во (предл.) - гради (имн.)

- Значи, овие црни водје ќе истечат, ќе се избистри водата, - му велам на Турчинот и при тоа чуствувам некој радосен подем во градите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со таа дива билка што ја чувствуваше како да ѝ расте во грлото и во градите, таа ја пречека окупацијата.  Одново и одново: Ечи Жешов од човечки гласови и звуци под пролетната сончевина на фриволниот ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму чамци и бротчиња се белеат среде водата што спокојно тече.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа љубов, лишена од својот извор, му легна сега како нешто тешко, нерадосно згрутчено в гради, што ниту ја соживува и обогатува, ниту пак ја дотепува душата, а останува како нејзино неизменливо траење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но макар од тоа понекогаш да го печеше во градите, сето за него беше само една созерцателна игра, во која впечатокот се исцрпува целиот сам себеси и не остава видна трага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Наеднаш нешто ме возбуди и ме расцепи во градиве: на вратата се покажа жена му на клисарот со босилок и јаболка в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И чекавме: штом Коле и Бузо ќе се грабнат меѓу себе, јасно е: нападот меѓу нас ќе е одблизу и в гради.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А Марко му рече: „ Не можев поинаку ... Нешто ме давеше во градиве.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но глувчето си е глувче, ѓаволесто и вражесто: се растрча по клупата, го напна конецот и: фак! - рипна во градите на учителката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Жестината на елементите ми предизвикуваше револуција во градите, во ставата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Богатството најчесто е стекнато преку шиткање нива или куќа у западна Македонија или како наследство од своите лоповски родители, а воедно нив ќе ги препознаете и како најголеми патриоти во кафана удирајќи се во гради , а на дело речиси никаде ги нема.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој требаше да го задушува гласот на срцето и да се совладува за да не избрза устата да го каже зборот, вистинскиот збор, што му кипеше во градите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Првото што го рече, кога ја постивна возбуденоста во градите, тоа беа зборовите што ѝ ги промрмори низ заби на жена си: - А ти пак... роднините...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му кркори во градите. Не може да го запре кашлањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа што го виде на лединката, сред девствениот лаг, му ги поткоси нозете, му го запре здивот во градите, целиот го зашемети...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Години со ред како го моли тој Аргира да го пушти на скелето да ѕида со мајсторите, но овој како да имаше камен во градите, а не срце: остана глув и нем за неговата молба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во градите му пламна задоволство, гордост.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан мислеше на своите. Во градите уште од некни му се валкаше мала грутка неспокој, која, со одминувањето на деновите и со непрестајното пластење на снегот, нараснуваше, почнуваше дури и да боли.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога Бојан ги спушти кучињата на земја, Караман навреден, со свиткана опашка се повлече до ѕидот и легна во сламата, а Стрела почна да скока и да ги опира своите предни нозе во градите на момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Стравот од тоа беше толку реален и заплашувачки, што сега Рози почувствува големо олеснување, олабавување на стегнатоста во градите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се исправи и ги стегна песниците. Здивот му се запре во градите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Крева, спушта, возбудува, в гради бура задушува, телото не верува, во оган гори, во оган танго телото збори...
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Калуѓерка таа е, Фотина, чиешто челик - срце во градите чука.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се стопи студот во градите, коњот се смири, се успокои и крена кроткум кон градот...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Збивташе тешко и кога погледна внатре во колибата, здивот му закркоре во градите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Насетуваше дека е само прашање на време кога нозете ќе го издадат и ќе почне да се тетерави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колената почнаа да му стануваат слаби за товарот на неговите метар и деведесет сантиметри...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со болката што сега јасно ја чувствуваше во градите, чекорите му стануваа уште потешки низ длабокиот недопрен снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се гледаше дека сака да каже нешто, но во тој миг не можеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Невидливиот нож му копаше во градите и дури и внатрешното јачење на неговиот очај премалуваше од болката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога онака грубо, по свое, директно во лице ќе ми ја плеснеше оценката за усилбата да запеам, солзи ми навираа во очите, што би рекол Конески, „во градите жал лута ме стискаше, ми идеше да плачам ко дете“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Јас клетва ќе носам и тогаш, ко блажена среќа во гради ти истурам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Па си зеде мечот в раце се истрча во поле да си шета лутината збрана в гради да ја отфрли сакаше сета.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Минатото ко стар кофер отфрлен, од печалбар што долго патува низ светот со хипокритичен поглед, кој ја заобиколува вистината, за тагата што се свила во градите, за блиските чиј лик го заборавил...