во (предл.) - себеси (зам.)

Сум толку во тесно што чинам како божем да се сведувам на зрно кое секој час ќе се соземе самото во себеси.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ролетните беа во себеси повлечени, прозорците отворени до истите отспротива.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Не гледам – разоткривам. Си поигрувам со боите, во себеси танцувам, го сенчам просторот па со сонце го збогатувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Коле повторно во себеси го дочитува докрај, а потоа почнува гласно и од почеток: „Драги Коле, Можеби ти е чудно што ти се обраќам со писмо, но поинаку не можев.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На лицето му се гледа некакво стравотно чувство на осаменост и затвореност во себеси.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе таам во себеси за сè што се случи, гледајќи и натаму како згустува ноќта и како чемреам да почне да расте денот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На фотографијата обајцата молчиме загледани еден во друг и скаменети веќе сами во себеси преповторуваме: Верно, животот, можеби, не беше добар но беше убав...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И тоа што е избришано најпрво било запишано во вашите сопствени пустини та одговорот во себеси побарајте си го.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И доколку само со едно и единствено вдишување Буда или Александар Македонски, Исус или апостол Павле, Цезар и Антонио внесувале во себеси над дваесет милијарди атоми - тоа истите тие, и невидливи и вечни - денес ги вдишуваме и ние.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одговори Откако засекогаш го избриша она што го запишал во песокот пред себеси го прашаа што напишал а Исус им одговорил: јас ништо ниту запишав - ниту избришав!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Таа уште помисли оти Сиве, го има, дотепано нивниот другар, та не малку ги налути и се спремија за одмазда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ми дал господ, оти пак да се права слепец и да го вида сајбијата?“ — си велеше сам во себеси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поимот манија му соодветствува на она што Џордано Бруно го нарекувал furore: вистинскиот поет ги презира правилата, тој е “инспириран” како Хомер, сѐ пронаоѓа во себеси.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со каков восхит тој го слушаше и со каква жед го впиваше во себеси секој збор, кога овој расправаше приказни од далечни времиња. А тие крај немаа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Преморен тој ги редеше тулите и постојано си повторуваше во себеси: „Вечерва, вечерва!“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Ако пропуштам вечерва, никогаш не ќе станам мајстор“, си рече во себеси Веле решен на сè.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како и друг пат, сеедно каде одеа, сеедно колку да беше пријатно и убаво, - таа остана затворена во себеси, невесела, потисната.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Глупак си реков во себеси и се насмеав.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Каква упорност“, - си рече во себеси Аргир и воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој, со своите старечки очи, уште ги наѕираше контурите на оние мили образи, што ги впивал во себеси дваесет и седум години и од кои му беше тешко да го оддели својот поглед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сепак, тоа беше младо срнче кое во себеси уште носеше сеќавање на мајчинска љубов и нежност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Цел ден ја стивнуваше во себеси желбата да го посети дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Смирен и цврст, свесен дека води тешка битка со некакви сили во себеси, дека победува, Бојан се засолни зад една карпа, за да не им пречи на орлите, се свитка врз сувата трева, потпирајќи го грбот до топлиот камен и се подготви да ја помине ноќта на Орелска Чука, со орлите...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така што и покрај строго „испарцелираното“ време во текот на учебната година, момчето немаше во себеси развиено чувство за неговото траење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А во себеси мислеше: „Јуначиште! Војвода! Да ти е алал!“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури и ако наидеме на некој белег од поразите по упорното копање во себеси Тој одвај забележлив срамен податок Ќе побрзаме во првото утро да го измиеме На кладенецот на заборавот со рацете на сонливиот Пилат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Можеби во себеси дури и потпевнува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам со каква сигурност смеам да го прифатам овој мој впечатокот но и од оваа прилична раздалеченост од него забележувам дека очите му се шират а челото набира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност забележувам дека е наведнат над некој лист и веројатно пребира по текстот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги повторувам во себеси слушнатите звучни сигнали моделирани во прашање и патем заклучувам дека иследникот е голем итрец а згора на тоа умешен подметнувач на измислени или дотерани сеќавања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да го очекувал моето прашање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зашто, во суштина, тој маневар не дозволил достојно испитување на целата тема за геј-субјективитетот и ни оневозможил да се загледаме во себеси и да ги истражиме на некој систематски и значаен начин нашите единствени сензибилитети и култури – надвор од прашањата за сексуалноста.93
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е прекрасно, навистина прекрасно: вашите браќа плаќаат за вашиот престој, вие уживате во слободата во овој затвор, како што ја нарекувате нашава болница, наспроти неслободата и присилата кои сте ги чувствувале надвор одовде, неслобода и присила далеку помали од оние кои ги чувствуваат вистинските болни, секако, вашата неслобода и присила се сведувала на семеен конфликт, а не на длабок раздор во себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не вели јас, во себеси, туку вели тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Македонци, браќа мои, чеда мои, простете ми, оти сега знам дека тогаш во срцето свое сум носел лутина и кон вас, оти во Филипи, понесен од љубовта и добрината на Лидија, го очекував од сите истото, та кога се најдов соголен и натепан со стапови, во себеси носев горчина наместо љубов кон вас, Македонците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога со денови и со недели не успеваше да ја пронајде во себеси музиката, а беше исполнет само со тишината на празнината, помисли дека единствен начин да се пронајде себеси е да се побара на некое друго место.