во (предл.) - нив (зам.)

Технолошко- корпоративниот напредок (фетишизацијата на времето) е натурализиран низ фразирање на јазикот, посебно со јукстапозицијата на различни елементи во фрази од тип на слогани.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако телото во нив сè почесто е фрагментирано и исчезнувачко (кадрирање на деталите, краткоста на кадрите), што го разбирам и како криза на можностите за визуелизација на телото, за да се репрезентира единствениот субјект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Петар во Рим, а големата толпа што ја напушташе катедралата по мисата, зјапаше во нив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Погледнато наназад, првата книга беше наивна“, вели тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гледај и во нив ќе пронајдеш таква длабочина каква што нема ни во океаните!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Историски создадените алфабети влегуваат во кругот токму на овој тип на писмо, иако во нив честопати се набљудува имплицитна реализација на фонолошкиот принцип и фиксирање во писмото на оние фонетски разлики кои имаат функционално значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Општи со чистите поими, ги спротивставува еден на друг, ги помирува противречностите во нив, се разбира доколку може, стегајќи се при тоа да стапи во контакт со фактите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Описите што Дикинсон ги следи се значајни како претстава за анксиозноста што многумина луѓе ја инвестирале во нив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Спортот, модата, боди билдингот, боди артот, танцовиот театар сведочат за една култура на визуелна егзалтација и тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На неа се наоѓаат и впишани податоци за бојата и облиците на одредени делови од лицето но и на телото бидејќи една стрелка на сликата упатува кон анусот на вонземјанинот којшто не го гледаме, но сепак не го пропуштаме како лајтмотив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тие височини тој се чувствува сигурен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Јас сум Исус Христос, Исус стана од мртвите“, извикуваше Тот, додека пожарникарот го изнесуваше од Св.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во нив, фамилијарното и техно- туѓото е фразирано, лиризирано во гестуалното ткиво на субјектот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Фонетскиот систем на писмо ги фиксира одделните фонетски единици на јазикот без оглед на нивниот статус во системот на конкретниот јазик.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Гледај ме добро!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Имав приказна од еден извор и мислев дека тоа е општ ефект или општ начин на кој луѓето се однесуваат, место да дадам и многу други информации и да видам како конкретната приказна се вклопува во нив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- ја прашував, сакајќи да ја наведам да се открива себеси – Во селово скоро да нема книги, освен училишната библиотека, а доколку би имало, не можеш да знаеш што пишува во нив?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чудно е тоа како животните виеја на сета ситуација, навидум за нив нејасна, но длабоко во нив премногу добро разбираа што се случува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Започна од челото (Отецот), под срцето (Синот), на десното рамо (Светиот Дух), и на левото рамо (Амин). - Тие се трите страни на крстот, во нив е духовната сила.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во годините на Втората светска војна во нив се изградени засолништа, коишто потоа служат и за други цели.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе напаѓаа големи снегови, по кои ние израс­навме, секогаш гледавме во нив да не ги откриеме трагите од копитата на козичката Мила, која сигурно го бараше учителот, неговите деца, сите нас од времето на козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некаков страв длабоко во нив ги раководел нивните души, па тој страв уште пожестоко се пренесувал и на нивните империи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ги оставаа пусти родните огништа, со надеж оти еден ден ќе се вратат во нив. Земаа со себе само најнеопходни предмети.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А татко ми, не сакаше да го разубедува својот син, сите свои синови да ги одврати од патот што започнуваше во нив самите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не чувстувам никаков живот во нив, немам никаква желба да ги разбудам а сепак ги држам и ги префаќам како да чекам да покажат некаков знак на живот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Затоа во нив е развиена толкава итрина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Откога ги понаместија појасите и тутнаа нешто во нив, излегоа на патот и трпчаа по него.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По него на неколку чекори, со пушката прекурамо, на коњ јаваше друг Турчин. Тоа беше неговиот придружник-сеиз.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И секогаш имав чувство дека можам спокојно да потонам во нив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како примателот се среќава со ова уметничко дело?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи годините во кои се снимани овие филмови беа во знакот на сексуалната револуција, за Ворхол, како и за поголемиот дел од протагонистите кои беа католици, правењето на овие филмови и играњето во нив беше еден вид ослободување (Ворхол, барем, што се однесува до неговиот ритуален кодекс, никогаш не се откажа од својата вера).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Преку значајните движења на виртуелната реалност (врз основа на вртење на главата и придвижување на податочната ракавица) примателот „патува” по четирите соби-светови, од едниот во другиот, ги разгледува симболите во нив и ги испитува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И покрај разновидните сексуални аномалии (егзибиционизам, хомосексуализам, травестизам, импотенција, проституција, промискуитет итн.) и различните облици на анти-социјално однесување, Ворхоловите најчести облици на фетиш беа лицето (портрети) и машкото тело (акт), на пр. Џон Џорно во Sleep, Пол Америка во My hustler, Ерик Емерсон во The Chel- sea girls итн., што подоцна ќе го продолжи Морисеј со Џое Далесандро во Flesh и Trash. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 97
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Оранжериите и постројките во нив се холандска конструкција и холандско производство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На планот на забавата во Софија на удар се многу ресторани со музика, кои младите не ги поднесуваат затоа што во нив се пеат и свират стари песни и шансони.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сјајот на скапоценостите во нив засенува на секој чекор и човек би помислил дека падишасите се натпреварувале еден со друг своите престоли да ги искитат со повеќе злато, дијаманти, смарагди.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Неуморните рибари во нив, со најобични јадици, секој момент од морските води вадат риба, ги полнат кајаците...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше метеж во стоковните куќи, во нив вриеше како во кошница.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Прага е полна со ресторани - 136, дваесетина барови, педесеттина хотели и во нив се одвива животот на гостите и тука е посебно живо во доцните ноќни часови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во овие кафеани дните ги минувал и Тин Ујевиќ. Во нив, меѓу двете светски војни, се собирале сите револуционери и модернисти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Најсветлата точка на „Пигал“ е спектаклот „Мулен Руж“ кој блеска со сета раскошност од бои и светла и каде што, како и во „Фоли Бержер“, секој нема пристап зашто за разонода во нив треба да имате подлабок џеб.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во нив се продаваат стари книги и сѐ што е антика во литературата и тоа на разни јазици, па човек може ненадејно да сретне секакви раритети.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Колку и брзо да се патува со метрото, сепак патувањето е бавно зашто електричните возови запираат на многу попатни станици, а во нив е здодевно возењето поради задушниот воздух и едноличноста.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во овие гостилници, се разбира, се среќава сета ориентална кујна во нив, главно, мириса на лој и овчо масло.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Истанбулчани се возат смо во коли-такси затоа тие и доминираат по улиците. И евтино е возењето во нив.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во нив има барови, кафеани, па ресторани, во нив можат да се купат и свежи продукти.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кој човек може да си наметне ваква самодисциплина, кога секој трча да види сè што е ново: општата глетка на најмодернистичките архитектонски решенија на павилјоните, тоа што во нив е прикажано, спутникот во советскиот павилјон, електронскиот мозок во американскиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Обично се канат во нив да живеат познати или им се препорачуваат други добри соби.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа, тоа не е најинтересното. Најбизарното е во тоа што во цели улици, во еден мал град, се изнаредени тезги, се отворени дуќани и во нив се продава сè.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стварноста на татковината, воената, политичката, а пред сѐ културната и интелектуалната стварност, е сеприсутна во нив.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Воздухот ја има таа предност што е лесно достапен; освен тоа ние имаме органи што, се чини, се направени посебно за обликување на воздушните бранови во симболи - нивно преобразување во “фонеми.” (Прашањето што произлегува од тука а се однесува на нејасната врска меѓу вродената и стекнатата информација мора да се одложи на страна: говорот, лингвистичката способност е вродена но секој одделен јазик мора да се стекне.) Но, воздушните бранови се неповолни затоа што се подложни на звуци коишто ја разложуваат информацијата што е складирана во нив.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не само што во нив, при крајот на акцијата, масовно провалуваа, туку и од масите во Галеријата луѓето крадеа пари, без каков било респект.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Само тие имаа доволно сила под полно име и презиме да го прифатат ризикот на соочување со непријателската јавност која во нив гледаше предавници и злосторници, соочување со заканите на бившите колеги агенти и најпосле со сопствената вина од која веќе никаде не може да се бега.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Така во семејството Голдблум се формира една врска на силна и меѓусебна наклоност што, како што тоа бидува во таквите случаи, во нив двете продолжи дури и по смртта на Леон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Алегра запозна две веридби, но никогаш не го вкуси свадбениот ритуал, сласта на брачната постела, првата брачна ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одеше по жени да дознае нешто повеќе за него, отиде кај турска бајачка дојдена од херцег-Босна, а еден ден скришум ја посети Мадам Мими, еден медиум чии огласи за натприродни моќи, претскажувања, симнување магии, лек против уроци и наоѓање исчезнати, повеќепати читаше во весниците, додека во нив ги замотуваше завршените алишта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се воодушевував од возвишената едноставност на тие цркви. И во нив се молев.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во мај 1933 пристигнаа во Солун, полни со амбиции и со убави очекувања.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа и му се допаѓа ова вечно засолниште на интимата, бункерот на телесното задоволството, исполнет со свила и брокат, витрини од секаков вид и скапоцени украси во нив, сите одземени од угледните еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие, си велам секогаш кога се молам во други храмови, му се посветени на истиот Бог на кој му се молел и нашиот Спасител.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но најголем дел од лицата на овие предци се осенчани со внатрешна светлина и пламен што сјае низ жеравките на очите, оној жар што во нив го запали единствениот и севишен бог, оној што на Мојсеј кого што впрочем сите од оваа група го познаваа, своевремено му ги дал заповедите и законот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во таков еден будоар и со тие мисли сега се буди Максимилијан Мертен исполнет од инфантилниот сон и од страста излеана минатата ноќ и забележува дека нема мамурлак, само потешко будење, што сѐ заедно го припишува на мерката со која го пиеше екстравагантниот алкохол што тука, инаку се точи без ограничување и пред сѐ на исцеденоста од љубовната игра што толку благотворно го замори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И среде таа ноќ на ужасот само Храмот го осветлуваше пределот послан со човечки тела, а пред јужниот ѕид на Градот слета војска од сиви архангели што не беа ни Гавриил, ни Рафаил, ни Михаил, ни Ариел, ни Азраел, ни Јофиел, ни Јеремиел, ни Метатрон, ни Рагуел, ни Разиел, ни Сандалфон, ни Уриел, ни Задкиел, ни Ханиел, ни Шамуел, но некои други Сили и ги ставија шофарите што сега им беа свиени до шестпати и засвирија шест по шестпати во нив, та падна јужниот ѕид на Градот и се отвори браната кон Ге Хином што значи „долината на децата на Хином”, која се протега од подножјето на ридот Цион до кидронската долина, па штом падна јужниот бедем од долината, заплисна врелиот здив на зборот Гехенна, поимот на Пеколот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што се случи со нив? Алегра ја поставиле пред стрелачки вод со татко ѝ, мајка ѝ и други Евреи од Дорќол и Јалија и пукале во нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога Бенвениста ја праша дали тоа значи дека Рафаил е во Нови Сад, мадам Мими студено ја погледна и ѝ ја кажа цената што изнесуваше цела кројачка дневница на вредниот Јехуда Давидовиќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А ние во нив баравме баш доказ на отпорност, потсвесна побуна на живото чувство против шемата што му се наметнува, знак на една борба што е овде, на секој цртеж поодделно, во различна степен изразена и се наоѓа во различна фаза.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Џамлаци гледаа на улица, и во нив саксии со сардели.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но таа се префрлуваше во едно: ги познаваше неговите можности, не ги познаваше неговите желби, а во нив се криеше неговата сила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Селзник се согласи, но уверен сум дека мислеше дека го сакам Дали заради рекламата што може тој да ни ја направи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не мислев да соопштам дека големите автори, големите уметници се болни, макар и возвишени, ниту се трудев во нив да пронаоѓам некакви знаци на неуроза или психоза кои ќе ги „разоткријат” тајните на нивните дела, нивните „шифри”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Двата филма беа на француски јазик и во нив играше Молиеровата трупа, група француски актери кои пребегале во Англија.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да кажеме: внатре во мене е реално, и внатре во нив е реално.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислител како Фуко дејствува низ кризи, грчења, има во нив нешто сеизмичко. » Не можеме да мислиме на државата а да не мислиме на она што е од онаа страна, имено, единствениот светски пазар, и за она што ⥊ доаѓа од оваа страна, имено, малцинствата, постоењата, „луѓето”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А што е најважно, во нив секогаш се зафаќаме со „клоцкапа“. Оваа игра во крв ние е влезена.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе излетаме од радост што попладнево ќе ни мине во нив. А красни се и погодни за сѐ.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Лангачот не гледа во нив: бара нешто за јадење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ние, учителе, направивме колиби. Во нив имавме собрано од сѐ по нешто... и разменувавме...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но сака постојано да гледа во нив.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Штом ќе свршат часовите, урнебес е во нив! Целото училиште се собира.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Има различни куќи и во нив живеат различни живи створови.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И на рикањето на пијаните гости рано в зори, во никое време, во крчмата под балконот.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Една црвена тркалезна самогласка утрово ми се препречила како коска во грлово и сега само аам и еам, само иам и оам, само уам...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сите тие аам-и и еам-и, се некои кревки ластарчиња, витици кои потеруваат самогласките во мене за да ме потсетат дека јазикот, наспроти нас, е долговечно битие кое не престанува да потерува младици и низ постојана возобнова да го запишува и нашето име во нив.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кон залез на птиците помислувам кои ја исполнуваат квечерината на Париз со едно високо це, со огнена и портокалова светлина како од времето на Матеја кога ги пееле псалмите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Аха, си помисли Трајко, — оддалеку почна да посега бегот“, но се направи да не разбра дека и него го вика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толку повеќе што и брат ми Алекса е во нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги симна дисагите и во нив се најдоа неколку оки „бели пари".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој да е, откаде да е, ама ние сме, ете, в стапица!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите ќе гледаат во нив, мене никој не ќе погледат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Над влезната порта венче од детски солзи му пркоси на законот на гравитацијата среде бело венче ѕвони бело ѕвонче бели коњи со распавтани бели сни и занданите имаат облик - бела ѕвезда бело насмеана со опашка од бела роза бели галежи на бела свила од првата ноќ до последната бела виделина бел садник од рози во срцето - осаменоста ја скорива љубовта гнетот го скорива гневот бело варосани ѕидови во нив светлината жртва заѕидана врела голтка запрена среде суво грло и смртта тука имала бела боја и многу сакала да гушка листиња од црвени рози.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Градските трла ги џвакаат луѓето што живеат во нив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Уште пострашно е што никој сеуште не нашол начин како да ги репрезентира мрежите од симболи и секвенците на активација во нив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Непосредно по напуштањето на Балканот како резултат на германската и италијанската окупација на Балканот, британската известителна служба започнала со испраќање на воени мисии во нив.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Бари покажува недоверба во нив и сомневање дека тие се борат против Хуните.181 Ние имаме мисии со реакционерните елементи кои се борат против партизаните и кои имаат контакти со Хуните“.182 Во ситуација кога во Македонија се разгорела борбата против окупаторот, кога германските воени сили се повлекувале низ Македонија и кога бугарските окупаторски сили се наоѓале пред капитулација ЦК КПМ и ГШ на НОВ и ПО на Македонија презеле низа мерки со цел: - да се изврши организиран прифат на нови борци, - да се организираат погоелми воени формации (дивизи и корпуси) и низ борба да се вооружуваат и прекалат.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
