Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Долу во дворот има една супер шупа, никој нема да ни пречи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Набљудувачот е пасивен и немоќен затоа што „неговата желба е скината, поделена меѓу фасцинацијата од уживањето и одвратноста кон него“. 9

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

НОЌ Краста и Тики поминуваат низ некакви грмушки во дворот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Одеше кон една добро позната куќа во која живееја неговите поранешни пријатели; две мали деца спиеја таму во иста соба, а во соседната спиеја родителите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Господарот ме одведе во дворот и ме претвори во свиња.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стапнувајќи во дворот, тој претпазливо се доближи до прозорецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЕКСТЕРИЕР.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Славој Жижек тврди дека посматрањето конотира моќ, но и (врз примерот на Хичкоковите филмови како Прозорец во двор) упатува на посматрачот како на суштински неподвижен и немоќен сведок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бети: Ги изедов плескавиците на Џо, питбулот, сега покојниот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имаме ние и долари, ако добро пушиш можеби и ќе се спријателиме!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не се вознемирувај, Тики! (Станува) Дојди со мене надвор во дворот, сакам нешто да ти покажам! 9.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Сè е ОК!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Условите во кои 90 се одвива штрајкот во наредните шест месеци се крајно тешки и нехумани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работниците (меѓу кои и Ѓорѓиевски) во најголеми- от дел од овој период живеат во импровизиран камп во дворот на фабриката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Еден ден се нафрлија на последниот стог сено на Нисе во дворот каде што беа баба Трајанка и Невена.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Таа, заработена во кујната, и не сети што се случува во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во дворот на училиштето ја немаше вечната врева, не можеше да ја има поради големиот снег.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Луѓето ги криеја козите, копаа во дворовите подземни живеалишта, бункери, секоја куќа небаре стануваше мала тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дента станавме рано, со првите петли. Слеговме во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга се насмеа и ние со овој рефрен на песната што не ја знаевме сета, следени од нашата Сталинка, влеговме во дворот поминувајќи низ долгата авлија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мразулците што се фаќаа на чешмите во дворовите создаваа мали дворци, тврдини, никогаш невидени во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А кога ќе видевме живите мајчини прсти како го извиваат тестото во незамисливи облици, ние, заборавајќи на гладот, излегувавме охрабрени во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Каде ги дадовте козите! – продолжи шефот, додека неговите придружници веќе пребаруваа во дворот, во куќата. – Таму, таму ги дадовме! – процеди мајка ми покажувајќи кон паркот... – Каде таму... подобро кому?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од овие зборови плачевме, одевме во визбата, во дворот, да провериме дали се козите уште таму, да ги донесеме со нас горе, во нашите соби, да ги сокриеме во долапите во кои татко ми ги чуваше своите стари книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се движевме во куќата и во дворот, затворени, немоќни. Без нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој знае што понатаму се случи на покривот, и со коњите и со покривот, но овде во дворот, пред влезот во мојата куќа се најдовме лице в лице со времето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Штом тоа го сфати, тој просто позелене во лицето од омраза истрча во дворот каде што го најде кучето на комшијата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако сакаш жив да го видиш син ти, разговарај со турската власт да ги запре потерите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Учениците се растурија во дворот и во групи раскажуваа за новата случка.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Преку денот Гоце или навратуваше во меаната на татко му, за да му помогне во работата, или седеше во дворот под црницата...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Човечката сенка како дух се провлече низ вратата, влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во дворот, се искачи по скалите и влезе во куќата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Среде во дворот тој најде писмо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога се стемни, кроце влезе во дворот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Вечерта, пред да се стемни и пред Никола да ја затвори меаната, некој викна во дворот: - Никола, сакаш ли гостин!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ти носам поздрав. - Сега ќе излезам! - одговори Гоце, ги пушти децата во дворот и си помисли: „Мора да има нешто?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Добро те најдов, Павле! - одговори дојдениот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Коњот е во дворот, - одговори Грујо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На одморот, кога сите јункери беа во дворот, Гоце помина покрај училишниот затвор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ете, така... Ако одговарам јас, зошто за мене и вие да одговарате.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој помисли: „Чие е ова писмо? - Кој го фрлил во дворот? Сигурно е фрлено преку ѕидот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога писмото го отвори, во него пишуваше: „Бег, ефенди!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога влегоа внатре, Гоце праша: - Кој беше ти?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На прозорецот стоеше еден негов другар од неговиот клас.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во дворот на солунската гимназија се слуша врева и џагор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како можело да падне во дворот, кога стражата цела ноќ варди?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сите ученици се собрани во дворот на гимназијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Стигнавме во дворот, пред куќата. Тој слезе и, нормално, не се фати веднаш за куферите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бев зачуден, дури и исплашен, кога видов дека околу многу куќи беа ископани нови парцели, мали навистина, колку што дозволува земјата во дворот или до дворот на куќата, но ги имаше многу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По некој извик далеку, топот и фркање на коњ, отворање и затворање врата, замавите на метлата на Надежда во дворот уште раното, пред да може да се крене прашина, кашлицата на мајка ѝ.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Надежда ги ладеше камењата во дворот и ја прскаше земјата, од која, кога ѕирнав низ прозорецот, видов како се крева пареа, ја прскаше земјата, за да може потоа да смете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бевме во дворот тргнати да се качиме по скалите нагоре.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Забележувам дека сѐ почесто од работната маса бегам во дворот и во бавчите. Работам физичка работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Долу се привршуваше и копањето на каналите до самите куќи и изградбата на сопствени шахти во дворовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само еднаш Коте Буџе ме сретна во дворот, ми донесе писмо од брат ми од Мелбурн, му го дал поштарот (поправо, знам, Коте побарал, брзо-брзо тој да го земе за да може самиот да ми го донесе).