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас сум одгледан од организацијата и за мене довербата во неа значи - доверба во себеси.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Веисхедел ја фали модерната уметност поради „изворната сила“ но смета дека е само „преодна“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа длабочината, според него, се појавува не само онаква каква што е во себеси, туку и онаква каква што е во создавањето на светот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо е способен да го види тоа, да го замрази и да го презира длабоко во себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Слободен си ти само во себеси, во својата самост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само еден понемирен бран на возбуденоста и тој ќе избувне искрен и слободен и ќе го урне во бездната она за што е дојден и што вака пристрасно го носи во себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше сигурен во себеси. Арсо требаше да најде некаков излез.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо, со последните сили во себеси, веќе не е во состојба да се држи на нозе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тешко да не беа толку немилосрдни во осудата на Благуна, тешки да покажеа малку повеќе разум, трпеливост и љубов за ближниот па може мајка ѝ немаше да ја испратат да му се моли на Пенезиќ, па тој, лисецот, во безизлезната ситуација, да искористи да ја наведе да појде со него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А во тоа, во неспоменувањето на Благуна и на целата таа историја во врска со неа, жителите на Потковицата свесно и намерно ја сокриваат и својата вина, во себеси и пред себеси признаваа дека и нејзе и на сиот сој Јанчески им нанесоа голема неправда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Плаче, така во себеси, речиси липа, вели, и тоа липање го слушам како мјаукање на мачка, качена на снежен покрив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човекот најмногу не верува кога се сомнева во себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По едно големо тепање, луѓето малку се затворија, се закопчаа во себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја остави да падне и да ја запознае болката, вжештен во себеси и влажен под прстите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
XLIV Татко не можеше ниту во најоптимистичките варијанти да поверува дека трагањето по османотурцизмите со веќе изветвена конотација, посебно заемката кадија, со сите изведенки толку силно ќе го разбрануваат неговото сеќавање на минатото, одамна заклучено длабоко во себеси и што беше најнеобично првите зборови кои започна да ги разгледува најсилно го осветлуваа и го будеа неговото цариградско време збиднато меѓу 1919 и 1914 година, токму во цутот на неговата младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури со напор се обидував да се сопрам, за да не ме чујат, продолжив да се смеам во себеси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Затоа си многупати депресивна и несигурна во себеси, мораш во нешто да веруваш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Помага дедо Петре, за сѐ нешто треба машка рака, ама малкумина старци останати во селото, во себеси крепат сила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Богуле, плашејќи се да ја каже вистината која го мачеше, сѐ повеќе стануваше нерасположен, потиштен, се затвораше во себеси, тонеше во долго спиење, во сон.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Ами как не, ќе ме маѓепца! He ме ваќаат мене маѓии; веле мајка дека си имам наврзници во косата — одговори Нешка и нешто ја штрекна, поцрвене како секојпат кога го напомнуваше Крстета во себеси, мислејќи ота сите што ја гледаат разбираат што мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И веднаш ги фрли очите во Тода, небаре сакаше потврда на тој збор, а во себеси си помисли: „Дали не ќе ми се смеат чупињата ако го зема него дека беше армасан?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И пак почна во себеси да се бори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во себеси пак си мислеше, гледајќи го животецот на отец Арсенија: „Овој човечец си а наредил работичката. Си живее без гајле и касавет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И ние, одговараше стариот железничар Круме, а во себеси молеше: само што подоцна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мислам дека реченото можеше слободно да се смести во графата обично губење време, а инаку, во себеси, но под јазикот, го прпелкав и оној друг исто така метафоричен исказ во кој беше присутна тепаната празна слама!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Роман Гигов Грофот седеше зад истата маса како оној ден кога ја напуштав канцеларијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури бев пресметал во себеси дека зајменото ќе можеме да го вратиме за месец или најдоцна за два, а самиот настан го бев сместил помеѓу оние мали авантури што барем до случајот со столовите немав храброст да ги престорувам живот но затоа пак постојано ги смислував и ги оставав слободно да шетаат низ мојата фантазија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Така си ги расчленуваше поединостите од почетоците на нивната поранешна врска додека ја отвораше третата фиока за да го послужи а потоа наеднаш во себеси заклучи: остави ги спомените, нека седат внатре, во фиокава, а ти бркај си ги задачите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Си велиш, амнезијата е смрт, имаш зазор од неа и зборуваш, зборуваш во себеси, немо, гласно само да не мислиш на смртта - зборувањето е илузија на живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Случка од соседството – Со години, сè понемирна во себеси, таа почна да ги избегнува средбите.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Навистина беше штедра во понудата, особено по мажачката со Анатолиј, но во таа своја игра не би се рекло дека одеше докрај.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти ваквото поигрувања на Рајна со срамното ѓаволче во себеси произлегуваше од нејзината нескриена намера да биде посакувана од сите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се затвори во себеси и продолжи уште позабрзано да го прави она што го имаше наумено.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се загледа во лицата на слушателите и во себеси рече: - Кај оваа селска збирштина којa мириса на буниште, нема ништо, ама ништо револуционерно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Уште една победа, си велам јас во себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој само намигнува, без здив во себеси.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше длабоко скриен во себеси и не сакаше многу да општи“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)