При нападот наполно биле уништени постојаните посади кај Младо Нагоричани и Облавце, додека на Страцин биле заземени повеќе од половината постојани утврдувања, а посадите во нив биле уништени.151 На 24 јули при демонстрацијата на британска антитенковска пушка Ламби бил ранет во стомакот и останал со мисијата Spike во македонскиот Главен штаб повеќе од еден месец.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Германските сили кои се вклучени се збирштина и во нив влегуваат: Италијанци, Чеси, Полјаци и Словенци“.178 На 24 јули 1944 година Мекдоналд известува дека македонските и косовските партизани близу албанската граница поставиле “две успешни заседи на патот Дебар-Струга помеѓу 17 и 22 јули.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ако нешто можело да се спаси од палежите на војните, сигурно се наоѓало во нив.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Има нешто свето во нив, кога и глувци не ги изеле во текот на изминатите векови. Поинаку и не може да биде.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Каков излез, сине, кога се губи во нив...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, ете, и во нив многу се внесов.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
По големите војни, луѓето се секогаш мирни, трпеливи, може лесно да се раководи со нивните души, но подоцна, во нив се буди ѓаволот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Убаво го слушаше Татко, во ноќта, како се збогува со сиџилите, со сите свои во нив, со сите нас околу него, со самиот живот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Какви пораки можеле да се кријат во нив? Пораки на спас? На чиј спас?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Судбина на судбина се надоврзуваше во нив.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пукај во нив.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тие зборуваа меѓу себе но нивниот мрмор не беше доволен за да ја направи посигурна во нив.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Наскоро тие стануваат популарни во цела Европа, а во нив се наоѓале и полускриени монструми од сите видови.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сѐ намрази: колјата, куќите, луѓето во нив - целиот град.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Белите капки вода како бисерни зрна удираат по потсушените дреи, се распрскуваат и завчас се впиваат во нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сенка на нов облак дим прелета преку дворот - тоа воз помина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Или, можеби, во нив навираше некакво каење за пропуштеното во животот, прекор за некаква слична, или дури и понеразумна постапка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Навистина писмата редовно идеа редовно, но во нив никогаш не пишуваше дека Крстан ќе се врати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од толку што ги беше напрегнал очите, почувствува солзи во нив, сенките зачас му се изгубија, па ги затвори очите за миг, да се примири малку, да ги истисне солзите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но таму тој не би се чувствувал толку безбеден и не би можел спокојно и сигурно да нишани во нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очите ѝ беа широко отворени, со замрзнат страв во нив и со неизмерна болка истовремено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се плашеше лагата да не се прочита во нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го нареди сеното во нив и појде да ги прибере овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така, уште запетлувајќи си ја кошулата и премислувајќи се дали да ја остави преку панталоните или да ја вовре во нив (првото беше недолично за старите, но поудобно за врелите ноќи, а второто попристојно, но и постегнато за потната снага), Ване влезе во кујната и веднаш забележа дека столот на гостинот - натрапник беше празен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бодлер, којшто очигледно повеќе пати го доживеал тоа искуство, го опишал во Поемата за хашиш на следнов начин: „понекогаш се случува личноста да исчезне и објективноста во вас да се развие така неприродно што посматрајќи ги предметите од надворешниот свет, заборавате дека и самите постоите и наскоро се стопувате во нив.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Затоа во нив, преку ликовните дела, постои одреден степен на вештачко.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бесчујно излегувам од собата. (235) Комунизмот беше успеал да отуѓи цели генерации од етиката на работењето, да ја убие во нив и најмалата желба за работа, да ги направи мрзливи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Црни коњи играат по бакарното гумно на залезот, а тешките сенки на биволите излегуваат од визбите прав и пак се враќаат во нив.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ги слушаше звуците, што доаѓаа од подот и од ѕидовите и во нив ги препозна познатите стапки од движењето на Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сѐ додека веруваш во тоа. Куќите се исто како луѓето, има среќни куќи и тажни куќи. Секако дека тоа многу зависи од луѓето што живеат во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега се сети кога прв пат заедно отидоа на кино и кога му ја вовре својата рака во неговата, и кога нејзините прсти ползеа помегу неговте прсти, чувствувајќи цврст и нежен притисок, чувство на заштита во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тие не беа спокојни и мисловни птици, какви што беа, на пример, штрковите, но не беа ни лакомислени ни нагиздени; во нив немаше никаква комичност и никакво шегаџиство во нивното држење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во својата работилница складираше жолти тикви, пругави тиквички и лејки зашто уживаше да гледа во нив додека работеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Реките, вировите и езерата беа ишмукани од сушата и сите живи суштества што беа во нив се виткаа и се превиваа од болка во агонична жед.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Споровите поведени согласно овој закон имаат карактер на работни спорови и во нив се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка (чл. 31).79 Со тужбата може да се бара: (1) утврдување дека 79 Закон за парнична постапка, Сл.весник на РМ, 79/05. 90 работникот претрпел вознемирување на работното место; (2) забрана на вршење на однесувања кои претставуваат вознемирување на работно место, односно забрана на повторување на вознемирување на работно место; (3) преземање на дејствија заради отстранување на последици од вознемирување на работно место и (4) надоместок на материјална и нематеријална штета причинета со вознемирувањето на работно место (чл. 32).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Од долго гледање во нив Борко за момент ги изгуби.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Какви страшни мечки има во нив!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така, еден ден наидоа некои двајца млади, едно момче и едно девојче, странци, се зашугалија среде мостот пред продавницата, и тие гледаат во брезничани, брезничани гледаат во нив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И бидејќи бил насликан на сферична површина, си можел да застанеш каде сакаш во таа одаја, а тој сѐ така еднакво и од секаде те гледал со своите ситни очи, со црнки во нив како кај мачкиниот род.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И двајцата не веруваа во чудеса, зато што усрдно го призиваа Бога, а тој ниеднаш не им се јави; ги учеа семинаристите на чудесата на пресвета Богородица, но сами не веруваа во нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Душата твоја во тој миг мека стана како преѓа во која се сопре отровната стрела, се успокои, оти стрелите на зависта ништо не му можат на мекото, кое ги умртвува, а од тврдите, камени ѕидови на суетата се одбиваат како од тврдина, но во нив оставаат дупки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе му речев дека одамна ги знам тие воденици и дека многу го сакав животот во нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во сиот свој живот дотогаш немав видено бара со трски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не верувам, но сепак се присутни, а мене кој ми е виновен поради оние безброј прашања што си ги поставувам додека сум во потрага по вистината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене, после оној наш разговор за коленцата и за животот на трските (мајка ми повеќепати ми имаше раскажувано за тој свет на барите и на мочуриштата покрај реките и за птиците во нив) ми се случи да ги сонам трските, долу во полето, покрај реката, и тоа заедно со дивите гуски што слетале во шеварот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа нивното уништување не беше поврзано со доаѓањето на нашата власт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба да се има на ум фактот дека таквото божемно богатство ја губи вредноста истиот час кога ќе се најде на вратата на тремот за да си замине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Водениците ги прегази времето и „Бабамов, Грличката, Аврамико и комп.“ кога ја изградија Мелницата и луштилницана за ориз, и тоа среде полето, кај Пребачево.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако не верувам во нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го гледам во нив прашањето што сака да ми го постави. Чекам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не можев да ги гледам тие очи, зашто во нив, макар и мртви, јас го читам оној прекор: „Ти ме уби!“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
МАРА: Е, добро, де... земи му неколку, кога ти останаа очите во нив, и ајде да си легнеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Нашиот соговорник не е од оние писатели кои би флертувале со философски приказни, барајќи во нив паразитска шанса за личен прилог.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со темнината преминувам на креветот, размислувам и неосетно паѓам во сон.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност обратно, во смело самоекспонирање Енценсбергер инсистираше не само на родовата разлика туку и на жанровскиот примат на литературниот текст, особено при споредбата со тестаментарното пишување на философите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Моите сништа се празни како белото поле зад прозорецот, а ако и видам во нив човек, како оди во снегот, се препознавам себеси во него.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Професорите од жолтата гимназија, луѓе сиви и без разбирање за сиот живот околу себе, и жителите на безизлезната улица, ситни во своите страсти за кои најголем настан по некоја светска војна беше апсењето на стариот Адам, не ми беа разбирливи, во нив не го видов она што е спротивно на злото иако многуте не беа зли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој кадравко беше неуморен во играњето, трчаше по децата, лаеше со танок глас и ја туркаше тапата муцка во нив лижејќи им ги рацете и искажувајќи го своето другарство на свој начин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Заплашувањето на првиот зимски здив внесуваше во нив бес - луташе таа мафија по улиците и оставаше зад себе јад и солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Понешто од „женственото во мажот“, сигурно, можеби опасно тлее во машкото срце, но барем нема свежо цвеќе во Мелвиловиот приказ на британската морнарица.249 Мелвил прикажува жесток семашки свет, во кој нема ни најбледичок знак на настран сензибилитет, но кој истовремено е крајно опиен од машка убавина – со таа негова „красота и моќ, секогаш привлечни во мажествениот спој“ (292) – и е сеприсутно проткајан со истополова желба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па, така, значењето што лезбијките и геј- мажите го препознаваат во нив е мошне различно.17
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквите можности се кодирани за родот и се поврзуваат со него, но во нив не се работи конкретно за родот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите и понатаму трагаат по свои прикази и по одрази на своето постоење во културните творби, а заинтересирани се да дознаваат за други геј-мажи од минатото и од сегашноста, да откриваат како геј-мажите си ги раководеле животот, љубовта, борбата за слобода и за достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што забележува Фелоус, неа ја поддржуваше Гари Хеј, основоположникот на современото геј-движење во САД и главниот извор на инспирација за Радикалните самовили.338 А и натаму цути во неколку значајни школи на современата машка геј-духовност, кои во геј-мажите гледаат современи шамани, потомци на народните исцелители, пророци и врачеви кои во многу општества си ги црпат проникливоста, моќта и верскиот авторитет од впечатокот дека во нив се споиле двата духа на машкото и на женското (254, 262, 244–246, 281 n17).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Голем дел од изворната машка геј-култура не почива врз идентификацијата со негеј-ликови и со негеј-општествени и културни облици, туку врз самиот машки геј-идентитет и врз трудот тој да се истражува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Далеку од тоа дека се обидува да ја издигне положбата на жените, да ги препретстави како достоинствени, сериозни, јуначни, авторитативни, способни, даровити, љубовни, заштитнички и, воопшто, подобри од мажите – со други зборови, далеку од тоа дека се обидува да шири позитивна слика за жените – традиционално машката геј-култура доследно ужива во претераните, гротескни, извештачени, недостоинствени, одвратни, абјектни прикажувања на женственоста и во нив го бара својот одраз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Значи, кога геј-мажите присвојуваат негеј-културни облици и ја изнесуваат настраноста што ја наоѓаат во нив, тие бегаат од својата лична настраност кон една поголема, универзална, нестигматизирачка настраност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, со малку важни исклучоци (на кои ќе се осврнам во наредните поглавја), не рекле, речиси, ништо за односот помеѓу геј- мажите и тие естетски облици, за гејноста на тие негеј- форми, ниту за причините поради кои геј- мажите лично се вложуваат во нив.37 Зашто, за нив, несомнено, машката геј- култура не е проблем.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нешто во живнувањето на афектот што триумфира над општествената инхибиција укажува на еуфоријата што се крие во секое херојско одбивање да се живее лага.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби проблемот не е во нив, туку во Њутн, која не е во состојба да ја лоцира комедијата во извориштето на сиот тој урнебес.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фактот дека Даниелс бил геј-исполнител уште пред да стане професионален контратенор или дека покажал јавен геј-идентитет со тоа што станал контратенор, воопшто не дава никакви информации за некакваси можна поврзаност помеѓу неговиот глас, неговата изведба и неговото гејство, а не фрла ниту некаква светлина врз поврзаноста помеѓу музикалноста и сексуалноста.110 Пеењето женски гласовен репертоар, најпосле, не е нималку поиндикативно за Даниелсовиот субјективитет отколку играњето кошарка: и едното и другото се само забавни активности што на крајот не ни кажуваат ништо за поединецот што учествува во нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Заземајќи ги, при што иронично ги редефинира, општествените улоги и значења што традиционално им се припишуваат на жените, машката геј-култура дава една својствена, иманентна општествена критика и создава карактеристичен, но препознатлив, облик на политички отпор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Според Фелоус, Карпентер „ги разбирал геј-мажите како ‘меѓумажи’ – ‘мажи со голема мера на психолошкиот карактер на жените’“ (14).336 Фелоус го цитира и ученикот и соперник на Фројд, Карл Јунг, а конкретно огледот на Јунг од 1954 година „Психолошките аспекти на комплексот на мајка“, во смисла на тоа дека геј-маж „може да има добар вкус и естетски усет кои ги негува присуството на женска нишка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Очите му беа впечатливи поради својствената хистерична бистрина и постојано се служеше со нив на некој свесен, театрален начин, што многу дразни кај момче.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Морјаните му се сите до еден вљубени во Били, но ништо во нив не е родово девијантно, вештачко и ненормално.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мене нејзините механизми не ми се очигледни; во нив не гледам ништо многу интуитивно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А со тоа може да се објасни зошто машката геј-култура се закачила за сцената и за целиот филм.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што пред извесно време нѐ потсети Стјуарт Хол, „идеологијата како општествена практика се состои од ‘субјектот’ што се позиционира во конкретниот комплекс, во објектификуваното поле на дискурси и кодови што нему му се на располагање во јазикот и во културата во даденa историска конјунктура“.368 Па кога машките субјекти кои пожелуваат мажи ќе заземат женствена позиција, тие можеби не ѝ подлегнуваат толку на неумоливата сила на некој крут склоп од општествени норми – на општествената логика на хетеронормативноста – колку што можеби гравитираат кон извесни афективни и дискурзивни можности што веќе постојат во пошироката култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да си го дозволи тоа, зашто геј-мажите, за разлика од жените, никогаш не се во опасност докрај да бидат сведени на својата општествена обележаност и позиционираност како женствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие се и жестоки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обратно, пак, вљубувањето е најоригиналниот и најспонтаниот начин на потчинување, можеби единствениот начин на потчинување на општествените заповеди кој никогаш не те прави да личиш на конформист.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, тие си придобиваат конкретна родова асоцијација преку диференцијалното обродување на жанровите што ги создаваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Само во тоа можеш да се однесуваш како сите други и пак да тврдиш дека сѐ си правел на свој начин.316 ‌Романтичната геј-љубов може да личи на нешто општествено уште побунтовно наместо нешто општествено пропишано, па затоа геј-мажите можеби се склони да им припишуваат на своите љубовни врски некој опасен и претеран степен на емотивна вистинитост, на лична автентичност.317 А со тоа се ризикува да им се внесе на тие врски полнеж и нееластичност што знаат да бидат задушни, додека си во нив, што, пак, потоа прави да биде потешко да се избега од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Женственоста во нив насобира сила, набој, авторитет и престиж.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Претставата дека лезбејките и гејовите денес треба да се сфаќаат како припадници на трет или на четврти пол или род доживува некаква преродба во многу полиња на поновите квир- и трансродови изучувања.339
