шише (имн.) - на (предл.)

Така со шишето на гуша ќе минеш низ четири сни.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Им го пикаше шишето на луѓето в уста и им велеше: „Одрицаетсја од пиење, раби божји?“ Тие одговораа: „Не одрицаетсја!“ и го креваа шишето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од ваши усти, во моја уста! (Му го дава шишето на Поцко, упатувајќи го со скриена мимика на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тоа една мува се одлепила од таванот и паднала низ шишето на ламбата. Право на фитилот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ТЕОДОС: (Згрозен.) Ама од шише, од едно шише...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Откога видел Силјан оти не веруваат, почнал да им кажува што му правел на татка си, како го поучувал татко му и тој не слушал, како се главил со дуовникот, како влегол во морето, како се нашол на долна земја, како правел муабет првата вечер у Аџи Кљак-кљак, како му прикажувал за старецот што го отепале децата и што колнал, како излегле двата извора од кога им изумреле сите деца од големата сипаница, како се сторил штрк и си врзал шише на гуша и како патувал од штрковата замја преку широкото море, како дошол над Плетвар и го окршил шишето, та си останал штрк и си дошол дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Две дебели лимузини, со гумите од едната страна по тротоарот пред сѐ уште ненаселените згради, а од друга страна по калта на идниот тревник – завртеа на десно и мешлесто тетеравејќи се, се изгубија во мракот и го оставија на чкрипавото цимолење на бришачите, сред пустата темнина на облакодерите без станари.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)