во (предл.) - ден (имн.)

Додатоците на платата, пак, се определуваат за посебните услови при работа, коишто произлегуваат од распоредот на работното време – и тоа за: работа во смени, работа во поделено работно време, ноќна работа, работа на дежурство согласно закон, продолжена работа, 222 работа во ден на неделен одмор, работа во празници определени со закон и додаток за работен стаж (чл. 106, ст.3 од ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дежурството во здравствените установи се уредува со прописите од областа на здравството (чл. 118, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми беше излезен од вообичаениот ритам на живеење во денот. Го следевме неговото движење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И угледни службеници на новата власт со многубројна челад, а кои со мали плати, тешко врзуваа крај со крај во деновите на сиромаштијата, покажуваа разбирање за козарите и нивните кози, го купува нивното евтино млеко, иако беа будно следени од властите и партијата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во денот на големиот снег, одвај одевме сами на училиште.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ослободен од онаа напрегнатост во деновите на копањето, сега веќе без работници околу мене, повеќе од две недели мислев на повеста што требаше да ја напишам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Старата и дотраена 23-ка, која како да е така намерно наштелувана, гасеше на секоја втора станица и возеше со максимум 30 км на час, не можеше да ѝ го одземе на Јадранка тоа возвишено чувство што го имаше во денот кога таа го возеше својот џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Јосиф по малку љубопитен, по малку наивно зачуден ги праша што тие две дами бараат толку рано во денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Така ова утро ќе го паметам по револуционерниот потфат што го направив (а доста е едно херојство во денот).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Денес се случи да појадувам дури во 13:00 часот, па имам чувство како допрва да почнува работниот ден, додека во изминатите утра доручкував со самото пристигнување на работа, не затоа што чувствував неодложна потреба, туку ете така, доручекот си го имав сфатено како обврска, како една од работните задачи која мора да биде итно завршена и ако не биде систематски завршена во предвиденото време, ќе ми ги помести останатите обврски во денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дента кога го закопавме вујко ми Вангел за мајка ми застана времето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само еден убав збор во денот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во деновите на саемот, Солунскиот залив имаше необична глетка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И нема место каде би можеле луѓето да се разладат во дните кога температурата знае да достигне и над 30 степени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се кае ли? Можеби. Донекаде. А зошто?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оној кој им беше водство и утеха во овие четириесет години талкање, оној што го изведе нивното избавувањето од египетското ропство, оној што имаше од бога пренесена моќ, само со допир од својот пастирски стап да ја окрвави цела, големата река Нил; оној што на моќниот фараонски Египет му донесе божји казни и несреќи, тој што по волјата божја го отвори длабокото море и на неговото дно направи пат за безбеден премин за својот народ, првиот патријарх на јудејското племе, оној од кој почнува бележењето во светите книги, тој што во деновите на талкање и глад се помоли за спас и го нарани избраниот народ според божјата благодат со мана, чудесна храна што бог ја истури од небото и, на крајот, оној што го доведе својот народ до ветената земја, а самиот не дочека да стапи во неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го прашува Гита Корец со нем поглед во деновите без транспорт?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Архирабинот го испраќаат со свирежи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што да прави? Корец држи уште еден говор, уште попоразен, светувајќи им на верниците да се помагаат во деновите на искушение што настапуваат...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Изгледа, Данте цапнал со лева нога во денот кога ѝ префрлил на Пиза дека е срам за родот човечки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И така од век во век, од облак на облак.