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Главната емоционална нишка во овие сцени, според ваквото гледиште, не би претставувала претераност, туку искреност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа што машката геј-култура истовремено ја прифаќа и иронично ја обратува абјектната општествена позиционираност на жените може да биде полезно за да се објаснат некои упорни недоразбирања меѓу геј-мажите и феминистките, како и да се објасни гласот што ја бие машката геј-култура дека е мизогина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие не се само карикатури на женственоста и отелотворенија на она што нашето општество го смета за несериозно – не се само екстравагантни, гротескни и поголеми од животот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зениците му беа ненормално широки... [а] во нив имаше некој стаклест сјај [итн.].241 Како класичниот инвертит од медицинскиот дискурс во деветнаесеттиот век, според неговиот прочуен, сатиричен портрет од Мишел Фуко, Пол од тмурниот опис на Катер излегува како „лик – минато, историја на случај и детство, облик на живот; и морфологија, со индискретна анатомија и можеби со мистериозна физиологија“ (тука зборува Фуко, а не Катер).242
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, во голема мера ја земаше здраво за готово претставата дека машката хомосексуалност како културна практика се состои од низа поткултурни реакции кон главнотековната култура – имено, од запоседнувањето и преозначувањето на хетеросексуалните облици и артефакти. ‌Но, тешко дека сакам да го одрекувам и да го потценувам постоењето на геј-култура што ја создале гејови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вљубувањето, така, е најконформистичкиот начин да се биде поединец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, треба да се каже повеќе пред да можеме сосема да разбереме од каде тоа Џоан Крафорд почнала да им служи на некои геј-мажи како заменски идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои геј-мажи навистина си ги почитуваат историските претходници, како што сведочи книгата на Бартлет за Вајлд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Слично, општествениот подбив што ги следи тие врски може да ги натера геј-луѓето да почувствуваат особен притисок да ја истакнуваат нивната природност, односно нивната неволевост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За тие цели, геј-мажите создале жив, многуопфатен експлицитен корпус од пишани, филмски и музички дела, знаменита акумулација на научни и критички трудови, како и институционални простори за натамошно проучување, размислување и откривање. ‌Понатаму, постои обемна популарна литература чија цел е да шири меѓу геј-мажите корисни сознанија за геј-мажите, од совети за дотерување, преку геј-историја, до што да се очекува од една геј-љубовна врска.436 Оригиналното издание на Радоста на геј-сексот (The Joy of Gay Sex), објавено во 1977 г., содржи не само илустрирани написи во кои се опишуваат разни сексуални пози туку и објаснувања што се тоа дискотеки, зошто геј-мажите одат таму и како треба човек да се однесува во нив, како и написи за особената важност на пријателствата во животот на геј-мажите или за тоа како човек да се справува со љубомората, а, сепак, да има среќна врска што не е сексуално исклучива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да биде извонредно надарен да биде учител поради речиси женската проникливост и речиси женскиот такт“ (243).337 ‌Иако културата на постоунволското геј-движење жестоко ѝ се противи, оваа стара угледна традиција на дефинирање на хомосексуалноста во смисла на родова обратност и на замена на родовите улоги, а не во смисла на сексуалноста, воопшто не изумрела.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Женствената идентификација“ е поим со кој јазикот на психологијата се служи за да го опише она што обично е конкретен општествен процес на позиционирање на себеси во рамките на склоп од културни кодови што дефинираат множество од емоционални и афективни улоги, ставови и практики од личниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако ги читаме двете сцени како мигови на вистина, можеби во нив ќе најдеме ефект на екот од искуството (вистинско или замислено) на излегувањето од плакарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така, тие самите и дозволиле на смртта, да се згилеми во нив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Навлезен така, длабоко во нив, ги движи – објаснуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, овие вознемирувачки мисли веднаш ги разбиваше благородниот блесок во темните очи на патрицијот – таква жед гореше во нив...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Секои три-четири денови на железничката станица редеа вагони и во нив ги товареа децата по некој список според нивните села и не знам каде ги носеа. Никој не кажуваше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Луди, безумни и неразумни времиња и во нив и луѓе кои од туѓата болка си направија широка и мека постела распослана врз тој тежок и ужасно болен, страшен и уништувачки удар што нѐ раздроби, откорна и разнебити...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Утрото пристигнаа камиони, нѐ товарија во нив и нѐ растоварија пред железничката станица во Битола.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- и потоа ги доведоа до камионите и еден зад друг се товарија во нив и тргнаа... по патот по кој сега врвиме и ние и попладнето стигнавме во Поградец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но чувствуваме дека нешто ги мачи, дека длабоко во нив нешто е вкоренето и се додека не дознаеме што мака ги мачи, постојано ќе бидеме со нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа ископаа масовни гробови и во нив ги фрлаа убиените и заробените, убивајќи ги пред очите на насобраниот народ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Паметам, се искрадувавме под бодликавата жица и крадешкум влегувавме во нив низ отворените прозорци без стакла. Внатре пустелија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ни дојдоа како зимски палта. Се губевме во нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И во нив, во ветувањата ние верувавме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По години еден од нив напиша мемоари и во нив подвлече: “Ние знаевме дека ќе бидеме поразени, но сакавме на противникот да му нанесеме уште поголеми и повеќе жртви” - Ме прашуваш за тие од раководството? Кој ги имаше видено?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Уметникот не му ги собул веројатно затоа, што во нив сакаше да ја сочува големата симболика на неговото надворешно и внатрешно сиромаштво што заедно со ненаситната лакомост го одведе кон големото одродништво.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А внатре во пампурите, како што подоцна велеа, големите амбари беа поделени на катови и во нив постела до постела и топло.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Има во нив и историја, и имиња на топоними, описи на обичаи, народни песни, ора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А во нив најчесто имаше макарони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зрее во нив лебот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тогаш во нив беше сместена војската.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Посебно задоволство ми претставуваше да ги претресувам фиоките од креденецот и во нив да изнаоѓам веќе одамна неупотребувани разни предмети.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во нив на најтопол начин беа испишани изрази на сочувство, како и покани заедно со моето сестриче да станеме членови на нивните семејства.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чисти, измиени, облечени во пижами легнувавме во креветите со пеглани чаршави, што мирисаа прекрасно и се потонуваше во нив како во млака пријатна вода.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Станав рамнодушна кон одржувањето на редот на секојдневието, прашината се пластеше по подот и витрините, по ѕидовите и лустерите висеа пајажини, чиниите остануваа со денови неизмиени и фаќаа мувла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не уживав во нив, туку се изживував преку нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога не можат ниту да побегнат, ниту да се уверат дека другите се само прецизни механизми, чувствуваат како другиот да го осакатува нивното Јас, како да ја касапи внатрешноста на тоа Јас, и тоа чувство ги полни со страв и со омраза. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога некој ќе влезеше во нејзината соба, во текот на разговорот погледот ѝ се вртеше кон масичката, таа забораваше дека безброј пати претходно го имаше повторено истото – “Ова е мојата малечка Лоте,” и ги земаше праменот коса и запчето, ги држеше на дланките, гледаше во нив онака како што децата гледаат во стакленце како во некаква бесценетост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нив ги измачува, ги боли таа празнина, тие очајнички сакаат таа празнина да ја исполнат, ама и ужасно се плашат од стварноста која може да ја исполни празнината, затоа што стварноста ја доживуваат како стравична закана, како нешто што ќе го поништи нивното празно Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Германците сега ги водат темни сили, но некаде во нив тлее оној дух на чии темели израснав и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За некои луѓе и празното добива облик – оттаму им се појавуваат сеништа и чудовишта, луѓе и ѕверови, незамисливи пејзажи кои разнежнуваат или ужаснуваат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд ми ги покажуваше малите хотели на споредните улици, и ми кажуваше дека кај проститутките кои работат во нив доаѓаат луѓето од средната класа, или пак во истите соби млади луѓе од средната класа се среќаваа со своите сиромашни девојки, кои ги криеја од своите семејства, затоа што тие не би им дозволиле да се гледаат со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А каде се сите оние мигови, денови и години, и сѐ што беше во нив? Како да не постоел…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Возилата кружеа по еврејскиот кварт во кој живеевме и само одвреме навреме застануваа за во нив да бидат натоварени уште луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое следно беше сѐ побледо и побледо; и најјаките задоволства го изгубија вкусот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои мислат дека ним или на другите им се случуваат настани кои всушност се само плод на нивната имагинација, а веруваат во нив како во реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лудилото на тој народ не може да трае вечно.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некогаш од сон ме буди неговата смеа; одам, ја отворам вратата, неговата соба е празна, но мириса онака како што мирисаше тој кога беше малечок откако ќе го искапев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога не можат да побегнат, замислуваат дека другите, оние кои можат да ја стоплат и исполнат ледената пустош во нив, се предмети, и дека секое човечко суштество е само прецизен механизам, не повеќе жив отколку некој часовник, и така безживотен не може да ја измести ужаснувачката мртвост на нивната празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во салонот на Берта Ауербах, сместен на спратот над собата на Сара, секоја среда навечер се собираа десетина млади луѓе кои се докажуваа едни пред други, обидувајќи се да кажат нешто умно за животот, за љубовта, за музиката и за литературата, и скоро се натпреваруваа кој ќе остави посилен впечаток.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ книгите откривавме и сликари кои никогаш не беа стапнале во градот во кој мечтаевме да живееме брат ми и јас; во оние за Бројгел и Дирер, меѓу фигурите на нивните слики, ги баравме будалетинките, тој веќе со векови исчезнат подвид на хомо сапиенсот, ги препознававме по чудните капи, најчесто со магарешки уши, или со две или три испупчувања налик на рокчиња, понекогаш со туфнички на нив; будалетинките, кои уште во времето на фараоните ги забавувале владетелите кажувајќи глупости, а скривајќи ги во нив најголемите мудрости, будалетинките кои секогаш се наоѓале во европските дворови покрај кралевите, кнезовите, грофовите; будалетинките кои сѐ до шеснаесеттиот или седумнаесеттиот век можеле да се најдат насекаде по Европа, се шуткале од град во град, од село во село, земале по некој грош на прославите на празниците; будалетинките, оној дел од човечкиот род кој можеби со мудрост се откажал од разумот, тие можеби свесно решиле да бидат за потсмев на останатите луѓе, потсмевајќи му се така на целиот свет, а и на оној кој светот толку погрешно го составил; токму таа свест дека светот е погрешно составен била можеби главната причина да се откажат од разумот. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но има луѓе кои чувствуваат дека се празни, а тоа не е празнина што може да се исполни со нешто; тие се чувствуваат празни како во нив да има пустош, пустош во која ништо не може да се насели.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, има луѓе на кои нивното чувство или мисла им бега и се вселува во некој друг, во нешто друго; или можеби, некогаш одамна, научиле дека помалку ќе боли доколку дел од своето Јас, оној дел кој чувствува нешто, се префрли во нешто друго, наместо да остане во нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од бараката излегоа неколку жени и седнаа на клупата до нашата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ноќите стануваа поинакви, во нив тишината се згуснуваше и мислев дека ќе ми проговори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зигмунд ми кажуваше дека луѓето од најбогатата класа одат во јавни куќи кои се сместени во дворци, или пак издржуваат неуспешни актерки и балерини.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Барокниот“ стил, или она што го подразбираме под „магиски реализам“, го среќаваме во оние раскази чија произволност мораме да ја прифатиме ако сакаме да поверуваме во нив. Таков е, на пример, расказот за Моне Хенџов-Даров.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Понекогаш ѝ забележував фосфорен ѓердан околу вратот, но штом внимателно се загледував, сфаќав дека тоа не е ѓердан, туку скорпија која се лизгше кон косите и во нив исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со прочитот на буквите во кои го врежав својот дух, самиот ќе бидеш благословен букви да создаваш и во нив да се престоруваш“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вечерта погледнав во нив и си реков оти треба некаде да ги оставам, да не ги влечам назад со себе зошто цариниците ќе ме откријат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Очите, езера со живи огнови во нив, со жар и отсјај на далечен пожар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите се викаа „Срби”, но во нив имаше толку Срби, колку што во војската на цар Симеона имаше Бугари-Монголи; па ми се чини дека ги имаше и помалку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мислам оти читателот без коментари ќе разбере што сакав во нив јас да речам.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сетете се за светскиот победител, за светската слава на Македонија великиот Александар Македонски; сетете се за храбриот цар Самуил, македонскиот великан, за прекрасниот Марко Крале општословенска слава, – дека во нив течела македонска крв; тие од небесните височини бдеат и го благословуваат нашето започнато дело.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ни самиот Мисирков не е задоволен од нив, но ги прифаќа како важен почеток и во нив гледа можности за натамошно проширување и разработување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа беше престапничко поведение кон македонските работи и главен престапник во нив се јавува официјална Бугарија и бугарскиот народ, којшто не можеше да ја натера својата влада да се застапи за своите македонски клиенти.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Притоа треба да не се заборава оти вестготските, остготските, хунските полчишта се состоеја не само од Остготи, Вестготи, Хуни, Словени, но дека во нив господствуваше едната народност, а имаше примеси и од другите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но сѐ што реков јас во нив ќе си остане без добар фундамент ако не се разгледаат некои теориски прашања, од чие правилно поставување ќе зависи успехот во нашето општо работење во полза на нашата татковина и нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Планините го отежнуваат соединувањето на сите Македонци за заедничка борба со непријателот, а пак им ја олеснуваат работата на Византијците, зашто со разместувањето гарнизони во нив тие можат да ги држат Македонците во послушност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако ги земеме новините од времето на публикувањето на февруарските реформи до и по објавувањето на востанието во Битолско на 20 јули9 и ги прегледаме во нив телеграмите од Стамбул, тогаш ќе видиме оти Портата10 постојано им претставува на рускиот и на австро-унгарскиот амбасадор списоци од битките на турскиот аскер со четите, списоци од најдено оружје при претресите кај населението, списоци од убиства извршени од четите над мирното население.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Не е лошо. За некои мочуришта. И некоја женска што живее во нив.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Обликувањето на делата во хипертекст, раскажувањето во нив и нивната рецепција суштински се одржуваат врз бескрајноста на хиперпросторот- празнина, кој се претвора во бездимензионалност; врз нешто што е над линеарноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Мене не ме сметај во нив,” рече Ливајн тивко.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ја дотеруваше со саати, си играше со неа, ја учеше песнички и приказни, внимателно ѝ ги подготвуваше оброците за во нив да има доволно овошје и зеленчук, ја носеше на училиште и заедно со неа ги работеше нејзините домашни задачи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во тој свој вечен дом јас ја носев неа и ве носев сите вас, оти залудни се сите тврдини на овој свет и сите палати што ги градиме ако во нив се криеме од светот и од Бога наместо да ги полниме со оние што ги сакаме“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Чудесни му беа куќите кои му се извишуваа над главата, така зјапнат во нив, не гледајќи пред себе, секогаш и се потсопнуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
