во (предл.) - белина (имн.)

Баш сега, кога во белината на првиот снег те видов во џиш црвено, а под црвеното угул голо на радио некој најде да го пушти Реј Чарлс кој лелекаше нешто за ослободувањето на срцето а мене како удар во гонг ме тресна ехото на докторската наредба за оваа прилика специјално обоена во џиш црвено: „Марш таму на мижење!“
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Високо небото се разведрува, појасно свети месечината, сивилото преминува во белина и ширина се отвора пред очите на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во сонот се виде себеси на некое место целото облеано во белина, а некаде ем далеку ем блиску некаде, гледа еден пат како право се искачува косо кон некоја нагорнина и знае дека кога ќе се излезе таму горе на рудината се излегува над некое езеро со сина вода како да не некое море.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Тонеа благо во белината, се расплинуваа во неодредени меки полусенки, малечки и залелкани во врнежот, а тој ги испраќаше сѐ додека нивните црнки не смекнаа толку многу, како да се растворија и наеднаш веќе беа неповратно исчезнати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа уште во белината на тоа огревање на небото тој бараше некоја нишка, по која ќе може да го погоди она, што доаѓаше допрва.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега снегот воопшто не врнеше и Змејко можеше многу добро да си го замислува тој грамаден сам крмак, тоа ѕвере со по два заба, вкопани напред во белината, со една огромна снага, по чии скокови земјата сета татне, како се пробива во мугрите низ неговата долина, споро, плавно и без скршнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чкрипавиот од на задоцнетите ноќници повторно се враќа во белината.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега сите тројца под кривото дрво гледаа кон неа, во белината на вратот или во испупченоста на градите. И самата гледаше во трите составени глави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја гледам во белината на фенерот!... во ношница... целата исправена!... со косата што лебди... останувам јас, со стапот исправен... ѝ велам: „Врати се?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Чувствував дека е сигурно!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Та-ра-та-там!... Ќе се џитне сега во водата!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бае којшто бае, Трансибирската остана да ви лета како црна птица во белината на сните, како што ветрот ви остана единствен патоказ напред, кон бистриот извор на детските мечти.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Негова среќа е Младичот што не гледа во него, туку во белината што почнува да се јавува врз стаклото на прозорецот.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)