без (предл.) - збор (имн.)

Настана долга тишина. Мислите се разменуваа без зборови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Петокрака ѕвезда“ - рече Ташко - „од високо да гледаш.“ Се согласивме без збор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како би му било на Љупчо некој така да му го огрди СТОЈАДИНОТ!?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како подлец: демнеш во темнината, скришум излегуваш - и правиш пакост.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко ја кажа вистината. Пред нашата зграда се разделивме без збор.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Добро ухранети, секако, токму стокмени за шут по задникот, без зборови.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Верниците го слушаа зачудено. Останаа без зборови. Верскиот поглавар му се поклони на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ја испратија во најзафрленото училиште, во Кошишча, каде живееја бедни земјоделци, налбати, колари... Отиде без збор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Без збор, со спласнат интерес за толку примамливите светулки и играта со нив, Елена се упати кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Домарот, стрплив како цел век да скокал по карпи, а ниеднаш да не исчашил глужд, милозлив како повеќе да другарувал со светци одошто се среќавал со крадци, без збор се врати со другата врвца клучеви и отклучи една ќелија во конакот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа со наведната глава, башка и гологлав, влезе во службената кола, без збор на приговор или отпор, па се упатија никаде другде туку пак во Клиничкиот центар, само сега погоре, во Судска медицина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Горда го пропушти, како инкасатор што дошол да чита струјомер, и тргна по него без збор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А мајката, браздите кога ги виде, без зборој ко поулавена стана.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Наместо очекуваните, испеглани гардисти, пред градбата стојат копјаници, со избричени веѓи и во кожни кошули. Ме пропуштаат без збор.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Без збор со показалецот покажав на двата куфери што беа извадени од багажникот и му давам знак дека треба да ги врати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како што дојде тивко и ненаметливо, така тивко и без збор си отиде жената.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа толку ме потресе, што не можев да ја прашам ни каде, ни зошто. Тргнав со неа без збор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа само го погледна, нишна со главата и се оддалечи без збор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Успехот ѝ се огледа во наведувањето на театарската критика своите забелешки да ги пишува без зборови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но место тоа, тој запеал олцкаво и без зборови, со невиност во срцето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и Онисифор Мечкојад со почит ќе гледал во него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долната вилица му се тресела пред тоа, ја слушале ѕвечавата приказна на здравите катници и веќе без збор на надеж, рисјанско сочувство на утеха, па макар и лажна, бегале од лепливоста на неговото грлено штукање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа минувале еден по друг крај старчето спружено на веленце врз сено на разнишан колесник со две тркала, сите со поглед кон ситното лице до очи завиткано во шамија под која, кога ќе ја поткренел ветар, се појавувала врз расечената жила на челото мала темна месечина со капка крв без вистинска боја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Резултати без зборови, тоа е деноноќна работа на моќните... а моќта е начин и умеење како, да се владее со човештвото... моќта е сираче без резултат!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Блажена беше ноќта во нејзините прегратки... посјајна од сонцето потивка од месечината потрепкава од ѕвездено небо Јас и Таа романтичен отсјај во машкоста нежност во нејзината женственост Ме погледна,со задимен поглед што подсеќа на љубовна романса без зборови,само со очи нејзиниот поглед кажува сѐ.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се поздравија како деловни пријатели, ракувајќи се без збор.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Кафето и двајцата го пиеја без збор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Без збор ја затвори вратата. Ова беше крај на една промашена врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мене нешто ме стега во грлото, нагло ми се плаче, ми се плаче заради моменталното разбирање без зборови, заради ненадејната поплава на топлото братство, заради соголеноста на ситуацијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На тој изгрев многупати и без збор во мислата сме му се молеле, ако не повеќе тогаш барем за миг заборавајќи ги тегобите и неизвесностите што ги носи денот а со тоа и сеќавањето за она што било.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа таа го позна и, мислиш, пречекува свој домаќин што се враќа од живеење, се поттргна, без збор ослободувајќи му пат кон светлоста зад себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го гушнав и истрчав без зборови. А што друго требаше да сторам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И Татко остана без збор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Тебе, скоте, во подрумот, - излудуваше, - во подрумот, арамијо! А ако се осмелите некако и го прашате што сте му украле, тој тогаш без збор ве загледува со еден таков страшен, ужасен поглед што е потежок од секоја казна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, на знакот од Оливера Срезоска, без збор се стрчаа која пред која, нешто да не закаснат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја зеде едноставно, без збор, без повишена температура, без стихови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дека ако воопшто некаде преживува, тогаш тоа е во малубројните цврсти предмети, без зборови на нив, како онаа грутка стакло онаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ретки прилики, таа го земаше Винстон в раце и долго го притискаше на градите без збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да завива без зборови, како животно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Калија едно време стоеше без збор. Потем се заниша и брзо се откина од него, па се потпре на ѕидот: а ѕидот небаре почна да се лизга како пелте и да се рони како цветовите од смилјето што ги стегаше в рака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Коста Ципата без зборови ги повлече синовите надолу, а и тие мирно му се покорија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка беше ретката во семејството, во пределите на нашите преселби, која умееше без збор, без лелек, без знаци на умора, да си го допира дното на страдањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На дланки ја пишувале Во неволја ја допишувале Од немајкаде ја препишувале Без зборови ја умножувале Во снег ја вжештувале Редовно ја потстрижувале Во кисели овошки ја унижувале Крај влажна кожа ја доживувале Во остатоци на смев ја сожалувале (Била струја Била и темница) Сега е литература Под сигнатура 49 И
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Јас не сум празен простор без бол и без збор. Јас сум само недоречен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Си заминав од под спомнатата лозница пред една година и неколку месеци без збор да ѝ речам на тетка Боса за втората смрт на Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напати, без зборови и со внимателни чекори тие ќе се прикрадеа покрај куќарката и низ прозорчето на приемната внимателно следеа како му врви работата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Чарлс лежеше без зборови, додека лекарот со брзи движења ги враќаше инструментите во својата торба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога беше сигурен дека не оставил ни искра, без збор и тој излезе по Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мартин седна до нив намуртен и без збор.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Без зборови се сврте и тргна да си оди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Не се мешај во машките муабети! - ѝ подвикна дедо на баба, а таа поцврсто ја фати фурката и, вртејќи го вретеното налутено, излезе од одајата без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не им е првпат така да се гледаат и да се разбираат без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреза и Борче, кој сега е во прво одделение, најмногу сакаат да го јават и тој се согласува без збор да оди на четири нозе низ собата, полека, како слон.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се свртев без збор за да не паднам во искушение да земам една од румените кифлички што се испаруваа од длабоката чинија на масата и примамливо мирисаа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се издува и се испавка па се врати без збор подрипнувајќи во одењето надолу како да се тркала со потскокнување.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се обидуваше да ја вовлече во разговор, да ѝ го успори чекорот, но Пелагија го цапаше снегот со истото темпо и без зборови во устата сѐ додека не стигнаа пред вратничето на мајка Перса, од каде Чана сама продолжи накај Острово, кај Дончето и Митра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сѐ е без збор, без одговор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)