в (предл.) - село (имн.)

Јас реков бунар да се ископа в село, зашто таму вода беше потребна уште повеќе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Платениците Турци од Ресна му беа наместиле заседа на Раскрст, онде каде што се делат двата пата, едниот за нагоре в село, а другиот надолу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пукотот се слушнал в село и селаните се вдале натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колку што знам, ти си таму и таму ќе се видиме и ќе бидам в село за дваесет и осми, за празникот наш Света Богородица“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Е, се наспа? - го праша тој. А јас си мислев оти нема да станеш, да излеземе малце в село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо веќе си го претстави животниот негов пат, од утро до вечер, тоа стално номадско местење меѓу крчмите в село и бифето на станица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но не слегувал в село. Не верувал дека е догорена плевната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Лели гледате, нишчо нема в село; не берете гајле! — ги теши Гуле селаните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами кај оде Толе, кај го носат ѓаволите црни сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, сега ми веруаш ли на зборовите шо и веле в село? — проговори прв Толе, префрлајќи ја својата тешка рака преку Митриното рамо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како, бре слепци, баш ваа вечер најдоте да влезите кога мулазимот од Витолишча со педесет души аскер е в село? — му рече Митре на Илија и почна да се возбудува да не стане некоја штета баш тука, во селото, за кое тој одговара по две линии: како коџабашија пред турската власт, и како организациски човек — пред Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и денот веќе фати. Се провиде убаво.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега, ете то, го теши Митрета и му го изложува својот план: — Каде е на конак аскерот? — Долно маало — одговори Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оди во Крушевица твоа; малку е подалечку од аскерот, белки не ќе се забележи толку колку овде пред носот негов! — ја повторија и потретија селаните молбата, но Толе си остана на своето и нареди преку ноќта да му се зготват пет шест кокошки и толку мазници за неговите луѓе и остана да преноќува в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Петре веднаш го испрати Пацето в село, а го тргна Толета на страна, оставајќи го Трајка со четниците и почнаа разговор двајцата: — Слушај, брат Толе! — почна Петре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе можеш ли ти да се протутнеш преку Поле и да нѐ одведеш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Грмежите в село го привлекоа јузбашијата што беше во гробиштата, па гледајки дека од неговиот „фронт" бунтовниците отстапија, го собра аскерот и му притрча во помош на Расимчауш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко Брле почека ден два да му прати Митра лебец, и кога му кажаа комшиите дека куќата е затворена и Митра не ја гледаат в село, ги остави овците на комшијата и си дојде дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога дојде до кладенецот: каде што преѓеска пиеја вода, се сети дека опасно ќе биде да влегува со се пари в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значи, така. Вечер ќе навратиме Црничани. Co жетварите ќе влезиме в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, кај Дамчевци се настрвил Булиман; нема недела да не дојде со десетина парталковци, маната на лов по Лигураса, слегуваат долу в село и со дни и недели беснеат со таа кучка — ќерка му Ѓурѓа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мина сја ден, вториј, третиј, мина сја недеља; ништо нема, сѐ е мирно в село, п' околија.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
-Треба некој да дојде со мене, да ми помогне. Да ги пренесеме в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
В село, за некој здрав, силен маж често ќе се речеше дека е „како Јурук“.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Попладнето, одморени, осушени, нахранети Бојан, татко му и шумарот се упатија в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А каде се, лебати? - В село. Веднаш се враќам по нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За кучињата мајка му в село месеше посебен леб од трици- тричник.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да. - Но тоа ништо не менува во нашето живеење овде. - Менува, - рече дедо Димо. - Утре одиме в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе ѝ пишам да дојде. Ќе ја пречекам в село, а довде ќе нѐ донесе шумарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Оди без грижа, дедо. Ако ти е убаво в село, остани си и подолго.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А Кузман честопати гонеше пљачкаши кои плачкаа секаде смело, и секогаш силен и горд, со другарите свои, победник идеше в село.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А сега свртувај и одиме в село. Дома да ни дојдете.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- А ние – рече возачот откако се испоздравивме – се враќаме в село. Од Билишча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Значи вие бевте в село. Кој ви е роднина? - Сите...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