(„Деца ќе немаш, синко, многу си се стегнал!“ вртеше со главата мајка му секогаш кога ќе го видеше во нив.), да ја истриже косата и да се избричи („Бербер, знаеш што е бербер?“ му подвикнуваше татко му) и конечно да се среди.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа, двете возеа велосипеди, па дури и заедно со неа се зачлени во јавачкиот клуб.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Се надевам дека ќе живеам уште многу години за во нив да ги запишам сите свои сеќавања, пред да умрат со мене како што сеќавањата на моите предци умреле со нив“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Секогаш се обидуваше во нив да најде одговор на своето суштинско прашање – кога веќе еднаш ќе почне да живее?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека бев во улога на рецептор на споменатата претстава, сфатив дека сепак игрите од моето детство продолжуваат, само што сега јас, во нив, ја заземам улогата на мојата мајка - на нем набљудувач.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Состојбите во нив, најчесто се одраз на состојбата во општеството како културно-политички органон, во кој девалвирањето на вредностите е сврзано со моќта.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се работи за еден интерактивен процес, кој влијае врз колективната и индивидуалната свест на луѓето кои, иако не се во состојба сами да создаваат културни институции, учествуваат во нив испраќајќи пораки и симболи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Според податоците на здружената стамбена СИЗ, само во нашава Македонија, околу илјада корисници на општествени станови, не живееле во нив.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Попусто Онисифор Проказник се обидувал да ги натера да појдат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светлоста на кандилото од ѕидот ни со најмал зрак не му го допрела лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имало години, старите тоа го слушале од татковците, кога по македонскава земјичка чумата собирала цели села и градови, во нив ни дете ни коте не останувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе се налапаат алчниците и ќе се растурат оторбешени, на сите страни носејќи ја на непца и во црева чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, додека стоеле беспомошни, и тие и ненадејно смирените раненици, по скинат грлен крик знаеле каде е и што прави, знаеле дека го колел ранетиот што пред тоа пукал во нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Месото на дланките се отвораше, во нив се забуцуваа остри камчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стоеле неподвижни и во исчекување нешто друго да го разбуди времето во нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малодушникот не можел да му ги види очите на внукот и не можел да прочита во нив милост. Малоумнички во лежењето се потргал кон ѕидот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ТЕМНИЦА СЕ СРУШИ ВО МОИТЕ ОЧИ не гледам но видов во аголот на нашите средби капки солзи ко бисери бели а во нив две срца со аморни стрели и двајцата заљубени бевме...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Имам албум од ренесансата, во нив сликички од Злато, сребро и свила што молскоти... По малку и зачин...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Отсуството на поглед кон небото, или на било какво парче ’надвор’, прениската или превисоката температура внатре (лете во нив си носеше џемпер) и немузикалниот човечки џагор помешан со онаа посебна, безлична музика за шопинг, ѝ создаваше чувство на очај.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И тие знаеа да ’крадат’ ама барем нивните филмови не беа цртани, и во нив имаше насилство и секс.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како телевизиски новинар - почетник се обидува во нив да препознае трпелив соговорник и добар табиет.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Според изгледот на Иван Никифорович е мошне тешко да се забележи, задоволен ли е тој или се лути; макар и да се израдува на нешто, нема да покаже.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пари - Именка со извонредни особини, Мустаќи - Украс на херојскиот лик, кај која сама од себе ги засенчува сите кого најчесто сето херојство е во нив. заменки.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во денешно време архитектите во своите планови за големите куќи вклучуваат огромни дневни соби - “семејни соби” со список на работи во нив, па членовите на семејството се приморани да се борат за своите територијални права против инвазијата на објектите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега во нив штрчеа само прстените, а бакарните шипки што некогаш го притискаа килимот до скалилата, ги немаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Додека порано куќите немаа улични адреси туку имиња што ги идентификуваа, како на пример Brodie Castle (Замокот Броди) близу Elgin, наречен според едно семејство, денес локацијата на куќите веќе ја нема таа функција - стапување во контакт со луѓето што живеат во нив.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Панегирик - Говор по нарачка, што Морал - Дел од филозофијата, за кој повеќе го фали говорникот отколку најмногу се зборува и кој најмалку се оној за кого се говори. извршува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие можат да покажуваат сложено, хаотично поведение што ја отежнува нивната употреба за создавање на прецизни претскажувања; можат да бидат нестабилни, така што и најмали промени во еден дел од моделот да доведуваат до многу големи промени во неговите претскажувања; можат во себе да вклучуваат некои величини кои што, едноставно, не можат, ниту во принцип, да се пресметаат; во нив може да има некакви врски што тешко можат да се разберат а нѐ спречуваат да го анализираме поведението на моделот со тоа што, на пример, би го разбиле на помали и полесно сварливи делови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во неа седат чудовишта што постојано се менуваат и преобразуваат - ту се тенки ту огромни, ги менуваат и бојата и полот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Критило во нив го препознава Протеј.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нагоре, со два меѓуката, одеа дабови скалила со некогаш лакирани скали.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Активностите како меѓународната трговија, високата технологија и појавата на нови компании покажуваат исклучително сложена динамика, тврди Артур, бидејќи во нив постојат механизми и на негативни и на позитивни повратни врски.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Иванович има малку страшлив карактер, Иван Никифорович, напротив, има толку широки шалвари, што да се надујат тие, во нив би се сместил целиот негов двор со амбарот и со сите згради.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Една од причините зошто имаме омилени книги е токму тоа што во нив се чувствуваме како дома-.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше наједноставно, но успеа. Змејко дури и самиот се зачуди колку беше умно тоа, што се направи дека тој е надвор од сето она, што беше во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мускулите, со кои немаше што да работи, престануваат да му просребруваат, во нив гаснеше онаа маѓија на потребата од напнување, додека стоеше таков, со ноктите вкопани во дланките, со дланките прежилени од своите сопствени нокти и едвај здржувајќи се да не тресне нешто со тупаниците така, за да го здроби со еден замав, едвај задржувајќи се себеси да не истрча низ вратата и да земе да го гази оној снег, да го пробива тој изнаврнат снег, да го изоди сиот сѐ додека здивот не земе да му бие во него како тапан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги знаеше тој ваквите ноќи, во нив и тој не можеше да спие мирно, но тој сега воопшто немаше ни трошка од она свое неспокојство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше престанато со разденувањето, иако во нив остануваше очекувањето барем уште малку да се поразвидели.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Што велиш? - Ако не си пукал во нив, - одговори Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Многу ретко можеа да останат лежејќи во мекиот полушепот на врнежот, кој сосема не беше тишина, а очкувањето на новиот писок зинуваше во нив со уште поужасна бела јалова морница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа едно заедничко сознание и кроце но сигурно сменуваше сѐ друго во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ почесто знаеше по цели часови да остане на прозорецот и да ги гледа снежинките, не мислејќи притоа на ништо друго, а потоа ја дофаќаше книгата со народни приказни и којзнае по кој пат се занесуваше во тие долги и познати творби, секогаш повтор откривајќи во нив по нешто ново, што не го знаел во таа книга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да биде каков сака, оној, можеше да биде и еден од оние, што крадат, требаше само да ја сврти пушката кон она ѕвере, да ја насочи кон неговите ребра, или нишанејќи во нив, барем да го закачеше во задниот колк, сандакон сега ќе ни беше полн така што ќе да ги викневме нагости дури и сите оние волци надвор, и пак да остане за нас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А во него, детенце, постоеше и една игра за тоа дека сонцето во нив е еден разигран и разбеснет лав, со сето свое здравје околу нивното градилиште, што одѕвиваше од смеење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трепереше над виорењето на снежниот врнеж, тој колеблив ден, а тука некаде, до каде што достасуваше скусениот поглед, неговата виделина се спрепелкуваше во снежинките, што кружеа, се испрепелкуваше во нив, денот просто исчезнуваше, сопнат, и веќе го немаше, оставајќи ја на своето место само таа густа и мека ткаеница на снежинките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тие и се ограничуваа да го средат барем само она, што беше околу нив, барем што беше во нив, а она другото го мавнуваа .
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги гледаа неговите раце и наеднаш им се чинеше дека сите магии се кријат во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И да викаат сето тоа време, додека играчите растрчуваа по зелената полјана, а тие чувствуваа како во нив расте едно задоволство, што успеале да избегаат од оној нивни прашлив свет, од влажните зелени ѕидови на своите собички и од сето друго, што ги гмечеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној младич имаше толку остри зборови, со нешто толку волшебно во нив, што само по неколку вечери можеше да го раскопа пред Змејковите очи сиот мраз, во кој беше стегнат тој живот околу него, а за кој Змејко ниеднаш не бил во состојба ни да помисли дека можел да биде и така соголен, разглобен и покажан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А некаде длабоко во нив, утре, кога ќе бидат сами и кога ќе треба да се одмерат, тој знаеше дека и за она ноќеска на некој чуден начин виновникот ќе биде пак тој, можеби само затоа оти беше присутен и оти остана надвор од тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој речиси и пречекори напред, кога рацете веќе заминаа сами по таа мисла и набргу пушката беше нешто сосема вистинско во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот сега рече со темен глас: - Јас и не пукав во нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чајникот изгледаше во нив како некое ситно ваганче, бронзените чапчиња тонеа во дланките, а од лажичките, што ги извади од некаде, чиниш и не остануваше ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А и некој да ви ги направеше кој ќе ви работеше во нив, ако не бевме ние селаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го гледаше со два кренати прста и со гркланот во нив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога им се вкрстија погледите и двајцата знаеја дека сѐ уште длабоко во нив се крие жарот на младешката љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сјајот што го забележа во нив му кажуваше дека состојбата на новиот пациент е стабилна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговите очи ја губеа бистрината на длабокото море, како во нив да се влеваше матен надојден порој.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И годеше, во нив чувствуваше сигурност искачувајќи се кон висот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Се гледаме за десет дена, - бојата на нивните гласовите беше таква што во нив имаше само искреност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Судено му е на мажот да лета од цвет на цвет, да го собира најслаткото во нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој чита многу вакви книги во слободните од училиште дни, таму, скриен со своите другари, во заливот на морето. Во нив има вистински херои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но човекот во рамката веќе му се вклопува во мислите, пали во нив немир и жолч.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ќе зинат провалии и во нив ќе потонат злите сили. Ќе успееме ли...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Велат дека во Солун се живеело меѓу ѕидови и месечината била затворена во нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Имаше во нив живост, расположеност за разговор, за движење, шеги и смеење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во неговата душа се мрсеа и се кинеа мислите и напразно бараше себеси да се види во нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Очите на Павле не го кријат тоа. Во нив Арсо гледа плашење и бледост, бледост. Тоа е само страв од смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мирен е во бескрајот песочниот океан, но понекогаш бура ги крева правливите бранови и во нив Едип еден ден исчезна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги читав со возбуда приказните и уживав во нив, несвесна за фактот дека расказот, кој така лесно тече, заедно со сета комика во себе, е вистина која е реално доживеана, а никако не е добро конструирана приказна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Докторот му ги отвора очите, му накапува од оние капки за ширење на зениците и по десеттина минути му светнува во нив... и, батеријата не работи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Калапот по твојата нога излеан, па лизгаш во нив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Само заби, ако ги имаш, да зариеш во нив и да уживаш“, раскажуваше Гани со восхит. А другите молчеа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во која група на сообракајни знаци спаѓа она „СТОП“, во зелена боја, а го читаш во туѓите очи додека се бараш во нив за да се огледаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Сте слушнале ли за нелегални борби на кучиња и судии што судат во нив? Или за менаџери на обложувалници?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И може секој да лаже, ама очите, спуштените капаци што ја голтнале шминката, а таа не сокрила ниедна од брчките и само кога долго ќе трепнеш, плус со задршка, ќе заличат волшебно Тие и сјајот во нив што некој го изгаснал, исто како ламба во мракот што со плесок на две раце се гаси.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама нема да биде уморна зашто не смее да мисли на нозете и рацете што ја вртат како со сврдло да се во нив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потоа сѐ се престори во проѕирна и жолтеникава празнина што му искреше од очи и пак во нив, во очите, некаде зад нив, во тилот, се купчеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знаат христијаните од Потковицата, како што знае и сиот христијански свет во европска Турција, дека ако порано турските закони сега фанариотите, кои имаат големо влијание врз султанот, им бранат на славјаните во Македонија да ѕидаат цркви и училишта - ако не се согласи во нив да се проповеда и да се учи на грчки и ако не се согласни да бидат под покровителство на Патријаршијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, таму било запишано дека Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Атанас Јанчески Цицко, брат му на Бошета Јанчески (животниот пат на Бошета, поради една изненадна околност, уште од истата ноќ зеде друга посока, го однесе далеку од Потковицата и никогаш уште еднаш не го врати назад) скриени во житјата на реченото место го издемниле Хаџи Ташку со дружината и кога овие им се доближиле на само педесетина метри истрелале сите тројца наеднаш во нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Крупни, црни, со жолт отсјај, очите ги запре на Софронија, се чинеше дека ги проучува мените на неговото лице, дека во нив бара потврда за тоа како било разбрано и до каде допрело неговото зборување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сомневањата во нив особено ги закрепна куќата што ја подигнаа - вистински манастирски конак, околу наоколу утврден со повисоки и подебели камени ѕидови од оние на чуфлизите и на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ниту еден од карваните со зајре, наменет за војската, цел не стигнуваше таму; уште од местото на тргнувањето бунтовниците ги преследува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нешто што, велеа, им останало во крвта уште од времето на комитите, кога тие, на очиглед на Турците и предводени од Михаила Акиноски се учеле да нишанат, а кое, денешниве власти, во согласност со потребите на општонародна одбрана, усрдно го помагаат - и тогаш кога Потковицата беше полна со мажи, а и сега, кога е останат уште само некој од нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И навистина, испружена на камењарот, бомбата прилегаше на вол, и така гледаше во нив, тапо и рамнодушно, небаре вол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Колку повеќе им ги отворате устите, толку повеќе ќе морате да ставите во нив. Значи, очекувате да си отидат, се огласи тој, Дамче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овој тевтер, или повеќе истородни тевтери, со сигурност се знае, во Потковицата суштествуваа до почетокот на педесеттите години на овој век, односно од времето кога присилата за колективизација многумина од Потковицата ги распрска на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнале таму, на долни крај на Драмчески Ливади, расправаа после мажите, Трајана му рекла на Тодија Јанчески да остане со колата и таа сама со другите мажи отишла да ја извиди бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа ние час поскоро треба да си отвориме свои училишта и свои цркви и во нив да си поставиме наши учители и наши свештеници, вели Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Направија нешто како касарни и донесоа војска во нив, но не смогнаа сили и да останат долго таму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И во нив, во вивките, за таа цел наметнати со стари шинели, украдени од сите војски што поминале низ Потковицата, во празнични денови, преку целата година, стрелаа возрасните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа е оној стар патор, мултимилионер кој што својот базен го наполнил со зелени долари и омилена забава му е да плива во нив.