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога стигнав во дворот, Надежда, првата комшика, вознемирена, ми се вдаде. „За малку“, списка, „ќе ти ја запалеа куќата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја фотографирав нивната трошна, напуштена куќа, нивите преку каналот, дрвото во дворот, пасиштата, сокачињата во селото, бакалницата... потоа ги редев фотографиите (тогаш немаше дигитални апарати) како сложувалка за да го составам Сакулево, родното село на Борис Кривошеев.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Утрото, кога се подготвувавме да ја испратиме во вечниот дом, по патеката што води во дворот на нашата семејна куќа се симнуваше една жена која не ми беше позната.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ме нашол во дворот што го метев секој ден легната со висока температура и во бесознание.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа им се посвети на другарките.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми беше партизан, а внук му?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Уште неколку лета потоа како мајмуни висевме по овошките во дворот во Лисиче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Загатката беше решена дури другото утро кога, минувајќи покрај истата ограда, погледнав преку неа во дворот и забележав мали куќички, за маалските, „безспризорни“ мачки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нивната сука што во дворот на куќата обично ја правеше со своите две помали братчиња, овојпат ја направи сама. Пред очи и дојде ликот на татко ѝ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Небото е како на изминатиот Сукот“, констатира и се сили со таа констатација да ги истисне постојано истите прашања, чувствувајќи дека е подобро да мисли на минатото прославување на Празникот на колипките, кога во дворот, заедно со татко ѝ, го чествуваа сеќавањето на Мојсеј и на четириесетгодишното талкање до Ветената земја и осум дена јадеа и пиеа во нивната сука 2, колипката од гранки низ чиј покрив мораа да се гледаат ѕвездите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Кога заминувате за Вашингтон?” - ме прашува Елен искрено заинтересирана за моето штотуку најавено патување. „За два дена”, ѝ одговарам. Седиме во дворот на амбасадорската резиденција под Водно и пиеме пијалаци со многу мраз во чашите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Маалото се разбуди во ненадејна возбуда, а таа раснеше во паника што се пренесуваше од двор во двор во маалото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Слезе во дворот, преку отвореното вратниче фрли поглед кон стариот кој спиеше, дишејќи брзо и длабоко како да воздивнува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако се покаже макар и еден таков, ќе ја скријам дома од секого”. Татко ми, замислен, излезе преку кујната во дворот, а потоа и кон комши-капиџикот, веќе почнувајќи ја првата посета кај комшиите, кога на вратата од кујната ја забележавме неа, Рашела.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Доцна попладне се враќаше дома и се миеше во дворот истривајќи го уморното мускулесто тело со парчето сапун за перење алишта што Рена грижно го отсекуваше само за него. Вечерта залудно ја чекаше в постела.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Во Жешов раскошно расцутеа дрвјата, а ветрецот расејува снег од латици низ просторот, поигрувајќи си со нив, а потоа оставајќи ги да паѓаат по крововите, по жирадоата, елегантните женски шапки на минувачите, по јармулките и црните рабински капи со широка периферија, на рамениците од старците што на пријатната пролетна сончевина забораваат на својата возраст и живо дискутираат на својата пролетна променада, во очите на госпоѓиците, и во нејзината душа која е смирена и иполнета кога е во тој питом предел за кој не може да престане да го мечтае и сонува...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Шабтај го слушаше цвичењето на пумпата за вода и ѕвечкањето на садовите од доцната вечера што снаа му сега ги домиваше во дворот. Кога влезе во нивната тесна спална, Рена го слушаше длабокото дишење на својот маж.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Уште кога ги виде во дворот, тој се постара да си ја придаде онаа студентска важност, донекаде таинственост на позивот, што толку им импонира на гимназијалките.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По ручекот почина малку во двор, и тргна за на лозје.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Една круша стоеше таму во дворот, а под неа маса и столчиња.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ништо не се види - толку е темно! Одвреме навреме ќе шумне во двор полека крушата, косната од нечуен ветер.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По саботите идеа дома пазарџии од село, некои роднини или кој било познат, колку да го врзе во дворот магарето, да не плаќа динар на ан.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- „Така“, - одговара кратко и решено Соколе и самиот оди, го пренесува јастакот и покривачот и постила во дворот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нели само со него, и со никој друг, стана таква работа во дворот!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По неколку дена братучеди му ја доведоа Гица во дворот кај Миќо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во дворот Рангел делкаше нешто, седнат наземи. Штом го виде Коча, се усмевна и го дочека дружељубно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вратата од дома стои отворена и однатре потрепетува во двор слаба, црвена светлина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Петре не може да остане тука, ја зема гајдата и слегува во дворот. Необично е што се движи меѓу полегнатите луѓе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се сопна едно дрво во дворот соседен.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сакам вашето лице да го има само она што сакаме да ѝ го соопштиме на публиката - она што го мислите”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На пример, во Прозорец во дворот, каде на крајот Џими Стјуарт го исфрлуваат низ прозорецот, сцената ја снимив со нозе, раце, глава.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Прикажете човек кој гледа во нешто, го прикажувате она што го гледа, и пак се враќате на човекот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Овој начин на работа со еден единствен објект Хичкок го донесе до совршенство во Прозорец во дворот (1954), мајсторски работен, возбудлив и духовит трилер за опасностите што ги носи ѕиркањето во туѓите станови; целата приказна е раскажана од страна на човек кој заради скршената нога е врзан за столица на тркала.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само добитокот во дворот гласно и бунтовно врескаше и рикаше. ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Писмово го фрлам кришум во дворот од Колета.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но неколку жени ме запреа и ме слегоа во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Вриежот во дворот полека стивна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сенката од јаболкницата во дворот играше по ѕидот над главата на сестра ми.