ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Верка е помала, си мисли, таа не разбира, можеби таа и ќе се израдува.

А можеби таа тажна песна е нашата судбина!

А можеби таа идеа сега ѝ се јавила за да не го изгуби Богдана кој сè повеќе не можеше да ги поднесува тие сцени и закани на нејзиниот слеп маж, но и за да не го изгуби Пансионот ако го напушти да живее со Богдана.

Можеби таа потреба да ги запишувам зборовите е поттикната од оној ист страв што мојот американски студент David Lehman го натера да ја напише едноставната реченица: „Светот е кревок и јас се плашам“.

Можеби таа и од лиот е нападена. Ме разбра? - Добро,- рече Јоле, не свртувајќи се кон нас.

Можеби таа резерва беше поизразена кога бев јас во прашање, иако, и спрема мене, сега, откога почнаа нападите и интригите од страна на селаните, се држеше послободно и, на некој начин, подрско.

Во срцето, во извежбаната пумпа, се дотураат нови количества гориво за брза потрошувачка и квалитетниот примерок на Ла Метриевиот I`homme machine, „механизмот што ја навива својата сопствена еластичност“, со максимална брзина влетува во целта.

Дали можеби таа, во својот, за мене долг и непознат живот, доживеа неубаво искуство со маж, кој поради друга жена ја оставил без збор?

Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.

Можеби таа е и причината да се разбуди. Во сопчето беше навлегло утрото.

Желбата да те видам, да поседам покрај твојот кревет, да се обидам можеби да поведам уште еден разговор со тебе. Да! Јас. Синот! Дали слушна што реков? Синот!

Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.

Или можеби таа е веќе трудна од твоите овдешни желби?

На носот му пукале темноцрвени жиличиња.

- Ама кој ти кажа тебе, свети оче, дека таа сака да се омажи за мене? радосно се исклештил Доце Срменков. - Можеби таа бара помлад, посилен.

- Три, побрзал да се пофали со надеж дека ќе му го покаже патот до постелата. - Тогаш подари ѝ на женичката и четврто.

„Можеби таа околност, моето создавање, било и решавачко за нивната врска”, си мислеше Агата додека свиреше соло партии на својата флејта и редовно грешеше од возбудата што таа помисла ѝ ја предизвикуваше, особено ако мајка ѝ беше тука, во салонот.

По тоа што ги имаше искинато чорапите, а и според излижаното во штиците, од една страна, а и според тоа што не стана свесна дека некој ја откорна вратата, заклучија дека со денови и ноќи можеби таа нема положено снага во креветот.

За нивниот вид никогаш не размислувам како да е жив, туку како целиот да се состои од оние мртви бубачки на нашиот тепих, сите новозагинати создадени со дејството на некоја таинствена животинска трага - можеби таа прашина во која понекогаш лежат - којашто лебдее во воздухот, којашто преку ноќ зацврснува и спонтано преминува од една телесна форма во друга, како што бил случајот со ларвите пред научното доба.

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.