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Откоа го удрил три пати, го посинил и му дал десет клучеи од десетте одаи да отворит момчето и да видит што има и што нема во нив.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Земи 'и синко, овците - му рекол старио - и отерај 'и да 'и пасиш, оти прегладнеа, чунки одамна не биле на пасење и сегде да 'и пасиш, само на самовилцката планина да не 'и носиш, оти има три самовили што ми 'и зедоа очите мој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чуле самовилите и дотрчале кај него, та се ватиле оро да играат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа видело момчето тие убаиње, му посакало на стерио уште двата клуча за да отвори уште двете одаи и да види што има во нив. Арно ама старио не му 'и давал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Такво шеќерно старче беше и дедо му на ловецот Капсула, секогаш смело загледано во туѓите очи; ништо не бара во нив, само го огледува своето лице, нема ли на кожата некоја ненужна дамка што би го урнала светечкиот негов изглед пред луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Очите му беа строги, во нив немаше страв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Има по нашите села и такви старчиња: побелени веќе а младолики - румени, чисти, проѕирни, со меки движења, како освен `рбетот во нив да нема ни една коска.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие очи има издајнички сјај. Во нив се наѕираше едно минато.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Очите полека свикнуваат на темнината, полека во нив се палат искри - влага на неврат, далечен спомен покриен со копрена на живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Црнецот има благи, детски насмеани очи; ако се бара, во нив ќе се најде љубов.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Келнерот подлизурски гледаше во нив и се преправаше дека ужива во таа плитка идила.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Црнецот има огромна глава и ококорени очи; во нив врие отров и омраза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И што беше најчудно, светлината не се одразуваше во нив, туку се таложеше на меките подочни кеси.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ранетиот гледаше во нив како да не разбира што станува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само малку ги подотворил очињата, а во нив нешто ко чад, ко облаче влезено. Ко налеиште насобрано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака нешто да ми прочита во нив, низ црнката да ми се провре во срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иви!’ Тој јурна отаде оградата и ја викна да го следи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Единствено употребливи беа предметите што ги произведуваа работниците без да знае шефот, тогаш кога се знаеше дека ќе отсуствува неколку дни: столчиња за нозе или украсени сандачиња, сигурни и едноставни; дури и правнуците ќе јаваат на нив или во нив ќе ги чуваат своите дреболии; корисни сталажи за облека на кои ќе стојат кошулите на многу генерации.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ја туркаше во нив: ја давеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наспроти тоа, ни во сон не помислив дека во нив лежи оправданието на книгата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие се замена за изгубениот дом, во нив еден ден ќе го спакувам својот хаос.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
ПОВТОРНО ЗА ЕВГЕНИЈА ГРАНДЕ (фрагмент) Да завршиме: мене исто така ми се допаѓаат оние поглавја на Rayuele*** за кои критичарите се согласија дека заслужуваат внимание: концертот на Берта Трепа, смртта на Рокамадур.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие очи имаа предавнички сјај. Во нив се наѕираше едно минато.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби омразата истинува во нив и можеби причината за караницата делумно е заборавена.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Слатки акшами сум имал во нив. Со една од нив дури и на вашиот воскрес.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега, во кафеана до врвполна со нејасно и згуснато жожорење, се сеќавам на неговата прикаска и го слушам или го измислувам морничавиот разговор помеѓу двајцата ранети: во нив се наталожува мраз , кора врз кора, и сепак се живи, ги држи омраза, еден мора да умре пред ругиот, тоа е нивна правда и нивен закон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дошло време нивните сили, боговите во нив, со славољубие да си го заматат умот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој човек што може да го носи името на кој и да било наш познајник можеби знае уште една тајна: Рубина Фаин под се почесто повторниот знак Post scriptum го пишува и потаму своето писмо до Едвард Жорес за судбината на малите земји и за луѓето во нив, оние луѓе на кои исто колку и на големите им припаѓа земјата и источниот изгрев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој и иноверникот, и смртта заедно со нив и во нив под јакуцката на ноќта; таа ќе го стори своето и ќе продолжи да го збогатува боиштето со трупишта, тие ќе останат вкочанети и безимени, заборавени. Потоа се ќе отфркне. ***
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Збива и слуша исто такво збивање во нив не јачи ќуд на ѕвер туку јад и болка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пасија ми е сакањето на природните нешта и уживањето во нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имиња, безброј срциња, а во нив иницијали на вљубени. Си врви времето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со нив, лажејќи ги другите, постигнуваме резултат и самите да веруваме во нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не знаеше колку многу гордост и храброст гори во нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Едно по едно, полипските пипала се смирија. Во нив сега немаше живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Влакнестата пенушка се споулавува, - се возбуди Додо. – Ме растажува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мрежите се невидливи жици, во нив срца- треперливи птици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ги наредиме заспаниве зејгори во нив и ќе ги пуштиме по рекава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Летаа нечујно во јамата. Слепо удираа во камените ѕидови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еден од нив, не помалку бушав од мене, само поблед, некако проѕирен, праша како ќе го совладаме чудовиштето во кулата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На истата страна кај Жари наоѓаме: „Бог е надвор од сите димензии, но Тој е во нив. Тој е точка“. И „Бог е бесконечно мал“.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Што е она што ги прави компјутерите компјутери - што е она што го прави нивното постоење револуционерен фактор во нашето општество, што ги прави толку вредни за да се трошат многу пари на нив - дали е тоа што тие се машини чие однесување е предизвикано на систематичен начин со помош на значењата на симболите коишто ги внесуваме во нив.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Навистина, во само две страници од самиот вовед, читаме дека тие не можат да научат нешто што не е внесено во нив, тие не можат да предвидуваат, не можат да претпоставуваат, тие само ги споредуваат облиците еден со друг, им недостасува осет за „опозитивни можности” и тие никогаш не можат да разберат дека две коли паркирани една наспроти друга всушност се спротивни. Rychlack не може да даде аргументи или фактички докази во поддршка на ниту една од своите изјави, од кои повеќето се или логички неточни или емпириски погрешни. okno.mk | Margina #3 [1994] 87 На што всушност се слични компјутерите?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но, како што сите знаеме, нема во нив некое малечко човече кое чита и следи нешто, и сиот овој начин на зборување е само метафора која кој и да е со мало количество на компјутационална софистикација брзо учи да ја употребува соодветно.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Затоа и ние сме налик на единицата во низата од броевите. прашање: Добро, а како ќе го регистрираме светот? одговор: На истиот начин како што единицата ги регистрира останатите броеви, то-ест се сместува во нив и набљудува што се случува од тоа. прашање: Зарем единицата така ги регистрира броевите? одговор: Да претпоставиме, дека е така.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А потоа смигна и не можеше да се види дали очите и понатаму му го задржаа тој спокој, таа рамнодушност, или завладеа во нив ужас.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги гледа сликите и забележува дека некои периоди од животот му се празни, не се сеќава што се случувало во нив, а на некои периоди се сеќава во детали, во ситници.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Не мачи се...“ ѝ велеа. Но таа со шепот одвраќаше: „Ако... дури ми мрдаат прстиве ќе правам за кога ќе ме нема - во нив да ме барате...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бледилото на лицето почна да му се заменува со црвенило, срцето посилно да му чука од напливот на крвта и од возбудата што еве најпосле по толку години пак е во своите мили предели откривајќи си го во нив својот некогашен изгубен лик.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кучињата ги прегледуваше ветеринар, откриваше од што боледуваат и им даваше соодветни лекарства, враќајќи им го расположението и живоста во нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И сега кога обајцата се најдоа во нерамен бој со зборовите, обајцата тишината околу нивните книги, зборовите во нив, ја чувствуваа како крајно досегање на јазикот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред куќата имаше исто така мала градина со две големи дрвја, кои еднаш ја спасија Мајка кога во нив удри камион скршнувајќи од правата улица.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку се јазиците со поголема распространетост во светот (како англискиот, францускиот, па и германскиот...), во нив се прелеале најголем број зборови од туѓо потело низ постојана еволуција!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но стануваше јасно дека со текот на времето Татко и Камилски ги напуштаа лингвистичките амбиции, па се префрлија на филозофското толкување на најкарактеристичните зборови, откривајќи ги во нив кодовите на заедничката меморија на балканските народи...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Би требало, сепак, од тој период да го извлечеме низ ориентализмите тоа што останало во нив позитивно, а останува непознато за поширок круг луѓе, посебно од страна на новите генерации.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А ние сме, во и со јазикот, отворени од зборовите, затворени во зборовите, отворени кон другиот (низ комуникација), затворени кон другиот (со лага, грешка), отворени кон идеите, затворени во нив, отворени кон светот, затворени кон светот! И така во недоглед!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има зборови кои не трпат објаснување, тие самите за себе и по себе ја содржат сета содржина пластена во нив во текот на времињата. Таква судбина има занданата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Народите на Балканот, најмногу во XX век, по конечниот пад на Османската Империја, залудно настојуваа по секоја цена да го отстранат од нивното постоење сето она што било во нив турско.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во комплексното значење на касметот, како судбина, како фаталност, имајќи го на ум постојано својот ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите, извлекуваше поука дека природна судбина на секоја цивилизација на Балканот била да се извиши, потоа да се распадне и на крајот да се разнесе во прав.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој не може да го укине јаничарското во нив со кое се служат режимите кои ги потчинуваат народите!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
LIII Новите третирани заемки и кај Татко и кај Камилски не престануваа да будат нови конотации и асоцијации за некогашните балкански времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За да се утешат во возможноста на нивната мисија и нерамноправен бој со зборовите, кои ја губеа својата моќ на најголемото бојно поле на времето, нивна утеха остануваше тишината, составена од зборови кои не се кажани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие беа свесни дека во нив ќе гледаат донкихотовци кои водат лажни битки, без да сакаат да ги разберат, а најмалку да ја прифатат нивната мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во науката, на пример, најчесто категорично се говори за турцизми, дури и кога се знае дека во нив најголемиот број се од арапско и персиско потекло, но бидејќи тие јазици обично ги нарекуваме ориентални, логично е да се работи за ориентализми, а не за турцизми!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дел од овие книги на Климент Камилски му беа познати од играта покер, кога, очекувајќи карта, се загледуваше во нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во проучувањето на турските заемки, односно турцизмите (во нив влегуваат и примените арапски и персиски зборови), веќе биле произнесени научници, чии трудови се наоѓаа и во библиотеките на Татко и на Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар тоа ќе го сториме со душманлакот и неговите синоними, како насилната промена на Бога, јаничарството, или досега сите наведени опасни ориентализми? праша резигнирано Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тој, како и Татко, фанатично веруваше дека единствениот спас за нив и за нивните семејства, по сите пропуштени шанси во нивните ветувачки кариери, едниот во Цариград, другиот во Париз, нивната последна утеха, беа книгите, само со нив и во нив се чувствуваа како победници со неостварени илузии. И само книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да, мој пријателе, реков среде европска Сорбона дека само руската школа може успешно да ја изврши таа мисија, благодарејќи на новата концепција која ја наложува самиот живот зашто само нејзините општествени структури ги претпоставуваат во нив самите, новата политехничка школа на трудот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но имаше и објективни познавачи на историјата кои ја застапуваа тезата дека и на самиот Балкан треба да се гледа како османско наследство, дури почнувајќи од самиот поим (балкан на турски значи шумовита планина).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја очекуваа вистинска карта, како дар на судбината, која требаше да им поврати нешто засекогаш изгубено, за да се смири, урамнотежи во нив во блискиот залез на нивните животи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најтажни се празните кревети со двајца во нив, најпразни се очите во чиј отсјај има само празнина.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се колнам, тоа е единствениот страв што живее во нив, децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„(...) Книжевноста која е повеќе насочена кон мечтовитото преобразување на стварноста ќе се стреми, главно, кон послободната логика на раскажувањепо, кон побујни визии на мечтата и кон посебна организанија на јазичните структури, кои се секогаш по малку иронични, зашто она што во нив се кажува поинакво е на некој начин од она што се подразбира.“
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но погледите ги откриваат, во нив гледаш сè, влегла во нив водата, ги зела.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Отец Симеон не можеше да се насмее, весело да заклокоти од грло - сувата кожа на усните безмилосно пукаше од жештина. „Ќе успеете“ ,им рече не гледајќи во нив. „Ќе се обидете ли?„
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гледаше во нив и се намалуваше заедно со сите свои сетила и болката во раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со елегантен и крајно женствен чекор Вероника се движи во нејзините поетски чевли, колку и да се тие тесни, и за неа, и за сите нас кои се обидуваме во нив да сместиме збор.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ме пресече следната реченица, отпуштајќи ја зацврстената врска на болеста со симптомите: „Многу луѓе имаат специфични доживувања на реалноста во некој период од животот, искусуваат визии а некои во нив пронаоѓаат и религиозно откритие.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Има денови кога мислам дека луѓето ќе уживаат во нив само неколку недели.” Frere-Jones е строг критичар на сопствената работа и не би објавил ништо за што верува дека нема јавна корист.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Не е особено топло; некое синило тече низ небото, влажно, довеано од брегот; секоја куќа на ружи се потпира, а некои сосема потонале во нив.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Последниве обликуваат едно потполно побудување на објектот: и самите виртуални слоеви припомагаат во нив актуалниот објект од своја страна да стане виртуален.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И иако во нив нема ништо, ништо од садовина, волја, минерали (ништо од самите камења), тие сеедно ме опсипаат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Филозофското дело на Емил Сјоран го открив уште во раната младост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нив немаше ништо посебно. Беше прерано за да се реагира за државниот удар.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Идеалите на оптимизмот кои најсилно ферментираат во младоста, во кревката душа која верува во сите можни апсолути, кои ги пластев учејќи ја и читајќи ја француската книжевност и филозофија низ нејзините доминантни преставници, кои во мене ја извишуваа моралистичката крива, картезијанската логика, откако го открив Сјоран започнав да се сомневам во нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Честопати ги пасев воловите и наидував на ливади со разни цвеќиња, секакви бои имаше, ќе се занесев во нив, ќе гледав разни бубачки како ги опрашуваат и им помагаат за догодина да бидат уште поубави, да се развиваат и да цветаат и тука се ставав и самата (и дури ќе заборавев дека воловите ги чувам).
