Од денес натаму, о, Кавафис, престануваат да значат што и да е лажните сознанија за некаква си света должност кон татковината а без себеси, зашто вистина е дека на животот му подаривме само нешто свое а на смртта - сѐ! ***
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Кого да молам, кој да ме поучи како да се живее без себеси?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ете, и поради ова треба да се живее, но како тоа да се живее без себеси? Животот лаже - сонот не лаже
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)