноќвите со зборовите, стиховите.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Бонети почувствува непријатност. Сакаше нешто да му рече, но се повлече и отиде во својата соба лут во душата. И цела ноќ не можеше да заспие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му на Танаил, слушајќи ги тапаните и свирките, пеењето и викањето во дворот на Китан, велеше со јад во душата и со подбив: - Ха!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја потпираше, и со бес, со ифрит во душата, викаше кон каменоломот, кон Танаил: „Пукај, мамето твое... Ќе блуеш пари за да направиш нова...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Навлегувајќи од душа во душа на тие што ги лекувам, кај секој забележувам некој посебен црв што ги јаде, некоја посебна шурка, браздичка, што ги носи по својот тек, и која треба, или да се доотвори - за да бликне и да спласне, или сосем да се дозатвори.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Па како го пуштате да шета слободно... - Мислевме дека е излечен... - рече отец Иларион со јад во душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Покај сѐ и тоа ќе ти помогне да се вратиш од мракот кон светлината, од немирот, кон мирот во душата; од сатаната кон бога, кон спасение; нема човек безгрешен, па дури и еден ден да живеел на земјата, зашто потекнуваме од грешните Адам и Ева, како што вели Јов, но ако се покае, господ му простува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Навлегувајќи во душите, видов дека има души затворени како цвет: благ збор им е потребен како ветре за да ги отвори; има души што 'рѓаат како железо: оган им е потребен за да се свитат и засветат; има души што како зафрлен чун на вода се брецаат: малку помош им треба за да си ја најдат насоката; има души што чмајат како семе во сува земја: влага и топлина им треба да про'ртат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Танаил со жена му и син му со ифрит во душата гледаа кон куќата од Китан - кои луѓе му влегуваат да му честитаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ова претставување на Цветана Горски, како куршум в душа го погоди Јагулчета.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И тогаш, помислуваше како се вселила славата на Игора Лозински во душите на сите овие луѓе?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откако подели што подели и најде некаков спокој во душата, друга мака го фати.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
21 Грам Не успеав да ти се прошверцам во душата.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во душата чувствуваше како му се разлева гордост и радост.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со силни удари со чивии со казми дур не му направија грда голема и пуста пештера во душата змии за да се ведат пајажини и лишки.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И по многу темно и многу студ во душата се покажа пролет и во трагите што ги оставивме пролетта закопа мирис на посончевина.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
По месечина две раце си гледаа нагоре И низ многу темно со многу болка во душата Низ полето усама некаде си одеше човек.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Сега единствено ноќта се движеше во душите на двајцата луѓе привиени над нивниот осамен оган во дивината; мракот молкум се вовлекуваше во нивните жили и тивко им баботеше во слепоочниците и зглавките од рацете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Од јад, од ифрит во душата, понекогаш вика преку плотот: - Убивајте, убивајте, но и јас не сум будала, и јас ќе начекам некоја кокошка ваша: само нека префрли преку плотов ...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ги гледаш, те обзема жал во душата, помислуваш свршено е со нив, ги бројат последните денови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се распролети и се растопи снегот, Тасе Шаин се врати од печалба од Франција со ифрит во душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Почна да им ги толкува соништата на луѓето, да им куша, да им бае, да им бара чаре за сето она што ги мачи и боли во душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разбрани нешто во душата на Скрче, и тој фати да пие. Одеше во кафеаната и пиеше по цела ноќ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Мир да најдам во душава, Танаско... Да го повратам мирот што го изгубив додека го работев иконостасот...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По нејзиното заминување, луѓето одеа на местото каде што пукаше војската да видат што е станато и идеа со ифрит во душата велејќи: по никакви качаци не пукала војската, туку вежби си правела...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќва како затнат оџак е темна и зачурена. Маглите се чадот од прегорените мечти во душата.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Одамна отрпнати на ветерници во душите си ја носиме во зборовите и болката, и името, секогаш макар за влакно пред стрвот на ограбувачите на умни мисли и набабрени ѕвезди.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Модрици по телото, очај во душата, чиста рапсодија и ужасна мелодија во умот за нагрдената убавина и помодрената слика на платното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По рабовите на срцето, на ивицата од животот во слободен пад ќе лебди потребата од оправдување за нашето постоење и разликата помеѓу: - “Или хармонија во душата или рамнотежа во просторот?”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некогаш нѐ врзувеше љубовта, сега инермедијар е болката која се инфилтрира во душава и те преточувам во бесмртност,како реликвија, драгоцен спомен од минатото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секогаш ќе постојат работи, мешавина од емоции во блескавите од солзи очи кои нема да може да ги искажеме со зборови, а внатре во душата ќе не притискаат чувства кои ни малку не се проѕирни, тие се длабоки, но далечни, а на усните ќе ни се забележува топол бран од слатки воздишки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Може ли во болка да се сака?