ѕвезда (имн.) - и (сврз.)

Влијанието на планетите врз времето, зиме ако премногу јасно ноќе се гледаат сите ѕвезди и планети, наредниот ден ќе биде многу студен.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Старецот, често, пред да се прибере на починок, во убавите денови знаеше да поседи на тоа трупче, да ги гледа ѕвездите и да влече чадови од своето луле.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со години стојам збунет пред бесконечниот список на имиња на ѕвезди и болести, на месеци и на денови, на села и на цвеќиња; со години се мачам да ги насетам сенките на звучната линија на македонските придавки со години си живеам во прелага дека еден ден поодблиску ќе го запознаам, поодблиску ќе ја насетам сензначноста на емотивниот и мисловен предел на македонскиот збор.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Исто е и во примерот: „Сум оптегнал јажиња од камбанарија до камбанарија; венци од прозорец до прозорец; златни синџири од ѕвезда до ѕвезда и играм“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Те гледам се молиш покрај една света рака И во копитата на коњот што го враќа твоето момче Има многу ѕвезди и – амин меѓу ѕвездите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога се покажаа ѕвездите и ветер кога подуна Како исчезнуваше гласот на младичот - Така две обетки некаде потреперуваа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тие, кои велеа така, тврдеа дека центарот на светот, онаа точка на средното среде на небото цело и на ѕвездите и соѕвездијата, точката што и славен и пречесен Архимед Гркот ја барал, но не ја нашол, паѓала токму во одајата источна на црквата наша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога ноќе, шепотејќи со дланка на уста молитви, ќе се сетел за таа глава, умирал; не можел да не мисли дека нејзиниот труп гние во призрачната куќа-кула чија чкртава врата непрекинато ја отворал и ја затворал лут северен предвесник на долга и тешка зима низ чии виулици ќе се тетерави безглава сенка на еден непокорен поет, оној што пеел помеѓу истрели за своите неродени деца и за нивната непозната мајка меѓу ѕвезди и сини пеперуги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Споменувал и некоја жена меѓу ѕвезди и сини пеперуги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стрелал и пеел со персиски зборови за месечината и за бескрајноста на шумите под сребрената пајажина на светлоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сонуваше како еден од тие волци, скиташе по снежната шума и се задржуваше на секоја повисока тумба, ја исправаше главата кон ѕвездите и завиваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Разденувањето ги бришеше ѕвездите и полека окото се полнеше со светлина: зеленикава, па жолтеникава и на крајот азурно-сина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа почна да потемнува. Над неговата модрина изгреа првата ѕвезда и уште пред да се слее планината со небото, овчарите ги потераа овците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде ли го чув тоа за поетот кој не можел да сака ниедна жена затоа што во некое друго време ја сретнал Антигона? Тоа ми се допаѓа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговиот последен здив не ја размрешка зелената вода до врв наполнета со ѕвезди и жаби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Петар ја стави раката околу рамениците на Томаица и молчешкум го гледаа небото, раѓањето на ѕвездите и заминувањето на последните портокалови обриси.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Звукот живее со ѕвездите и живее свој живот. И добро е што е тоа Марија?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја избричи брадичката, на капата си соши петокрака ѕвезда и сега го учи македонскиот јазик.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
12. А гаснеа ѕвездите и мртва светлина се будеше.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Скаменет ја успивам и последната ѕвезда И храбро го напуштам полето: - Може за друг црвенеат цветовите?!
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
А зло или бог одново ги успа ѕвездите И само таа, твојата ѕвезда е будна: Стои така загледана кон земјата и моли...
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
И тоа што не беше од камен – се скамени Та народот на крст ја преноќи ноќта Слушајќи како пеат светците темно како пред погуба: - Тој што ќе го прескочи Светото дрво Ќе управува само со ѕвездите И пусто ќе биде никој ако не го прескочи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Горе, над мене, ги гледам студените утрински и вечерни ѕвезди и го гледам сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Горе, над мене, ги гледам студените утрински и вечерни ѕвезди и го гледам сонцето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Му даде име Скрче, и му ја одбра најдобрата ѕвезда и му претскажа добра судбина: здрав, умен и продолжувач на лозата од татка си. Под таа ѕвезда и растеше Скрче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ноќе зјапаме во небото некако нѐ мрзи да скокаме од ѕвезда на ѕвезда и ти како помлад ѓоа ме подучуваш дека нема рампи само на патот кон среќното минато.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ноќе зјапавме во небото скокавме во мислите од ѕвезда на ѕвезда и јас како постар ѓоа те подучував дека патот до среќната иднина е поплочен со светнати ѕвезди.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Таму упорно се бранат едни и напаѓаат други, а ние разговаравме и разговаравме и не забележавме кога се помести месечина, кога се разретчија ѕвездите и пребледе небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа ти е, како да ти речам... Го гледаш небото полно со ѕвезди и си одбираш една, ја гледаш, ја гледаш и си мислиш дека е само твоја и си мислиш дека ќе ти донесе голема среќа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вдлабочена во срцата, го буди споменот, вивнува кон небото, чиниш ќе ги допре ѕвездите и плавно се разлева.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мојата помисла во моментот беше дека се наоѓам во една од сликите на Ван Гог во која е прикажан чемпрес, а зад него се ѕвездите и целото небо, насликано како на крај од огномет.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)