в (предл.) - планина (имн.)

Силно го потресе судбината на козата која зборува и бара од својот господар да ја пушти да оди в планина, на слобода.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се искачи до последната наша нива и ливада, дури до оние горе в планина кои не се зарегистрирани во никаков имотен лист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Лангач, зошто избега в планина? - го прашува некој од селаните.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Куле дојде и се поздрави со Толета. — Е, стрико? Ние со побратимот тргнаме в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас, Андоне, сосема ќе бегам в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Првпат си в планина, а? - Првпат. - Ќе навикнеш. И ќе ја сонуваш... Поубаво нема.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Леле! Само оној што бил в планина, само оној што бил гладен и уморен, само оној што печел сланина на ражен, знае што сладост е тоа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И да сакаше да се врати в планина, не можеше. Немаше со што.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Извитканите фотографии на кои стоиме заедно со дедовците на брегот, Крстот од своето дрво на полицата, Заклучените долапчиња во гостинската одаја, ’Рѓосаниот меч фрлен во градината, Мистрија на мајсторот, Големите бајраци што ги оддиплуваа на свадбите, Огновите летна ноќ в планина, Шкрипењето на портите рано во сонот, Третото венчавање на старецот од соседната улица, Првата прелага на вереничкиот прстен, Пладнето кога заминуваа некаде војските, Сѐ, сѐ некако одеднаш исчезна,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И уште една вистина што не е без значење: местото за могила што го избра мајка ми нема никаква врска со нејзиното и со нашето минато а уште помалку може да се поврзува со нашата иднината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А што очекуваш од самјак пораснат в планина?“ „На грнето и капачето, нели?“ „И на скршеното грне капачето се тркала“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ќе бегам в планина, во колибата! - рече тој и се изгуби во мракот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мислиш дека ќе стигнеш за два саати дома или кај му било... а си останал в планина, ни ваму ни таму, или подобро речено, кај волци на гости. Хе, хе, хе!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Овој одговорил „В планина, дрва да донесам за децата.“
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со нив е и Чентото, и сиот народ се крена на оружје.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ете, Хитлер го отепа царот, Италија капитулира а Ѓоре твој, Алексо мој и Борис Един излегоа в планина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сељанките избегаа во Караорман, в планина од ваши силни пукања.“
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
„Не знајме партизаните. Сељаните излегоа во Караорман, в планина од ваши силни топови.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Едно време едни ловџии фатиле в планина еден арслан, го врзале со јажиња и пратиле едного од другарите в град да донесит синџири за да го врзат појако и да го носат без страв.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако појдам и јас в планина, може да ми се доразболат децава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може и да не може да се искачи дури ваму, в планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И го доведовме човекот кај општината Мицева, горе в планина. На Дебел Рид. На судење го доведовме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со лаење и со квичење ќе јави и пак ќе се врати кај стопанот. В планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој ќе го најде во Стрелеско, во некоја куќа таму в планина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му велам, вака и вака, коски и черепи најдов горе в планина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се дозна дека е од Методија Лечоски, дрварот. Го криел в планина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
— Кој Ѓуровче, бре ефенди? Јован на Ѓура мислиш? Тој да излегол в планина?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман тој зад село, еве ти го Илка со маските тргаат за в планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Реката бучи долу Папањ и ги напива ливадите со студена планинска вода, додека овчарите ги прибрале своите стада еден крај друг поблизу, да можат да си помогнат и ги фатат дојниците да намолзат млеко, та и тие да го прават Велигден в планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По тој план Трајко ,ќе оди на орање, Илко пак в планина, но само со едната маска и магарето, а Стојо ќе остане дома, да ја поврзе племната оти, см тече, ем кокошките ја чепкаат сламата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Глас Далеч од баштина, далеч од роднини, Не в чужда за мене земја, В полјани китнести, зелени долини, Самичак в планина шетам ја.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
- Ќе дојдат... шипинки! - радосно извика Трајче. Тенковите не можат да се качат тука в планина.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Што е ова? - зачудено праша Трајче. - Зар и в планина има петли?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
За селото прибирај помош. Ни се смачи да седиме в планина.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но луѓето - од завист ли, од злоба ли - започнаа да му зборуваат на Цанул како жена му пак почнала да ја крева опашката, да си ги копа очите со шумарот Веселин: ја виделе в планина со него, ја виделе по нивјето, ја виделе во некој листовник, во некои копи, крстици, во пештера;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А мостовите се правеа на најтешки места: в планина; тука работевме, тука живеевме, тука го поминувавме слободното време шетајќи низ шумата како дивеч; ниту се бричевме, ниту се стрижевме; господе, само умот да ни го додржиш, си велевме со Анастаса.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А сонуваше разни соништа: како куќата станува подвижна: ту се наоѓа в планина, ту се наоѓа в поле, ту со неа патуваат како да е на тркала, ту летаат по небото, ту пловат по езерото како да е брод; но бродот се дупнува, се полни вода и тие почнуваат да тонат; но писокот нејзин ги спасува од давење; се буди и гледа како Бандо во спиењето и ја ставил раката на грлото и ја притиска; од тоа таа не може да дише, здивот ѝ се зема.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја држаа една недела в планина, а потоа ја пуштија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зората го отвараше небото, го разбиструваше, ја будеше земјата, езерото, селото; луѓето тргнаа по нивјето, по бавчите, по лозјата, по секојдневната работа; заѕвечкаа ѕвонците на добитокот што излегуваше на пасење, им брмчеа мувите и инсектите околу ушите внесувајќи им немир; рибарите со рибарскиот прибор се упатуваа кон чунчињата, дрварите ги самареа добиците и ги приготвуваа за тргнување в планина; врвеа жените со сепетките на глава тргнати кон езерото да перат алишта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Отплови низ прозорецот некаде в планина Неговиот последен смев.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Откривме огниште со опалено камење, со гламни, со јаглење, со пепел. Огниште в планина.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
А стравот каде тера? В шума. В планина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега дури си спомнувам дека не и одговорив кога ме праша зошто Македонците појдоа в планина заедно Грците. Не знам... Зошто?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И напишаа: „Пратете ни политички кадар, членови на ЦК да дојдат в планина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)