во (предл.) - градина (имн.)

Но, ноќе, најпосле, најде објект за цицање крв.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа беше мошне дебела, лакома жена од некои четириесет години, која сакаше да спие на воздух, во градината, под мирисниот клен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пописната комисија ја срети мајка ми кога ги навадуваше цвеќињата во градината со вода од бунарот. Брзо ги воведе на чардакот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во градината прво ќе ја поздравеа новите цутови на нејзините цвеќиња, па блесокот на бојата на некој новоузреан плод и, на крајот трите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во паркови и во градини се претворени и многу нејзини булевари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се будам, ја чешлам земјата во градината, преместувам камења... Или суфист.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Карло четвртиот спокојно си денгуби во градината и го предвидува векот кога баш неговото име ќе му го стават на еден хотел во Прага.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ранетиот Гарибалди се мачи да не офне оти во Пиза озборувањето е прилично распространет спорт и од едно обично офкање мигум се прави претсмртен вресок.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во градината не се гледаше прст пред око...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
X Тоа утро, кога Татко ја донесе веста за именувањето за судија, што значеше останување, Мајка појде во градината.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Па дочаквах свое либе тамо во градина, кога оно утром рано, во зора гл'бока, зело лејка в бела рака, цветја си поливат, а ја одвај, одвај дишам, да не ме догледат...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
И сја криех во градина, зад макови китки, ил' под ружи г'столисти тулех сја как зајац.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Ја најдов во градината како береше цвеќиња.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откако го зеде прстенот, Мискарица ја прегрна Аспасија и ѝ прошепоти: - Слушај: наместо Викторија, утре во градината, крај брегот, на ѓерѓефот ќе влезе сестра ти Атина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Скапа, па го ставивме во градината на еден колец, да ги плаши страчките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да бидеш тажен на светол летен ден, во градина што изобилува со живот, е потажно отколку да бидеш тажен во ноемвриски ден кој нема ни овошје ни цвеќиња со ниско спуштено небо и со врани што гракаат на безлисните врвови на дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози испи два филџана кафе со тост и џем и излезе надвор во градината да ја бара Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако Френк замина на работа, а Милан отиде да се погрижи за кокошките, Кети рече, „Сега ние мие садови, Рози, а после ти и ја оди во градина. Убаво надвор, убав ден.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имитирајќи ја Кети, и таа се навикна да работи боса во градината, нејзините нежни стапала постепено се навикнаа на калта, па дури и уживаа на мекото цедење на земјата меѓу прстите на нозете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само барем малку да му се оддалечам, здив да можам да земам и да можам да се завртам, да го видам, да си ја оладам душата во очите негови, да му потонам некаде, в срце да му се посадам, таму корен да му фатам и како в градина да му никнам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луѓето гледаа што гледаа, но кое затоа што ги чекаше работа, кое затоа што им се исцрпи чудењето, се повлекоа и се вратија кој по дома, кој на нива, кој в градина, ама децата влегоа и останаа заробени во магијата на невиденото чудо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; еве ја пред мене, со подадени раце, плаче и вели: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората – лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен: еве ја пред мене, и јас ја земам за рака, и таа ме води во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немате слушнато за Иван? Додека не тргна в училиште го викав Ване.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И јас имав син. Замина една зимска вечер и веќе не се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, со многу тажно лице се стори шегата со која Синесие кројачот во момент на веселост го беше довел Васе Пегланиот во градината на поругата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во градината, на клупа седеше Ана, кадраво и русо девојче од нашата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ние сме добро. Снегот постепено се повлекува, но со тоа не се намалуваат моите обврски во градината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Завесите пред полуотворениот прозорец затреперија, му се причини една бледа сенка минува меѓу нив и се спушта во градината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секојдневно поминувам по неколку часа во градинава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го закачувам паровчето во градината, на средина. Уште ми е криво за паровчето. 95
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сонцето сјаеше на ситните зелени ќерамиди на павилјончето во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Причините сами ќе ги откриете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
