во (предл.) - влез (имн.)

На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го видов во влез со еден вчера... уууу, гад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш го истргнуваат, држејќи го за нозете, во влезот на каналот и друг го зафаќа неговото место.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тракторот застана на патот веднаш над куќата и тие двајцата сега отидоа до работ на приколката и од неа внимателно симнаа една голема кутија. Потоа ја донесоа во влезот на куќата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Истиот ден, во влезот на зградата налетав на дедо ми кој со својот нераздвоен другар од пензионерскиот клуб живо гестикулираше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дури кога во влезот стивнаа гласовите на децата на Пена заедно се нејзиниот и кога веќе не се слушаше бубтењето на Танаско, Пелагија стана свесна за отсутноста на Милка на Роса, иако таа често го имаше нејзиното лице во своите мисли, насмеано, среќно.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„По врнежот нема каде да се оди.“ Се сложија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја претрчавме улицата и тревникот кон нашата зграда, се втурнавме во влезот и малку наврнати втасавме пред вратата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Денес кај мене!“ ги поканив другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сигурно таа ноќ сум се присетил на сите други случаи кога сум се враќал дома после нашите средби така што ми се чинеше како да се постројував во редица на крајот на парадата составена од поранешниот јас - јас како пешачам дома ноќта кога прв пат се бакнавме, јас ноќта кога ти ја откопчав блузата и ти ги ги бакнав градите, јас ноќта кога ти го кренав здолништето над бутините и паднав на колена - сите еден по друг со секој чекор поблиску до тој неповратен момент кон кој што нашите животи привидно беа насочени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сме можеле да составиме КАМА СУТРА на прекинатото блаженство од акробатиките кои ги изведувавме во влезови, на скали и на задни седишта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но ние не го сторивме тоа, не на месечина, не во твојот двор под фосфорните okno.mk | Margina #32-33 [1996] 188 фенери од светулки, не под соѕвездијата кои не можевме ни да ги видиме, а камо ли да ги распознаеме, ниту пак во темниот отсјај кој го замени вистинскиот ноќен мрак, мрак веќе откраднат од нас; не кога облакодерите зад нас се креваа сѐ повисоко додека градот постепено трулеше, ниту во летната жештина додека Студената Војна беснееше; и покрај слободата на младоста и првата љубов - поради судбина, карма, среќа, што е важно што?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)