Бев со некое преполовено чувство. Од една страна ми беше мило што толку се зазема Симон за да ми угоди, а од друга страна, чувствував дека е тоа можеби знак за нешто, за степенот на емоциите што сака со мене да ги дели.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Кога ќе ѝ соопштев дека останувам, се снаоѓаше некако, по Андон Клековски ќе ми испратеше нешто за јадење, за макнување, за да не гладувам, или ќе ми испратеше некаква наметка, џемпер или појас за половината, за да не настинам, или било што ќе ми испратеше како да ми испраќаше некаков абер, можеби знак дека таа постои затоа што јас постојам и дека тоа за неа има значење и дека тоа и за мене би требало да е така.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)