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Очај за убиството на невиноста, таа осамена жртва на гревот која умира во болната фантазија на умот”.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со поглед недопрена, во чувство непретворена, во душа зариена, тогаш таа љубов нека ме убие, а овој немир нека биде проклет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Срцево ќе ми препукнеше од горка тага, тие зборови болеа, го парализираа секој атом од моето телесно постоење, сетилата како вакум го задушија тоа што беше внатре во душава и го замрзнаа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Откако ги смирив страстите без поголем напор се навраќам на драмата во неколку чина, наречена живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Слободата е секојдневен предизвик, а триумф е кога мирно ќе заспиеме без грижа дека некому нешто должиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И се што се случуваше со мене од тогаш, убиваше полека, гребеше, сечеше и го отуѓуваше тоа што бев јас, тоа што го дефинираше моето битие и мојот лик.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вие сте ми драги о, спомени мои, во душава моја сакам да ве згрнам!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Сепак, не им истури се, ама ги благослови: - Да ви се истури небото толку и да ви се исфрли морето толку колку што ви е мило во душата!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама - ми остана тежина во душава - би рекла баба Мирјана: де - неповолни временски услови, де - неконтролирано ширење на градот, де - аерозагадувачи кои тешко или воопшто не се контролираат - де - застарена техника и немање средства да се купи современа, де - резултати што доцнат по неколку недели или месеци...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Поет во себе, тоа тешко се носи, тоа е тешко во душа невреме, мој пријателе.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Сал за краток миг прекинуваат и само толку, колку за да земат здив, колку за да падне песната во уво, да се вкови во душата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Блажен, оживувачки, неискажлив бран на радост во душите и срцата; блика радоста од очите, од солзите, од образите, избива од секој збор и довикување, од плачот и :воздишките, напојува, озрачува, исполнува и овладува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во душата се стемнува, мозокот потонува во мрак, нервите напнати, секој е лут и гневен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И додека една длаби во душите, друга надоаѓа нежно - певливо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Измешани чувства. Невидена радост и неверување дека тој ќе биде во мојот град, но и помалку горчина во душата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Станував сигурен дека секој мој изговорен збор во вербалната арена со водичите, ми се враќаше како силен бодеж во душата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Од благиот занес ме тргна громкиот глас на задовол­ниот А.А. од својот ревносен соработник К.К.: - Гледате, другари, како земјата се ослободи од најголемото зло во историјата: католичката религија длабоко вкоренета во душата на нашите луѓе!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа појде и се врати пред истекувањето на времето на визата, со голема болка во душата која тајум ја носеше до крајот на животот, без да ја разбереме вистинската причина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татко најмногу стравуваше сталинизмот да не се всели и најдолго да не остане во душата на неговиот албански народ, па троверен каков што беше, католички, православен и муслимански, можеше да страда и од тројна болка, ако му се наметнеше новото јаничарско-сталинистичко преобраќање. Бог да чува од полошо!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како да продолжив да одам во место. Ме обземаа нови бранови страв длабоко во душата!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во полумрачната централна просторија на Атеистичкиот музеј со тажните статуи и сакралните реликвии извлечени од вековните лежишта на храмовите, задржувани во сеќавањето на верниците со генерации, по громкиот, агресивен, навиен говор на К.К. на сите ни беше мачно, премачно во душите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Левантинците во нивните растегливи души како да ја носеа и судбината на преобратените храмови, кај кои едниот слој вера во душата настојуваше да го избрише другиот, но без конечен успех.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога Татко ја виде Мајка и разбра дека книгите се вратени, имаше само уште толку сила во душата да ги прошепоти последните звуци од полифоната песна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше си се замислил за сето што го преживеа последниве денови, а во душата го копкаше мисла за својата грешка што го застави да избега од домот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А сега инвалид, со две патерици и со горчина во душата за цел живот!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Само со погледи се разбираа доволно за да можат да си ја премолчат тагата во душите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чана, иако широка во душата, а и онака, реално, иако од едно село со Пена и Танаско, се почувствува како подзаборавена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Без нога и со пустина во душата и срцето го сретнавме во Гаково, во Војводина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Оттогаш сите места што сме ги поминале заедно со Никифор, како да ми останаа маркирани во душава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги бришеме скалите, се забришуваме и себеси, а долу, во душата, ни се плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се смееме на гладно срце, што се вели, на гол газ се смееме. И во душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Јас сум црна во душата, му велам, мене таму ми е црното, велам и само се пресегам да го фатам за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што се случуваше во душата на малото славејче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)