во (предл.) - дупка (имн.)

Магарето силно скокна преку дупката и - бап! Гоце се најде среде во дупката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ѕирнуваа долу во дупката и, голем број од нив, остануваа како згрчени, мислиш фасцинирани од оваа надеж сред изгореното Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас гледав пред себе, долу во дупката, и не реков ништо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јован ги фрли казмата и лопатата во дупката и излезе горе да си ја облече кошулата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев многу депресивен, би можело да се рече очаен, ушто повеќе, се чувствував како да сум заглибен во дупка со катран.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го подготвував пилот изданието на Л. А. Викли и на уредникот му ги покажав моите стрипови. Не беше воодушевен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Машките се изгубија во дупките на мелот, жените и децата влегоа во големата барака.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека ѝ ја набута целата маша во дупката од газот!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ако кликнете во обоеното „Во овој текст ќе се обидам...“ ќе пропаднете во дупката на хипер-просторот, којзнае каде!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Џубоксот сега се одмораше, но машината за игри со топчиња, со која ракуваше еден шофер на камион, со одвратен звук ги втеруваше топчињата во дупките на машината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Седеше осамен во своето гнездо сместено во дупката на една шуплива круша.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Паѓаа в дупка сите сметки и планови на Мегалон.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ударот од падот на храната е тап, како пад во дупка со вода, се распрснува водата насекаде, таа се шири по потреба од количеството внесена храна – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога забележувавме човек или нешто да личи на човек, веднаш се криевме во ендеците, во грмушките, во дупките под шините.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Едно затворање во аргачот, запалив оган, се стори жар и по еден жар кладов во дупките од кучешкиот апеж.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во дупката, на местото од срцето на коњот, безброј птици побараа топлина и спас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
До неговата креста излеана од црна коса не се допирал дахот на воздухот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Такви спрложени чудотворци живееле гологлави некогаш на сува папра и во дупки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Избегаа двајца, - рече оној со главата во дупката. И тоа беше сѐ.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За вас друго чаре нема, пријатели, освен да седите в дупки скриени дури да си намножите челадта, да после и ако изедуа мачорот по некој глушец од синои ви, што не ќе ве слушаат и од дупка ќе излегуваат, нема ништо тогај - речете на десет една и друго ништо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го истргаа браќата санд'кот и му пуштија на ќелешот пак ортомата во дупката за пак да му врзи друго нешто.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сите глувци в дупки стојат и мачорокот го гледаат како се свеќаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога 'и видел мачорот глувците во дупките, ватило слинки да му течит и да се оближуат, како коа да беше 'и изел сите глувци, и паднал на коленици, за да прај метании и кревај рацете наугоре, чини, врти и белките од очите на небеси, ѓоа на господ му се молел; тргај броениците и викај: „Господи, помилуј!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кучињата гледаат, копаат земја и ги пикаат главите во дупките. Се ладат. Кутри кучиња, што дочекаа!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гаснеме вар во дупки, во котли, во корита, во копанки и варосуваме сѐ: и собите и вратите и праговите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа некој рече дека видел фрлени војници во дупка со вар.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има само една голема дупка, како за вар гаснење. Ништо нема во дупката, околу дупката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Погледнувам за миг во таванот на кој се шири влажна дамка - откако го искубав од секаквите жици прислушниот апарат, вчера, еднаш, не знам кога, во дупката се доселија глувци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ноелемак живееше во дупки на изгниени и скршени стебла, го влечеше бавно своето тело собирајќи желади и исушена трева.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Баравме долгнавести камења и со шамиите ќе ги подбрадевме и тие ни беа бебиња, а бидејќи знаевме дека сѐ умира, божем бебињата ни се разболуваа, па ќе ги закопавме во дупка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На него, со крупен неформиран ракопис беше напишано: „Те сакам“ Неколку секунди беше толку изненаден што не се сети да го фрли обвинувачкото ливче во дупката на сеќавањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, без да ја открие повторно, тој ја фрли фотографијата во дупката за сеќавање, заедно со некои други хартиени отпадоци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, со движење што беше речиси сосем несвесно, ја туткаше оригиналната порака и секоја белешка што тој самиот ја направил и ги фрлаше во дупката за сеќавањето, за да бидат уништени од пламенот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па сепак, откако внимателно запамети што беше напишано на него, неколку часови подоцна тој го фрли во дупката за сеќавање, заедно со еден куп друга хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури потоа попот го отпеа мртовецот, повеќе со шепот отколку со зборови, и откога тоа заврши, го спуштија сандакот во дупката, ја нафрлаа земјата, ставија крст, и на крстот напишаното име - Петре, син на Бајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Одејќи така стигнаа и до последниот вагон од кој Чана и Добра ја симнуваа бабата Петра, а горе, во дупката од вратата стоеја нејзините внучиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Продолжува На метро од горниот раб гледам нешто како дупка и крпа во дупката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но тогаш дојдоа мравки црни петна врз бела руба тревата да ја влечат во дупките и птиците во јата се нафрлија на дворот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Откако сосема го повлече стапот во дупката, Зајачето му викна на Волчко: - Се предомислив, не излегувам, не им верувам на твоите остри заби!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Но, ти не грижи се, јас ќе побарам јаже, ќе ти го фрлам во дупката.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Еј, Зајко - му викна Волкот. Зајачето скокна испрепалено од грубиот глас на Волкот, заборавајќи дека и тој нема да може да влезе во дупката и да го изеде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Гнојот од чиревите, целата крв, се размачкува, ѝ се растекува... гровта уште посилно од тато... ја стегнувам... се грчи... силна е...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сака да се извлече... ѝ ја рашлакувам муцката... Ѝ ја затварам устата со дланките...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Откинувам парче од мустаќите... Ме гризе, ѓубрето!... Му буричкам во дупките... 132 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И мојот добар дедо почнувал да раскажува како чевлињата ќе бидат едни црни, светликави, со скобички по ѓоновите, со врвци што на крајот ќе имаат желевца за провирање во дупките но сепак најубавото на нив ќе биде тоа што таму каде што ќе се врзуваат ќе имаат нашарен преклоп.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се качуваа на дрвја, на покриви од плевни, на стогови од сено, се пикаа во дупки, во процепи од карпи и се заштитуваа од случајните напади на кучињата кога ќе почнеше дресерот да ги вежба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ЈАКОВ: Како кога сите се во дупки? НОВЕ: Врие тоа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Прво копале големи дупки, а потоа во дупките пикале садници од разни дрвца, а најмногу елки, големи колку педа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Гледам: сме легнале едно до друго со Никифор, сме се залепиле ко базје во дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене паѓаат и тие, и се грвалиме внатре, во дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали некој був се пикнал во дупката или друго ми се привидува?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се пикаат ко стаорци во дупките, во копачките од лозјата, во капините.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)