ѕвезда (имн.) - Вечерница (имн.)

„Гиневме ние, гинеа Бугари, но најмногу изгинаа Македонци, и тоа какви Македонци.“ (Од говорот на др. Јордан Аќимовиќ во Народната скупштина во Белград на 15-11-1938 година).
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малиот Бајко небаре стануваше негова ѕвезда вечерница тогаш, и Петре, слушајќи го неговото благо дишење и поткревање на чаршавчето, ги склопуваше очите смирен, најпосле излезен на пронајдениот пат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога блесна ѕвездата Вечерница, Чанга се упати кон градот со задоволните, најадени кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ој ти тебе ѕвездо вечернице уште мене јунак не познаваш... (Се пеело.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)