ѕид (имн.) - на (предл.)

Се осветлуваа кружните камени ѕидови на бунарот поврзувани со пајажини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше една повисока степен во естетиката на живеењето на маказарчани - не просто бели ѕидови на одаите, туку шарени, некаде со ситни цветчиња, другаде со крупни медалјони, на трето место со фигури кои беа почисти во линиите, налик на геометриски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција.  „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Околу седиштата, по ѕидовите на салата, се поставени единаесет платна и исто толку проектори.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од капетанијата го прекоруваат дека нема појас за спасување.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога го убиле Троцки за’ржале сите коњи, кобили и ждребици на црвената коњица.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник пишува дека го убиле Троцки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ја мајката, и тоа да не го пишува на внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Трешти стара музика а ти се виткаш како млад бршлен по ѕидовите на сеќавањата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Глас од радиото: ...пожарникарите се обидуваат со скали да се качат низ ѕидовите на четирите фасади. Операцијата ја изведуваат сложно. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 130
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Највозвишените амбиции на групата Зеро во почетокот на нејзиното делување беше добро да се напуши хашиш или трева и да се шиба поликолор по ѕидовите на институциите во азискиот дел на Скопје.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Куќите што се потпираа врз ѕидовите на гимназијата беа стари, неугледни, сиви: ниедна од нив не беше таа толку таинствена куќа во која влеговме еднаш во деновите со магла.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Со бавни чекори тој дојде до ниското камено ѕитче на кејот, крај споменикот, и погледна долу во реката по која играа светлини од сијалиците на мостовите и околните куќи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ти си најитриот крадец на туѓи соништа па сепак помеѓу четирите ѕида на утрото седнуваш најсиромашен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ги видов како ги освојуваат горите, бескрајните ѕидови на морето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Да ми е да прошетам по вашата улица Тајно допрен на ѕидот на твојата куќа Да чујам колку убаво потпевнуваш А камо ли – како сонуваш...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Прво застана момокот Потоа дотрчаа двете калуѓерки А кога удри камбаната и се покажаа ѕвездите Од ѕидовите на пештерите во манастирот Еден по еден се симнаа и светците Застанати на брегот на езерото и са ноќ чекаа Да се покаже во водите одразот на девојката Што мина тука денес на пладне Во бела облека и жолта лилја во косите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И двете во ист час, во исто време и на исто место завршуваат: на зајдисонце, во време вршење, на Зедница, на Бел Камен, стотина метра потаму од јужниот ѕид на имотот Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само по три работи се разликуваат: во Потковицата никогаш не се дозна кој го уби Јована Дамчески, додека за Видана и за Ристана Голушкоска Гојдарката се знае - ги уби син ѝ на Ристана Димко Силистарко.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Голем Пат, пак, поправо тој би требало да се вика Широк Пат, наместа достигнува широчина и до десет метра, на северниот крај на срецелото се издвојува од Пазарџиски Пат и тргнувајќи право на запад, минува, од северна страна, помеѓу гумното на Дамчевци Џаџовци и, од јужната, помеѓу северниот ѕид на чифлигот Трпоски и авлиите на Дамчевци Мирчевци, Дамчевци Дамчевци и Бозовци Перуновци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа е срецелото. Оградено е, од југ, со авлијата на Јанчевци Талевци, од исток со авлијата на Мицковци Трајановци, некогашното училиште и некогашната општина, од север со гумното на Дамчевци Џаџовци, од запад со источниот ѕид на чифлигот Трпоски, дуќаните Акиноски, кои уште од Второто србско зјаат пусти, со откорнати врати и прозорци, и со авлијата на Ризевци Софревци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од зад ѕидовите на Имотот се зададоа детски писоци и се зададоа писоци на луѓето што живееја и работеа на Имотот - некој, преку ноќта, ги исклал возрасните од Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се протина помеѓу авлиите, од горна страна, на Јанчевци Крстевци и, од долна, на Јанчевци Николовци па одејќи само покрај источниот ѕид на имотот, односно само по подножјата на Зедница, кај Бел Камен ја напушта населбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неа никој немаше пристап, дури ни кучиштата, па мршојадите на мира се гоштеваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се надува неколку километри потаму од јужниот ѕид на имотот Акиноски, зад Зедница, веднаш под Драмчески Ливади.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Изграден е речиси со голи раце големиот кинески ѕид на Балканот, со безброј жртви кои како некогаш пред повеќе илјади години во царството Кина, со вградени долги тунели во дното на пругата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ние кренавме наш Кинески ѕид на Балканот, со кој ќе се гордеат идните генерации, спасе­ни од империјалистичките апетити на нашите непријатели.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој ги фотографирал во 1918 и, на изложбата отворена во Париз, една година пред неговата смрт издејствувал сенките на неговите редимејди да бидат исликани директно на ѕидовите на галеријата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сенките се исклучително важни за Дишан, кој не само што ги користел како метафорички модел за да го изрази постоењето на четвртата димензија, туку и цел живот ја задржал фасцинацијата со сенките што ги фрлаат неговите редимејди.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Договорот беше таков - да го расцепиме платнениот ѕид на шаторот и кришум да се провлечеме внатре.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но таа имаше строг нос и јас веднаш се повлеков до ѕидот на нејзината куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Душата твоја во тој миг мека стана како преѓа во која се сопре отровната стрела, се успокои, оти стрелите на зависта ништо не му можат на мекото, кое ги умртвува, а од тврдите, камени ѕидови на суетата се одбиваат како од тврдина, но во нив оставаат дупки.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа се идеални услови за создавање бигори, камења и друг вид варовни наслојки по ѕидовите на неговите органи, по дамарите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
