ѕвонење (имн.) - на (предл.)

Остануваат некои зборови, слики, бескрајното чекање на нешто (чувствуваш?) неизбежно, нечие доаѓање, ѕвонење на телефонот, адреналин, будењето на мрачниот ѕвер, убиство на времето, ненадејно отворање на вратата... остануваат валканобелите ѕидови обременети со тишина, ги голтаат погледите и те оставаат самиот на себеси, безброј прашинести утра кога се откажуваш од својата НАМЕРА, а стакленото око ти го нацелало грбот, подготвено да го испука бесмислениот истрел... остануваат меките, пренатални допири на темнината, ококорените, црни пукнатини на времето меѓу скаменетите бранови на празнината, пополноќните прошетки низ мртвиот град и она скокотливо чувство на необјаснива слобода што ја чувствуваш додека чекориш по пустите улици (стариот Витмен тоа чувство го знаеше подобро од мене)... остануваат порозни делови од едно филтрирано сеќавање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Остро ѕвонење на телефонот. Прекина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги подотворам очите со надеж дека... Тоа не е ѕвонење на вратата туку жена ми со лажичето тропка во тасот за чај. Го меша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од ѕвонењето на телефонот ми се разбуди малото, се исправи бушаво и вчудовидено и почна да плаче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Свирењето на штурците ми доаѓа како ѕвонење на стадо, истерано на ноќна испаша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од сонот го тргна ѕвонењето на специјалниот телефон. Со напор се крена и отиде до него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Секоја мисли дека е за неа и секоја стежнува срце пред да ја удри болката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Си ја разврза шамијата и полека почна да си ја расплетува долгата и дебела плетенка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој загриза усни за да го задржи липањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ѕвонењето на шината го прекина намнисувањето. Жените стануваат, чепкаат по своите торби и тргнуваат накај казаните на обед.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од мислата за пораката на Раизовата прикаска ме оттргна ѕвонењето на телефонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Наместо дипломатското шаховско поле во кое се играа првите потези во пат-позицијата на палестинското прашање, во стратегијата на малите чекори на геостратегиската игра на Хенри Кисинџер во решавањето на палестинско- израелскиот судир, градинарот Раиз, ја создаваше симфонијата на боите на различните цветови во картагинската градина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пладнето заминавме од Езерец. На свиокот, пред мостот го слушнавме одвај чујното ѕвонење на камбаната на црквата Свети Никола, чиниш ни кажуваше дека нема умирање и исчезнување на човекот се додека за него трае споменот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги прими пакетите и, колку и нетрпеливо да ги очекуваше, сепак отиде прво да прилегне, при што речиси веднаш зајде во тврд сон, но по нецели петнаесетина минути на сон му се чу како ѕвончето на влезната врата ѕвони со некоја несфатлива алармантност, па се разбуди целиот испотен, недоспан и до преплашеност изненаден дека ѕвонењето на ѕвончето на влезната врата било само сон.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не сакам да размислувам за она што со години се повторува на првиот училиштен ден!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
СОЊА
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На ѕвонењето на вратата, не се отвора освен ако е нашиот договорен знак, а штом некој ќе се обиде да влезе насила - се пука без предупредување.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)