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сеедно дали постои или не бакнежот, со неговото „случување“ се случува и пресврт во директното опкружување на поетот: се населуваат две тишини околу него како доказ дека имало бакнувач, како оставена трага во денот на нешто што пролетало низ него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Да ми се живи! Море, кога не и оставиле да висат на јаб'кницата арам да му е верата турцка! — дури им се изнарадува Толе на постраданите витоливци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Разбра сѐ што стана во дните по нападот, но не го сожали Мисирлијата, попот, даскалот и другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие биле подложени на поголемо даночно оптоварување, им било забрането учество во државниот апарат и во војската, носењето на оружје, капењето во јавните бањи (амами) во деновите кога тоа го правеле муслиманите, живеењето во исти маала со муслиманите, судството и др.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Токму во деновите кога на територијата на Македонија се одвивала германско-балистичката офанзива на 20 октомври 1943 во Пиерија (Грција) била спуштена мисијата Persecerance, при мисијата Lapworth, со цел да продолжи кон север во придружба на грчките партизани и да воспостави контакт со македонските партизани на територија на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Меѓутоа, во деновите кога се очекувало потпишување на договорот ненадејно пристигнало писмо од Москва во кое се повикувале претставниците на Бугарија и Југославија да заминат за Москва на заеднички состанок со СССР.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Куќите што се потпираа врз ѕидовите на гимназијата беа стари, неугледни, сиви: ниедна од нив не беше таа толку таинствена куќа во која влеговме еднаш во деновите со магла.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го вратија во деновите, кога копнееше да истргне со трубата звуци, какви што никој не чул, - да засвири еднаш сам, - сите да видат кој е и што е тој...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе се искачат на врвот, од кој низ маглината на далечините се гледа опеаното езеро како вир сретсело, ќе клекнат на прагот од запустеното црквиче, набрзина ќе се прекрстат мрморејќи некој дел од молитва што не го заборавиле и ќе се стрчаат меѓу дрвјата да зафатат што подобро место за да ги распостелат своите веленца; поблизу до водичката каде што им се лади пивото и поблизу до гранката на која ќе ја обесат лулката за децата, а сетики што подолго во денот дрвото да држи сенка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со завршен поголем дел од работата во денот, тој, во кутијата со ручек, внесува здрав апетит и чувство на задоволство поради работата што ја завршил, и тој не би го заменил овој ручек во кутијата, што му го спакувала неговата сопруга, со оброк сервиран во ресторан на маса прекриена со бел чаршав.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во деновите што следуваа ползавците се раширија и почнаа да ползат по поширока површина, и други плодови како мониста се појавија на далеку расфрлените ластунки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лоза една нанижана во денот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Клетва по Вас иде, што невини души исполнувате со чемер во денот ден што иде.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Па што е живот и поглед стрелен ако не борба за народ мил: во дните тешки да бидеш верен, да развееш смрт над тиран гнил.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Точно е дека времето за летање ме има одминато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Познато било дека нејзиниот војник исчезнал уште во почетокот на 42-та а моето раѓање се случило токму девет месеци по борбите од другата страна на Сина Скала што се воделе дури при крајот на 43 та.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот бев сведок дека таа безизрано го следеше она бесрамно трупање на многубројните детали сврзани со приказната од страна на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека сигурно знаеле оти војникот што ја донел на коњ во деновите на априлската војна бил отсутен од куќата од под Сина Скала повеќе од година и половина а можеби и нешто повеќе кога почнало да се шепоти оти осаменичката, горе, во планината, не е повеќе сама, туку е носечка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа уследи и средбата со Боге од Бањи, со сите оние инфорамации за мерките што ќе бидат преземени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да се наоѓав повторно во оној натпревар со времето и тоа во деновите кога не ми беше тешко да ги прескокнам и највисоките плотови. (Иако и подоцна, додека растев, па дури и сега, кога ме сметаат за возрасен, не спаѓам помеѓу покорните кои мирно остануваат во аголот каде што ги испратил животот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на ретките поединци неупатени во овие промени им потврдувам дека веќе и јас не се одлучувам тукутака на необмислени постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова последно испитување се случуваше денес. Или ако сакате, во денот што измина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа ја спомна и сликата што најдоцна за ден-два ќе сум ја видел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Има една наша поговорка: „Секоја планина своја тежина“ — вие преку лето работате без почивка, а ние пак во Америка секогаш работиме по осум саати во денот, ама во тие осум саати што ќе ги работиш на фабрика, без сонце да те грее, без ветарче да те удри, за секунд да не можеш рацете да ги отпочинеш, умот тука! оти инаку машината ќе ти ги отсече рацете, имаме друга тежина.