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Изрипав возбуден. Го залепив носот до прозорецот и гледав во дворот во кој предметите, оставени од синоќа, не се ни препознаваа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја оставаше во ходникот или во дворот, а таа постојано врескаше гризејќи земја и вар по ѕидот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се меткаа во дворот, сé додека се стемни.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го слушам во дворот викањето по мајка ми остро и налутено: идиоти, не ѝ даваат спокојно ни облеката да ја прибере, што ќе ни треба таму.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледам дождот прави меурчиња во дворот. Ги бројам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Слегувам во дворот и ги земам и оние што се сушат на оградата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Повеќе не требаше да седиме залепени до оградата: се накачивме на неа и прескокнавме во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Да можам би излетал во дворот и најпрво кметот би го задавил.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се втурнаа во општината и зафатија да се растрчуваат низ неа: распослаа по одаите сламишта и ќебиња, наместија во дворот казани за готвење и ја заградија чешмата со лонци и котли.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во дворот пред општината, војниците го држеа Славча и страшно го маваа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом ќе завршат часовите, дотрчува кај мене во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Затоа секој ден, а особено навечер, пикни се во дворот на Калчо, меткај се низ него, играј се со Калчо и што ти јас знам, но внимавај на секого што влегува и излегува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ги собираат во дворот од училиштето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледам во меурчињата што играат во дворот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Часовите завршија. Коле нѐ собра во дворот и чека да заминат другите деца. Остануваме: јас, Васе, Калчо, Танас, Митре и Ѓеле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Поради мене командуваше да не трчаме: да не би раната да ме заболи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Беше паркиран во дворот, под лозницата: црвен, светнат, напрчен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одевме пополека, иако горевме од желба што побрзо да го видиме Стојадинот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не играа џабе средновековни танци во дворот на владиката.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никој не ги забележува тие цутови, освен поетот, испружен на нишалката под црешата во дворот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Има различни куќи и во нив живеат различни живи створови.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Постои и цутење на минатото, цутење на веќе расцутеното.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ене, во дворот отспротива има одвратна кочина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ах, таа волшебна птица на радоста која на животот му се свети - живеејќи го!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој се присети дека уште три нешта не стигнал да направи: - да си ги бакне внучињата, - да ги полее розите во дворот, и - да му дотури масленце на кандилцето кое трепкаше спроти него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога се дигна димот, во дворот лежеше еден од заптиите, а двајца се влечкаа кон ѕитчето за да се префрлат кај здравите пак на своите места и да го фатат метеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе гориме вас живи, жими вера, ако не теслимите, — пак се провикна кајмакамот и му ги преведе на турски своите зборови на бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Одговори Толе и стана да расцепи некое дрво во дворот, колку да се најде на работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од еден ќош му одговори со кашлак и едно дете и Толе го позна она истото што му намигна во дворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За час се створија, во дворот на Мачкаровци прво патролата, а потоа и сите педесет души војници. Co „анани", со „аврадини", муљазимот тргна баш преку горно маало и уште петлите непеани, ја напушти Градешница за да го брка и фати Толе Паша во Уруп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дишери, дишери, дишери, ) — и не чекајќи овие да излезат, ги фаќаа за раменици и ги исфрлаа како партали во дворот на дождот и снегот сред вириштата и калта до колена.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога Толе му рече дека отепал Турчин, тој се насмеа и му рече на Толета кога ќе го извадат од ќелијата и кога ќе излева во дворот со другите затворници, да се накашлува трипати по три едно подруго за да можат да се запознаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе со другарите го одврзаа Тодора, кој веднаш побегна од чардакот и ги дочека во дворот, го однесоа јагнето кај него дома, та повечераа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За секој случај тој го задржа коџабашијата кај себе, без да мисли дека може да предизвика сомнение, ако го побара муљазимот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Без ниеден збор, набрзина влегоа сите тројца во пајтонот и пајтонџијата ги сврсна бујните коњи, а овие полетаа преку начичканото уличе со аскер и разен башибозлук што се насобра да види што ќе стане и како ќе изгорат комитите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За првпат по десет дена излезе на пајдос во дворот и виде светлинка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тодор им даде два сомуна леб и тргнаа да си одат околу полноќ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И овие го послушаа, ја отворија племната и се закопаа децата во сламата, а возрасните ги скрстија рацете и ги удрија главите ничкум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Макар што не е баш јасно дали очајниците се на морската шир или во некој од романите за почетокот на дваесет и првиот век, Габриел Гарсија Маркес, кога би бил во дворот на куќата во Картагена секако ќе им викнеше дека кој има многу ѕвезди и губи многу ѕвезди, Гбриел Гарсија Маркес, малку омлитавен и многу задишан, бездруго ќе си спомнеше и на неговите тажни курви, ќе го отклучеше чекмеџето и со други сеќавања, задолжително ќе излупеше една банана од плантажите кај Аракатака, ех, од Аракатака, вака така до врвот на сопствената мака - нема белки овој свет да стане мал крематориум на големи соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Досадни се и овие травеститиве преоблечени во авторитет...  Па, добро, Сашо, не е толку страшно, прашај го господин Страшо! (во тој момент во просторијата на Сашо, влегува еден негов пријател сликар, Чкртко-Шкртко Вртко Ртко ко „О“ што изгледа, а чие вистинско име Сашо ми забранува да го спомнам) Имаш стан, огромно дрво во дворот, другар што добро ги продава своите слики... (во разговорот се вклучува Чкртко-Шкртко) Чкртко-Шкртко: Ма, макетонецот е генијален уметник, само не го бидува за организација, за бизнис, за политика...  