во (предл.) - болка (имн.)

„Акциската естетика на Шварцкоглер како да го промислува спасот во бавното суспендирање на телесноста“ (Klocker 1989; 49).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека трудовите на Нич, Мул и Шварцкоглер се театрализации односно фикционализирани презентации на телото изложено на ризик, во болка, обесчестено итн., работата на Гинтер Брус постапно ги комбинира симболичкото сецирање и реалниот ризик за телото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Му исчезна ентузијазмот, радоста од амбицијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тука, на рудникот за историски солунски мермери чиј материјал пластен во болка и почит низ вековите, од пред пет денови се распродава и исчезнува бесценето, брзо, евтино и банално.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Второ доаѓање 1. (модерато иронично) Дваесет века во болка и страв постојана параноја и прав предавства, крв и хипокризија која ни е следната визија? (модерато сериозно) Да го поправиме портретот на нашиот отец-Бог да го дотераме и нашминкаме стариот транс-свест-(ид) да го сместиме на Ова буниште за убави уметности и плагијати депонија за скршени слики и да му смислиме нов кон-текст игра - икра - искра - знак - идеја што никогаш нема да ја извалка и оплоди па тогаш да го видиме: (реторски) со каква мудрост ќе се пофали над и каква свест ќе ни подари под или со нова итроштина ќе нé подмири ќе нè расплаче и пак ќе нé смири? 90 okno.mk Второ доаѓање
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Еден ден, да ја утешам во болката, мојата дланка се најде на нејзиниот образ, а нејзината солза на моето рамо.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кутрата негова мајка, во болка и во чемер, во страдање и во надеж, не можеше никогаш да разбере што се случило во душата на синот?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мене срцето в бол ми се свива.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Само за миг срцето му беше весело, а во следниот миг му се згрчи во болка кога Рози се сврте и го погледна со своите тажни сини очи и го бакна во чисто избричениот образ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас, кој ја знам цената на крвта, сочувствувам во болката на сите и проколнувам повеќе отколку кој и да е друг...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои тоа го бараат во болката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од Густавите беа преплашени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно писмо од 21 април 1889, Винсент ван Гог, сосема свесен за својата состојба, му пишува на својот брат Тео: “Денес ги сметав сите твои добрини кон мене поголеми од кога и да било, не можам да го искажам она што чувствувам, но те уверувам дека таа добрина беше од вистински ков и ако ти не ги гледаш нејзините резултати, мил брате, не тагувај поради тоа, твојата добрина ќе ти остане…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете понекогаш ни дозволуваше да влеземе во тие соби во кои луѓето лежеа не поместувајќи се или пак претаа – гледавме во тие замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; тие гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од некои соби се подаваа замислени глави, избезумени глави, ужаснати глави, престрашени глави; гледаа во нас со своите уморни очи, со своите празни очи, со своите очи полни страв, вошит, безумна радост, беспричинска омраза и беспричинска љубов, очи полни со гадење и сласт; ги стискаа усните во молчење, ги испакнуваа во чудење, пропуштаа низ нив по некој едвај чуен збор, благословуваа или се закануваа, крикнуваа во болка и радост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствував како се губам во болка и во сон или тоа беше бессознание, и слушав како ме крепи гласот на Клара: „Ќе помине… Ќе помине…”.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден млад човек забодува игли во своите прсти, ја корне својата коса, ги гребе своите образи, удира со главата од ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во лудилото се раскинува врската меѓу Јас и реалноста, и Јас создава своја не-реалност под влијание на бранувањата на своето несвесно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако ковчестата рака не ѝ беше извадена над чаршафот, да го стега и да го тутка во болка, таа немаше да сфати дека таму лежи мајка ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И ќе ви кажам: и Учителот наш ја љубеше Магдалена толку што прво пред неа се појави за да ја утеши во болката нејзина по него, оти знаше дека највистинска е љубовта што ја има таа кон него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Рана е тоа, жестока и парлива рана и тој ја копкаше, зашто сакаше да страда и да ја помати свеста во болката на страдањето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој си ја извлече главата од под одарот. Ги виде вжолтените нокти од нозете на Арсо што висеа над него. - Несреќниче! - рикна во болка и навреда Глигор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Грубите раце ѝ го допираа телото, ја браздеа како со гребло, за да на крајот се претвори во болка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Збор што срцето во болка го обвива, што боцка и на половина те свива.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во болка, раскрвавен како рането ѕвере, секој ден 'ржеше, на секое место во домот го демнеше Кејтеновиот син, се спремаше за најстрашна одмазда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пред него се наоѓаше непријател кој имаше намера да го убие: пред него, исто така, беше едно човечко суштество, во болка и можеби со скршена коска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Леле, мисло богохулна - пуста душо во болката своја си станала безумна...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- ОФ, ДОЈДОВ, ЅВЕЗДО - ВО ЉУБОВ И ВО БОЛКА ДА СЕ ЗДРУЖИМЕ... - ЧУДЕСЕН ПОВЕВ... ШУШКА МОЛИКА ПЕЛИСТЕРСКА... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Впрочем кога ќе нѐ завари веста за исчезнувањето на некој близок, чувствата се престоруваат во болка..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тага Ја сонував дамна, расцутен снег во измаглица во мирисот на душата пресувана, во бол задишена таа неземно што ме запиша на скитничките лица, оти некогаш ме видела осамена, од смртта лишена.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тежинава на моиве гради се зголемува веќе илјада пати, тагата е неподнослива, тонам во болка, а немам ниту збор да изустам.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Жалам што не можев да го претворам во радост секој ден поминат со тебе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме следат непознати чекори кои стравот во мојава душа го претвораат во болка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Возот со голема брзина се движи накај планините, дали еден ден ќе ме врати во твоите прегратки?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зошто овој студен немир ги разниша столбовите на моето светилиште, мирот во моето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Душата ми беше лесно раздразлива, слаба, кршлива, чувствував нарушена рамнотежа помеѓу свесното и несвесното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Може ли во болка да се сака?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби надвор некаде залутала... - рече таа загрижено и го стави првиот залак во уста, - Тврдо е. Не чини месото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа топлината и влагата се претворија во некакво пецкање, па пак во течна топлина и на крајот во болка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Распарлива воздишка ѝ поду и ѝ развали гради, се испомешаа мислите, а измореното и истоштено срце трепери, замрува, се стега во болката на очајот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не смеам да ѝ глотам во болката, немам храброст да ѝ кажам дека таков е животот, зар малкумина си заминаа оваа зима?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)