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За Правдољубивиот, опседнат со братоубиствената војна, сиромаштијата на државната благајна и постојаната закана на гордите азиски освојувачи, патрицијот припаѓаше на групата сестрани интелектуалци, но крајно немоќни пред непредвидливото тркало на историјата, кое во деновите на агонијата на Царството, сотираше со вртоглава брзина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дури сега, во дните на оваа топла есен, крај манастирот „Св. Пантелејмон“, останат сам и спокоен, се обидувам да ги запишам собитијата од средбите со него, што долго не ми даваа мир и ме обеспокојуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Имено, во денот кога ги сумиравме резултатите од творечката актива во изминатата година и кога поради тоа што годината ја прогласивме за успешна - славевме, ми пријде еден актер на драма, очевидно вознемирен. (За таквите луѓе Жан Пол Сартр во романот „Тегобност“ има напишано: „Имаше некоја особена злоба која паѓаше в очи и која не можеше да ја сокрие колку и да се трудеше“.) Гледаше во чашата со вино што ја држеше во раката додека ми се обраќаше: - Како уметнички директор можеше многу да направиш за мене, ама не направи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нивните намачени и искривени коски биле мала историја на една доба и на еден живот и, ако може така да се објасни, челата им се облевале со сонце само во дните на големите празници; тогаш седеле крај трпеза и уживале во празничната ослободеност на коските и на жилите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, во тие натчовечки нагризувања на студените одаи, човекот и каменот сраснувале еден во друг: за дел топлина карпите им подарувале на луѓето студенило што ќе го носат во своето месо додека се живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаел кога му се подавале рацете по туѓо. Да се сети, а? Добро, ќе се обиде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само, ете така, девојчето кое што си сака да се види со момчето по десот пати во денот слегува да чисти, дури и повеќе, се додека не се види.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во ова невреме ноќва, зората испраќа порака, скржавец чекори во денот, мислата умира Тони нагонот во бездна, ѕвездите солзи ронат Во сончевината на утрото, бакнежи од зракот на сонцето Солзата се капе во сопственото езеро Во ритмот на срцето, немирот болка ткае
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Бидејќи на човекот, на секој човек верувам, а особено на осамениот, најмногу од сé, можеби повеќе и од самата вулгарна храна, му треба човечки збор, јас него го наоѓав во деновите пред вселувањето во оваа “моја” гарсониера, во читањето оти тоа за мене беше најдобар, највдахновен и најбезбеден разговор со човекот што се потрудил, ризикувјќи ја сопствената приватност, да ги стави своите размисли и чувства на хартија а потоа, претрпувајќи го цел оној унижувачки чин на оценка, уште okno.mk 71 и да ги обелодени пред јавноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во деновите напред постои можност да го изгубиш во првото задоволство со себе тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа се продолжи и во денот, што навлезе во неговите прозорци со својата млечно бела закиснатост по ветровите, со својата некако прашинеста белина во неговиот изморен поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Страдањата на Рада од ден во ден се влошуваа. Круна на сѐ беше враќањето на Јордан, братот на Томо со семејството, во заедничката куќа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А што можев друго да работам. Има ли нешто поубаво од црево со вода во деновите пред Богородица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако сите брецкања Рада ги премолчуваше, тие не престануваа. Напротив, од ден во ден се засилуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Задлабочена во својата апстрактна психоанализа не ни забележа дека веќе длабоко завлегла во денот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во деновите до венчавката во ниту еден момент, со ниту еден гест, не ја откриваше својата тага. На секој ден му даваше нова боја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Влегуваше трипати во денот и со вообичаени движења си ја свршуваше работата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па ќе ја извадам батеријата од оној што стои врз телевизорот, кој, секако, само еднаш во денот ќе го покажува точното време и нема да ме стресува со рокови на кои им истекло времето одамна, ама не знам на колку да ги замрзнам стрелките.