Не заебаај, Твртко-Вртко, ти мал маусдонецу ко мравка вреден!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа се провлекуваше покрај нас, се струполуваше во дворот, натискаше и навалуваше.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Под багремите светнаа бели чаршафи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа гледа во тревата под багремите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таму во дворот гледам големо куче, не ми дава ни да се приближам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ нешто ја задржува. Срам. Да не ѝ се смеат соседите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Долу, во дворот се собраа работниците и откако си ги прибраа алатите, тргнаа, по левиот брег на Вардар, кон колибите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ги измами децата. Надвор. Во дворот. Врева...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Синот си отиде на работа. Старицата побрза долу. Во дворот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И веќе со првата приказна за некаква квачка со дванаесет златни пилиња закопана во дворот на црквата “Св.Софија“ побуди таков интерес кај луѓето, што тие го следеа секој негов збор, како да се надеваа дека еве, секој миг ќе откопаат и самите некакво богатство и ќе се простат со неподносливата сиромаштија...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Широко се раскрилија и вратите на балконите: сè се напна да се откачи од здодевната стега на ѕидовите, да излезе или само да прогледа макар во убавиот, разигран ден.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Влегуваше и излегуваше на главната порта, кога во дворот од црквата имаше најмногу свет.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И секогаш кога ќе грејне посилно сонцето, се токми таа да си побели во дворот на тревата, но не се решава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Денот весело стрча во дворот. Сончев. Насмеан. Игрив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На еден балкон излезе бледа, пргава старица со запрегнати ракави.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А и што би можело да ги стивне сега децата, штом во дворот се смее убав сончев ден?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Старицата не ја интересира вревата во дворот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ме познавте, а? Белуш, Гривчо! - продолжуваше момчето да си разговара со кучињата, отворајќи ја вратата од оградата и влегувајќи во дворот од колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Гледаше низ џамлакот во дворот, но не распознаваше дали е бел ден или е црна ноќ, и сѐ му беше во дно од некоја полутемнина, во која предметите одвај ги додржуваат контурите, а боите веќе одамна се изгубиле, како кога во детството го гледаа замрачувањето на сонцето низ зачаден газер од скршено шише.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од ѕидот што не го фаќаше сонцето, направи џамлак што гледаше во дворот со коров, а на гредата од таванот обеси колско тркало со обични светилки на обрачот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Едиствен знак дека времето минува беше мрежата дамки од сенките на лисјата надвор во дворот, што се нишаше под нозете како на бродски под.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога утредента се соблече да се бричи, на чешмата во дворот, Грдан виде дека по вратот е сиот во модрини големи како модри сливи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сепак, Ване се надеваше дека ќ е ги измие уморот и потта под шурката на чешмата во дворот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Патот не доведе само до милициската станица; еднокатна службена зградичка некогаш што била жолта, типска и типична за малите железнички и бројните жандармериски станици изградени во српско, со неколку надворешни скали и носач на знаме над фирмата, со соголен багремар наоколу и очукан џип во дворот без ограда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш, како порано татко му, се изми под чешмата во дворот гол до појас, ја прожабурка устата од згорчента скрама на сношното пиво, си ја истри снагата со рапава крпа додека не му се вцрви кожата и сркна едно лажиче зашеќерено слатко со чапче источена вода.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На масата немаше ништо, никаков остаток од појадок или филџан од испиен чај, масата беше без ронка или дамка по излитената мушама, дури и без грлестата вазничка со некое од нејзиното ситно цвеќе во дворот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само еден стар сосед, кога ќе го здогледаше преку оградата во дворот, ќе му мавнеше со рака во нем знак на поздрав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Да се мијам со ладна вода на пумпа во двор?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не сакаше никој да му доаѓа, а уште помалку самиот да појде, дури ни да излезе во дворот, да се пробие со колената низ троскотот барем до оградата на соседот, негов најблизоки другар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но по улиците немаше чешми, чешмите беа по дворовите, а во дворовите имаше кучиња, кучињата беа одврзани и ‘ржеа со рѓосаните заби по секој неканет гостин што ќе му се доближеше до сопственичката порта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа навраќа во првата куќа и уште во дворот ја замолува жената да му ја среди рибата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Туку што слета на мојата трпеза во дворот речиси до корупката на раскошниот плод.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Трагајќи по непознатиот глас повторно влегуваш во дворот на детството пречекан од ѕвонливи одамна слушнати зборови што сега блескаат со нов неделен сјај

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А дрварот кој одмара под замолчаната воденица напуштена од водите и зборливите птици ме почести со две-три голтки од пагурчето и со приказна од Четириесетчетвртата, кога окупаторот, по борбите на Осогово, ги растовари во дворот на Кочанска црква дванаесетте мртви, од своите...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Она што ќе го ветиме не знае кога да се преправа дека не нè препознава, кога смее да се повикува на нашето кусо паметење, а кога насмевката своја да ја пушти за да нè озарува со празнично славје Она што ќе го ветиме расте и по грмушките на нашиот заборав Како и гроздот на лозата кој не знае што да стори со листот што му го крие сонцето Она што ќе го ветиме не знае кога да ја прифати нерешителноста на нашата верба и нејзините забавени чекори а кога да се исплаши дека ќе остари со нас Каменот што случајно ме сретна во младоста (го фотографирав за да не го заборавам) го чував за да го соочам со песната што му ја ветив пред да го вратам во песокта на заборавот Станува збор за единствениот камен на пирамидата што требаше да ја изградам во дворот на моето детство (Требаше рогот на мојата градба да го досегне дури Млечниот пат) така гласеше неразумната заповед на сонот Инсектот одреден да почива во пирамидата одамна е исчезнат од саркофагот на сеќавањето.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако не беа тука кога таа ја ставаше храната надвор, таа ќе ги повикаше како да беа деца што играат во дворот и, штом ќе го слушнеа нејзиниот глас, тие како стрели долетуваа од дрвјата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За краставата жаба човек имаше чувство дека не била родена од друга жаба, или испилена, туку дека била родена од самата земја, дека се откршила од земјата, па дури и, кога потскокнуваше во дворот, дека е бесмртна и неуништлива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