6 Во окото на камерата се сместени крајбрежните трски, мирнотијата на водата, мноштвото јата од разновидни птици, островот Свети Ахиљ и ѕидовите на големата, некогаш прекрасна катедрала во која се молел царот Самуил и неговите воини, високите езерски камени бели брегови во кои сѐ уште се сочувани пештерските црквички и келиите на калуѓерите- испосници и иконата на Света Богорица насликана на карпа сто метри над езерската вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многу стрмен е камениот гол ѕид на Котелската Кула и длабока е бездната. Колку траеше летот до дното?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Убави се нивните куќи. Во темелите и ѕидовите на нивните нови куќи се вградени камењата од нашите куќи, од нашите цркви, од надгробните плочи на нашите претци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неговата втренченост во светлината на утрото беше исто толку неподвижна колку и камените ѕидови на собата во која седеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мрдни се ти од умот!“ ѝ свика тој и продолжи да го ѕида ѕидот на старото место. ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Твоето поаѓање го сруши ѕидот на осаменоста... Отсуството засекогаш ме направи тажна.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Седната на еден од ѕидовите на тврдината со цигарата в раце, Јана влечеше долги и полни димови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговото тело свикнуваше да прибере само толку сили, за уште еднаш да се зададе во уште еден залет на тоа пеколно пробивање, превиткувајќи се и цепејќи го тесниот премин низ сета непроодност на сивиот ѕид на угорницата, по која пред неговиот поглед почнаа да му се испреплетуваат и некакви синикави кругови, недофатливи, ужасно изгаснати и вртоглави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше да го победи, да го пребори, мислеше дека ќе може да го стори и тоа со оние свои вредни рачички, пред другите да го видат, а утредента сепак мораше да го однесе и него високо горе, на скелето, а од неговата тежина како да поигруваа под него широките мостови на скелињата и тој многу често се наоѓаше себеси вкопан, како глувче, во некое катче на таа височина и со секој ден неговиот ѕид почнуваше да заостанува со по неколку реда тули, од ѕидовите на оние, што ѕидаа од обете негови страни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оттука се гледаше само дел од плоштадот и сивиот ѕид на судската зграда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ама ете, фамилија е тоа и тие работи секогаш биле нешто за кое не се зборува надвор од ѕидовите на домот, кој одамна веќе не е дом, а уште помалку топол.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Небото е ваша утеха, рекла игуменијата. - На земјата ѝ се стопани богатите. Реков - немате толку камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застанал крај ѕидот на урнатината - звукот на гајдата се склопчувал над него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И како што надоаѓале пролетните поројници во свијокливото корито на Давидица, рекичка што некаде околу денот на светецот Петар е испиена преку ноќ од горештина, така ненадејно растеле и невисоките ѕидови на четириесет и трите воденици - груб камен врзан со иловица или, подоцна, со вар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главите зад ѕидот на колата со почит се гледаа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трепетот на невидливата птица на звукот ги облагородил луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си ги заборавил корењата на омразата а на нејзините дамкави стеблики веќе 'ртеле цветови на пакост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По Божик тврдоглавите од Кукулино почнале со здружена работа, кришум, без бучава, далеку од очите на власта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад нагризениот ѕид на соседната куќа густ цут од вишни, неизброиви меки пердуви закачени за воздухот како да се двоумат изненадени снегулки да ја покријат земјата или да се вратат во торбата на Јануари.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Овој црнец е гротескен симбол залепен за ѕидот на црвениот бар „Африка“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ѕидовиге на занданите темни грозни прикаски шепотат со страв.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Но сите тие беа празни, мислиш одамна запрени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но студот што излегуваше од ѕидовите на пештерата набргу им ги затвори устите. Истовремено им ја симна и крвта од образите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш без лелек и солзи оставила деверите да ја одведат до вдлабнатината во ѕидот на кулата: чунки и самата знаела дека мора да умре, барем можела да се воздржи да не плаче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тврдите ѕидови на нејзиното заробеништво беа омекнати од раскошот на грижливо одбраните дребулии чијашто убавина тлее и догорува во бавната тишина на здодевноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вратата тресна наместо мојата глава, и ѕидот на училницата ја оддели девојката, оневозможувајќи ѝ да ме удри.