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, преку ноќ станав не само за него ами за сите други по ходникот најзабавната продавачка со која се пие најдоброто кафе во денот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Женски ценовник Колку вреди една нога ако две во денот поминуваат 5000 чекори, вешто сокривајќи ги отоците на зглобовите со чорап која стега повеќе од лонгета?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Запалив цигара на балконот и гледав во Крстот што наполу светеше, се помолив, како секогаш кога ќе го видам (а, го гледам стотина пати во денот, од секој агол во дневната соба).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Порано, во последната Голема војна, тука, на Молитвена Вода, и во најнеочекувано време во денот и годината, среде пеколно лето и среде зима, на полноќ, среде јасник, гореа свеќи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега ретко кога горат, но исто така во најнеочекувано време на денот, ноќта и годината.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите нив во 1941, во деновите кога Србите побегнаа од Македонија а Бугарите сè уште не беа дојдени, ги снајде голема несреќа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дејан, низ цинична насмевка наполнета со пожолтени заби ја цитираше мудроста којашто Тодор, уште во деновите кога двајцата беа новинари во локалниот весник му ја посочуваше како врвен интелктуален дострел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Јас сум зависна од внимание. Ако не го добијам најмалку три пати во денот, се чувствувам празно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пишуваше, како во денови на затишје на фронтот, при врвење низ селато, некаде ќе чуел гајда и срцето му се штрекнувало, му се возбудувало; ќе застанел да слуша, а душата му се исполнувала со милина, со радост, но и со тага.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка дури ќе нѐ облечеше во новите алишта кои најчесто ги облекувавме во деновите на државните и верските празници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никогаш не беше заплакал во животот, ни при најголемите тортури на Голи Оток, не се сеќаваше ниту на солзи радосници во деновите на победата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XXX И додека Татко го гледаше Камилски како со бавни чекори и куферчето книги се доближуваше до нашата куќа, се пренесе во мислите во денот на ненадејното вклучување на Камилски во балканскиот покер во нашата куќа со Татко и неговите пријатели.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, во деновите на потрага со Камилски, небаре обајцата беа во едно друго суштество што го создаваат и настојуваат тоа да биде ние!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ова го чинеше обично кога на вратот ја имаше својата жолта пеперушка, во денот што го сметаше за посебно значаен. Овој беше бездруго таков ден.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се плашам да ги отворам очите, зошто не ќе те видам, Се плашам да пуштам солза, зошто потоа не ќе ја сопрам, Кревка од болка се виткам пред ветрот во денот, Се плашам ќе ме скрши и снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Со љубов во денот чекам да те видам јас морам, морам да ја љубам ѕвездата во твоите гради За да ми светиш во мракот на мојот живот......
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ги реди спомените и станува бледа сенка, и во денот и ноќта...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Оди замини во пустината... да не те гледам секој миг во денот и ноќта...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Одиш по својот послан килим од гордост, ме разминуваш во утрото, во денот, во мракот, во сегашноста и минатото.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сѐ уште ги гледам децата прекршени како старци, деца што со мака голтаат воздух, уште потешко го испуштаат, деца што не трчаат туку се влечат лазат по правта, деца што одвај во денот ја отвораат устата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Понекогаш тој не си веруваше и на сопствените очи, претпоставуваше дека и тие би го излажале. (Кутриот, во сè се сомневаше - во себе, во другите, во денот, во ноќта, дури и во земјата што ја газеше под себе).