За’ржа белиот пастув во дворот и од неговиот врисок Се занишаа стеблата, се вознемирија плодовите, Светнаа нејзините обетки и затреперија во ноќта Како две заумни ѕвезди.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сини птици надлетуваат врз доенчето во крошните во дворот Пеперутка со часови нешто ѝ шепти на розата и заспива крај неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И му се присторува само сенката на убавата жена Некогаш што си потпевнуваше во дворот Тој дури ги окопуваше овошките.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Прозорците затворени, дрвјата во дворот исчезнале низ времето И само едно без сенка го нишаат ветришта есени: Под него стои еден згниен тланик на кој се нафатил лишај

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Утрината во дворот гласот беше се престорил во виолетови, небесни и бели венчиња – велигденчиња.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ѕидниот часовник – предел во кој да го препознаеш белото велигденско оро околу црквата; црвената поплава на узреаните цреши; златниот прстен што на месечина го коват коњите околу стожерот во дворот; појавата на црните ѕвезди спроти луњите; фортуната во која останаа завеани кирајџиите; жените што со разголени дојки пеат во жетвите на далечните лета; сенката на старецот дури се крсти над трпезата; јаренцата што ги кубат перуниките во дворот; девојката која гледајќи ги размножува пупките на овошките; расфрланите коски на предците како ракопис на далечните потомства; прошетка под оваа априлска месечина кога си шептат нешто историјата и татковината,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Има таква ноќ во која не постои збор Што може да ги одгатне сите лузни Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи И во која неочекувано до тебе како последна причесна Допира тешкото удирање на стар часовник

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Пред портите на својот дом Врз кои е врежан белег на некој Далечен век тој стои сам и гледа јато пеперутки прошетува низ молитвата што ја пеат изгорените билки во дворот и ја понесуваат нагоре.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Од некаде, од зад покривите на соседните куќи долета една стара врана и слета во дворот, на едно гранче од крушата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Еве го и тој втрчува во дворот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Пожарникарите брзо се симнаа, грабнаа шмркови, скали, секири и се втурнаа во дворот од Митковата куќа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога е топло ќе си седне дедо Спасе во дворот, ќе си го завитли лулето и ќе пувка важно, важно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Симче бргу стаса и влезе во дворот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И дрвјата во дворот беа невесели.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Секоја пролет, кога ќе почнев да излегувам во дворот, во прво време домашните ми помагаа зашто тоа ми беше неопходно, а подоцна на мое барање ме пуштаа сам, со тоа што скришно внимаваа на мене.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како што Тимко самиот подоцна ни кажа, по неколку дена кучето самото дошло дома, во дворот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А крмакот тогаш гровташе легнат во таа калта во дворот мој, каде што жена ми ја истура нечистата вода што не ѝ треба.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ама пак го зедов за кога ќе слезам долу во дворот да го пресечам зашто брачо Методија имаше секира, останата од татка му.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој свет околу мене го правеше уште пооскуден тоа што јас во дворот излегував околу пладне, кога горештината ќе стегнеше и кога животот замираше до крајна граница.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А кога навечер ќе се вратеше, истрчував да го пречекам, навреме портата да му ја отворам и на ѕевгарот кога во дворот влегуваше исачена од патот да сум му, пак да се прекрстам, чест на ѕевгарот и на домаќинот да им направам, на Бога благодарна да му бидам што ми го врати човекот здрав и жив и што ќе ни ја има на ум нивата полебно жито во неа да се стори.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За таа цел, поради мирот што владееше во нашата уличка, го користев седењето под дудинката во дворот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Наскоро слушнав како некој инсект помрднува сув лист, како се отплеткуваат некои тревки и како земјата во дворот пие некаква влага.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ја отворив влезната врата во дворот без шум и, оставајки ја широко отворена зад мене, веќе излегував на тротоарот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Почнав за психо-вежби да го користам и секојдневното излегување во дворот на клупата под сенката на закржлавената дудинка покрај улицата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Лесно ми одеше, оти онаа вечер кога открив дека сум надарен за качување, јас ја вежбав таа точка секојдневно во дворот на Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Отците ги собрале буквите од под покривката, ги положиле во едно ковчеже, и потем го сохраниле во дворот на црквата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие толку брзо колвеа а никогаш да згрешат!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека во плановите на оваа потрага било вклучено и следењето на ќерка ми Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем сѐ ќе заврши наеднаш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Каков злостор е тоа синот да посака да биде поблизу до татка си?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Професорот Даскалов беше присутен и се обиде да ме заштити.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакал да биде поблиску до човекот за кого постоело, според податоците со кои располагал, оправдано сомнение дека му е татко!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, да признаам: и покрај болките и грдата несоница, па и неизвесноста во која се наоѓав, многупати ќе забележев дека ме водат чудни мисли; дека во тие ноќи во дворот на Басотови тонам и во необични соништа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Секако, ќе се обидам да се сетам дури и на зборовите, иако сето тоа се случуваше многу одамна, поточно оној ден кога во дворот на училиштето еден од моите соученици ме нарече копиле.