во (предл.) - дол (имн.)

Пиштеше џипот, се препелкаше, рикаше моторот на угорниците, пропаѓаше во доловите, тропаше по камењарите, удираше со страните по бреговите и го голташе патот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И времето во него неблагодарно да легне и мовта да се веди по неговите гробишта расфрлани и заборавени во долот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Во долот ни секна тропотот на водениците како да преврнал дожд како да папсал гром како да свенало цвеќето по меѓите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Има моменти кога се гледам како дрво кренато на ридот, но знам дека денот си го бара својот долг, дека ситните потреби се сместени долу, во долот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се повраќам да не останал некој во долот, а таму легнал Ставрос и збива ли збива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ел - Тепе в облак надвишил чело, шумоли тивко низ гора лист, мирисат росни цвеќиња в долој, ромори поток ко солза чист...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Оние од Сатока што останаа живи не се вратија веќе во изгореното и испустено селце; но останаа во долот каде што беа засолнети од опасноста и го нарекоа своето ново село Бежиште – куртулиште.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога се спушти во долот скржаво обрастен со папра, почувствува дека нозете не го слушаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И одел цел ден со овците, од рид на рид, од дол во дол, убаво се изморил и огладнел.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Целата природа се будеше. Поточето во долот жубореше некаква нова мелодија.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ме седнуваат на еден подмакан камен, во долот и стојат над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе застанат окол-наокол и ќе ме изведат од селото. Пак, горе, во долот. Под Чучка. Селото мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Месечината не може да слезе во долот и во долот е секаде темничина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме водат во долот под Чучка, до кладенчето Трајкоско.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)