без (предл.) - сенка (имн.)

Денес пак станува повеќе збор за чудовишните варијанти на идентитетот, оној на изофренот, без сенка, без трансцеденталност, без друго, без слика, идентитетот на автистот, кој како да си го раскинал двојникот и си го голтнал братот близнак (напротив, „близнакувањето“ е некој вид на автизам за двајца).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Прозорците затворени, дрвјата во дворот исчезнале низ времето И само едно без сенка го нишаат ветришта есени: Под него стои еден згниен тланик на кој се нафатил лишај
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И потаму спрегнати со колата, Пишпирик и Барбут –бег продолжуваа да се веселат: Што ќе биде секој ден нека слушне: Мортенија среќна ќе не гушне: Ќе ни рече: во преграб ве земам, Ваков рудар јас до денес немав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По еден миг остана без сенка – облачето испари.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја поткренав малку главата и видов од колата едноличност – невисоки ридишта во далечина што личеа на џиновски желки, жолти и голи, без сенки под себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Спомените на љубовта во пазуви ги чуваат!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сепак со секој здив минував во соништата секогаш през исто село со мртви покриви и со гробишта зад недарежливи лозја: крстовите беа без сенки и не никнуваа од земја, висеа: ги ослободуваа мртвите од преголема тежина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се тресев и секој миг заспивав, станував куп мртви дамари без сетила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И си мислам за Јона мој, за куќава без стопан, без сенка. И за нас, што се утариме ко наврнати утки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)