во (предл.) - библиотека (имн.)

Но старецот го погледна така што земјакот се заледи и промрморе дека згрешил.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Понекогаш мртовецот наминуваше во библиотека или разговараше со девојчиња.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека шеташе со рацете спакувани околу половината, се сети дека треба да појде во библиотеката во Ману за да си ја земе личната карта која ја беше оставил при подигањето книги, а се заколна дека никогаш повеќе нема да влезе во библиотека, па и што ќе му беше, кога реши да стане шофер.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во хрониките што се чуваат во библиотеката на неговата синагога, во долгите ноќи откако беше поставен за нејзин рабин, Елеазар бен Цви читаше дека по завршетокот на Првата светска војна во 1918 година, двата балкански града им припаѓаат на две различни држави: Салоник на Грција, а Битола на новата држава Југославија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А стана тоа вака. Пискулиев си седеше во библиотеката и ги превртуваше бавно оние свои скрипти што секогаш ги носеше со себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Направи неколку чекори ваму-таму па пак се врати во библиотеката.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги носеше книгите во својот скуден дом во кој сите ѕидови ги беше претворил во библиотека.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Утрината ја најдов во библиотеката. Ја читаше „Без догма“ од Генрих Сјенкјевич.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во библиотеката Грдан бргу навлезе во работата и таа веднаш му тргна од рака.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Кого сретна деновиве во градот? - Никого. Освен еден стар професор, што ни намина во библиотека.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа се интересираше дали работи и што работи, а тој ѝ одговори дека работи во библиотека и дека дава книги на заем.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Факултет, во библиотека.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
До читалната имаше пушална, но Грдан ниту имаше цигари ниту пак пушеше; во библиотеката имаше и бифе, но тоа беше за оние што имаа барем ситни ако не крупни пари - од чадот на цигарите очите му се мрежеа, а од миризбите на бифето носниците му се ширеа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оној ден кога се слушна дека ќе дојде Филозофот, отец Стефан Писмородецот, насетувајќи разобличување на лагите негови, побара од мене дејание нечесно да сторам: да го украдам клучот од Јулијан Граматик, во библиотеката на семинаријата да влезам, и да му ги донесам од таму претсмртните ливчиња на неговиот отец, Мида.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Книгите се влечкаат по подот, чинијата со кикиритки чмае во библиотеката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Михаил Ренџов го поминал векот во библиотека, опкружен со книги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Рада и Томо, сепак, успеваа да останат меѓу четирите празни ѕидови кога тие беа на предавања или во библиотека.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Времето го минуваше во библиотеката каде ги спремаше последните испити од јунската сесија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога Татко ќе ѝ откриеше место на новата книга во библиотеката и кога ќе ја прочиташе на начин којшто веруваше дека е единствениот, во нашата куќа настапуваше тивко, празнично настроение.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период го понесе идејата своите книги во библиотеката да ги нареди историски, односно според временската хронологија, но брзо ја напушти оваа замисла.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко му тврдеше категорично на Климент Камилски дека една погрешно ставена книга може да влијае на целиот систем, односно на автентичноста и пробивноста на идејата, може дури да го загрози целиот поредок во библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше фасциниран од овој податок, просто не му се веруваше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во проучувањето на турските заемки, односно турцизмите (во нив влегуваат и примените арапски и персиски зборови), веќе биле произнесени научници, чии трудови се наоѓаа и во библиотеките на Татко и на Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние настојуваме да ги ослободиме зборовите од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако се поздрави со Татко, посака добра работа и си замина бесшумно, Камилски го отвори средишниот таен дел на библиотеката и од него извади шише со француски коњак курвоазије, кое го донесе со шишето шампањско од своето последно патување во Париз и го чуваше скриено зад книгите за ептен ретки пригоди, каква што ја сметаше и оваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LIX Татко го затекна својот пријател Камилски во својата библиотека тажен, наведнат над своите речници, во потрага по последните турски заемки од речниците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но познат е фактот дека во библиотеката на Иса Бег џамијата во Скопје се наоѓале коментарите на Фузули на делата на славниот мудрец и татко на медицината Хипократ, дури