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во дни, нејаки од жештина за да се скратат самите себе, козата на некој железничар, ојарила на среде улица животинче со две глави; на стаклата на градската аптека се појавила богородица, гола и со шашливи очи; еден старец по трет пат се разбудил во својот живот со млечни заби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Програмите на Двете минути омраза варираа од ден во ден, но немаше ниту една во која Голдштајн не беше главната личност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тој процес продолжува од ден во ден, и од минута во минута.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа фалсификување на минатото од ден во ден, што го врши Министерството на вистината, е исто толку неопходно за стабилноста на режимот, колку и дејството што го имаат репресијата и шпионажата, што ги врши Министерството на љубовта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Минатото се исправаше од ден во ден, и речиси од минута во минута.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште на првите средби со Ема, откако началникот Круме Волнаровски предложи таа да биде префрлена кај мене, во Одделението за анализа, а со посебни овластувања за врска со женскиот оддел на Прифатниот центар за странци, во деновите на моето разбудено љубопитство кон жената чија појава измести многу нешта во нас и околу нас, ја почувствував моќта на нејзиниот поглед со продолжени пипки за допир што имитираше боја и вкус.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се сеќавав во тие мигови дека ова прашање, додека бевме заедно, често си го поставувавме изземајќи се самите себе од можноста да завршиме во мрежата која од ден во ден стануваше сѐ погуста од случајни или намерни учесници во играта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Понекогаш Петре, ако заседнеа на работа, ќе го видеше Неби-ага како клања и на икинди намази, попладне, и кога овој ќе му ја објаснеше третата молитва во денот, која е меѓу пладне и вечер, ибн Бајко помислуваше уште на другите две што следуваа, додека неговиот пријател да си легнеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ибн Тајко отседна во Капан-анот и двапати во денот доаѓаше во сарајот да ѝ ги менува облозите на попарената Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Порази ја мојата дивина Длабочина во плитката совест всади О, Мајавади, вие сте мојата неисцрпна филозофија О, Софија, биди ми приказ за реалното и не измачувај ме со идеалното Скромност подели за нас грешните Во дните на покајување искористи ја нашата слабост Ние овдешниве не прифаќаме совет Казни нѐ!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Само во деновите на викенд не се сретнуваше со твоите "риболовци".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Реалноста е уште посурова ако се има предвид дека голем број граѓани се дел од „сивата економија“, која 33 г) исто така, за прв пат, изречно се предвиде дека работниците на кои работодавачот не им исплатил плата и не им уплатил придонеси од плата три месеци последователно, имаат право да покренат иницијатива, пред надлежен суд, за престанок на работодавачот (пр. стечај) – чл. 67, ЗРО/05; д) не се даде доволен аргумент зошто е избришана одредбата која предвидуваше дека на работникот му припаѓа зголемена плата за работа во деновите на празници во кои не се работи, за ноќна работа и за работа подолга од 40 часа во работната недела, во висина утврдена со колективен договор (чл. 82, ЗРО/03 – Пречистен текст); ѓ) според ЗРО (1993) работниците имаа право на надоместок на плата за време на прекин на работа до кој дошол без нивна вина – на пример, при недостаток на енергија, суровини, репроматеријали или отстранување дефекти – но, висината на надоместокот не беше утврдена (чл. 73, ЗРО/93).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Токму тогаш, во деновите во кои размислуваше што да прави - да тргне ли со Хелвиг, сè да стави на коцка, или... да остане тука, дома, кај своите, без него - Марија се сеќаваше, - ја сретна својата соученичка Елена, која многу ја ценеше. Единствена од класот со која се разбираше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Поголемиот дел од времето во денот, почна да го поминува тука.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таму, собирајќи секакви дрвени дробеници, има малку место во неа да се смести и околината: фабриката со оџакот што се брца во денот што постепено се разбиструва, бавчите во кои како да се напикала снагата на зградата, дрвената куќарка на Дине Бочаровски (скоро сите дрвената барака ја сметаа веќе за негова), големата куќа на неколку ката зад бараката на Дине со џамови во кои оти на високо проблеснува изгрејсонцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мора да стане, мора да појде надвор не само заради себе си, туку за дечињава... да не одат насекаде околу! и мислата ја претвора во лесен скок и ја исфрла надвор во денот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со истата одлука се разбуди другиот ден, како и во деновите што се заредија полни со студениот здив на ветриштата што почнаа да ја подготвуваат земјата за зимата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Долго време потоа денот беше одвоен од ноќта само со малиот нож на светлината, кој откако ќе се пробиеше низ тешката завеса на прозорецот, во неколку наврати ќе замавнеше низ густината на мракот, ќе направеше неколку колажи на ѕидот врз кои таа редовно ги додаваше своите воздишки, и тивко ќе се изгасеше, повлекувајќи се во денот од другата сграна, за да знаеме дека е ноќ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Водела кутрата Клементина силна битка од Солун, тогаш во пламен, во деновите на големата војна, за да се спаси душата на кутрата Ервехе од Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Беа тоа ретките мигови на среќа во деновите на залезот на нејзиниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Игуменот им го покажа бунарот во дворот од црквата прокопан до самата вода на езерото, од кој, во денови на зулуми и опсади, црпеле вода за пиење.