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Седејќи во градината Богдан се чувствува како одново роден, ослободен од секакви грижи и од четирите ѕида на собата во која понекогаш ја доживува како ќелија, како затвор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Собата во нејзината трошна куќарка залепена до зградата, немаше никаков поглед и видик, бидејќи пред прозорците се издигаше ѕидот на новата зграда.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога таа повремено ќе направеше обид да се помрдне кон едниот ѕид на куќата или плевната за да шмугне крај него, и тоа се помрднуваше на таа страна за да ја спречи да му избега и за полесно да ја зграпчи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ѕидовите на тој стаклен суд беа ишарани со неподвижни ситни меури.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш, со иста продорност, `рзнувањето пак ги раздроби ѕидовите на таа перифериска куќа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И подзасушените јасминови цветови кои лазеа по ѕидовите на палатата ја ослободуваа својата згустена миризба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во ѕидовите на неговата полукабина имаше три отвори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И понатаму беше врзан за столот, но беше пропаднал низ подот, низ ѕидовите на зградата, низ земјата, низ океаните, низ атмосферата во вселената, во заливите меѓу ѕвездите - сѐ подалеку, подалеку и подалеку од стаорците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во сонот неговото најдлабоко чувство беше чувството на самозалажување, зашто тој всушност знаеше што има зад ѕидот на темнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ѕидот на оваа страна допуштено е да има набиено два три кола на кои зимно време се обесуваат водените сакми и гуни, или некое котле со вода, да не го локаат пците или избурбатат прасињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токму тука се креваше најголемиот балкански ѕид на стравот и на проклетствата, ѕидот на апсурдот и на глупоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Мајка си имаше еден свој дел меѓу Татковите книги од најгорниот рафт, на средишниот ѕид на библиотеката, каде што беа поместени светите книги: Куранот, Библијата и Талмудот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еве бршленов... - покажа со раката кон ѕидот на црквата по кој беше изнафаќан бршлен... - Бршленот го спасил Исуса Христа... Полковникот го погледна заинтересирано.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Графити ѕид Ѕид што се гради Ѕид што се урива Непознат ѕид Ѕид за поклонение Ѕид ковчег Курвин ѕид Замислен ѕид Ѕид на радоста Ѕид на ужасот
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот Ѕид на сонце Ѕид што се поместува
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Борис гребе со камче по ѕидот на ќелијата.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Мераклиите, ги мазнеа ѕидовите на окопот или ги поткопуваа така што кога ќе почне да се пука телото на борецот што поудобно да легне во замислената положба за одбрана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ја кревам раката пред непостоечкиот ѕид на една од некогашните продавници во Пасажот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Спроти ѕидот на градината ги гледаше стражарите како ја палат прекрасната машина од хартија и бамбус што мирисаше на утрински ветар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мислам дека секој камен заѕидан во ѕидот на бунарот го имам видено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тие ноќи, додека ги раскопувавте ѕидовите на куќите во Еврејско маало, воопшто не заспивав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постојано бев во дослух со гласовите што идеа однадвор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури во последниот миг, пред да влезе, се сети да го извлече змиулчето од џебот; тоа молскавично се измолкна низ тротоарот и се вовлече во ѕидот на куќата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
А таму, на крајот од улицата пред да се рашири во неголемо плоштадче тоа и се случува, Пелагија сосема малку ја свртува главата, нејзините очи ги уловуваат оние на Мурџо и Мурџо така да се рече вместо запира и чучнува на крајот од улицата, крај самиот ѕид на последната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Танцот на сенките е наша реалност, ѕидовите на домовите ни се уриваат, темелите се сурово уништени од зависта, гневот, суровоста, гордоста, нечесноста, ненаситноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Капење на стреите неваросани, пајажини исплетени, надвиснти по ѕидовите на куќите распаднати.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Демаркацијата може да биде метафорична, симболичка или широко дефинирана (како кај границата меѓу доброто и злото, лојалноста/нелојалноста или уметност/кич); или може да биде повеќе буквална, материјална и видлива (рабовите на книгата, ѕидовите на затворот).
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Но, надвор од денотативната функција, границата може да има за цел да задржи внатре (ѕидовите на затворот), задржи надвор (електрична ограда, доверливи информации) или да ги стори обете едновремено или засебно.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Рецитаторите и литератите подготвија извадоци од творбите на писателката што ги изучуваат во наставата по мајчин јазик: Топлата прегратка на Гоцевата мајка, Ѕидовите на Пела, Милосија, Водоскоци, Скалила.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Вее вејавица и завива ко бура, налудничаво се спушта прудолу и се крши од ѕидот на столетните борови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во огништето ископано во ѕидот на земјанката згасна пламенчето и земјанката заедно со големите сенки расфрлени на ѕидовите, потона во мракот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)