Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се изразувам фигуративно, но тоа е вистината за моето чувство и за мојата потреба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сакаме пишување кому повторно светињи ќе му бидат семејството и татковината, народот и крвта, целото постоење на набожни врски што ќе нè одгледуваат во духот на општественото чувство и заедничкото живеење, било меѓу роднините, било во професијата, како следбеници и работници, било во племето и нацијата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Напротив, тој беше создаден за мечтател, во кого мислите знаеја да закружат високо, и во кого не едно чувство и не една желба се посреќаваа, се подгреваа, некои и се судираа, но никогаш да поминат во страст и во пројава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Класиката“ значи недоверба спрема чувствата и умот, со надеж дека тие ќе се поврзат.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нешто ја повлече, некаква заборавена миризба разбуди во неа далечни чувства и таа појде по нив.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па, најпосле, општинскиот штурец умееше да ги разнежи срцата, но не моето - болно и разјадено, и исцедено, без чувства и без живот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Каква слика, какво сфаќање за машкото хомосексуално чувство и восприемање одразуваат ваквите гледишта? ‌Еве ви, на пример, некојси зафркант (стрејт или геј, небитно); вака му вели на некој геј- маж: „Не си ми ти баш многу геј, знаеш?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со моето откритие на несвесното, со објаснувањето дека токму оној дел од нас кој ни е скриен и непознат, ги одредува нашите мисли, чувства и постапки, јас сум на пат да го сменам светот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но со растурањето на друштвото не се изменија чувствата и стремежите на Македонците во Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во јазикот има одделни гласовни знакови или зборови за сите мисли, чувства и желби на еден човек, затоа јазикот на еден народ е негово духовно богатство и наследство во кое се заклучуваат отпечатени во гласовни знакови или зборови сите народни мисли, чувства и желби со коишто има живеано и живее еден народ и коишто се предаваат како нешто свето од едно поколение на друго.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мора да му веруваме на авторот чии дела се полни искреност, чувства и мудрост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ова ме наведува да се прашам што би напишале луѓето кои ги користат и чувствата и мислата истовремено, ако за тоа имаат можности на билетите или на некоја дозволена површина за пишување после гледањето на претставата продуцирана од наша театарска куќа, а во која токму во Годината на македонскиот јазик, се зборува на англиски?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сплетки на љубов, чувства и омраза низ меридијаните на мисловниот распон.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Се најде себеси, исправен, со пушката в раце, како со прстот в уста, доста подоцна, откако оној голем самјак се искри зад сртот, и сѐ што можеше да стори, беше да запали уште една од своите ретки цигари, а за сето време, додека повлекуваше од лутиот чад, во него се надигнуваше еден друг инает, кој за миг го смени она глупо чувство и го исполни до врвот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Острината на чувствата и мислите сѐ повеќе ги губат своите граници, ги затапуваат своите рабови, потонуваат едно во друго во една неодреденост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кој сум јас, си мислам, да судам за човечките чувства и да ги исправам механизмите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Оставена на милост и немилост. на нечии туѓи зборови, туѓи прегратки, нечии чувства и нечии бакнежи, кои не ги прифаќам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Зато треба да се склопува со разум и одговорност, а не со некакви младешки чувства и соништа кои немат врска со реалноста.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во суштина чувствата и емоциите во туѓина се секогаш поизразени од обично.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Од еден член на Партијата се очекува да нема лични чувства и да нема падови во ентузијазмот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вторник Септември ...чувствата се само чувства и ништо повеќе - беа зборовите на соговорникот. Премногу самочуствие зарем не?!

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Нејзиниот адвокат се обиде да внесе чувство и почна трогателно: Замислете, господине судија, да ни се случи вакво нешто на нашите жени или ќерки, како ќе ни е, како ќе се чувствуваме...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.