В село имаме школо, ама немаме даскал. Малку се децата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пиењето започнуваше од селската кафеана, зашто на тој ден, кај да беше Лоте на работа, оставаше сè и доаѓаше в село, ги собираше сите во кафеаната и прославата започнуваше со химната за добиците: „Овој празник господе, вечно да се слави - ајваните, ајваните да се живи, здрави...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но подоцна, кога пак Трајан ќе разбереше од некого во селото дека свадба ќе има, пак доаѓаше в село, и пак стражарно го враќаа назад.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утредента еден од офицерите дојде в село кај Полин со уште неколку војници да ги видат растенијата како изгледаат, каква форма имаат, боја, мирис, вкус.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дојди си в село. Те бараат луѓето да те видат, да ти честитаат за иконостасот, за твоето мајсторство...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Доѓаше в село ноќе и го напушташе ноќе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време во неговото сознание остануваше чисто само тоа, дека патот низ оваа угорница и при обично летно патување зазема една поголема половина од времето, за кое се стасува в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А ние ќе си останеме тука, сами со себе, и ќе почекаме малку додека не разјужи, а тогаш ќе поработиме малку и после еве нѐ и нас в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Утревечерта влегоа в село. На ридот ги пречекаа чекалени. Сите им се радуваа. Им се радуваше целото нивно село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она негово морничаво искачување по угорницата можеше да биде само едно просто изменување со еден друг, што ќе чекори напред, и сега тие двајца ќе можеа да си бидат в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега ќе си заминете и вечер ќе бидете в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се врати в село по неколку дена, терајќи пред себе карван коњи, претоварени со сите оние работи, што можеа да се присоберат по џадињата во тој април.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така сум тргнал да се враќам за в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо, си мислам, нели немало скривање од болеста, ќе си ги вратам децава в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Летото подзастаре и тогаш дојдоа Бугари и Германци. В село. Се курдисаа по куќите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред женењето слегов в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, ајде пак назад, в село. А селото пусто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
В село не му држело да се врати и избегал преку море.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одеше во Битола, во Прилеп и оттаму, којзнае по кои врати, по кои канали, поткупуваше и носеше в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас ќе се искрадам кога понема работа, а кога немало работа в село, а мајка ќе помине пред куќата Кузеска, ќе тропне на џамот и ќе рече: 19
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам од кај се најде, никој в село не остана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потеравме за в село. Одиме по магарето и само липаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури в село, еда, се обѕрнав да не иди уште по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И в село се чу пукањето, ама војно време, си отрпнат, наглув.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А луѓето како да беа пак тука, в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш некоја нова болест носат в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Пушка имам, не се плашам дури и сам да сум. - Пушката ќе ја оставиш, го пресекол Онисифор Проказник. - Ќе ве сретнат, ќе се посомневаат на вас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаме пушки, кубури. За овие неколку дни до доаѓањето в село ќе се распоредиме во групи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лелекот на селата го извлекол тогаш ајдутот Парамон од тајна пештера во која се криел а пред тоа со нож ја убил мечката што му се испречила на пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се симнал в село, го нашол на нива својот син Зрман и клекнал пред него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Каде? - В село, Онисифоре. Ќе го однесам баџанакот Јане да го закопаат со поп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знам, ја прифатил уверливоста на тие зборови Наџак- Јанко. - Поинаку мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И двоколката со волето негово ќе ја вратам в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и селаните, кога ќе те видат со преврзано око и со пушка, ќе извадат од некоја дупка своја абердарка и ќе те спобркаат уште пред да им влезеш в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник се обидувал со грутка земја да ја избрише крвта од острицата на дуријата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си му наместил в село струја си му дал земја, а тој... Ете што ти е наш селанец.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А други години по полево црнавица. Со кошеви сме ги носеле в село.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бабата се насмевнува: ќе може и овде на прагот на напуштенава куќа, а можеби и в село ќе се најдат добри луѓе гостопримци.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Еден од партизаните му напомена дека е поарно да се врати в село, да не паднело сомневање на него. Се разделија кај камењарот на сувиот порој.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И на Богдана ова идење на луѓето му причинува и задоволство и радост, зашто кога се врати в село, никој не дојде да го види и пречека.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Ако разберат кај нас в село што работиме, кучкари ќе нѐ завикаат”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тешко дека тоа ќе е така. А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Чекаш некого“? Знаеше уште пред да одговори таа: слушнала дека е в село и го чекала да дојде, да донесе машка немуртеност и подивена душа од секакви неволји.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Вистина ли е онашто ни го кажа в село? Ајде, развесели не.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нели даде господ се прозори, та слезе долу в село да го бара Илка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мене едвај ме пушчиле в село, па јас а барам поповата куќа. Дејди улаво, дејди!...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман се прибираа орачите и дрварите, и тој, со торбичката на рамо, со ластегарката под мишка, влезе в село на мракот. Ha дедот Петка не му беше ова прво одење во Рожден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но зборовите на мајка ѝ како ќе биде утре само таа в село писмена; како ќе може да чита „големи книги"; да пее в црква та дури и писарка на спаијата може да му стане и да вади добри пари, — сето тоа ѝ даваше кураж да издржи и редовно да ја посетува школата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та тој веќе за секое девојче в село даваше разни оценки: ваква е Јана Даскалова, онаква е Велика Балева, таква е Трпа Шишева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Како е снаа ми Петковица, децата? Како е коџобаџијата Трајко, попот Стево, како е протуѓерот, Злате полјакот и сете со ред в село?