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Заминуваше, носејќи ја својата збигорена улетнатост во градите, сега веќе постојано свесен за сите оние стреловити препречувања на неговиот пат, во кој дивината сепак ниеднаш немаше смелост да му излезе пред погледот на чист дофат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Којзнае по кој пат го повтори она, што му го истера во неколку збора од застојаноста во грлото, како зрно од цевка, сиот тој напен во градите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да го слуша до наситка рикањето на тој спалавен јужен ветер низ длабините на нераскрчената шума; тоа се плискаше како некоја пробиена брана, носеше една прекрасна топла раздразнетост во градите, носеше некоја одврзаност и пребликуваше со секој нов налет, спитомувајќи со својот допир сѐ, а целата шума како да никнеше наново над таа недогледна белина, секоја бука во неа како да се исправаше одново, отфрлајќија од себе задреманата прибраност, онаа притаеност во тесниот канал на срцевината, трубејќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И вресокот, што го чуваше во градите, би бил беззаб и воопшто не би стасал подалеку од првите буки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе беше истрчан низ вратата и веќе беше зел да го дроби тој снег, забиен со своите скокови во неговата длабочина и завиорен во еден огромен круг околу зградата на својата пилана, среде таа шума, чии што дрвја прилегаа повеќе на облаци од окит, а здивот веќе му збиваше во градите како триста тапани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејзиниот вресок како да го стивна за миг оној ураган што му дуваше во градите, просто поткревајќи го од местото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само некаква подлипнатост и од неа дишењето стануваше потешко и носеше болни блажеви во слабините, како местото на здивот во градите да беше зафатено од нешто друго, од тоа чекорењето стануваше сосема тешко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја гледаше сега таа зачекорена мечка како го скусува растојанието меѓу нив со некој нов скок и уште веднаш сети како од зад него се раззинува една длабока празнина, една ужасна провалија, и го влече кон себе; беше едно чувство како некој силен ветер да му дува во градите и просто го оттурнува да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во таквите куси мигови, кога успеваше да заплива сам во таа белина, чекорот му стануваше лесен како на елен, а во него се насобираше некое гнездо топлина, што раздразнува меко, гаделичкајќи го во градите, и му беа потребни само уште неколку такви, длабоки и слободни здивнувања, за да ја изгуби сосема тежината на туѓото присуство и да запее, да вресне нешто без смисол и без ниеден збор, само еден див долг и ослободен вресок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тие тројца, секој за себе, помислија дека го имаат и во градите тој снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А неговата руса жена, целата набрекната во градите и во рамената, гледаше во стапалките, што ги оставаше ти со твоите оппинци, секој миг готова да ти се врекне, како да си ѝ го утепал татка ѝ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога дојде до овој заклучок, тој можеше да се издише длабоко; во градите сега немаше никаков снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само требаше да ги повлечат чкрапалата и привидното затишје да се претвори во канонада, рововската борба да се претвори во судир гради во гради.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Грутката чемер што ја носеше во градите почна да се растопува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Зглобовите му се оптегнуваат и го тегнат сиот напред, го чувствува срцето како се прпелка во градите и сака да искочи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дуваше југ. Неподносливата запарност го душеше грлото и под клепките внесуваше суво скокоткање. Во градите недостасуваше здив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Валијата тапо гледаше во градите на Глигор таму каде што кошулата, раскопчана, му ја покажуваше црномурестата кожа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мене ми се кине нешто во градите. Нешто неискажливо, неименливо ми длаби и ми се кине. Ама, ај умри на бесчас, кога не ти е дојдено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборот му кркори уште долу во градите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми скока тоа во градиве, мислам потплашено пиле имам затворено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се преградува нешто во градиве и ме боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој укруп му застана во градите, укруп и мене ми застана за него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ми свири во градиве, вели, овдека вака, ко петле кога пропејува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто му се накрева оздола, откај петиците и го кине во градите, во грлото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Малку подоцна таа доаѓа на себеси и веќе со прашање ми се загледува во очите: јас ли ги кажав овие четири збора, или пак само така ѝ се сторило од виорот на ветрот сред шума?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утредента тројцата браќа ги префрлиле преку рамо токмаците и казмите и тргнале накај кулата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога, одеднаш, го чула како блада, покривајќи се преку глава: ’Срце мое, срце мое во градиве мои, брзо ќе се спасиме...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Санката почнува да се лизга сѐ потивко и потивко, фучењето на ветрот и на лизгањето не се веќе толку страшни, здивот веќе не застанува во градите и ние најпосле сме долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаеше: да говори ли уште со неа, да ѝ каже дека металната болка во градите руши еден востановен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сосема. наслушнувајќи го кркорењето на човекот со куршум во градите, коњот со винско испарување во ноздрите, од движење на кобра го зграпчил со заби офицерот за едната страна на лицето и со тргање го разголил до коска.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Преку епицентарот во градите, полека се слева како течност. Тука, над папокот и на крајот долу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Блазе на идиотската болка што му ја стокмив во градите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Јас најодговорно тврдам дека моите намери се најчесни и најчисти и можам само да Ви ветам дека доколку ја одобрите мојата молба, јас ќе се грижам за Томаица и моето семејство на најдобар можен начин.“ рече Петар, додека срцето силно му чукаше во градите, а тој со сигурен глас сепак успеа да настапи доста убедливо, гледајќи го цело време газда Таки директно и смело во очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Нешто во градите ти е убиено: изгорено, спржено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Срцето му тропаше во градите со застрашувачка гласност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