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека ја отворам вратат на канцеларијата ги слушам чекорите на спроводникот што бавно се оддалечуваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или барем да побара објаснување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знам зошто но неговото заземање го сфатив и како еден вид порака испратена до мене, а не само укор и осуда кон моите врсници заради нивното неразумно однесување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се наоѓаме всушност во дворот на затворското здание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само уште големата порта ме дели од слободата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За да ги збунам фрлав напати камчиња слични на зрната жито дури и по боја. Им ја тестирав интелегенцијата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Фатен е во дворот на Ѓурчин. Каков прекршок е тоа?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Уште кога бев мал имав гледано како мајка ми ги храни пилците во дворот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ја заврши својата работа и седна на столче во дворот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Седиме во дворот, на зелената мека трева и убаво ни е. Убаво ни е, но сакаме да ни биде поубаво, па сакаме нешто да правиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Седевме крај прозорецот и гледавме во дворот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Јас пак ќе ви ја дадам ако ви падне во дворот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се довикував со децата во дворовите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Еднаш кога Билјана ја фрли високо, превисоко, топката удри на асфалтот, но толку силно отскокна та се најде зад оградата, во дворот на новото дете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ние ќе си посадиме во дворот жива.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Долу, во дворот, стоеја собрани четириесетина млади.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Жената со муцка на лициса ме пречека во дворот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тие ги изнесуваат куќните предмети во дворот, ги трупаат под прозорецот, потоа ги товарат на грб и ги носат негде.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Претпазливо ѕирна низ сивиот плот потоа ја отвори дрвената врата и ме повлече во дворот, во густ босилек и во некое жолто ситно цвеќе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во едно утро, додека полнев стара памучна чорапа со крпи за да направам топка, го чув во дворот гласот на мајка ми: - Што му е на кучево? Болно ми изгледа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се завлеков во дворот на Димка, внимателно и на прсти. Како ајдук.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А дури и во тие очигледни или одбивни случаи, може да излезе потешко да се објасни логиката што ни е во основата на вкусовите одошто ние сме си мислеле.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од што тоа, точно, ми се гади во извесен стил на внатрешно украсување, во извесен модел на автомобил, во некоја боја или шара на некоја вратоврска?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зошто ли ме лазат трпки и при самата помисла да си земам златно тацниче со шарени сапунчиња или некое гномче за во дворот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мистериозна е самава мистериозност на состојбата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Брезата, идеалното дрво, опфатено, некогаш и за секогаш, со мојата детска дланка, расте, памети, ме засолнува кога ноќе, затекнуваат во дворот, со стопалата во тревата, наслушнувам брзи зборливи звуци.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Утрото, веднаш истрчав во дворот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Рипнав од креветот, погледнав надвор, а таму - некое влакнесто животно, со израсток над муцката, ја брсти тревата во дворот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Список за купување На село Со батериска ламба се обидувам да ја најдам заборавената книга во дворот.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

А кога влегов во дворот, уште од прагот жена ми ме праша: - Ка поминате, шо сторите?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Налактен на колената и со брадата и устата втиснати во вкрстените збрчкани дланки, молчи и натажен поглед има вперено во дворот обраснат со коприви и диво зелје.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Молк и многу тага го поплати селото; молк во куќата, во дворот, само во умот неуморно кружи, гребе и длаби мислата и не дава да се смири срцето, да се прибере, ден да се пречека со надеж, ноќ да се преспие без болка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ги растоварувавме и ги легнувавме во дворот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Овците и козите – и тие се најдоа во дворовите на некои албански селани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еден ден во дворот на прифатилиштето влезе камион и од него растоварија цел куп воени блузи. На сите ни поделија по една.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Вели дека куќата беше бела, со голем балкон, во дворот ограден со ограда од ковано железо, цутеа многу тредафили.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Цело време си замислувавме како во трчање ќе влетаме во прегратките на нашите мајки, како ќе не гушкаат и ќе не бакнуваат, како нивните солзи - радосници ќе се разлеат по нашите образи како ќе се втрчаме во дворовите и во куќите, како ќе се растрчаме по селските сокаќиња и селото, како секое катче ќе го исполниме со нашата смеа и џагор, како... ...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никогаш не сме влегле во дворот, не влеговме и сега иако нема вооружени стражари.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На излезот од селото низ полуотворената дрвена порта - во дворот, веднаш до влезот на куќата – сив бетонски бункер пред чиј влез зеленее високо разраснат бурјан.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И не помина многу време нас мажите од нашето село не собраа во дворот на црквата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Влегуваме во дворот во кој се чувствува мирис на што туку искосена трева.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од ниското куќаре, веројатно диво изградено во дворот, излезе маж и нешто не прашува.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така стоката на Преспани испокрадена и распродадена се најде во дворовите и шталите на нови стопани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се миевме надвор, во дворот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од далеку ја видов Ели како си игра во дворот со нејзината другарка од комшиите Мариче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На одморите избегнував да излегувам во дворот, плашејќи се да не се сретнеме со Вера. Сега уште потешко ми беше тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Една жена не поведе со Ели во дворот од комшиската приземна куќа, каде што имаше бунар и ми помогна да ја измијам Ели, која за цело време плачеше, плукајќи од устата земја што ѝ напаѓа од малтерот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Учев во претсобјето. Во дворот си играше Ели со две ученички од нивниот клас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога влезе во дворот, со неа имаше и една непозната жена на триесетина години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Навистина, учителката Вера ти е мајка? - ме прашаа девојчињата еден ден, наскоро потоа, заобиколувајќи ме во дворот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако ја нахранив и преоблеков во чисто Ели ја пуштив да игра во дворот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Еден ден кога тетка Рајна беше дошла порано, а Ели си играше во дворот ја прашав: - Тето, нели е многу страшно да имаш маќеа? - и плачејќи ѝ се пикнав со главата во скутот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Татко ми доведе друга мајка, - рече таа одненадеш, кога излеговме во дворот на училиштето на големиот одмор.