јака (имн.) - на (предл.)

Јаката на палтото му беше крената, челото покриено со тешка, влажна коса.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Среќа што не оќелаве, ниту пак обеле многу.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неудобни му беа и штирканата јака на кошулата и машната- пеперутка, оти и тој, како и неговата поранешна жена, имаше ставено повеќе килограми последниве години.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си го протри челото на онаа точка на која веѓите му се спојуваа, а потоа и вратот кај што го болеше, преку линијата над распараната јака на кошулата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, додека стоеше пак на прозорецот, загледан во веќе речиси зарамнетата дира на оние, што заминаа, на Змејко пак му се стори како да го виде тоа зачекорено човече, поклапушено од високата јака на кожниот ќурк и пак ја сети во себе желбата нему дури и да му намавне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се облече убаво, се завитка со шал, ја крена јаката на палтото и со пушката в рака, излезе надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)