во (предл.) - нечиј (зам.)

Обичен пион во нечии раце.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Толку храна, толку храна, а толку гладни има, а храна, да гризеш, да ги впиеш забите во нечие живо тело, да почувствуваш како зоврива крвта во тебе, трепери К*, да ја почувствуваш туѓата крв врз белите песјаци и да гризеш, да гризеш, чувствува К* со сето свое кучешко битие соленкаст и метален вкус на крвта во устата, на туѓата крв.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Гронинг: Во 60-те имаше многу празни ветувања за прогресивната едукација, но вистинската слика беше оваа: поголемиот дел од колеџите беа или додатоци на големите универзитети или беа сместени во нечија приватна куќа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Свесни сме за разликата меѓу плунката внатре во нечија уста, и некоја плунка во просторот, пет сантиметри вон устата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во сенката на дебелите yидови низ кои шпартаат специјални видови на гуштери - чии паѓање во нечија коса предизвикува едвај видливо бранување од извик, страв, паника среде таа речиси пустинска неподвижност (оттаму, од таа статичност, можеби потекнува и „сценската“ форма на овој скеч?!) - господинот Иљаз, првиот попладневен посетител во чајџилницата САМО ТИ ЈА, зависнички (истовремено страсно и одмерено!) го срка првиот од низата чаеви што следуваат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Не ми беше досадно бидејќи го имав заборавено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас го имав тоа искуство да напишам нешто за што мислев дека е најдобро; и препрочитувајќи го неколку дена потоа, ре­ков:”Господе; скини го ова на најмали можни парчиња и фрли го во нечија канта.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Стилот што се провлекува во делата на американската современа литература на писателите како што се: Даглас Коупленд, Брет Истон Елис и Николсон Бејкер, веднаш е препознаен како Ворхолов: она што е карактеристично за него е мешавината на домашната атмосфера и наместените наивни изјави.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека го слушате текстот имате впечаток дека случајно сте упаднале во нечиј телефонски разговор со што всушност почнува и Филозофијата...:” Се разбудив и ѝ телефонирав на Б”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мажите, помладите, со паларии, вратоврски, бели кошули, бели панталони, со прстења и блескави часовници на рацете, жените со разнобојни фустани, со високи штикли, најмодерни фризури, како да се собрани од некој најмодерен градски булевар и доведени тука да бидат статисти во нечија режија, во нечиј филм.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Она што, пак, беше прифатливо да се види во нечија дневна соба беше неговата збирка постери и музички албуми од оригиналната бродвејска постава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Квечерина над градот Ветарот змиулесто се влечеше, вртејќи се околу нив, полн со своето клопче змии, стерелечки настроени да се проврат во нечија пазува, каде што би го разлеале својот студ.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Немој да очекуваш дека тој танц ќе се смири за да ја здогледаш ти без мака човечноста во нечии очи! – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кај Данте, душите на оние на кои страста им го заплеткала разумот, на забранетите љубовници (Семирамида, Дидона, Клеопатра, Елена и Парис, Франческа и Паоло – извонредно друштво!) „пловат како чапји“ Лепет на невидливите крилја: зборот, чапјата – Ardea, кажан, под песок и книги, кој знае кога, во нечиј страстен љубовен крешендо, или во внатрешниот монолог на непознатиот, долетува, по мистериозната, музичка аналогија, во она што го запишувам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ја мачеше само помислата дека пропуштила нешто во приказните за првите бакнежи, или дека, не дај боже, нешто ѝ фали, па никогаш нема да може да ужива во бакнувањето, во тоа грозно, агресивно и лигаво пикање на јазикот во нечија туѓа уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Венеција тоне, Холандија се лизга, глечерите се топат. чешмата капе. во лакримариумот на седумнаесетгодишната принцеза има солзи стари 23 века. во твојот тие се од пред два дена. El mundo es un panuelo - светот е марамче. влажна и мрсулава Палома. како жеден Бушман бараш вода во секое дупче, под мишки, меѓу нозе, длабоко во нечие грло. ги тераш да те гушкаат, лижат и влажно да те бакнуваат. ритмичните движења го лулаат твојот чамец. откако ќе свршиш лебдиш, бура во чаша вода. спиралите ти се омилена форма, имаш вода во колено и две-три капки во очи. наспроти популарното убедување, крвта сепак е девеесет посто вода. замислуваш самоубиство, во Охридско езеро, како Вулф или Мартин Идн. гледаш додека нуркаш. постоиш дур пливаш, преташ под површината како патка. фрлаш паричка во фонтана наместо жртва, и замислуваш желба. да уживаш онака како што си уживал во плодовата вода. не пепел од пепел и прав од прав. од вода, и во вода. 19 јануари 2009, Водици
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Забрана за влез во нечиј живот, или група на знаци за исплашени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знам, досега никој не ти рекол дека така треба да биде: пред да ги подадеш рацете пред таква една мекост треба во нечии очи да откриеш пламенен повик.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Ма, каква прошка, каде е мојот грев? Та ниту бев гола! Ниту во нечија прегратка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Моето трето око почнува да зрачи, црн отров ми го исполнува телото а девојката ми раскажува за сторијата на дрогите и рокенролот. 5.30 Во такси сум заедно со уште три прекрасни девојки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одиме во нечиј стан во Сохо. Пиеме чај, пушиме грас и ја слушаме Нина Симоне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Овие особини диктираат на моменти да биде најпосакуваното и најомилено суштество во нечие друштво.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Признавам, стражар сум. Но, не во нечија туѓа корист.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не живеам, туку паразитирам во нечија туѓа утроба.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Чувствуваше дека до смрт би можел да ги забуца забите во нечие месо но вака сплеткан во лудачка кошула беше беспомошен. „Курвино семе“, мрмореше. „Курвино семе.“ Тие се сетија и молкнаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знам, досега никој не ти рекол дека така треба да биде: пред да ги подадеш рацете пред таква една мекост треба во нечии очи да откриеш пламенен повик.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ништо нема да остане од тебе; ни име во некој именик, ни сеќавање во нечиј мозок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знаев едно глуварче Меѓу розите сакаше да е И во нечиј дом убавина да внесе Неговите мечти ветерот ги разнесе... 1997
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Цел живот сум работела, бидејќи сум морала, сум се вклопувала во нечии шеми, никакви креации, никаква слобода во работата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
...до следното наравоучение и натаму до секое ново грбите на езоповците гнијат во најдлабоките празнини нивните басни 'ртат во нечије друго детство во некоја друга носталгија... блуз за милиот ислужен светец или варијација на тема – теоријата на релативитетот во просветлените животописи почеток... C-дур
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Или еднаш в болница во нечија крв пливаа меури на коскена срж. „Превивка“, побара.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Или вината беше во предавството и во нечија подлост што никогаш не ја сфативме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Влегувам во нечија друга куќа, во некое друго јулско претпладне.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- Барам да ми одговорите: ако влезе теле во нечиј двор, или јагне, или кокошка, или магаре, чие ќе биде тоа?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И понекогаш е подобро да си поограничен и да не навлегуваш толку длабоко во нечија суштина.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)