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едно претпладне кога Вера и Ели беа излегле в град да купат нешто од продавниците, ја здогледав како влегува во дворот помалата сестра на мајка ми, мојата тетка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Одеднаш таа се расплака и избега во дворот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во една соба, која одделно стоеше во дворот имаше стар дрвен разбој и јас по цели часови ѝ досаѓав на тетка Рајна со прашања за тоа како се вика секој дел од разбојот и како се ткае.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дотогаш јас ја знаев само како лик кој набљудуваше низ прозорецот, а потоа нејзиниот татко му беше рекол на брат ми дека во нивниот дом сега доаѓа неговиот колега од факултетот, доктор Ернст фон Брике, сликар – аматер кој почнал да ѝ држи часови на ќерка му, и кој побарал на часовите да доаѓа уште некое дете, затоа што така би се постигнала подинамична работа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога завршија моите болувања, и мама престана да ми повторува дека ќе било подобро да не ме родела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А во 1863 година, Томас Крапоер, неколку години откако Дарвин му ги соопштил на светот своите теории за потеклото на видовите и за природната селекција, ја патентирал шољата за тоалет со казанче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ископавме плиток гроб. Немавме ковчег. Ја завиткавме во чаршаф. Врнеше.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А јас тоа го гледам на сосема поинаков начин,“ рече Сара, и се сврте кон децата кои си играа во дворот на детската градинка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Моето пријателство со Сара Ауербах започна неколку месеци откако престанаа часовите по цртање во дворот на куќата на нејзиното семејство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Денес ја закопавме во дворот на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да се носи со месеци нов живот под срцето, а потоа да се донесе тој нов живот на овој свет, да се гледа како тој живот доаѓа, ужаснат, ужаснат од излегувањето од утробата и судирот со она што не може да му биде ни непознато, бидејќи за непознато уште не знае, а познатото само го чувствува, да гледам и чувствувам колку сум му потребна на тој нов живот, колку му е потребна храната која истекува од моите гради, да набљудувам како искуството се таложи во неговите очи, и да ги видам првата надеж и првото разочарување на тој нов живот, да гледам како тој живот се осамостојува, како веќе не сум му неопходна, да видам како тој живот кој произлегол од мојот живот ме напушта и самиот тргнува кон создавање на нов живот, ете тоа за мене е родителството.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои од оние кои имале куќи, имале тоалети во дворовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да не гледаме кој злото го отклучува и во дворовите манастирски го ваби и довикува, го заклучува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ми рекоа дека пред добротворниот казан во дворот на црквата Св.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Долга, пеколна суша. Сѐ што беше цвеќе во дворот повена. Се исуши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По половина час, се врати во дворот сестра Ангелина облечена во чиста горна раса, со голем крст на градите, со камилавка на главата, апостолникот и бројаниците на прстите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еве ги тие зборови на кои ден-денешен им се сеќавам: Спиј спокојно, чедо мое Во пазуви ми кротко сони, чедо мое Во душава мир си најди, чедо мое Во срцево куќа гради, чедо мое Во куќата дворои имај, чедо мое Во дворови цвеќе сади, чедо мое Спиј и нани, нани, нани, чедо мое.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но кога се собра народот во дворот, во чудо забележа дека совршената скулптура Човекот од снег и Оној-што-се-пресоздава-себеси ја нема на местото на создавањето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му го знаеја и маалото, и куќата, и портата, и одамна упокоената жена, и петте деца, едно на друго до рамењата, и кучето му го знаеја и бунарот во дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Два или три месеци по овој настан, кој остана моја тајна, наминав во дворот на мојот пријател, стопанот на кучката, на крајот од селото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа беше неколку години по втората средба, но сега во дворјето на еден забит манастир во кој се најдов со група писатели на пат по Романија, некаде меѓу Куртеа де Арџеш и Крајова.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш, таа повторно слегувала во дворот, ги собирала пчелите околу себе и во рој ги внесувала во трмките.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Селаните од соседното село ја нашле една пролет во дворот, послана со снага суша исушена, земјосана, со лицето кон цвеќето свртена, расцутено, чиниш, среде нејзината душа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Квечерината, кога ќе се вратело миризливото ветре во дворот, опрашено од поленов прав и полско билје, а со него ќе исчезнела реата од купечки мириси и нечистотии, таа повторно се миела за да го симне валканото од себе, повторно ќе влезела во молкот манастирски и шепотно молитвела и го молела Светиот Дух за спасението човечки и преображението свое: Свет Духу, во мене влези, засолни се, со светлина озари ме, со ангелска лика надари ме, ангел стори ме, во ангел престори ме. Алилуја. Амин.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Откако им згасна гласот и смеата во дворот, им ослепе куќата, им згасна пламенот во кандилото, а со него дојде и слепилото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во дворот Сликарот го дочека домаќинот Хасан, кој требаше да се грижи за него во сите денови на престојот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сѐ што беше цвеќе во дворот повена. Се исуши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога тоа утро влегов во дворот на крајбрежниот манастир, заедно со колеги ликовни уметници, почувствував несетено спокојство, блажено настроение, кое, чинам, влезе во мене преку воздухот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Некои велеа дека е од раѓање во дворот или во подрумите на некоја беговска куќа одамна напуштена и во распаѓање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа си потпевнуваше, ги редеше куклите една до друга по височина и по големина и трчаше во дворот да го пречека татка си кога се враќаше од работа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога завршив со перцепцијата, си реков, „Најважно е, што би рекол татко ми, децата да си играат дома, во дворот, оти за таму, надвор, се уште не се“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Ете, гледаш, сакав да го закопам во дворот на манастарот под голем и бел крст од камен.