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И, дури сите в село се преслечуваа ,на двете недели. Доста не пропушташе недела да не ги смени алиштата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста се предаде на душата на Илка, а тој си ја зеде грижата да ја однесе дома и направи од неа домаќинка „каква в село не се наоѓа".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ќе пуштите да влеземе в село! — велеа српските офицери.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко си ја јавна вчерашната машчичка, Доста се качи на другата, а Илко си плукна на опинчоките и, де бре, а бре, уште каде ручек време стасаа в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нејсе, нели кинисала, каква да е — таква ќе ја водат в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секако на Мариовците ниту им текнуваше да ги нумерираат, ниту пак им беа потребни броеви, бидејќи сите в село лично се познаваа, та немаше нужда да се бараат по броеви.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
УТРЕДЕНТА, по пленувањето на децата, дедото Богдан си отиде в село.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Веднаш испратија двајца војници в село да донесат копачи, и уште во истиот ден до ужина каналот беше откриен и водата секна во тврдината.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ЗАФИР: Вечерва Симка се сврши!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А тука в село? Адет, свадбарина, светот, свекор, свекрва...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Зора се зори - петлите скоро ќе в село пропеат!“
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Немеа - туку петлите в селото веднаш писнаа - самовилите в горите с делии в раци лиснаа!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Плашејќи се да не ги снајде смртта сите во чунот, Дејко се врати в село.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Сврделот“, ми вели овој козарот наш, курирот нивни, „пред мои очи му го тргнаа куршумот, му ги соблече палтото и чевлите и мене ми нареди да го закопам, ни збор да не сум рекол никому и да си се вратам в село...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По кусо време двајцата другари успеаја дури и да најдат девојки – две Србинки – Мица и Радица – ученички во осмо одделение со кои подзастануваа кога ќе се сретнеа некаде в село, си праќаа писмени пораки
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... Тој Едо Бранов, е од Бегова чешма. Тој е таму роден, како и јас, ама неговите живееја колку туку во Битола толку в село, во Бегова чешма.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тогаш... ... Нивниот заеднички пат ги одвлече в село да видат неуредени куќи со црни стреи;запуштени и накривени ѕидишта; недоверливи ситнооки прозорци, - врз нив гнили штици, матни стакла, поцрнети стари календари; потоа: нечисти и нерамни сокаци низ кои се влечеа звуци и мириси, предчувствувани претстави за недогорени суви дрвја, кочини, мали деца, катран; расфрлани мртви предмети, ненужни и запуштени - накривени коли, одамна почнати, недоплетени огради, корита, алат; куп сонливи куќиња, кокошки, деца.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Време е ние со Трајчета да си одиме в село - рече Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со Трајчета ги прибраа падобраните и ги натоварија на Дорчо. Потоа се поздравија и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Анѓеле и Трајче се поздравија со Горјана, ги одврзаа коњите и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ни се сосаа цигарите - рече Огнен, - а ти си лесен како пиле, ако сакаш отрчај в село и купи ни две пакетчиња.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Не, Трајче! Остани в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Сѐ е тоа убаво, но не ни е згодно да слеземе в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Враќање в село нема. Тука ти е местото! - му рече командирот на чичко Анѓелета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А беше ли ти тогаш в село? - праша чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Трајче, - му се обрати командирот - можеш да си одиш, а за чичко Анѓелета в село ни збор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се сети зошто Горјан и Огнен го праќаа в село и остануваа сами со коњчето и зошто Тале сè ќе најдеше некоја работа само и само да го оттргне од коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче слезе од коњчето, ги зеде парите за кибрит и се врати в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Трчајте в село и што поскоро да ми се донесат парите, оти, жими вера, имам и друга работа. Ајде!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кокошките на патот рипаа од место кревајќи облаци прав, а зачудените луѓе зад нив, уплашени, погледнуваа по улицата нагор чиниш да видата дали арамијата сега по нив не влегува в село.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Оттогаш ретко доаѓаше в село, за да не се излага на опасности.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога децата трчајќи ѝ задишани влегоа в село, луѓето се чудеа што станало и прашуваа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Ангеле пак се врати в село дојадосан.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Најмногу, се разбира, беа за тоа на Лумана да му се дојде до глава, ама тој ретко доаѓаше в село и кога ќе дојдеше, никој не знаеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Влегуваме в село.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си оравме, бре, си сеевме, празници си празнувавме, бавчи садевме, селските работи си ги гледавме и што ѓавол ли ги спотера, та ургијата - лошотијата им влезе да ни доаѓаат в село та да не тепаат, да не пљачкаат?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одамна е во пензија... Се вратил в село...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
РАЈНА: Умираа кај мене в село. Правеа леб од дабови жирови. Им отекуваа нозете, им малаксуваа телата.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)