еден век пред да започнат да се преведуваат неговите дела на латински јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мефистофел, кога влегол во библиотеката на Фауст, извикал: Ci-gt le temps! (Овде почива времето!) Но, трагајќи по турцизмите, ние не му ја позајмуваме душата на ѓаволот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најголемата соба на сите ѕидови имаше вградено рафтови со книги, но и целата просторија беше исполнета со метални регали со сталажи од подот до таванот полни со книги, како што тоа можело да се види во библиотеките на градот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во меѓувреме во библиотеката влезе госпоѓа Камилска со две жолти бакарни ѓезвиња со сварено кафе и два мали филџани во бакарна навлака и две мали празни чашки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мораше на крајот да му ја признае својата немоќ и на Татко, кого го очекуваше со нетрпение на последната битка во библиотеката...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одекнаа во библиотеката звуците на финалето од симфонијата на Бетовен, која авторот ја сметаше како свој музички тестамент за вечен мир, позната како Ода на радоста.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во првата помала просторија беше неговиот работен кабинет кој водеше во најголемата просторија приспособена во библиотека со десетина високи сталажи како во сите градски библиотеки.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Изборот и поредокот на неговите книги во библиотеката требаше да ја претставуваат највисоката точка и падот, односно кривата на егзилот, како излез и спас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Царуваше во библиотеката тишината од татковите книги, тишина која содржеше повеќе вистини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше на извесен начин притаено задоволна, смирена, што најпосле ќе може некому од своите чеда да му ја препушти грижата за библиотеката во домот, каде што веруваше дека во книгите беше задржана татковата душа со која често можеше гласно и да зборува читајќи ги страниците врз кои беше посипана пепелта од цигарите при некогашните таткови занесни читања кога беше најжив, сеприсутен.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Цели ноќи учеше во библиотека, се бореше за високи оцени.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Со секој нов што ќе навратеше во библиотеката, се здобиваше со ново искуство. Стануваше посигурна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да помислиме сега на купот информации по светот, сочувани во библиотеките, филмските архиви и банките на податоци.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Татко остана во библиотеката, Мајка ја фати дремка, на миндерот од чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка влегуваше во библиотеката само кога имаше вистински мотиви за тоа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега посебно место во библиотеката заземаше книгата на Аристотел за животните, во која најмногу го пленеше студијата за јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќававме на распоредот на татковите книги во библиотеката во различните фази на егзилот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во библиотеката, меѓу книгите на англиски, француски и руски јазик пронаоѓам и понекоја поегзотична, на пример, Чехов на унгарски или Кортасар на словачки. Solentinamska apokalypsa е издадена во 1982, во Братислава, во книгоиздателството Татран.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Оваа библиотека со книги за козите, за јагулите, за јаничарите прераснуваше во мит, во библиотека на митови, во која се криеше балканската историја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
17 ДЕКЕМВРИ. Во библиотеката најдов корисна книшка за физика и механика.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мајка тврдеше дека Татко ѝ се доверувал дека цел живот во библиотеката, трагал по магичниот редослед на читањето кој ги покажувал среќните излези за семејството, одговорите на големите прашања на егзистенцијата, во кои било вклучено и прашањето на враќањето во родната земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бидејќи распоредот на книгите во библиотеката претставува една од битните теми во делата на Луан Старова, треба веднаш да се истакне дека неговите книги би можело со право да се вредат меѓу романите на Исмаил Кадаре и Данило Киш.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Полуде од жал по исчезнатото житие што го беше составил со големо благоутробие за учителот, последниот македонски ректор Климент Охридски, кој ги затвори убавите очи едно топло попладне, 916 година.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
3. Од оној ден, отец Лаврентиј сосема полуде.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влезе во библиотеката на Филозфскиот факултет столчен и избезумен: водата допираше до колена, стотици книги гниеја и се распаѓаа во матната течност, а надвор Вардар допрва надоаѓаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако сте научени да читате, ако одите во библиотека, одведете со себе уште некое другарче што не влегло таму. Здружете го со книгите!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)