4. Првата следна среда треба да отидете во градината на кафеаната која е најблизу до соборната црква во вашиот град (овде, во Белград, тоа би било во улицата Крал Петар број 6, во градината на кафеаната Знак прашалник).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така остана мостот без име и знак. Тој, таму во Босна, блескаше на сонцето и светеше на месечината, а преку себе префрлаше и луѓе и добиток.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба да чекате некој младич кој на масата пред вас ќе стави еден неизрежан клуч.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
(Доколку оваа приказна се случува во Белград, тогаш тоа е на улицата Крал Петар број 6, во градината на крчмата Знак прашалник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој стана, тие двајцата се бакнаа и додека сите гледаа во тој бакнеж, таа се ракуваше со него, иако обете нивни раце беа обвиени околу нејзините раменици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие ли се што летоска слетуваа на мене во градината? помислува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во градината одамна не е излезен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледаше во дворот, во градината, во полето, во планината и се исполнуваше со некое блажено чувство: како да господари со овој простор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо му откопачувајќи ја, му рече: „Ти реков: не закучувај во градинава вакви погани билки... Привлекуваат со своите цветчиња за да те намамат...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Никој, или ретко кој ќе го поздравеше кога ќе го сретнеше или ќе го видеше во градината. А роднините на Видуша го колнеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се провре низ оградата и влезе во градината, се растрча, а по некое време дојде до борот сред градината и почна да копа крај неговото стебло.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наеднаш, една пчела налетува на него и го каснува во ушето; скока исплашен, се фаќа за ушната школка, го вади осилото, трчка кон вирчето во градината, го натопува шамичето со вода и го става на вжештеното уше да ја ублажи болката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш му се чини како сите денови од понеделник до недела да се слеани во еден: станување, миење, пиење кафе, појадување, одење во градината, подработување во неа или седнување под борот и втонување во албумот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега работејќи во градината, почесто седнува на клупата под него и гледа голем дел од короната се исушил.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во градината шета со очите и ги следи бубалките што лазат крај него, ги пофаќа, ги става на дланките, им ги сеќава намерите и маката да дојдат до храна, да се борат за својот гол живот, за опстанок и се соживува со нивниот свет.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се мешаше изгубениот со откриениот рај на Мајка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во градината се ширеше чудесната миризба на каранфилот, нарекуван од старите Грци божествен цвет, трендафили, бегонии со цветови во бели, црвени, жолти и портокалови бои, зумбули, цветови во сите бои.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога Али Фети запали друга пура и му предложи на внукот да прошетаат во градината и до морскиот брег, Татко се почувствува среќен и задоволен што разговорот ќе продолжи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Имам бајалди во тава со мешана салата од зарзаватот во градината. Имам бајалди во тава со мешана салата од зарзаватот во градината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неколку саксии имаше посадено босилек, во неколку други саксии со голема грижа ја одржуваше билката куќа на среќа, сметајќи ја за симбол на нашето семејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Миризбата која во раната пролет се ослободуваше од расцутените јорговани н враќаше во градината на нашата куќа преку границата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Трпезаријата имаше огромна тераса која се симнуваше во градината која беше широка и полна со зеленило и цвеќе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Само што дојдоа, девојките оттрчаа во градината да се видат со сестра им Пандора која беше веќе таму со мажот и бебенцето од една и пол годинка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Изнасади непознати семиња кои ги добиваше од своите во Цариград, расцути дотогаш непознато билје со чудесни бои во градината крај Езерото, правејќи ја реална илузијата за некогашното среќно време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го сретнав во градината кога замислено шетав пред да заминам во претседателската палата за да му ја предадам пораката на претседателот Бен Али со која југословенското претседателство го признаваше новиот режим на чело со него.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Раиз секоја пролет го поткаструваше фикусот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Староста на Раиз се пренесуваше во градината, во нејзините билки цутеше неговата трпеливост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа се насмевна и повторно ја најде раката на стариот градинар Раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше стара над сто години, гордост на Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Последно му беше служењето во резиденцијата на југословенскиот амбасадор, а пред тоа служел во градината на француската колонијална управа во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Работеше во градината незабележливо. Никој не ќе го сетеше кога доаѓаше, а и кога си заминуваше. Си ја гледаше својата работа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крај палмата во градината растеше голем разгранет фикус.