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Милошевски умре в затвор. Велат дека не успеал да најде одговори на некои од прашањата што му ги поставувал од ден во ден упорниот иследник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во секој случај сметав дека е неодговорно и тоа во деновите кога си заминував од нашиот град да пројавувам вакви или слични амбиции.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тоа беше мојот впечаток во деновите додека се запознававме.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во деновите на запознавањето, неговата "изместеност" ѝ се чинеше интересна иако пројавите на таа необичност ѝ штрчеа, барем онолку колку и роговите на полжавот: постојано подвижни и променливи како и нивната прилично несигурна вљубеност.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа се случи во деновите кога зимата почнавме да ја бркаме од собите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Посебно Козаците и тоа во деновите на дваесет и петата или порано, додека сè уште беа дотерани во нивните козачки униформи и беа качени на црните немирни коњи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го знаете она доба, кога место зимата, во нашите соби, и тоа без посебно најавување, влегува пролетта.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во дни Теодосија великаго имало некој человек у Цариград, добродетелен и многу богат, имал сина единороднаго, именем Теофил.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Само збор е посвета тажна за јад и беда, како и да е одиш понатаму, во денови на искушение, кодифицирана ja гледаш.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Размислувам зошто човек мора постојано да јаде, зошто не може да не јаде, односно да не јаде долго време, на пример, еднаш во денот да јаде и да му биде доволно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Поттик повеќе во донесената одлука за обединување на Американците од словенско потекло во една организација несомнено имал одржаниот Словенски конгрес во Москва од 9-11 август 1941 година, кога претставниците на сите словенски народи се обврзале со заеднички сили да се борат до конечното уништување на фашистичките освојувачи и за ослободувањето на словенските народи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Основната ориентација што се наметнала пред големиот број иселеници од словенско потекло во САД во деновите на почетокот на Втората светска војна била насочена кон јакнењето на напредните иселенички сили и создавањето на една централна организација, која во целост ќе го претставува словенското иселеништво, а со основна задача за ускладување на работата на месните или покраинските одбори и за иницирање нови активности.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И секогаш кога навраќа со споменот во деновите кога само ноќе излегуваше од скривницата, тој се потсетуваше и на тоа што пишуваше весникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-Во деновите кога се пука првпат слушнаа такво викање.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Секој миг во денот ѝ беше исполнет со мислата за нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во времето што одмина од ланската година кога ѝ ги собраа трите чеда и им нарамија пушки, таа дури сега, за првпат, се опушти, и олесна и единствена желба ѝ е овој миг да потрае, да се одолжи во денови и да се развлече во години.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Патрик покажуваше знаци на љубомора затоа што не е центар на вниманието на сите, а од друга страна Оливие и Ален беа среќни што не се во интернаот па во деновите на викедите тие сакаа да бидат главни во семејството.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Да влеземе ли во вашата училница каде што учите, каде по неколку часови во денот поминувате сите?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Високиот снег надвор беше стврднат како чкор, а месечината така блештеше врз него што се гледаше сета нечистотија со која белината беше испрскана во деновите додека нов снег не паѓаше, а стариот не се топеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа. Сигурно тоа, во деновите, неделите и месеците што следуваа, некое време следната зима го внесе меѓу истакнатите активности за заштита и спасување на човековата околина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
_____ 9 Ни мајката Перса ни мајката Пелагија не мораа да го молат дедо Господ да направи убаво време во денот кога ја однесоа малечката Пелагија на првиот час во училиштето.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе заседне во некоја биртија и по трипати ќе се менува во денот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кажува до кај сме во денот, колку сме далеку од смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така би се објаснил еден изолиран атентат, но не и организирање на една голема завера, што опфаќа голем број припадници, што скоро сите се странци во градот, и особено ништо не можело да го оправда тоа што, без полицијата да забележи, беа употребени такви материјални средства во деновите 28, 29 и 30 април“134.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се носеле гласови дека во деновите на репресалиите биле убиени повеќе од 300 луѓе, но, според Ди Ривел, немало докази за тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ивана? – праша Игбал. – Која е Ивана? - Ах, да – се сетив – не сум стигнала за неа да ти раскажам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа, тамам малку се олабавив, во деновите пред распустот, оти тогаш наставничката ги испрашува само послабите за да можат да поправат некоја оценка, стигна онаа вест за Ивана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)