вистина (мод.) - се (зам.)

А може вистина се вратил војводата. Така се чу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие знаат оти во тој говор вистина се имаат особини општи со бугарскиот јазик, но исто така се имаат и особини општи со српскиот јазик, па и такви што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик, а им се својствени само на македонските наречја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Вистина се работело за деца, но децата имаат родители!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)