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ти, што се нурна во мислите и се уште неуморно пловиш во нив, не ги напушташ ни во дел од секундата.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во нив не остана ништо освен жалење поради тоа што го сториле, и љубов за Големиот Брат. Беше трогателно колку го сакаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најлошо од сѐ беше тоа што преку такви организации какви што се Шпионите тие беа систематски претворани во несовладливи мали дивјаци, а тоа сепак не создаваше во нив никаков порив за да ѝ се противстават на дисциплината на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дебелите обесени образи во долниот дел беа толку надуени што беше тешко да се поверува дека во нив нема мали магацини за храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сонцето биеше во нив, потта му го скокоткаше лицето. И му дојде мисла...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чедноста беше длабоко всадена во нив, како еден вид партиска лојалност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Диво месо…?!“ се обиде да ми влезе во зборот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Машкиот дел пред зградата беше прекриен со добро одгледан тревник со детелина чие зеленило и свежина раѓаше кај мене, истовремено, и тага и радост, и копнеж и болка, и нешто недоволно јасно во сеќавањата, и нешто премногу остро во нив, нешто што сечеше како срча навлегувајќи длабоко во месото на животот, и јас тогаш се повлекував во ќелијата, клекнував во аголот наспроти креветот, ја ставав главата меѓу коленици и плачев како дете, или можеби само сакав да плачам како дете на сет глас; да, јас сакав да плачам, но не можев оти рапава грутка ми го затнуваше грлото и ми го параше до изнемоштеност и чувствував тежина на камен под кој лежев како болно дете на пелена и сонував страшни соништа, го сонував животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обиди се да ги присобереш и да ги поткренеш, сѐ уште во нив има живо месо.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Обиди се да ги присобереш и да ги поткренеш, сѐ уште во нив има живо месо.“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Под густите, несредени веѓи, високо кренати на челото, очите му испакнаа напред и во нив можеа да се видат капилари испреплетени во црвени мрежи кои беа единствена трага од живот на неговото безизразно лице.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во нашата служба овие зборови беа шифри што можеа да значат многу (иако никако до крај не можевме да ги протолкуваме) и ние во нив се снаоѓавме онака како што знаевме, секој за себе, со одговорноста врз себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Читал ли книги, ја криел ли својата нарав зад мудростите прочитани во нив?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бива така со некои луѓе, мислеше Петре: колку повеќе мразат, толку помеки стануваат, и си мислиш господ најпосле им го дотерал умот, а тоа тие само си ги присобирале змиските нозе и од пепелта на омразата кревале прашишта и думани, за да се пикнат во нив како чавки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Робовите беа пуштени од апсаните, невините рисјани беа спасени од веслање по корабите и нивните куќи не останаа празни за да бидат во нив населени Турци-Анадолци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Очите му шетаа и скокаа како маслинки на зејтин, ама и во нив не се гледаше ни жал, ни лутина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имињата постоеја не за полесно да ги разликуваме нив и ние во нив, ниту да го определиме нивното значење.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Водата стигнала речиси до скалите надвор. Брановите удираат во нив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во нив по тројца луѓе што не ги познавав. И јас заедно со нив...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сонцето преку ден ги растопуваше смолите и маслата во нив и навечер тие го испуштаа својот опоен мирис.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Како што ја фати лесно - небаре квечерно планинско ветре - така лесно ѝ ги пушти рацете, та виснаа омалени, во нив нема сила рацете да ги крене, а дланките нејќат да го прекријат лицето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Огнот да го разгориме. - Да гори - да не би да ја одмине домаша наша момчето со огнено име и со длабоки очи - во кои се загледала Ѕвезда наша - и во нив пропаднала - небаре длабок вир...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се гледаа сите канцеларии со целиот инвентар во нив.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Изгледаш дека тие денови ние бевме единствените гости, па љубопитно ги отворав вратите од собите, влегував во нив и им се восхитував.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Една од работите која беше новост во ЗТПОК беше вклучувањето на одредба со која им се даваше можност на претпријатијата што вршат стопанска дејност заради професионално оспособување и вра- ботување на инвалидизирани лица, претпријатијата за вработување на инвалиди, како и деловите на претпријатијата организирани како заштитни работилници, да пристапат кон трансформација на начи- нот и под условите пропишани со овој закон само доколку со договор склучен со Агенцијата за трансформација на претпријатијата со оп- штествен капитал се обврзат дека ќе обезбедат остварување на права- та на вработување и по основ на работа на лицата вработени во нив пред влегувањето во сила на овој закон (чл. 5, ЗТПОК).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Ќе им го направи ќеифот на овие двајцата, што само злото во нив ги одржува во живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа, војниците ја запалиле куќата. За да не излезат живи, пукале во нив, штом ќе се подаделе на прозорците.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Избезумен израз во нив. Неисчешлана црна коса.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Боже, дали ако таа знаеше, дека и Хелвиг ќе се вброи во нив, ќе се нареди од таа страна на таборот и тоа ќе значи крај на нивната врска, нивната љубов, нивниот заеднички живот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше во нив и некои необични траги од жолтило.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг и Марија се ракуваа. Карл гледаше во нив со љубопитство. Веќе се поднавикна на непознатата жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл уплашено гледаше во нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако не може, тогаш не треба да удираме со челото во нив - туку треба да се заобиколуваат...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сувите гранки што паѓаат од него, ги собираат да не ги газат; и лисјата не ги газат зашто чината дека во нив е душата на мртвите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жешките кожи им се прилепија и им запалија огнови и во нив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Разгледувајќи ги урнатините, Богуле наеднаш ги забележува во нив татка си и мајка си каде што лежат мртви.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По него тргнаа и другите. – Варди Ибро, да не нападнат нас овие ѓаури – му се обрна кадијата на стражарот што застана на вратата. – Без гајле, кади баба – рече Ибро и се фати за јатаган – мрдна ли некој да излезе низ вратата, тука ќе сечам главата со јатаганот – подвикна да го слушнат децата и ги овргали крвавите очи во нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Главно душичките колкаа во нив и се гледаше дека се живи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Самите тргнаа пред аскер и една по една ги претресоа сите простории пред зградите на тврдината и ги истераа во дворот сите луѓе, жени, деца и старци што ги најдоа во нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадифето, срмата и златните токи и копчиња на елечето како и на коланчето и се сторија вистинска гнасотија и таа не можеше да ги држи очите во нив, зашто и се збуричка од дното на утробата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Обајцата ги втренчија погледите во небото, без да пуштат глас од себе, и дури имаше живот во нив устите им мрдаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога ги крева очите во нив навистина се наместува насмеаното широко лице на Танаско со зборовите Кутар дедо Костадин, гу умреа дедовците!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никој ништо не зборува, Риса само ги раширува рацете и во нив се пикнува Сотирчо, додека Трифун исто е откачен од менгемето на татко му, ама како да не ги гледа раширените раце на мајка си, се врти, гледа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога повторно дојде Чана не им завиде што се вовлекле во затворена просторија, туку заедно со големата ќерка, а и со самата Роса, сросаа два одара, поткренати од земјата, ги послаа со веленца и во нив можеа да ја дочекаат следната ноќ.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислев во нив ќе го најдам клучот на она што не ми дава спокојство.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го нема мангалот, го нема жолтиот човек со окалките, а нема ни запрежни коли за да се нафрлат пљачките во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чана гледа многу повеќе од нив: бавчи, дрвја секакви во нив, планината не е голема, само сепак ги наполнува сосема очите и врз неа нема друга планина оти иако е облачно и роморливо, напати ветрето што се подава расчистува по некоја дупка во која се здогледува само небо над неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со светот во нив ќе мораме да го закопаме! помисли Пелагија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ги угасна очите на дедо Костадин, па така и го закопаа - со светот во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Без да ја крева главата, без да фрла опул во нив, Пелагија знае дека тука е шефот на станицата, добриот човек со црвената капа и белата лопатка, учениците што треба да го завршуваат последниот клас, а според сенката што се мернува пред нејзините очи и здрвената снага на старецот, тука треба да е и Танаско!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ми студи, велеше, јас како што знаеш не сум зимурлив, а ти убаво завиткај се, и притисни се во внучињата, диши во нив, имаш голема уста и голема снага, огнот од телото дувај го во нив оти лошо време се погоди есента си заминува и се знае кој ќе ја замени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не заминуваа сите, некои дури не беа ни со бовчи, значи во нив има мисла дека и тука е арно, а имаше и такви што ги тупкаа нозете, ги ламкаа бовчите и посегаа по здракот на возот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Шефот на станицата знаеше дека едниот е за Корнулов, а другиот за Папокот, дека си ги пренесуваат пљачките во нив речиси тајно од Друже Србине, ама мораше да си стави катинар на устата речиси толкав колкави што висеа и на вратите од вагоните заради парите што му ги тутнаа во џебот од униформата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Проблемот со компјутерите е што нема доволно Африка во нив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На пример, процесот на учење: додека учиме да возиме автомобил или комбе, се чувствуваме потполно изгубени во нив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Иако им се восхитувам на делата на Пол Вирилио, истовремено мислам дека во нив постои едностраност во која можат да уживаат некои академски француски филозофи, бидејќи не се соочуваат со прагматизмот на светот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можам да ставам во нив нешто, и потоа да гледам што се случува со тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Оваа вредност била вметната во нив од страна на уметниците кои ја примиле од Господ или од Музите или од универзалното несвесно, и потоа го зрачат тоа на оние кои го гледаат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Димо и сам виде што напишал, но пак брка во џебот од панталоните и ги извади лирите, но Бино плукна во нив и му ја окара мајхата на предавникот Дима, за кое овој му удри една преку очи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Влезе тој натемаго во ниј, ќе а пустат куќата, — рече Стојо еден ден кога пак се повторија кавгите меѓу Митра и Доста и се обиде некако со притисок да ја замазни кавгата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Тие се погледнаа право во очите и си ја прочитаа радоста во нив самите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Турски офицер на 1.000 души аскер биро — јуначе (Ајде, биро бе — ајде јуначе бре) бити-вајда — се стори, беше работа благота — млечни производи: сирење, маст, урда бобовица — прат ргав качење бојов — еден дел од везот на женска кошула на долниот крај одѕади болка — Во овој случај жената Стојова не ја бива за ништо бонгур — крупно мелена пченица место ориз бош — јалов брези магарици — во см. видни, утледни, во нив секој ќе се загледа бришалче — шамивче за нос букаре — дрвен сад за вода буле — кравајче, малечко лепче бутурисан — поттурнат, прекаран вапцима — бојадисано предено варија — специјален турски жандарм што ги брка арамиите веда — вештица везотница — везана кошула, саѓија велјо — големо велја среда — среда пред Велигден верушки — вериги. синџир на кој се обесуваат котлите да се топли нешто на нив виа — 1) овие; 2) брза (Имам виа работа — имам брза работа) вијам по дирата — ќе му ја барам дирата, трагата со жал; ама нема да му ја најдам вит — неповрат, далеку, неизмерно далеку владичката — за секое венчање зетот плаќаше во турско време 1/2 лира за владика влачи — овде: си го чука умот ваа — оваа вов'чам — ќе се ослободам, овештам воденик — штица на која се клаваат садовите со вода, букарот, ѓумот и бардаците вој — овој волеса — бива (не те волеса за ништо — не те бива за ништо) вра — врав, снопје насадени на гумно за вршење вратика — горска миризлива трева врзана коска — зрела особа, на време вурдук — цигански шалвари вутно — предено за унечки-фути вутче — уничка, престилка гаглак — слабуњаво дете, рахитично галати — псуе галиба — ама, ете, тукуречи голтарачка —гола, сиромашка грабенко — детско или старска боравена кошула, не алова, црвена гребнарка — направа за влачење каде се клаваат гребните грепка — брнка од дојка грниче — шамивче за на грло, на гуша грувам — ќе работиш што си се нафатил иако не ти е пријатно гушале — шамивче за на гуша да ги закрива градите оти кошулите на Мариовките се многу отворени и без петлици давија — тужба далак — болест (далак) дамка — жиг по дрва или стока дартма — крпа за лице бришење даше — јагне домашно кое обично девојчињата го пасат летно време двајстипет — кове од тенеќија од 25 драма декика — минута декцан — мил, добро му дошло што е дошло декшава — согласен, пристанува дели — нешто се разликува од другите дерт — болест по децата дечуманец — дечиште дизг (ск) — специјален тас во црквите на кој се собираат пари дип — сосма, веќе диќел — железна алатка со два рога за копање лозја, градини доде — даде, цеце (сестричке) дојница — овца на која јагнето ѝ е умрено докца — дотера (што те докца — што те натера да го направиш тоа) дореда — идниот пат дос — другарики достур — достаточно, доволно драк — долго танко дрво за сушење алишта (прат) дркул — старец дробни работи — утробата. цревата, дробовите и срцето од заклано животно дуда — име на девојче додека не е крстено дупкар — човек што наоѓа што бара душогубие — злочин со убиство ѓрпам — шетам, трапам без цел ѓувезно — темноцрвена боја (предено, каделка) ега — де, а де едноногиот — ѓаволот елбете — сигурно, наравно ешта — апетит, волја земник — визба зерем — значи зилјатарка — завидливка злов — лут, опасен, лош ѕверам — гледам во некого или во нешто со алчност со пари на синџир или подврска ѕидиница — урната куќа од која стојат само ѕрнѕурки — накип ѕрцки — очи изведит — строен, висок извреснам — искочувам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
14 Сеедно дали се свои или туѓи Некои соништа натежнуваат и претежнуваат од историја И тие соништа по правило се најкошмарни Џимкањата во нив се најбучни А клуч за нивна одгатка ретко се наоѓа Иако во последно време прилично напредна Археологијата на соновите како една нова И прилично конјунктурна научна дисциплина Особено бурни сонувачи на секаква историја Се балканските народи кои уште си вадат очи за минатото Тие понекогаш сонуваат исти сонови А неволјите настануваат кога сите сакаат Да имаат тапија на еден ист сон И нема господ кој може да го разврзе тој јазол од пет-шест исти сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
20. Кога ќе загледаш поасолно Од пишаното навистина не се бегало Ни од пишаното ни од суденото А пишано било наместо плач да имам прв сон И судено било сон по сон Да го отсонувам и последниот сон Оставајќи патем неизбришливи траги Во светската историја на сонувањето И крепејќи ја севезден Планетарната борба За неприкосновено право на сонување Уште повеќе борбата За гарантирана слобода на сонувањето Што сега е внесена во Општата повелба На Обединетите нации за слободно и неограничено сонување Од толку силни борби И впрегнување во нив на владини и невладини сонувачи Најнакрај се уморив од толку сонување И си реков доста беше ако е за аир И онака не остана што да се сонува А и нека посонуваат малку помладите генерации Па да видат пршленките Колку дикат сака за едно просечно сонување А не пак за едно асолно сонување Да видат дека во сонувањето нема тате носи мама меси Соновите не паѓаат од ведро небо И сака добро загревање на главата Дури почне да се исцедува еден сосема обичен сон А знаете дека има и недоброј необични сонови Тадури и повеќе необични одошто обични сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Толку за муабетот на овие двајца Првпат отворам уста за туѓи муабети Ама како што гледате во нив нема ни грам политика А признајте дека убаво е да се муабети за згодни ножиња и газиња И дека таквите муабети не ги интересираат тајните агенти
