ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А ја, заправо, си ја сакам Циганка.

Кога настапувам, излегувам од ликрени вреќи и степувам на музика од мјузикли.439 Јасно е дека традиционалната машка геј-култура – односно поткултура – и натаму им дава на настраните од секој вид емоционални, естетски, дури и политички ресурси што се покажуваат како силни, нужни и незаменливи.

Ако не е и самата нужно хомофобична, дали е, сепак, резултат од угнетувачките општествени услови?

Силата што го придвижува голем дел од творештвото на геј-културата, сепак, потекнува помалку од геј-суштествувањето отколку од геј-желбата.

Дали е вкоренета во општественото непријателство и отфрлање?

А тогаш кога конечно ќе се победи хомофобијата, кога ќе биде нешто од минатото, кога ќе надмогне геј-ослободувањето, кога геј-луѓето ќе се здобијат со еднакви права, општествена признаеност и прифатеност, кога сите сосема ќе се интегрираме во стрејт-општеството, кога разликата меѓу хомосексуалноста и хетеросексуалноста воопшто нема да има поголема општествена важност од важноста што сега го имаат леворакоста и десноракоста – кога ќе стане сето тоа, дали тоа ќе биде крајот на геј-културата, односно на геј-поткултурата, каква што ја знаеме? ‌Токму тоа, навистина, го тврдеа Даниел Харис и Андру Саливан.

Им ги спорев тврдењата дека машката геј-култура, односно поткултура, е нешто од минатото, дека е надмината и застарена.

Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.

И јас сум ви онаа откаченана, дебелана транџа – онаа што демек е по откачени и фрикнати срања.

Сѐ нешто ми доаѓаат луѓе и ми зборат за некакви опскурни авангардни уметници што „треба“ да ги знам.