во (предл.) - височина (имн.)

Трново личи на Титов Велес. Обата града како да полазеле во височините, по острите и стрмни брегови на реките, кои ги создавале и длабеле кањоните, по кои се начичкани куќарки како од приказна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде се изградено големи оловно-цинкови заводи и уште низа помали фабрики; тој е центар на текстилната и тутунската индустрија. секоја година Пловдив расте и во широчина и во височина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Исплашеното птичиште ме подигна во височината и почна да кружи околу замокот. 92.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ми го вади срцето па го става во шамија – во зајак го претвора, го става во цилиндар па го фрла во височина – жолт балон се сторува.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Поради дождот на неодредено време е прекинат есенскиот дел од шампионатот на пердувите во неконтролирано летање во височина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Откога постои Њујорк, постои и цутење во височина, цутење во стакло и метал.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ЦРЕШАТА ЦРЕШАТА ВО ДВОРОТ НА ЈОСИФ БРОДСКИ ВО ЊУЈОРК
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сред овој спокој, сред оваа тишина, само невидливото небо како да ја продолжуваше својата расипничка игра, ја кинеше некаде во височините својата утроба, ја ситнеше и меко, пердувесто ја спушташе кон земјата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го загрижуваше нешто друго. Нешто што сѐ поизразито се чувствуваше во воздухот, ниски облаци, како капа, седеа над Чукарот, некаде во височините над долината се чувствуваше невидлива брканица на ветровите, а во воздухот веќе можеше да се насети близината на снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дрво беше Филозофот, дрво што колку повеќе расте, толку подлабоко ги пушта жилите свои во земјата, оти растејќи во височина се смирува пониско, долу оди, а смирувајќи се пониско – се возвишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мораше да удри во дното, пред да се вивне во височините.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дека тоа и го разбудило и дека тоа сега и го води и неговиот поглед во височините. Сега се шегуваше со Сонцето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Час своето тело го чувствуваше како свое, час го гледаше во височина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја префаќа кралицата, ја издигнува во височината на челото и очите и мене ми кажува: кај најдов да се родам во ова проклето време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вртат со муцките под опашката, се касаат, го бараат редот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку години лежење и зјапање во височина, туѓ меѓу свои, одамна веќе без родители и пријатели човекот најпосле станал и тетеравејќи се на ослабнатите нозе викнал -Сега знам како се лета!
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во тој миг, по умирање на ветрот, животот е вкочанет: далечните планински реки и водопади се без движење, неколкуте гулаби во височина се залепени за оловната плоча на небото, говедата и нивниот чувар на горбиштата се најголемата фотографија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бел облак над нив ветуваше дожд.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И отиде во височини, стана дел на ведрото небо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И се повеќе се лепеа еден врз друг човечките гласови раснејќи во височина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се обидував во височината во која пловев со авионот низ осветлените врвици на ѕвездите, да го издвојам најзначајното во мојата медитеранска мисија, кое што ќе заземе постојано место во моите Амбасади и покрај силните и неумоливи бранови на заборавот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
НАСМЕВКА Eчи гласот мој во височини до тебе да допре, со надеж дека молитвата болката ќе ја сопре.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Хеликоптер со камера во клунот мора да ја следел во височината и имаше многу аплауз од партиските седишта, но една жена долу во проловскиот дел од салата ненадејно почна да крева врева и да вика дека тие не смееле да го прикажуваат пред децата, не требало, не е во ред пред деца сѐ додека полицијата не ја истурка надвор мислам дека нешто ѝ се случило, никому не му е гајле што велат проловите типична проловска реакција тие никогаш...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше една огромна пирамидална градба од блескаво бел цемент што се издигаше, тераса по тераса, триста метри во височина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со благо склопени дланки, кренати во височина на градите, бев свртен кон прозорецот на кој се насетуваа првите знаци на зазорувањето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Земи здив и сонувај го небото, нашето Чистилиште,“ тивко зборував, како да кажувам молитва.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со благо склопени дланки, кренати во височина на градите, беше свртена кон прозорецот на кој се насетуваа првите знаци на зазорувањето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но неговиот крик неочекувано се изостри, доби во височина, се изви и се провлече меѓу телата на Азра и Лилица, а потоа одеднаш го снема, секна некаде меѓу неговите заби кои длабоко загризаа во левата слабина на една од жените.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти безобзирна сило што дивееш во височините што врзуваш облаци и одврзуваш јазли Порасни!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Момата вриснува, се фаќа за долгичкиот мистериозен предмет, а тој сѐ повеќе и повеќе се издолжува над површината на водата, повлекувајќи ја нашата хероина нагоре во височината...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сето попладне ќе мрмориме за моите оценки на училиште, колку можам да скокнам во височина, колку брзо пливам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не мораше да види особено добро за да полета во височините или да се симне право удолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Портокаловиот, пластичен часовник, со жолт круг околу полуизбришаните цифри, на кој е нацртано човече што спортува – плива, вози велосипед, фрла ѓуле, скока во височина – имаше, во сета своја неконвенционалност, улоги на проверувач кој е во право, „Американецот“ или „Русинот“. 2:1 е тесен резултат, а сепак значи одлука.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Повторно, како секогаш во слични случаи во последно време, им бев лут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Или нешто виде во височините жолтокосиот Олег.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури отпосле, тука нашинците ќе забележат дека кенгурскиот скок не е скок во далечина или во височина ами вистински скок во длабочина.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Храмовите растеа во височина, музиката стануваше пожива, се претвори во растечки бран на звуци со ѕвона и гонгови.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се менува само небото. Некогаш е сино, со птици во височината, некогаш е темно, натоварено со облаци.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)