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Нам ни остана само клучот од куќата, во врската со други­те клучеви од напуштените куќи, при преселбите, со пустата надеж оти ќе се вратиме во нив пред да ’рѓоса бравата на заборавот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги гледаше шарените слики, своето црно-бело минато кое, во нив, беше обележано со сите бои на божилакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бог е во нив и тие можеа да зборуваат, да се разговара со нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Можеше да се случи луѓето да заминат, со границата во себе, подоцна границата да се измести и да остане цврсто врежана само во нивните души, без надеж да ја снема во нив, дури и ако, еден ден, се вратеа во стариот роден крај.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа ме погледна изненадено: – Ние, сине, си палевме свеќи во цркви и во џамии одевме. И рисјани доаѓаа во нив!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во нив ви е иднината! И нас ќе нѐ имаш во нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Тоа исчекување како да внесе промени во нив, како да започнаа да стануваат подруги; не се расправаа, не се караа како порано за секакви и секојдневни работи: кој кому му пресекол дрво во забранот, кој во чија ливада пуштил добиток да пасе, кој кому му направил штета во нивата, чија кокошка снесла јајца во туѓа плевна, или претала во вртот, та била заклана, кој кому на славите и свадбите му опцул мајка, го плукнал или удрил; кој во чија жена зрчел и ја задевал; кој кого го поткажал на џандарите дека ја пцуел власта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Доста војни истргавме... - им велеа тие. - Ни изгинаа чедата во нив...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога им потсмекна малку жалта и болките на луѓето за загинатите, зафатија да ги прават другите редови што ги носи животот: направија неколку свадби кои поради војните, останаа не направени; потоа продолжија со редовните свадби, а почнаа да женат и мажат момчињата и девојчињата предвреме, уште млади - тукушто почнало ѓаволчето да им се буди во нив и да ги вознемирува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Синајските манастири се без дрво и нема што да гори во нив...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога големите сили не ни дадоа автономија, како што ни ветуваа, тогаш ние молиме да не нè приклучувате кон друга држава, кон друга етничка средина... - заврши учителот и постоја загледан во нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И гледај како во нив се збира вода.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гледаа суво и јас се сетив на сјајот што го открив во нив пред осветлената сцена на театарот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нив растат црвенокапи печурки, и не се тоа, човешки домови се, села, куп шарени велигденски јајца.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но тој сега мислеше на првиот, на музиката на своите прсти, на животниот акорд во нив. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не пиштеа сирени и не татнеше небото и сепак - очите на тие наоколу беа ширум отворени, црнките во нив ѕвездесто прскаа и се топеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нив тој многу бараше и најде само едно. Себеси.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со нив, од нив и во нив ќе раснат мрак и страв.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И играта на сенките во чашите. Сликите на минатото во нив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мозокот сакаше да ги претвори во убијци додека во нив длабоко беа вкоренети жилите на животот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да гледаме сѐ: излози и фотографии во нив - со деца, со млади девојки, сѐ суви гитаристи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Крај нив минуваа голи модри карпи, тој во нив наоѓаше досега неоткриени облици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Купче векови и сите удавени во нив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И почна да открива непознати димензии протегнати во бесконечност и во нив растргани облици, претстави за кои во врелината на треската нема чудење.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И кога се најде за постоење, престана да постои, брзо, пребрзо, за до го согледа својот крај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти не ќе стрелаш во нив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— Во нив Хегел ги разви своите учења, својот поглед на светот и општеството, не оставајќи во претераната совесност ни една област да не ја подложи и нeа на своето филозофско испитување и толкување.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Сигурно сега соновите им беа споени и во нив заедно ги следеа јагулите на долгиот пат, пред денот што се вестеше со новите неизвесности.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа змиулеста риба се сели од реките и другите слатки води во морињата, се враќа во местата од каде што произлегла, се мрести и се плоди во нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Помошникот остануваше зачуден гледајќи го Татко вникнат во книгите за јагулите, не можејќи да ја разбере неговата внесеност во нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татковите книги, или барем некои делови во нив, ги пребарувал и Русинот („рускиот емигрант”, Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Остана многу гнев во нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Врз неговите географски карти најверојатно се впишани и Морача, Неретва, Цетина, Крка, во чии води јагулите често наминуваат и остануваат во нив долго.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, останувајќи верна на татковите книги и неговите загадочни читања, веруваше дека во нив се кријат души.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се победуваат водите, животот во нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ставам еден куршум во револверот. Пукам во себе. Па во тебе. Па во нив.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ставам еден куршум во револверот. Пукам во себе. Па во тебе. Па во нив.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Трајче во нив почувствува нешто топло, блиско и пријателско.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Што немаше во нив? Бисквити, шеќер, кафе, пексимит.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Среде одеа селаните, а напред и назад беа војниците, со свртени пушки во нив.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Единствено можно објаснување на таа љубов спрема животните е луѓето во нив да гледаат некаква загубена слобода, дивина, анимализам итн., којашто тие самите веќе не ја поседуваат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Топла е летната ноќ но во нив се вселува бавно трпката трска на осамата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Од ридовите слегуваат стада излеани од звуци. Во нив треперат летните мириси на горите.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Мина открај-накрај покрај ѕидот со книги но не погледна во нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многумина од нас, дарагој Лев Петрович, немаат блиски средби со Светите книги и со тајните закопани помеѓу зборовите со кои се среќаваме во нив, се обидува да ми помогне татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ако не беа приказните и животот во нив, којзнае дали ќе нè имаше нас и колку ќе бевме оние што сме - рече Бојка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А колку што се сеќавам во нив не е приложен одговор ни на ова прашање. Тоа е точно.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На моите долги прошетки покрај рафтовите, продолжи тој, во средбите со книгите, (имајте предвид: на овие катови се пренесени речиси сите знаења што им пречеле на некогашните поробувачи поради идеите застапени во нив) се среќавав и со таа веќе спомната вечност на вистините.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Споменот ја има способноста дури и на најсветлата улица, измиена до коска од бистрата сончевина, да му понуди на споменот дамнешни простории и во нив мали осветлени витрини по кои погледот шета и ги пребира необичните скапоцени предмети.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби јас сум еден од оние кои сликаат според соништата кои одбиваат да ловат, значи да убиваат со полуотворената уста на стрелата за да ја наполнат својата и на своите жени плодови саможитни што берат и за нас се молат да има улов повеќе одошто ни треба (жените кои мислат поинаку ги праќаат своите души на срните да им бидат штитник на стрелите урок) за пречек ни принесуваат богат огрев богот на гревот ни го ложат пред спиење за да заборавиме на писокот на жртвите поостер од остриците во нив набиени за да гинеме од ноќ во ноќ непоштедени од грозата на лажната смрт заблазувајќи им на оние кои писнале еднаш засекогаш!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но, мухамеданските темници се толку темни мразни и омразени што и носталгијата ја губи смислата Во нив на сонцето мислам само по сеќавање.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Гледа во нив. Неговите погледи се исплашени.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сега верувам во нив.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртовица вади од торбата манџа и погача. Јадат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртот гледа вчудовидено во нив, не станува од своето место.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Нема да верувате, ме има во нив.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Гледа во нив.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Прилегаше здрвено и неудобно во нив, додека таа го одмеруваше со погледот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Токму фактот дека Бредбери во голема мерка се ослонува на традициите на т.н. готски роман укажува дека тој не се вредува во големиот број жанровски автори на тогашните забавно-книжевни журнали иако е формално афирмиран во нив и преку нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Па, Змејовиот брег, се разбира“, запеаја сите во хор. Се загледа во нив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ѕуреше во нив и наеднаш сфати.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе стрелаш во нив, ќе си го откриеш местото и непријателот пука во тебе или по радио повикува авиони и поиува, толчењето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но не пукаа во нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ископавме мали земјанки. Клечиме во нив еден до друг и се загреваме со сопственото дишење.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Осакати! Посеј во нив малодушност. Осакати за да се плашат од нив и осакатените!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И зошто во оваа огромна маса луѓе тој сега не сака да се дружи со други, кои исто така се осаменици туку, кои исто така бараат некого кому би да ги искажале своите маки и чемери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога мислеше на тоа, му беше страв да затвори очи зашто веднаш во мракот се појавуваа ровови, а во нив телата на момчињата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се завиткувавме во нив, ги врзувавме со телефонска жица што ја наоѓавме во ѓубриштата покрај морскиот брег.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И ми се пристори дека во нив сосем ја снема радоста...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа што имаат крстови или други знаци, а на тие крстови или други знаци е напишано името и родот и семето на оној што почива, а на други места брз нив се издигнати цели палати, а во нив лозата на родот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо ги зеде сликите и долго гледаше во нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Орлите ја сакаат висината, широките пространства и тишината што ја дава планината.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овие заедници немаат никаков друг цврст темел освен определбата на нивните членови да живеат во нив, така што траат онолку долго колку што вниманието на членовите е живо а емоцио­налната определба силна. Во спротивно, тие едноставно исчезнуваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постмодерната често се поврзува со естетичкото. Така Мајк Фитерстоун зборува за естетизацијата на секојдневниот живот, а Дејвид Харвеј ја гледа постмодерната како хегемонија на естетичкото над етичкото.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Лифтот конечно запра на четвртиот кат. – До следното возење, комшија – Гога во фармерките и избледената блуза сочекува да се повлече металната врата од лифтот, за потоа да ја тргне во страна и другата, како тешка завеса, зад која надоаѓаат гласовите на станарите од четвртиот кат, девојка со црнокосо девојче со прцли, кое весело ја поздравува еј здраво тета Горданче.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Предвидливоста не беше само во ритамот на пристигнувањето, туку и во тоа што пишуваше во нив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми стана појасна врската на рагби екипата со римските легионери.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги има по пет до шест дневно на македонските телевизии, а во нив постојано ни се сервира веењето на знамето над сите знамиња (што може да се „пикне“ и како делче од облека, декор во судници итн.).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тушот ѝ ги полни дланките со вода и таа во нив ја истиснува белузлавата ејакулација од шишето шампон.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во нив ми помина детството, во нив се замомив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не е важно колку е упатен или не е упатен во нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сиромашните уметници кога немаат друг начин да им се додворат на потребите на животот, пројавуваат некоја чудна спремност да им се обратат на моќните и на богатите: во нив ја побаруваат потпората што секиневието не е спремно да им ја пружи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еден од црвените довлечка дури две преполни кофи со вода за да му ја пикаат главата во нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но и со портретите на кралот и на кралицата уметников немал голема среќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Земи го дикелот и појди на крајното лозје, кај карпата да покопаш. Ама убаво, подлабоко. Што, не ти се оди?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Не е доста додека не си го видиш носот во нив.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не ја крева раката и не ги фаќа; знае - сенка се, но сака постојано да гледа во нив.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Внесувајќи се сега во книгите, свртувајќи го сè повеќе вниманието во нив, заборави на циркусот и на парите што му требаа за да го гледа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Топејќи се во нив во мене оживуваше она потиснато, заборавено јас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но што вреди што им верував? Што се обвистини од она што пишува во нив?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Офицерот зеде топографска карта на теренот и во нив ги внесуваше местата каде што растат овие растенија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На ќерките: на првородената Царјанка и на другите по неа, им претскажа добра судбина, но не ја виде во нив онаа желба и радост: да има наследник, машко, син, што ќе ја наследи и продолжи лозата, коренот, и што за животот негов не ќе му се исполни желбата за го види сиот брег свој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На прозорецот учителот протна бело шамиче, и откако пукотите однадвор се стишија, ја подотвори вратата и почна да излегува со жена му и сина му; но пукотите одново згрмеа во нив и тие се струполија на прагот; потоа бугарските војници го заобиколија училиштето, се довлечкаа до прозорчињата од вибата, протнаа неколку бомби и ги замолкнаа пукотите внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кафеаната секогаш беше преполна: влетуваа во неа Ѓупките со дајрињата в рака, пееја, се виткаа, ја тресеа снагата; гледаа луѓето ококорени во нив, пуштаа раце кон нив да ги фатат, да ги штипнат, но тие како јагули се извиваа и избегнуваа од дофатите; кога ќе им ги собереа парите на луѓето, излетуваа надвор без поздрав, без збогум; утредента пак влетуваа со тие опојни песни и со тоа лудо тропање со дајрињата што свеста ја земаа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пред нив офицерот тупкаше со ракавицата по чизмата, по колкот и ги поткреваше очилата што му паѓаа на носот; гледаше немо и вкочането во нив, гледаа тие во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што да ти речам Цануле... Кога ќе ги зајаде мевот, кога ќе почне ѓаволот да копка во нив, нема...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Задуман на чардакот Преспанецот одвреме-навреме ќе фрли рибарски мрежи и во нив наместе преспански крапови ќе фати троа носталгични препелкања од кои никој ниту видел ниту ќе види фајде.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Инаку, во светот огласите мирисаат, имаат посебни текстури на хартијата, во нив се уфрлуваат метални, дрвени, стаклени, пластични (секакви) апликации, посебно се сечат и печатат и на сето тоа само фантазијата може да му стави крај. Како и кај нас.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Панталоните од џинс биле идеални бидејќи тешко се кинеле, лете во нив не било претопло, зиме не било престудено, имале долгогодишен рок на употреба, а покрај сето тоа изгледале добро кога по многу перења ќе го добиеле својот славен испрано-блед имиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А неговиот воз на спасувачки санки во Das Rudel, 1969, ја сугерира потребата за спасување и за исцелување на раните од детството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Набрзо можеше да се види како мозокот тивко, беспомошно болува зад очите, а тогаш мозокот најверојатно и изумре, бидејќи очите речиси му испаднаа од главата и во нив го немаше повеќе оној препознатлив израз, туку израз како кај очите на краба на едниот крај од нејзиниот сплескан труп“. 22 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден ден, пред крајот на 64., некоја жена од триесетина години, за која ми се чинеше дека сум ја видел неколку пати порано, влезе и дојде до местото каде висеа Мерлинките.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи Штраус бил фармер од американскиот Запад тој искреирал пантолони од грубо платно наменето за селаните што работат тешка земјоделска работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност Бојс бил тој никој, како што, по мое мислење, бил и мртвиот зајак во wie man dem toten Hasen die Bilder erklart - тој сликите што ги направил како возрасен човек му ги објаснувал на мртвото дете во себе, за во нив да вдахне живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистинска експлозија се случи во шеесетите - половина луѓе од планетава почнаа да носат фармерки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Момчето беше голем уметник, способен постојано да измислува нови комбинации и специјални климакси, а некои беа „ноти“ од сферата на Непознатото, со паузи, привидни дисонанци, ноти кои ненадејно се пробиваа една со друга и прскаа заедно, со вчудоневидувачки, врел и сладок удар. (...) Аракнид, шоферот на Ендрју Кеиф е единствен домородец во Интерзона кој не е ниту педер ниту бузерант.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ондин и јас ги погледнавме сликите и видовме дека куршумот поминал низ две плави и една портокалова Мерлинка. (...) Единствена “андерграунд” работа во врска со американските андерграунд филмови, мислам, во буквална политичка смисла мораше да се криеш од власта, беше таа што во шеесетите постоеше навистина сериозен проблем со цензурата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа полека извади пиштол и направи дупки во нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Среброто беше иднината, вселената - всушност и астронаутите носат сребрени одела - Шепард, Грисом, Глен, веќе беа во нив и нивната опрема беше сребрена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше вистинско време за сребрени мисли.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На тој начин, печатената порака би била проследена со тонски запис, а цели делови од текстот можат да бидат проследени со музика, како јај радио и ТВ огласите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што го привлекло детето била интуицијата за неговата сопствена историја и време и за присуството на нешто што никој не го забележал”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Рамнодушно ги мразам сликите кои како дежаву се појавуваат пред моите очи тогаш кога најсилно посакувам да ги заборавам, во нив имаше нешто трагично, инсинуации, глува тишина и привид на среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ја отворив душава и градиве, длабоко во нив сѐ уште имаше место за непредвидливите бранови на животот, креативно создавање, раѓање и умирање во хаосот и хармонијата на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
“Кога изгрева сонцето мислам на едни топли и уморни очи а во нив потоната мојата љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Каде да ги спуштиме куферите кога немаме причина да продолжиме, кога чувствата се исти, кога сме проклето сами.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И таму некаде е нашата вистина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Гледајќи го својот лик во нив се чувствувам живо и знам дека во нив се раѓа цел еден свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Прегрни ме, утешиме, кажи ми некој едноставен убав збор.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие имаат крваво срце, но во нив е целата вистина на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеме да морализираме до бескрај, а бескрајот е вреден само за фенерите (ако и во нив сеуште има светлина) кои ја бараат човечноста во човекот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дојди без намера, дојди случајно, дојди без каење, зборовите не ги изговарај, мислите ги знаеме, копнежите се силни, чувствата се исти, угаси го светлото, привлечноста на телата веќе не опи, заведиме, посакајме, зошто сум страст и љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Креветот, душекот, покривачот, перницата, па дури и пижамите, беа бетонски, така што беше невозможно да се заспие во нив.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа создава изненадувања во нив...
