Да, проблемот е во губењето смислата за хумор.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Во двополноста на јазикот, византиски и народен
машки и женски
во прекинот со традицијата, или поточно
во губењето чувство за продолжување
на родот, стилот, ритамот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)