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Предложи да ручаме во градината. Почувствува погоден миг за тоа!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го сечеше текот на јазлестото корење за да овозможи некаква правда во градината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Миризбата на јасминовите цветови сѐ уште се ширеше во градината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сопругата Гзиме се смири... Бевме сите заедно, сето семејство во градината опколени од војниците кои нѐ вардеа без да знаеме од кого и зошто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Навистина се на крајот од градот, куќата се пикнала во градините.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го гледаме како го фрла и бега во паника: на кај нас ли боже или натаму во градината?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Па во градина право, взимат си лејка, Китки поливат сама, Чистит ги, плевит ги, босиљкова вејка Накитуват млада глава.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Од брашното што го добивавме со социјалистичките купони, но и од црната берза, Мајка, според рецептите од гастрономскиот дел на Ла Ринашенте, ја дополнуваше својата балканска симфонија во развлекувањето на тестото, во дотогаш за нас невидени форми на макарони, лазањи, равиоли, дополнувајќи ги со сокот од доматите кои ги одгледуваше во градината во која садеше босилек, но и каранфили и трендафили.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Над платното лежи твојата рака фатена во градината на боите. Ти ми го понесуваш со себе убавото зајдисонце оставајќи ме на брегот по кој паѓа темнината како црни саѓи по белите постели.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Влегувањето во градината е бавно влегување во примката на времето што само зборот ја отклучува.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Значи нѐ обзема есента а под моите прсти лисјето на времето лета како лисјето во градината.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Всушност, за момент ѝ се пристори оти изворот на самракот е во градината, кај канадската топола.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се сеќавам на мојот татко тоа попладне, како копа и копа во градината, како животно што бара нешто, така прилегаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Погледна наоколу и сфати дека не сонува, туку оти заспала на цветот во градината.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Неговиот поглед скита по бавчата и запира врз булката на половина метар од него – не во букет, црвени како во градината, туку издвоен, само еден лилав цвет на афионот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таа навикнатост на, инаку, откачените податоци можеби доаѓа и поради брзината на патувањето: во секој град и гратче каде што запирам на патот од Lake District до Јужен Велс, менувајќи над десетина хотелски кревети, има барем по еден стар замок, катедрала, неколку палати и барем пет чудникави приказни.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но сите одбија да влезат внатре, зашто во градината околу куќата беше толку убаво и свежо, што никому не му се влегуваше во затворена соба.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се будеше провансалското утро во градината на тишината во замокот Ван Гог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На ден Свети Илија, откако се вративме од црква, баба ми влезе во градината и по некое време се врати со футата полна компири.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некогаш, кога ќе ни препадне време, ќе се качиме на некоја тумба и ќе гледаме во градините, во природата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во градината собирам само црвени пиперки и патлиџани, црвени јаготки и црвени јаболка. ,Ирфане Пољубулгаре", ми велат. ,Ирфане, Ирфане", велам, не чекам улавиот прв да ми се тргне од патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За да го исплашат населението и да создадат паника, тие започнале со уништување на гасоводите, оставајќи го градот во темница, и да го попречат гасењето на пожарите што ќе настанат и што ќе се шират поради отсуството на помош; потоа тие фрлиле бомби пред поштите, пред англиската кафеана, во градината „Алхамбра“; ја дигнале во воздух отоманската банка преку копање канал до нејзините темели; претходниот ден го запалиле паробродот “Гвадалкивир“; следниот ден се обиделе да го дигнат во воздух телефонското биро...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Само што влезе во градината слушна како неговите домашни се враќаат весели како никогаш порано.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од некаде пресели во градината и полжави, кои секое росно утро ткаеја сребрени ленти по зелената трева.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Си врвеа деновите. Во градината Билјана често играше со своите врснички.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Малчо реши да излезе надвор, во градината и да си скине некоја праска, зашто не можеше да си легне гладен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ми одговори: - Не се мои, ама се жедни. И продолжи да им разнесува вода на сите дрвца во градината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)