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа е ловокрадец во нив.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Понатаму, границите се механизми на државна контрола – како на оние што се внатре во нив така и на оние што се надвор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа мора будно да ги користи пукнатините кои одредени врски ги отвораат во надзорот на сопственички сили.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тогаш мислев дека проблемот е во нив, но сега мислам дека знам во што била работата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакав да му кажам кога ќе си легнеме, но се премислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Негови богатства беа книгите и сето она што во нив го има!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Ќе помине, ама нема да гледа во нив. Како да не ги забележува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој се загледа во нив и со раширени раце под сенката на јатото и запеја на пролетта и ја бакна својата амајлија - камен вонебесна боја околу вратот: каменот – што не ја погоди птицата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Птица потскокнува ту на едниот – ту на другиот камен и чита запис во нив што го издлабиле ветровите.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ќе се бранам, упорно ќе се бранам, односно упорно ќе тврдам дека пишував и на јазикот на другите зашто докрај му останав верен на почнувањето, на изворот на животот, според кодот на мајчиниот аманет, да трагам по нејзината порака само во јазикот на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со обидуваше со картезијанска проникливост и резон, со исклучителната асоцијативна логика од текстовите на мојата балканска сага, како од еден вид огледало на меморијата, да ги гледа актуелните историски настани и во нив да ја претпоставува судбината на потомците на носителите на балканската сага, посебно нараторот и неговото семејство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се обидував најчесто да не бидам арбитрарен коментатор на настаните, туку да ја задржам својата дистанца, без да бидам заведен од дневно политичката мимикрија во потрагата на континуитетот на мојата раскажувачка мисија, која ми ја припишуваше Елен Лејбовиц. 15 март 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XVIII Бев импресиониран како Елен Лејбовиц успеваше да проникне длабоко во суштината на текстовите, напати јас немоќен да се самоспознаам во нив, и да ги поврзе со актуелноста, реалноста, да ги насети моите идни планови.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас сум, сигурно, мошне неупатена во историјата и културата кои се претставени во книгите за да можам да ја согледам како што треба политичката димензија во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа се обидуваше да толкува некои актуелни настани преку читањето на книгите, макар што во нив се зборуваше за други времиња на Балканот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Албанскиот полиграф Фаик Коница, големиот пријател на Гијом Аполинер, во еден брилијантен есеј, за Природните и вештачките јазици, пишуван под псевдоним, (книгата која ја пишував за нив на француски јазик ја спомнувате во писмото), поттикнат од Маларме, ќе рече дека во секој јазик постојат темни, непреводливи зони и токму во нив се крие идентитетот на еден народ.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Особено фрапира фактот дека прашањето на Македонија се чини дека станало, да речеме за специјалистите, можност да се промисли тоталитетот на балканското прашање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Истокот и Западот чудесно се комбинираа во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И ова чувствување од читањето на овие книги е единственото охрабрување во вербата дека има излез.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас би сакала да ви го препорачам читањето на книgите на Луан Старова зашто во нив ќе го откриеме она што ниту еден од медиумите кои секојдневно н информираат не ќе може никогаш тоа да ни го раскаже.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И во животот што ми преостануваше на рланетата Земја, не можејќи да ја најдам Мајка во нејзиниот јазик, без сите нејзини зборови, кои не можат да се најдат во ниту еден друг јазик, јас упорно продолжив во нив да ја барам, можеби присутна само во заедничкиот јазик на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој посебно се внесуваше во третата и втората група зашто во нив беа јазиците што ги зборуваше и кои му беа блиски.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Често во неговите наследени книги со старо турско писмо, пепелта од неговите цигари при занесните читања се истураше и врз синкавите персиски минијатури, арапските арабески, небаре неговиот лик беше засекогаш заробен во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги следеше полемиките и книгите за создавањето на универзалните вештачки јазици и не веруваше во нив.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Има во нив силни слики од животот. (Пауза) Да (Пауза. Размислува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Ги има во нив сите наши имиња.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тие фрески се измиени со неговата крв. Не можам во нив да чепкам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Пауза. Евто гледа пред себе. Зографите почнуваат со работа. Фрлаат малтер врз Богородица. Евто се врти. Гледа во нив. Зографите работат во тишина.) КРАЈ
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Помалите држави обично имаа легации (претставништва) на чело со т.н. министер или конзули (кои биле задолжени за економските интереси). 10 The Foreign Relation of the United States scries, во нив нема голем број документи коишто се однесуваат на американската политика спрема македонското прашање. 11 Термин од меѓувоениот период со којшто се означувал регион каде што судирите и насилството биле вообичаени, сиромаштијата била правило и каде што населението напросто не било подготвено за западните идеали на политичката култура: регион во којшто „ориенталниот“ карактер на Турците ги одзел европските вредности. 14 Во својот втор претседателски мандат (1937-1941), Франклин Делано Рузвелт поголем дел од својата државничка дејност ја посветил на внатрешната политика, а интересот за надворешната политика бил во втор план.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во овој период за таквиот негов однос големо влијание имале изолационистите, во чии редови се наоѓале главно Американци од германско, ирско и скандинавско потекло.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Информацијата за одржувањето на заседанието Британците ја добиле на 15 август 1944 година, а првиот пишан документ бил добиен на 18 август 1944 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Рузвелт, а во нив се истакнуваше придонесот на македонската војска во борбата против нацифашизмот и вековниот сон на македонскиот народ за формирање обединета, независна и самостојна македонска држава.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со сета моќ и сила што е во нив го молат Семоќниот да ја слушне нивната молитва.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да кажат - сполај Богородице, Свети Илија, Свети Никола, Свети Димитрија и загледани во нив со лес да здивнат и да таксат и пак да се молат и да чекаат, да се надеваат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едни раседнати на грбот од рововите, други легнати во нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вирее, расте во нив солзата, набабрува ко бисер, се откинува и врвца – синџир го шари образот валкан од земја, барут и чад.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не оти во нив ќе останат вечно! Некои, бога ми и останаа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Очите секогаш му болскаат и секогаш во нив има вгнезден страв и оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Друг албански офицер им наредува во нив да го товарат оружјето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нив се вткаени сите нејзини мисли и драги лица на блиските и нешто што остана зад неа и кои во секое време - било во марш, кратка починка, украден миг за сон, во ров или земјанка, во јуриш, на носилка и под земја – се никнува пред нејзините очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нив еден врз друг ги фрлаат убиените борци на ДАГ, а потоа булдожерите ги посипуваат и грижливо ја израмнуваат земјата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со времето ќе никне гороцвет и синчец во пресни зори ќе тагува над нив: ќе израснат млади фиданки на бели брези со гранки спуштени ко долги плетенки со одблесок на сребро... лете роса од пресна зора да ги лади, зиме со златно лисје да ги тажи и на пролет јата славеи да се збираат во нив и на сето грленце песни да им квилат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Цело време гледам во нив благородна вдахновеност, чинам, не денешна, ами пренесувана и љубоморно негувана од колено до колено и гледав уште искри на подбивност кон уништувачкото бреме на времето кое на овие простори истури толку омраза, лошотилак, кодошлук и подбуцнување...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се загледував во нив, се обидував да ги прочитам, да ги разотријам кој се, од, каде се, каде брзаат...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во едно ќоше од дневната соба забележав повеќе столни лампи со убав абажур и се загледав во нив - Колку се убави секоја на свој начин, ни ниедна не е иста со другите.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Секој камен вграден во нив како да зборуваше за сето она сто негогаш се случувало во Париз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Тоа е многу важно“, рече Вестербург со тон на искреност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дестилирана од ледената сперма На неумоливиот црв на Пеколот; Не знам какво значење имаат некои од зборовите, но во нив има нешто волшебно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со рацете се потпирав на подот пред себе и додека пиев, видов како течноста се простира низ моите крвни садови предизвикувајќи во нив разни нијанси на црвено, жолто и зелено.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Што значи, последица од тоа е што се отвораат просторни коридори кои меѓусебно се ривалски; во нив влегува еден таков збркан перцептивен систем и на мозокот му се чини дека се создаваат цели нови универзуми.”
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од филм-музика театар-книжевност и од сѐ во нив што не заслужува гадење и мачнина, посебно од тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Затоа што ако се впуштиме кон искуството во нив, сфаќаме дека нашите уши и нашите животи се менуваат, не така што добиваме обврска да го вкусиме Ичијанаги (или, кога сме кај тоа, Јапонија), за да ја добиеме својата дневна порција на убавина, туку така што во секој момент нѐ прави способни (било каде да живееме) сами да правиме своја музика (не говорам за било што посебно, само за отворањето на ушите и отворањето на свеста и уживањето во секојдневните шумови).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тврдата, блескавата, рефлективна површина на подните плочки, мазните плочки на ѕидот и белите на таванот, создавале простори со застрашувачки карактеристики, посебно ако во нив биле присутни и други луѓе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Анри Мишо: “Бидејќи хашишот ги расфотографира фотографираните места, најпосле можете да навлезете во нив.”
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа е како и со европските автомобили, во нив не се живее, нема доволно простор.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Внатре го оставија сиот црковен инвентар кој го најдоа, дури и исповедалниците останаа внатре, а во нив уфрлија телефони.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но ако затреба нашиот народ ќе се пресели во нив, ќе се брани и од туѓите војски.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во нив имаше безгранична надеж за да истраам во храмот заробен од луѓето кои не знаеја што чинат...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дали бевме осудени на изгубени храмови, на изгубени места во нив ѝ Дали го губевме вистинскиот храм одречувајќи го храмот на претходната вера?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И во нив не се заборава на улогата на Партијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој во својата задлабочена филозофска мисла го разбираше трагизмот на својот народ кој стануваше заробен во самиот себе, немоќен да се ослободи од другите, да се прелева во големи делови во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Војници не гледам, но гледам бункери, безброј бункери! - Оставете ги бункерите. Тие се празни. Без војници во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако се гребеше во нив како во разнесените бои на светците во храмовите, ќе се откриеше новиот слој на верување кој не можел да се ослободи од стариот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. не задоцни со коментарот: - Да не ги затворевме храмовите и нивните свеште-ници – предавници, самите ќе останевме во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ги препознавав кај овие луѓе сличните генетски облици, макар што кај постарите уште малку живот беше останало во нив, со кожа најчесто силно припиена за коскените облици на лицето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Гледајќи ги децата како стојат нерешително крај патот, стариот селанец што се возеше во нив им се сврте и весело им довикна: На каде, дечиња.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бели вреќи: за топчиња од средна големина во нив живеат растенија се полнат во пиратска серија растеглива од еден до сто со претопување на крајно во спротивно крајот делото го краси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А јас потем ги бркав во воздух словата што летаа кон небото, додека не се разбудив во страшен страв.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со оглед на пречките ( од црните кон млечните) при ваков рај, крај, бај и белина во целина - Црните вреќи беа диви и онака, воопшто тивки; во нив требаше да има сливи но сепак израснаа тикви наполно, наполно криви и никако црни наполно, безмилосно криви и за самите срни. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 147
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На овие правно “сиви” подрачја на “слободата” секој е препуштен сам на себе и на својата совест, на непишаните закони, на обичаите и на своите насобрани искуства на стапување во нив, што претставуваат комедии и трагедии на идентитетите - на претставите што ги имаме самите за себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој снег е прекрасен што ќе им прости.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Може да предизвика толерантно однесување, но неговата причина е само негативен облик на доброто, избегнување на казната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стравот од казнена санкција не може да биде психолошки мотив на толерантно однесување во моралното значење на зборот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нашите “љубови”, во коишто сме подготвени да ја видиме само здружувачката моќ, нѐ раздвојуваат исто толку колку што нѐ здружуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од беспрекорно белите вреќи до безнадежно црните сѐ е бескрајно мирно. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 144
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Складност на вреднувањата на другиот со нашите ни е потребна, за во нив да го чуеме неговото почитување, потврда или признание на нашето самољубие - нешто што не можеме да го добиеме од некојшто не ги прифаќа нашите норми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Срните станаа негови гости. Црните вреќи умираа во пцости.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каде пасат срните?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А потем сите книги останаа празни, без ниедно слово во нив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И додека плачев над празните сочиненија, ветрот се стори кикот и ми рече: “ Така ти било пишано, Лаврентиј :едно друго време да видиш, и други народи, и други луѓе што со туѓи букви ќе ги сочинат твоите празни книги, други имиња на нештата што ќе им дадат, а ќе им ги заборават вистинските, природните.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Второ: сакам да истакнам дека во песните на поетот Антиќ е даден одговор на многу нејасни прашања што децата си ги поставуваат кога ќе почувствуваат дека се менуваат, дека нешто врие во нив, дека нешто ново, непознато, таинствено се случува со нив.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Пишувајќи ги овие разговори ме крепеше надежта дека во нив некогаш, во некои животни ситуации, ќе најдете одговори на некои прашања што ве мачат, ќе најдете олеснување од некоја тегоба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А поговорките, ако убаво се вслушуваме во нив, освен тоа што ни ги пренесуваат искуствата од минатите генерации и времиња, нè упатуваат и кон тоа како да се однесуваме во иднината.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но, има и тој - си помислив - мама претерува со книгите, а во нив често има и глупости.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- почнав да се колебам, - да има во нив и нешто вистинско.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, мислам, не е лошо да има во нив деца како мене и моите другари.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Има книги за готвење, сè пишува во нив. Итра жена е таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие веќе се плашеа и од помислата на него. Сега скоро бурна во нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Интересно беше и тоа што над портата на Едо селанецот, во уличката, имаше уште две порти, но на двете висеа заклучени катанари што значеше дека во нив никој не живее.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој стаса и тука во Битола да се поврзе со еден од поштата, едне Јашарот го викаа, еден никаквец што им ги отвораше приватните писма на луѓето за да не најде пари во нив и едно женкариште до зла бога, кој секој ден со камионче патуваше до Струга и назад, ја носеше поштата меѓу „нашите“ две држави демек префрлаше преку граница од Бугарија во Италија или Албанија, кој ќе знае која држава беше таму и назад.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Поради чувството дека кога си во нив можеш да седнеш на тротоар, на скали и каде ќе стигнеш, да го подзатресеш газот кога ќе станеш и потоа да одиш дури и на прием.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Терајте го долу!“, им вели тој на тие милицајците негови и ме истурка во нив како да сум му нешто што не му треба во таа канцеларијата негова.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Седна и тој на соседната маса, порача кафе, заинтересирано ги посматраше тројцата кафеџии на соседната маса, но во нив ве виде ни интересни лликови а камо ли можни соговорници.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Црквата, иако со безброј свеќи по шанданите и со гроздови сијалици спуштени од кубето надолу со блескотна светлост во нив, како да беше обвиена со самрак, веројатно поради чадот од свеќите и темјанот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малечката Пелагија ги остави без зборови, оти и во нив самите се таеше едно такво чувство, ама таа, златната, ги испревари.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нема храброст да се сретне со нејзините отворени очи оти што треба да стори со себе ако и во нив не најде одобрување за својата постапка?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се потсети на старецот Костадин, на неговото исушено тело и на отворените очи во кои беше напикан сиот свет. Дали ме има и мене во нив?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса знае дека црната мома има светлина во срцето и таа светлина продира низ прозорчињата на душата - очите! Во нив стигнува како блесната скрама.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога стигнува Гуши од Прилеп, јас сум способен да му приготвам ручек: ситно издробени пиперки, потпржени, два домата во нив и на крајот две јајца во смесата што врие. Како додаток: лубеница.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија ѝ се обрати на Перса со молбен глас Мајко Персо, овие сандуци со свои раце ги направи Танаско и во нив чинам е сиот мој живот, голема молба имам да бидат во одајчето со нас покрај твојот убав старински мебел!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија не беше преокупирана со нереален сон дека некогаш и таа може да има таков стан, знаеше дека во нив ќе дојдат бегалци кои навреме се откажале дека се од онаа Македонија што е зад Кајмакчалан па таа заедно со нејзината Пеличка и Мурџо ќе мораат да го напуштат подрумчето оти и тоа припаѓа на некој од овие станови што се завршуваат и со нејзината мака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас пак, гледам во нив, а прашувам за Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утринскиот омај натиска и во нив, што се вели, им го размекнува строгиот израз на лицето. 4.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само да си пуштам солзи, само да се давам во нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
да не испадне нашиот брак реакционерен, велам, ние и така сме прогласени за реакционери, вели Макаровски, и само ги врти граорестите очи покрај стрмниот нос, му потпукнува некое старо пламенче во нив, му пламти, а тој само оди, тумара, поднаведнат од својата височина, оди на едно исто место, а секогаш различно под него,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поголемиот број од нив не се занимавале со конспиративна дејност, меѓутоа, имало и такви што биле сомнителни, но никој во нив не се посомневал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Загледај во сите осамени, сите разделени, и сите ледени врвои и сите ливади зелени, и чуј - додека твоето крило над нив морно се вие како немирно во нив моето срце бие! Не слетувај галебе мој, врати се пак во јатото.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Го гледам во нив прашањето што сака да ми го постави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе ткаат килими, ќе ги вткајуваат во нив своите желби, своите соништа, своите мечти, а во тие убавини што ќе излезат од под нивните прсти некој друг ќе ужива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите ги знае напамет, да ги пее, одлично умее да ги имитира, а што албуми има излепено со нивни сликички и со текстови за нивните настапи и нивниот живот, чудо едно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Цели приказни се исткаени врз кашмирските килими, какви не животни субдини има вплетено во нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа беше окупирана само од светулките и од ѕвездите и прашуваше дали можеби тие што светат на небото се исто така светулки кои успеале да одлетаат многу високо и дали, ако внимателно се загледаме во нив, ќе успееме да згогледаме некое мало тролче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, во нив Саше ужива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еден ден отидов дури до она место каде што се влеваат двата потока.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас се обѕирав наоколу и почнуваше да ми станува сè повеќе страв, а најмногу ме плашеше тоа што не бев сигурна во кој правец е нашата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Повторно го имав тоа чудно чувство дека зборува слично на оние “замаглени” книги што брат ми ги обожува и кога ќе го прашам да ми објасни што се раскажува во нив, оти слабо разбирам, тој ми вели: - Што глупаво девојче си бе, Брезо, немаш шанса!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Одбивав да ги слушам, не сакав да верувам во нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)