4. ДАЈ МИ, БОЖЕ, ОЧИ ДА ЈА ГЛЕДАМ - и сите ѕвезди тоа боже зеници да ти ги всади нели е таа како сонце заслепен ќе си везден, а огнот љубовен, ко месец, ќе ти ноќева во гради...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Па тие двајцата, и физички биле доста различни - едниот повеќе рус, висок, со долги нозе и подвиен во градите, на моменти замислен и затворен, а другиот со посреден раст, набиен, со потемна коса и енергичен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тракторот стигна до над куќата на Симона, братот на Борко. Тој беше таму, стоеше простум, висок, рус, и подвиткан во градите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Срцето го чувствуваше во градите како растреперено пиле... Секој момент ќе излета...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одвај можеше да викне ким с’н сен, a стариот Трајко му го зари ножот в гради.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Верува дека топлата и блага приказна што ќе ја смисли нема да ја зголеми болката во градите на старичката, туку дека ќе ја претвори во радост и блажина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А на агите им истекоа очите и само ѕурат: де во нозете, де во градите на Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во Битола Ѓуро не заборави да издејствува помилување и за своите двајца четници Колета и Стојана, но додека тој се задржа таму да ја положи клетвата и го утврди „посрбувањето", наредникот успеа да ги фати неговите четници и една ноќ ги „суреди" обајцата со ладно оружје — по еден штик во градите — и ги закопаа во грмаѓето Уровички.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но тија росни утрини пресни копнат во гради и тлеат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Во градите - Светлината. Ја чувам. Таа таи, молчи, И сака да ме устоличи На престолот: Убавината, Од која сум и начнат Од таа стрена-фреска зрачна Бликната од ѕидот и привидот.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Му беше жал за селаните, за селото, а во градите му гореше силен оган од омраза спрема Германците.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тој расте од под земи со зрното пробива надоаѓа и пука татнејќи ми во градите на небото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Врз танките сребрени конци блескаат бисери роса.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И пак нешто го стегна во градите, нешто тврдо и студено, стопоти, го жегна како болеж.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Леле, нож! Томче! Теодосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако речеш пак не, ме немаш веќе! Ножов во градиве! (Покажува како ќе се удри.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Наеднаш нешто ме расцепи во градиве: на вратата се покажа Гога со босилек и јаболки в рака.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ние молчевме, а некоја лутина ни навираше во градите.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А сега остана само еден насмеан лик црно урамен над прагот и над столбовите и една голема тага висната од балконот студен мразулец забоден во градите на земјата каде се растура во ништо една прашинка од човек
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ново утро и лет на ластовица, чист воздух во градиве, слика на страмежлива и нежна детска насмевка, нов живот во топла прегратка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежни чекори од другата страна на сонот, додека ѕвона одекнуваат од камбаните за новото раѓање на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како да имав грутка во стомакот и во градите која стануваше сѐ потешка и потешка, и како што тежината се зголемуваше и ’ржењето стануваше сѐ погласно и погласно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во градиве свои тие матачки немаат кутивче за љубов и сништа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И можеби затоа, кога пак погледна на Велика и Зоја, забележа дека поттреперуваат нивните бради, дека во очите им виреат и се вртат солзи, тогаш кај неа во градите нешто се прекрши, ја фати грч и ѝ се присака гласно, на сет глас да заплаче, да залелека, да заофка и коса да си корне.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога почна да оди пругоре, почувствува стегање во градите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога младинецот се зафати да пие, тој му пушти незабележано една струјка вода во вратот, во градите, во испотеното лице.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Ако не се лажам, ти си момчето Молња, нели? - Јас сум, се подисправив и зедов воздух за да изгледам поразвиен во градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но истовремено во градите потчувствува стрежење од некој страв: неговиот „швалерски“ неуспех би му ги затворил вратите на оваа за него толку важна институција за неодредено долго време.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ѝ се всади еден постојан стреж што ѝ се собираше како грутка во градите, стреж од некоја неизвесност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека сите му ја стиснуваат раката на Димостена, а најсилно Чана, Пелагија во себе си зборува Ете што било она што ми риеше во градите! Средбата со Димостена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ноќта добар дел од патот го има поминато, утре треба рано да се станува, веќе не е малтерџијка, скелињата по кои со една друга жена го качуваа тезгерето со малтер се расковани, зградата веќе има друго, бело лице наспроти црнината што бегалците ја таат во градите, и, за среќа, веќе има работа не во стопанството, туку еве сосема блиско, во фабриката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И после, добив болки во градите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одново почнува некое пламче надеж да ни папоти во градите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)