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа ноќ била последна страница на историјата во Лесново, секако за дружината но не и за пештерците и за нивните жени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човекот со црна креста на темето избегал крстејќи се во скокови зашто мислел дека и него го демнат како тој самиот што демнел и што го начекал дојденецот со превивка преку едното око доколку не верувал во подгробни сили како, малку подоцна, што можел да се вангелоса и Лозан Перуника: во дворот на манастирот видел трепетливи пламенчиња што се движеле кружно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го почитуваше, се сметаше за негов должник од времето на својата свадба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Салко Вадидуша, зет му на покојниот Неделко Шијак, дојде да разговара со мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Предолгите нерамни и скоро кучешки заби диво се разголуваа под слабата селанска светлост што ни на ноќта ѝ се предава ни ноќ совладува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш во дворот влезе човек со голема, веќе подбелена брада, опашан со колани и почна да им дава наредби на комитите на наш јазик.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој дојде во селото, ме повика во дворот, ме погали и ми рече: „Сега веќе, синко, си голем.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Да ѝ отиде на умот: од каде накаде вујко ми ова доба во дворот?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Подоцна кршење на портата и влегување на Арнаутите во дворот на чело со Илија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ја пронајдов розата со ангелско лице, и веднаш ја посадив во дворот, од топли и искрени прегратки...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Клавирот се поместува за неколку сантиметри, алиштата киснат во дворот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Под рака се чувствува косата рамнина и меката патина на покривите, нежните пори на асфалтот, високо исправените опаши на мачорите. ’Дррр-вооо’, изговараш галејќи ја распуканата кора на јаболкницата во дворот, восхитувајќи се на совршеното разгранување на растението и на неговиот еквивалент во зборот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Иван Иванович, кога времето ќе стане премногу жешко, ќе ги симне од себе палтото и облеката, ќе остане само по долната кошула и се одмара под стреата, гледа, што се случува во дворот и на улицата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Околу неа, од сите страни е стреата на дабови столбови, под стреата насекаде има клупи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Црквата беше во дворот на државната болница.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стани да видиш како несреќата по собите и дворот ти шета. Сѐ живо во дворот ти се исуши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Соочена со такви мрачни мисли мрзоволно го извлече ранецот од автобусот кој веќе беше пристигнал во дворот на Економското училиште.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше тука пред прагот, во дворот, па дури и на другиот крај на постелата на пространиот француски кревет, на чии страници од жолт месинг секоја вечер како во огледало ја гледаше својата судба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ружа го врати недосрканиот грав во тенџерето и излезе во дворот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Откако ѝ ја предаде слушалката на Рада, во дворот само промрморе - Сигурно е некое „швалериште“ кое бесрамно упорно ја бара веќе неколку пати.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Никако зимава да попушти! Еве, веќе е средина на март, а снегот во купишта уште си стои во дворот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Двете другарки кокетно извивајќи ги своите тела, скокајќи од камен на камен по турската калдрма стигнаа во дворот на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаејќи каде се остава клучот од влезната врата нечујно се мушна во дворот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Знаеш Радо, од денес вртиме нова страница во животот. - започна Томо додека заедно во дворот го пиеја утринското кафе. За чудо, овој пат беа сами.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ноќта сосема го заклопуваше затворот и ја угаснуваше вревата, во каушите, ходниците и во дворот темнината стануваше глува и мртва.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А, таа не умееше ни да ги прими, ни да се заблагодари зашто од хортикултура знаеше само да ги окопува леите во дворот и да засадува пипер и патлиџан, а во браздите што ги обрабуваа плодоредите да сади ред ниски, ред високи цвеќиња... од најселските.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се стрчувам по удолницата, исто како автомобилот, кој се симнал од тротоарот и си се возел сам удолу, поминал на другата страна од коловозот, се качил на тротоарот отспротива, ја срушил оградата и се паркирал во дворот на една куќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу се радував кога мене ми беше ред за печен копан од петелот што мајка ми го колеше во дворот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Инаку, еколошкиот двор не е на сама улица туку е вовлечен повнатре и тие листови не мора дури ни да ги миеш... ете, толку е незагадено во дворовите од Карпош... зашто, пази, градоначалникот редовно ги пере улиците со прскалка со вода... дека е од оваа, а не од онаа партија!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сама проектираше и изведуваше визба во дворот и летна кујна, етапа по етапа, по принципот „клуч на рака“ сама на себе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, додека оние од градот влегуваа во дворот со својата музика, овие ги надвикуваа со пеењето, без разглас, со песните на „Синтезис“, само што таа група не постоеше пред триесет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Таа извадила од шифоњерот многу фустани од нивните мајки и ташнички, штикли, со кои ќе играат ’шмизли’ на поплочениот дел во дворот, под сенка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Тие, малку поградски од овие, имаат и фонтана во дворот..“ ... :))

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие, малку „поградски“ од овие, имаат и фонтана во дворот, а клупите за сватовите во круг околу неа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Што толку важно ти се случи, па не дојде?“, ќе праша и веќе следната недела ќе го видиш прв нацртан во дворот на црквата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ бојадисано рачно, во голем казан во двор, во жолта боја.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.